ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 109 ถอนฟันหน้าให้ท่านแม่ทัพ

พวกบ่าวรับใช้ต่างพากันเขินอาย

หากว่าท่านแม่ทัพตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองถูกมองถูกคลำแล้ว คงฆ่าพวกนางอย่างไม่ลังเล?

แต่ว่าไม่มีทางแล้ว การช่วยชีวิตคนตอนนี้สำคัญที่สุด

พวกสาวใช้ทั้งยุ่งทำงาน และก็แอบชอบอยู่ในใจ แล้วได้สบสายตาซึ่งกันและกัน

ท่านแม่ทัพรูปร่างดีมาก……..

ท่านแม่ทัพแข็งแรงมากจริงๆ……..

เมื่อพ่อบ้านพาคนมาส่งยาที่เพิ่งปรุงเสร็จแล้ว เดินเข้าไปก็เห็นว่าฉินหรูเหลียงได้เปลือยกายนอนอยู่บนเตียง แล้วมีสาวใช้กำลังดูแลปรนนิบัติเขา ก็ตกใจแทบจะลมล้มลงไป

ภาพนั้นช่างเป็นภาพที่สวยงามแต่เขาไม่น่าไปมอง…….

พ่อบ้านยกมือปิดหน้าและหลับตา

แม้จะสงสัยว่าองค์หญิงอาจจะอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว แต่คิดในแง่ของการช่วยชีวิต ท่านแม่ทัพก็ต้องเสียสละสักหน่อย

เมื่อถึงตอนจะป้อนยาก็ยังเป็นเช่นเดิม ฉินหรูเหลียงปิดปากแน่น ทำอย่างไรก็ป้อนเข้าไปไม่ได้

เฉินเสียนค่อยๆ เดินเข้ามา ก้มหน้าเหลือบมองไปที่ฉินหรูเหลียง จากนั้นยื่นมือออกไปตรงหน้าเขาแล้วตบหน้าสองที เสียงตบดังสนั่น

ผู้คนในห้องตกตะลึงกันหมด

เมื่อเฉินเสียนบีบคางของเขาอีกที ก็พบว่าฟันของเขาได้คลายออกแล้ว บีบปากให้เป็นช่องว่างเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เห็นไหม ตบเขาไปสองทีก็ไม่ใช่เป็นอย่างเดิมแล้วหรือ เอายามา”

คนรับใช้รีบเอายาไปให้

เฉินเสียนยื่นรับด้วยมือข้างเดียว คาดไม่ถึงว่าจะเทเข้าปากฉินหรูเหลียงอย่างเร็ว

คนใช้ที่มาส่งยาอยากจะพูดแต่ก็หยุดไป แท้จริงนางอยากจะเตือนองค์หญิงว่ายานี้เพิ่งจะต้มเสร็จได้ไม่นาน…….

ยุ่งมาทั้งคืนแล้ว อาการไข้ของฉินหรูเหลียงก็ได้ทุเลาลงแล้ว

ทั้งเฉินเสียนก็เหนื่อยมากแล้ว สีหน้าก็ซีดขาวเพราะไม่ได้นอน อวี้เยี่ยนรีบมาพยุงนางกลับไปสวนสระวสันตฤดูเพื่อพักผ่อน

วันรุ่งขึ้นเฉินเสียนได้นอนขี้เกียจ ทั้งจวนก็ไม่มีใครกล้าที่จะไปรบกวนนาง

แม้ว่าฉินหรูเหลียงยังไม่ตื่น แต่เมื่อคืนได้ใช้ยาของเฉินเสียนไป อาการก็ได้ขึ้นไปมาก

บ่าวรับใช้ทุกคนต่างแสดงความเคารพต่อเฉินเสียนมากขึ้น

ต่อไปให้ยึดใช้ยาตามที่เฉินเสียนได้สั่งไว้ อาการของฉินหรูเหลียงก็จะค่อยๆ ดีขึ้น

พอถึงเวลาจะต้องป้อนยา บ่าวรับใช้ยังป้อนไม่เข้า ทั้งก็ไม่บังอาจจะไร้มารยาทกับฉินหรูเหลียง ได้เพียงแต่มาขอร้องเฉินเสียนอีกครั้ง

เที่ยงของวันนี้ บ่าวรับใช้มาอีกครั้ง

เฉินเสียนเพิ่งลุกออกจากเตียง นั่งอยู่ใต้ชายคาหน้าประตูรอทานอาหารกลางวัน แล้วพูดอย่างหมดความอดทน “เมื่อวานข้าสอนพวกเจ้าแล้วไม่ใช่รึว่าทำเยี่ยงไร ตบหน้าเขาสองสามที รอให้ปากเขาคลายออกต่อไปก็กรอกยาลงก็เสร็จแล้ว”

“บ่าวมิกล้าเพคะ………..”

