พูดกันไปมา ซูเจ๋อก็เขียนจดหมายตอบกลับเสร็จและประทับตราด้วยขี้ผึ้งก่อนที่พ่อบ้านจะส่งไปให้ผู้ส่งสาร
ผู้ส่งสารจากไปอีกครั้งในชั่วข้ามคืน
ซูเจ๋อยืนอยู่ใต้ชายคา แหงนมองท้องฟ้ายามค่ำคืน แล้วพาเฉินเสียนไปแล้วกล่าวว่า “คืนนี้มีแสงจันทร์ ข้าจะพาท่านไปดูรอบๆ”
เฉินเสียนเดินตามเขาอย่างไม่ใส่ใจและถามว่า “ท่านถึงให้เหลียนชิงโจวไปที่เย่เหลียง?”
“หืม?”
“ข้าเห็นมันโดยบังเอิญ” เฉินเสียนกล่าว “เขาไปที่ชายแดนระหว่างต้าฉู่และเย่เหลียง แต่ข้าได้ยินมาว่าเย่เหลียงพ่ายแพ้ และขัดแย้งกับต้าฉู่ พรมแดนเป็นสถานที่ที่ขัดแย้งกันบ่อยๆ เขาไปที่นั่นจะไม่มีอันตรายอะไรหรือ?”
ซูเจ๋อหรี่ตาและเอ่ยว่า “เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้ เมื่อเขามาถึงเมืองหลวงอาจจะทันปีใหม่ก็ได้”
โลกมันกลมจริงๆ
คราวนี้เหลียนชิงโจวเขียนว่าหลิ่วเฉียนเฮ้อได้ลี้ภัยไปเย่เหลียง
หลังจากผ่านที่นั่นไปจะมีป่าไผ่ ไม่คิดว่าจะมีถ้ำหลังป่าไผ่
เฉินเสียนไม่เคยมาที่นี่มาก่อน และมีสระน้ำกว้างอยู่ด้านหลัง
ผืนน้ำนิ่งสงบและแสงจันทร์ที่เลือนรางสะท้อนอยู่บนผืนน้ำ สวยงามมาก
ทางเดินไม้ทอดยาวจากป่าไผ่ไปจนถึงกลางสระน้ำ
ซูเจ๋อนั่งลงบนพื้น งอขาเรียวยาวแล้วดึงมือของเฉินเสียน กล่าวว่า “นั่งลงเป็นเพื่อนข้า”
เฉินเสียนคิดว่า มันเป็นแสงจันทร์ที่แปลก ดังนั้นเธอจึงลืมวิธีปฏิเสธไป
เธอนั่งลงข้างซูเจ๋อ ริมน้ำไม่มีราวจับใดๆ เลย เธอยกขาของเธอลอยขึ้นไปในอากาศ โยกไปมาเบาๆอย่างไม่มีทิศทาง
มุมเสื้อกระพือ เบาบ้างเร็วบ้าง
ตอนซูเจ๋ออยู่ที่เรือนหรือในรวมตัวในสถานที่ทางการ นอกจากเสื้อคลุมอย่างเป็นทางการเป็นเสื้อผ้าสีขาว ซึ่งเป็นสีขาวนวลจันทร์อ่อน
ในคำพูดของเขา เมื่อทำสิ่งเลวร้ายเท่านั้นถึงจะต้องสวมชุดดำ
ในสายตาคนที่อื่นที่มามอง ที่ที่แสงแดดส่องถึง เขาเป็นคนที่สง่างาม อ่อนโยน และไม่เป็นอันตราย เขาเป็นคุณชายที่สู้ไม่ได้และเป็นนักวิชาการที่สมบูรณ์แบบ
เฉินเสียนรู้สึกว่าเขาน่าจะมีชีวิตที่ไม่ได้ราบรื่นอะไร
มีด้านหนึ่งอยู่ต่อหน้าคน อีกด้านหนึ่งอยู่ต่อหน้าผี
จนถึงตอนนี้เฉินเสียนเข้าใจเขาเพียงเล็กน้อย
เมื่อพูดถึงการเกิดใหม่ของซูเจ๋อในคืนนี้ เฉินเสียนค่อนข้างสับสนในใจ ไม่รู้ว่าจะเข้าใจหรือ…สงสาร มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดีนัก
คนถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง แม้แต่ตัวเองเกิดเมื่อไรก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าชีวิตเป็นอุปสรรค นี่เป็นประสบการณ์แบบไหนกัน?
