ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 120 พ่อของเด็กเป็นใคร

ฉินหรูเหลียงสีหน้าอ่อนลง กล่าว “ถ้าหากไม่ใช่ว่าเหมยอู่กำลังอยู่ในอันตราย ข้าก็ไม่คิดจะมาหาท่าหรอกนะ ข้าก็ไม่อยากจะเพิ่มบุญคุณหรือความแค้นอะไรกับท่าน จิ้งเสียน ข้าหมดหนทางแล้วจริงๆ ”

ฉินหรูเหลียงเงยหน้าขึ้นมองตาของนาง จู่ๆ ก็ยื่นมือไปจับไหล่ของนาง กล่าว “จิ้งเสียน ข้าต้องการให้ท่านช่วยนาง เพียงแค่ท่านยอมช่วยนาง บุญคุณและความแค้นของพวกเราก็เป็นอันจบกัน ต่อไปข้าจะพยายามดีกับเจ้าให้มากๆ ดีหรือไม่?”

สีหน้าของเฉินเสียนเปลี่ยนไป สะบัดไหล่ พบว่าสองมือของฉินหรูเหลียงราวกับลวด บีบเธอจนเจ็บไปหมด

เฉินเสียนกล่าว “ปล่อยข้านะ!”

“ข้าต้องการให้ท่านช่วยนาง” ฉินหรูเหลียงกล่าว

“ท่านต้องการให้ข้าช่วยนาง? จะผ่าท้องข้าแล้วเอารกไปหรือไง?” เฉินเสียนกัดฟันกล่าว “ฉินหรูเหลียง ลูกของข้ายังไม่ครบเดือน ข้าไม่มีรกให้ท่านหรอก!”

ฉินหรูเหลียงมองท้องของนาง กล่าวว่า “ตอนกลับมาข้าถามหมอแล้ว เด็กเก้าเดือน คลอดก่อนกำหนดหนึ่งเดือนก็ไม่เป็นไรหรอก”

เฉินเสียนสูดหายใจเย็น

สายตาของฉินหรูเหลียงค่อยๆ ขยับ มองไปที่นางอีกครั้ง “ถึงแม้ว่าจะไม่มีเด็กคนนี้แล้ว ข้าให้สัญญากับท่าน จะทำให้ท่านตั้งครรภ์อีกครั้ง”

“ท่านอย่าคิดอะไรเพ้อเจ้อเถอะ”

เฉินเสียนยกมือขึ้นปัดแขนของเขาออกไปอย่างแรงแต่เขาก็ไม่ขยับเลยสักนิด ทันใดนั้นก็ชกหมัดเข้าที่ท้องของเขา

ฉินหรูเหลียงพ่นเสียงอู้อี้ และเฉินเสียนยังคงพยายามต่อไปและเตะเขาเข้าใต้เป้า เขาต้องถอยสองก้าวด้วยความเจ็บปวดและปล่อยเฉินเสียน

เฉินเสียนโงนเงน และเธอก็เดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว เกือบจะล้มลงกับพื้น และไม่ง่ายเลยที่จะสามารถทรงตัวยืนนิ่งได้

เธอมองใบหน้าที่ไม่อาจะคาดเดาได้ของฉินหรูเหลียงและกล่าวว่า “ข้าพูดผิด ท่านไม่เพียงแต่ไม่มีจิตใจจนบ้าเท่านั้น ท่านยังขาดสติอีกด้วย!”

กล่าวจบ เธอก็หันศีรษะและอยากจะออกจากสวนสระวสันตฤดู ตะโกนเรียก “แม่นมจ้าว! แม่นมจ้าว! มีใครอยู่ข้างนอกไหม ทุกคนมาที่นี่หน่อย!”

น่าเสียดายที่ทุกอย่างที่เธอพูดถูกเสียงฟ้าร้องกลบ ไม่มีใครได้ยินเธอ

ก่อนที่เฉินเสียนจะเดินออกจากประตูเรือนสวนสระวสันตฤดู ก็เห็นเพียงแต่เงาคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ ฉินหรูเหลียงขวางทางเธอไว้

ใบหน้าของเฉินเสียนค่อยๆ ซีดเผือด

นานมากแล้ว ที่เธอไม่เคยรู้สึกหมดแรงเช่นนี้

เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉินหรูเหลียง เธอไม่สามารถแม้แต่จะเดินอย่างมั่นคงได้ เธอจะใช้อะไรต่อสู้กับฉินหรูเหลียง!