“ไม่อย่างนั้นก็ใช้คีมเหล็กดึงฟันหน้าของเขาออก”

“ไม่ได้……ยังไงองค์หญิงทำเถอะเพคะ……..”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว อยู่ๆ ก็คิดว่าฉินหรูเหลียงอยู่ในอาการสลบไม่ได้สติดึงเอาฟันหน้าออกให้หมด เหมือนว่านี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่เลว

ที่สำคัญคือต้องรอให้ฉินหรูเหลียงตื่นมาพบว่าเขาฟันหน้าหายไปสองซี่ ไม่รู้ว่าจะอับอายขายหน้าและเคียดแค้นหรือไม่?

เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ เฉินเสียนก็อารมณ์ดีขึ้น

ไม่ว่าอย่างก็ตามก็ไม่มีอะไรทำแล้ว ดังนั้นเฉินเสียนจึงเกิดฉุกคิดมาได้อย่างฉับพลัน และได้รับปากที่จะไปที่เรือนหลักเพื่อป้อนยาให้กับฉินหรูเหลียง

บ่าวรับใช้ในจวนต่างดีอกดีใจที่เห็นพวกเขาทำสำเร็จ หากใช้ประโยชน์จากระยะเวลาการรักษาแม่ทัพ สามารถอยู่ตามลำพังกับองค์หญิงแล้วเกิดมีความรู้สึกดีต่อกันได้ทุกคนก็มีความสุข

ถึงแม้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าความคิดของเฉินเสียนคืออะไร

หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ เฉินเสียนให้อวี้เยี่ยงนำคีมเหล็กไปด้วย จากนั้นก็ไปที่เรือนหลักอย่างมีความสุข

อวี้เยี่ยนกังวล “องค์หญิง ข้าว่าอย่าทำเลยเพคะ……จะถอนฟันท่านแม่ทัพ แล้วท่านแม่ทัพเกิดรู้เข้าจะทำเยี่ยงไร?”

เฉินเสียนหรี่ตาลง “เจ้าคิดว่าแม่ทัพฟันหายไปสองซี่ ยังจะมีศักดิ์ศรีอะไร?”

อวี้เยี่ยนนึกถึงภาพนั้น ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

เฉินเสียนได้หยิกแก้มกลมๆ ของอวี้เยี่ยนและพูดว่า “นี้ก็ไม่ใช่ว่าเราจะไปทำเรื่องไม่ดี นี้คือไปช่วยท่านแม่ทัพนะ ใครบอกให้เขากัดฟันตลอด บ่าวรับใช้ก็ป้อนยาไม่ได้ ก็ให้องค์หญิงอย่างข้าถอนฟันหน้าของเขาก็ไม่สะดวกขึ้นรึ และนี้ก็คือคิดเพื่อสุขภาพของเขา”

อวี้เยี่ยนอยู่ๆ ก็คิดว่ามีเหตุผลเหมือนกัน

เมื่อถึงเรือนหลัก ยาก็ได้วางไว้ให้เย็นที่โต๊ะข้างฉินหรูเหลียง ฉินหรูเหลียงยังนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับเหมือนเดิน

สีหน้าของเขาซีดเผือด ตอนนี้หลับตาทั้งสองข้างเส้นผมสยายอยู่ที่หมอน ลักษณะใบหน้าดูหล่อเหลาคมคายราวกับมีด

แสงจากด้านนอกส่องเข้ามา เพิ่มความอบอุ่นลงไปอีก

เฉินเสียนรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ได้เกลียดเขาเหมือนเมื่อครู่แล้ว

เฉินเสียนเดินเข้ามานั่งอยู่ที่ข้างเตียงเขา และได้มองดูเขาแต่ยังคงหยิบข้อมือขึ้นมาตรวจชีพจรอย่างรังเกียจ

ฉินหรูเหลียงค่อยๆ ดีขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้ไม่ตายแล้ว

ดังนั้นเฉินเสียนจึงได้กวักมือเรียกอวี้เยี่ยน และให้อวี้เยี่ยนส่งที่คีบเหล็กมาที่มืออย่างกล้าหาญ เธอได้กางแขนเสื้อออกและเปิดปากของฉินหรูเหลียงพร้อมที่จะทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่