เฉินเสียนถือเสื้อคลุมเนื้อนุ่มสีขาวนวลจันทร์ในมือของเธอ และถามว่า “ซูเจ๋อ อันไหนคือตัวจริงของท่าน? สีดำคือท่าน หรือว่าสีขาวคือท่าน”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ข้าในสายตาของท่าน เป็นดำหรือขาว ข้าก็เป็นอย่างนั้นแหละ”
“ทำไมต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างเหนื่อยๆ เช่นนี้? ท่านไม่กลัวว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอย่างไรหรือ”
เขายิ้มเล็กน้อย นิ้วเย็นๆ ของเขาเกี่ยวผมไปที่ข้างหูของเฉินเสียนและกล่าวว่า “ท่านรู้ก็พอแล้วล่ะ รอเมื่อข้าสับสน ท่านอย่าลืมเตือนข้าสักหน่อยด้วย”
เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นและมองลึกเข้าไปในสายตาของเขา
เฉินเสียนกล่าวว่า “ท่านอาจเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านมากขนาดนั้น”
ซูเจ๋อเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “แต่ท่านนับข้าเป็นสหายหรือไม่ การเตือนความจำระหว่างสหายก็เป็นเรื่องปกติ และยังมีสหายที่สามารถคบกันได้ตลอดชีวิต”
ต่อมาเฉินเสียนถึงจะเข้าใจอารมณ์ของซูเจ๋อในขณะนั้น บอกว่าเธอเป็นเพื่อน
ที่จริงแล้วเฉินเสียนอยากจะบอกว่ามีเพื่อนไม่กี่คนที่สามารถอยู่คบกันได้ตลอดชีวิต บางคนก่อร่างสร้างตัว บางคนมีสามีมีลูก บางทีมันอาจจะค่อยๆ หายไปในสักวันหนึ่ง
เพียงแต่เธอไม่พูด เหมือนว่าถ้าพูดออกมาจะทำให้บรรยากาศตึงเครียดได้
ซูเจ๋อใช้นิ้วชี้ขลุ่ยไม้ไผ่ที่เอวของเธอแล้วถามว่า “ขลุ่ยไม้ไผ่นี้ให้ข้ายืมเล่นได้ไหม? ข้าลืมเอามา”
เฉินเสียนปลดขลุ่ยไม้ไผ่อันละเอียดอ่อนอย่างเงียบ ๆ แล้วมอบให้เขา
นิ้วเรียวยาวของซูเจ๋อหมุนรอบขลุ่ยไม้ไผ่แล้ววางไว้บนริมฝีปากของเขา ปลายนิ้วยกขึ้นเบา ๆ ทำนองที่นุ่มนวลไหลออกมาจากขลุ่ย
ขลุ่ยนี้เหนือกว่าในด้านงานฝีมือและความกะทัดรัด เมื่อเทียบกับขลุ่ยอื่น ๆ ที่เป็นขลุ่ยเฉพาะ แนวเสียงจะชัดเจนและเรียวยาวกว่า พูดได้ว่าขาดเสน่ห์ไปเล็กน้อย
แต่เฉินเสียนได้ยินเสียงที่ละเอียดอ่อน เหมือนกับสวรรค์ส่งมาให้เป็นคู่กัน ราวกับผ้าโปร่งที่เข้ากับแสงจันทร์ที่เลือนรางได้อย่างลงตัว
มันถูกวางลงอย่างเงียบ ๆ วางลงบนดวงจันทร์ในน้ำ บนไหล่
เฉินเสียนประคองศีรษะ ฟังอย่างหลงใหล
หลังจากที่ซูเจ๋อหยุด สักพักเธอถึงจะกล่าวว่า “ข้าเหมือนจะเคยได้ยินเรื่องนี้ แต่น่าเสียดายที่ไม่มีเหล้า”
เฉินเสียนไม่ใช่คนโง่ ตั้งแต่เด็กกำพร้าที่เธอรู้จักจากเขา ไปจนถึงหุ่นกระบอกที่เธอพบ ไปจนถึงเสียงขลุ่ยของซูเจ๋อ เธอดูเหมือนจะรู้ถึงความสำคัญของเด็กกำพร้าคนนั้นในใจเขา
เธอยกริมฝีปากและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าคืนนี้ท่านจะเปิดเผยอะไรมากมาย นี่ไม่เหมือนปกติที่ท่านจะไม่ยอมปริปากเลย ในฐานะสหาย ข้าดีใจมากที่ท่านเปิดใจให้ข้าได้”