ฉินหรูเหลียงเข้ามาทีละก้าว เฉินเสียนก้าวถอยหลังทีละก้าว

เฉินเสียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้ม “พวกเขาทั้งหมดบอกว่าท่านเปลี่ยนไปและไม่ไร้ความปราณีเหมือนเมื่อก่อน ข้าไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ทว่าข้าก็เห็นท่านเปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยตาของข้าเอง คิดไม่ถึง ท่านไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย ยังเหมือนเมื่อก่อนทุกอย่าง ทำทุกอย่างที่ท่านต้องการไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล”

หน้าของฉินหรูเหลียงปรากฏความสับสน “จิ้งเสียน อันที่จริงข้าไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย ข้าอยากจะเกลียดท่านเช่นนั้นเหมือนเมื่อก่อน เมินเฉยท่าน แต่ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เริ่มสนใจท่าน และเริ่มดูแลท่าน ถึงกับเริ่มเป็นห่วงท่านด้วยซ้ำ”

เฉินเสียนหัวเราะอย่างประชดประชัน “เป็นเช่นนี้เอง ตอนนี้ท่านกลับต้องการทำร้ายข้าและลูกในท้องข้า ฉินหรูเหลียง ถ้าท่านกล้าทำเช่นนี้ งั้นถ้าวันนี้ข้าจะต้องตายทั้งกลม ถ้าเช่นนั้นท่านจะต้องชดใช้ด้วยเลือดของท่าน!”

ฉินหรูเหลียงหยุดเท้าลงและกล่าวว่า “จิ้งเสียน ท่านเชื่อข้าอีกครั้งได้ไหม ข้าไม่ต้องการฆ่าท่าน ข้าแค่ต้องการให้เด็กคนนี้เกิดก่อนกำหนดหนึ่งเดือน”

“เกิดก่อนกำหนดหนึ่งเดือน ท่านพูดง่ายจริงๆ” เฉินเสียนรู้สึกว่ามันช่างน่าขันเสียจริง “หลิ่วเหมยอู่คือหัวใจของท่าน แน่นอนว่าท่านจึงไม่สนใจความเป็นความตายของผู้อื่น แต่เด็กคนนี้คือเนื้อหนังของข้า ข้าทนไม่ได้ที่จะให้ท่านมาตัดสินชะตากรรมของเขา!”

เมื่อคำพูดนั้นออกมา จู่ๆ ฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาจากท้องฟ้าสีเทา

ในช่วงเวลาสั้นๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก

เสื้อผ้าของเฉินเสียนเปียกในทันที เธอหายใจเข้าเล็กน้อย พยายามหาอาวุธที่สามารถขับไล่ฉินหรูเหลียงออกไปได้

เธอไม่จำเป็นต้องร้ายกาจขนาดนั้น เธอแค่ต้องการขับไล่ฉินหรูเหลียงออกไป เธอไม่สามารถปล่อยให้ลงมือกับครรภ์ของเธอได้

กระบองก็ได้หรือว่าจะเป็นไม้กวาดก็ได้

แม่บ้านจ้าวและอวี้เยี่ยนไม่อยู่ เธอค่อนข้างอ่อนแอ ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้

ความรู้สึกอ่อนแรงแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ และลมหายใจเย็นยะเยือกเข้าครอบงำร่างกายของเธอ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นกลัว

เธอกับฉินหรูเหลียงเผชิญหน้ากันท่ามกลางสายฝน เอื้อมมือออกไปเช็ดฝนบนใบหน้า เห็นไม้กวาดยืนอยู่บนชายคา จึงพยายามหยิบไม้กวาดนั่น

น้ำฝนขังอยู่ใต้เท้า หน้าถนนลื่น เธอเดินอย่างรีบร้อน ไม่ระวังลื่นเล็กน้อย

ฉินหรูเหลียงมาจากด้านหลังและพยุงเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอล้มลงกับพื้น

ในเวลานั้นร่างกายของเฉินเสียนเต็มไปด้วยหนาม เธอดึงปิ่นออกจากผมด้วยหลังมือของเธอ และแทงมือของฉินหรูเหลียงโดยไม่ลังเล

“่ท่านปล่อยข้านะ!”

หลังมือของเขาถูกแทง คราบเลือดไหลออกมา และถูกน้ำฝนเจือจางลงทันที

เธอจับปิ่นแน่น จนเล็บของเธอเป็นสีขาว และเธอก็เปิดศึก ถ้าฉินหรูเหลียงลงมือกับเธอ เธอจะทำให้ฉินหรูเหลียงตายไปพร้อมกันกับเธอ!