อาจจะเป็นว่าเฉินเสียนแสดงหน้าตาอาฆาต หรือที่คีบเหล็กสามารถทำให้ถึงตายได้ ฉินหรูเหลียงคงมีความระมัดระวังตามสัญชาตญาณอยู่แล้ว

เมื่อที่คีบเหล็กไปถึงฟันของเขา เขารู้สึกว่าฟันได้กระทบกับความเย็น แต่มันกลับกระตุ้นประสาทของเขาแทน

เฉินเสียนกำลังจะใช้แรงดึง จะรู้ได้อย่างไรว่าอยู่ๆ ฉินหรูเหลียงจะลืมตาขึ้นมา

เวลานี้เขากำลังอ่อนแอพอลืมตาขึ้น จะค่อนข้างมึนงงและไร้เดียงสา แตกต่างไปจากความเย็นชาปกติอย่างสิ้นเชิง

หลังจากนั้นก็มีภาพในดวงตาของเขา เขาเห็นคนตรงหน้าชัดเจน สีหน้าของเขาตกใจเล็กน้อย

ที่นั่งอยู่ข้างเตียงไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเฉินเสียน

เฉินเสียนกะพริบตา จ้องมองเขาอย่างไร้เดียงสามากกว่าเขา และในใจได้ด่าจนฟ้าถล่มทลายแล้ว จะบ้าตาย เช้าไม่ตื่นเย็นไม่ตื่น แต่กลับมาตื่นในเวลานี้ อะไรวะ! นางยังไม่เริ่มถอนฟันด้วยซ้ำ!

ทั้งสองมองหน้ากันครู่หนึ่ง ฉินหรูเหลียงรู้สึกได้อย่างรวดเร็วว่าทำไมฟันตัวเองถึงได้รู้สึกเย็น

สาเหตุคือมีที่คีบเหล็กอยู่ในปากของเขา และที่คีมเหล็กนี้อยู่ในมือของเฉินเสียน!

แววตาของเขาค่อยๆ เย็นชาลง จ้องมองไปที่เฉินเสียน

เฉินเสียนยิ้มเบาๆ ไม่มีความเขินอายที่ถูกจับได้และได้กล่าวทักทาย “แม่ทัพฉินตื่นแล้วหรือ?”

ฉินหรูเหลียงกระชับเสียงของเขาและพูดอย่างแหบแห้ง “ท่านกำลังจะทำอะไร?”

“ข้ากำลังงัดปากแม่ทัพไง ใครบอกให้แม่ทัพไม่ยอมกินยาเล่า”

สายตาของฉินหรูเหลียง เหมือนถูกตัดด้วยมีดบางๆ “งัดปากข้า ใช่คีม?”

เฉินเสียนพูดขึ้น “ไม่ใช้คีมจะเอาถอนฟันหน้าท่านได้อย่างไร?”

“ท่านจะถอนฟันของข้า?”หน้าอกของฉินหรูเหลียงได้กระเพื่อมสองครั้ง

ยังโชคดีที่เขาตื่นขึ้นมาทัน หากช้ากว่านี้สักหน่อย ฟันหน้าคงหมดแล้ว

เฉินเสียนใช้คีมเหล็กเคาะไปที่ฟันหน้าของเขา พูดว่า”ก็แม่ทัพไม่ยอมที่จะกินยา และช่องว่างระหว่างฟันเล็กเกินไป ข้าไม่ควรจะทำให้ช่องว่างระหว่างฟันของท่านใหญ่ขึ้นหรือ ทุกอย่างนี้เพื่อสุขภาพของท่านนะ”

ฉินหรูเหลียง “ข้าว่าท่านอยากจะแก้แค้นส่วนตัว และใครกันบังอาจอนุญาตให้ท่านมาที่นี่?”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว กล่าวเหยียดหยาม “หากไม่ใช่บ่าวรับใช้ในจวนขอร้องให้ข้ามา ท่านคิดว่าข้าจะมารึ? แม่ทัพฉิน เรื่องขาดฟันหน้าไปสองซีก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ท่านก็ไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนกอย่างนี้ เรื่องทุกเรื่องก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย”

ฉินหรูเหลียงโมโหแล้วกลับมายิ้ม “ท่านพูดถึงเรื่องนี้ แล้วสิ่งนี้ประโยชน์อยู่ที่ใดกัน?”