เฉินเสียนมองมาที่เขา “ต้องการให้ข้าปลอบท่านหรือไม่”
ซูเจ๋อพูดอย่างสงบเยือกเย็น “ต้องการสิ ปลอบใจข้าด้วยเถอะ”
“ข้าคิดว่าท่านไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนเลย แต่กลับกลายเป็นว่าไม่ ท่านแค่ชอบแต่ไม่เคยได้มันมา” เฉินเสียนกล่าวช้าๆ
“สิ่งที่ทรมานที่สุดในโลกคือคำว่า ‘ไม่’ ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางแต่งงานไปแล้ว แต่ท่านยังคงไม่ลืม”
เฉินเสียนไม่สามารถบอกได้ชัดเจนว่าเธออยู่ในอารมณ์อะไร
รู้ว่าซูเจ๋อไม่จริงจังกับเธอ เขาแค่ล้อเล่นกับเธอมาเสมอ และในใจเขาก็แสร้งทำเป็นอีกคนเสมอ เธอไม่จำเป็นต้องจริงจังกับซูเจ๋อ และไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใด ๆ ราวกับว่าได้ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
แต่ก็เหมือนกลั้นหายใจ
เฉินเสียนยื่นมือออกไปแล้ววางบนไหล่ของซูเจ๋อและปลอบโยนอย่างไม่ประมาท “สหาย ท่านเปิดใจสักนิด แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา? ความดียังมาไม่ถึง อย่างไรซะตอนนี้ท่านยังเด็กมาก ทั้งหน้าตาดีทั้งมีพรสวรรค์”
ซูเจ๋อมองลงไปที่มือบนไหล่ของเขาและกล่าวว่า “อืม ข้าก็คิดว่าท่านก็ดีมาก”
เฉินเสียนหรี่ตาและกล่าวว่า “ข้ากำลังปลอบใจท่านอย่างจริงจัง ท่านช่วยถูกปลอบอย่างจริงจังด้วยได้หรือไม่?”
หลังจากที่ซูเจ๋อยิ้มจางๆ เขาก็หันไปมองแสงจันทร์ที่ลอยอยู่ในน้ำ และกล่าวว่า “อาเสียน ไม่รู้ว่าท่านจะเข้าใจความรู้สึกนี้หรือไม่”
เฉินเสียนเงียบรอให้เขาพูด
“ตั้งแต่นางเริ่มหัดเดินไปจนถึงเริ่มหัดพูด ข้าจะช่วยพยุงนางตลอด ฟังนางพูดตลอด ข้าตั้งใจเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ เพื่อปกป้องนาง ข้าตั้งใจเรียน เพราะข้าอยากจะมีอะไรจะสอนนาง ตอนที่ดีกับใครสักคน ข้าหวังว่าจะมอบโลกทั้งใบให้นางได้”
เฉินเสียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ตั้งแต่ที่นางโตมาจนถึงแต่งงานตอนนี้ อายุมากสุดไม่เกินยี่สิบ และดูท่านตอนนี้ ท่านน่าจะแก่กว่านางสองสามปี ท่านต้องนำหน้านางในทุกสิ่งที่เรียนรู้ ต้องเรียนให้ดีที่สุด และน่าจะผ่านไปอย่างยากลำบาก”
“ข้าลืมไปแล้วว่าลำบากคืออะไร แต่ข้าจำได้แค่การเต็มใจที่จะลำบาก”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “ต่อมาครอบครัวของนางเปลี่ยนไป นางเกลียดข้า เพื่อให้ได้โอกาส ข้าต้องผลักไสนางไปหาคนอื่น สร้างวีรบุรุษให้นางเอง ช่วยนางให้พ้นจากอันตราย และกลายเป็นคนโปรดของนาง”
เฉินเสียนเมื่อได้ยินเรื่องนี้ก็รู้สึกเศร้า
“เป็นข้าเอง ส่งนางขึ้นเกี้ยวด้วยมือตัวเองและเฝ้าดูนางแต่งงาน”