ในเวลานั้น ฉินหรูเหลียงรู้สึกว่าในแปดหรือเก้าเดือน เธอได้เรียนรู้ที่จะเป็นแม่ เป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่และเสียสละอย่างแท้จริง

เธอต้องการปกป้องลูก ๆ ของเธอ เธอสามารถช่วยทุกอย่างได้

ฉินหรูเหลียงเจ็บปวดและเศร้า เขาพบว่าการจะช่วงชิงลูกของเฉินเสียน ลงมือยากกว่าที่เขาคิด

แต่เขาอดไม่ได้ที่จะทำ เขาไม่สามารถดูหลิ่วเหมยอู่ตายได้

เฉินเสียนกระพริบตาและมีสายฝนหยดลงมาจากหางตาของเธอ เธอกล่าวว่า “ท่านคิดว่าการท้องสิบเดือนเป็นเรื่องง่ายหรือไง? ท่านต้องการให้ข้าคลอดเขาทั้งที่ยังไม่ถึงกำหนด เขามีแนวโน้มจะตกอยู่ในอันตราย ท่านไม่ได้รับรู้การเจริญเติบโตของเขาในทุกๆ วัน ท่านไม่มีทางรู้รสชาติอะไร!”

ฉินหรูเหลียงเปิดปากเอ่ยว่า “เฉินเสียน ท่านรู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไม่ต้องการเด็กคนนี้ตั้งแต่แรก?”

“ข้าไม่อยากรู้! ข้ารู้แค่ว่าข้าเป็นแม่ของเขา!”

“งั้นใครเป็นพ่อของเด็กคนนั้น?” ฉินหรูเหลียงถาม “เหลียนชิงโจวใช่หรือไม่?”

ดวงตาของเธอถูกฝนชะล้าง ดำเงา เส้นผมมาติดอยู่ข้างแก้มซีดเผือด จนมุมอย่างถึงที่สุด

ดวงตาของเธอแดงก่ำ ไม่น้อยกว่าเส้นเลือดแดงในเบ้าตาของฉินหรูเหลียง

“เป็นเขา ต้องเป็นเขาแน่ๆ ” ฉินหรูเหลียงกล่าว “มีเพียงเขาเท่านั้น ในตอนท่านตั้งท้องจนกระทั่งตอนนี้ท่านสนิทกับเขาที่สุด เขาเป็นคนเดียวที่ห่วงใยท่านและลูกมากที่สุด”

เสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ในหูของเขา เช่นเดียวกับเสียงคำพูดของเขา

“ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเด็กที่ท่านกำลังอุ้มอยู่ไม่ใช่ลูกของข้า เพราะตั้งแต่งานแต่งงานจนถึงปัจจุบัน ข้าไม่เคยแตะต้องท่านเลย”

“ถึงจะรู้ว่าท่านสวมเขาให้ข้า แต่ข้ายังยอมให้ท่านตั้งท้องมาจนทุกวันนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเหมยอู่บาดเจ็บสาหัส ข้าก็ไม่รบกวนท่านให้คลอดลูกออกมาหรอกนะ”

ระหว่างคิ้วของเขามีน้ำฝน “ข้ารู้ว่าท่านคือแม่ของเขา แต่ถ้าทุกคนรู้ว่าข้าไม่ใช่พ่อของเขา ท่านก็จะถูกเหยียดหยามด้วย ไม่ใช่แค่เหยียดหยามท่านที่ไม่เคารพจริยธรรมที่ผู้หญิงควรยึดถือ ถ้าถูกจักรพรรดิรู้เข้า เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะเห็นลูกของข้าแต่ท้ายที่สุดแล้วไม่ใช่ลูกของข้า ลูกของท่านก็ไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ ท่านจะถูกกล่าวหาว่าหลอกลวงจักรพรรดิและโดนลงโทษอย่างรุนแรง”

เฉินเสียนจ้องมองที่เขาอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ

เขากล่าวว่า “ถ้าวันนี้ท่านยอมที่จะให้รกมารักษาเหมยอู่ ลูกของท่านก็จะยังคงมีโอกาสมีชีวิต ถ้าท่านยังไม่ยอม ข้าต้องรายงานต่อองค์จักรพรรดิว่าท่านมีความผิดฐานหลอกลวงจักรพรรดิ”