เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ผู้คนในกองเกียรติยศก็ไม่มีความคิดชั่วขณะหนึ่ง และพวกเขาลังเลใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เฉินเสียนกล่าวอีกครั้ง “ถ้าทุกคนไม่เต็มใจที่จะเดินทางไป สามารถกลับไปพร้อมกับแม่ทัพโฮ้ว และกลับมาหลังจากโรคระบาดในจิงเฉิงถูกกำจัดไปแล้ว”
แต่เฉินเสียนยืนยันในเรื่องนี้ และแม่ทัพโฮ้วจะไม่มีทางจากไป ไม่มีทหารติดตามคนใดของเขาลังเล แม้ว่ากองเกียรติยศมีความตั้งใจที่จะล่าถอย แต่ก็ไม่มีใครพาพวกเขากลับไปที่เมืองอวิ๋น
ดังนั้นในท้ายที่สุดทุกคนก็ต้องตามไป ยังคงยืนยันที่จะไปที่เมืองจิง
กองกำลังมาถึงนอกเมืองจิงก่อนมืด
นอกเมืองมีความหนาวเย็น
ประตูเมืองเก่าที่มีร่องรอยถูกปิดอย่างแน่นหนา และผู้คนนอกเมืองตะโกนเป็นเวลานานแต่ไม่มีใครตอบรับ
ต่อมา ทหารคุ้มกันเมืองที่ดูแลเมืองออกมาจากบนกำแพงเมืองและตอบกลับว่า “ประตูเมืองไม่เปิด พวกท่านจะไปที่ไหนก็ไปเถิด!”
“กล้ามาก! นี่คือแม่ทัพโฮ้วที่พาองค์หญิงจิ้งเสียนมาส่งคุ้มกันด้วยตนเอง ยังไม่รีบเปิดประตูเมืองให้เร็วอีก!”
ทหารคุ้มกันเมืองมองอย่างตั้งใจภายใต้ท้องฟ้าที่มืดสลัว และแน่นอนว่ากองกำลังทั้งหมดเป็นทหารในชุดเกราะทหาร
ทหารคุ้มกันเมืองไม่ใช่เจ้านาย ดังนั้นเขาจึงรีบไปแจ้งหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำ
หลังจากรอครู่หนึ่งจนกระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืด ประตูของเมืองจิงก็ค่อยๆ เปิดออก
เปลวไฟวูบวาบอยู่ข้างใน หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกำลังเดินอยู่ข้างหน้าสุด
หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำในเมืองนี้เคยพบแม่ทัพโฮ้วมาก่อนและไม่สงสัยในตัวตนขององค์หญิงจิ้งเสียน เพราะเขารู้ว่าองค์หญิงจิ้งเสียนและทูตของต้าฉู่อยู่ทางใต้ ตอนนี้การเจรจาสันติภาพระหว่างทั้งสองประเทศได้สิ้นสุดลงแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาจะกลับมา
เช่นนี้จึงรีบให้คนเหล่านี้เข้าไปในเมือง หากพวกเขาติดโรคระบาด หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำจะไม่รับผิดชอบอีกต่อไป
ดังนั้นก่อนจะเข้าเมือง หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำอธิบายสถานการณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า บวกกับการโน้มน้าวให้ล่าถอย เฉินเสียนไม่หวั่นไหวและยืนกรานที่จะเข้าเมือง
ในที่สุดหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต้อนรับพวกเขาเข้าไปในเมือง
เมืองจิงเพิ่งผ่านน้ำท่วมขังในฤดูใบไม้ร่วง ครั้งนี้ภัยพิบัติร้ายแรงมาก อาหารขาดแคลน โรคระบาดเกิดขึ้นอีก หมอในเมืองมีจำกัด และแม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างดีที่สุด แต่ก็ไม่สามารถควบคุมโรคระบาด
ไร้ผู้คนบนถนนที่เย็นและชื้นนี้
ตรงหัวมุมถนนมีโคมสีขาวลอยอยู่บ้าง ซึ่งจะปลิวไปตามลมในตอนกลางคืน
กระดาษโคมสีขาวเปียกโชกด้วยน้ำโคลนบนพื้น ประกอบกับเสียงร้องแห่งความเศร้าโศกที่หลั่งไหลมาจากบ้านต่างๆ มันดูรกร้างเป็นพิเศษ
หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกล่าวว่าตั้งแต่การระบาดของโรคระบาด ผู้คนเสียชีวิตทุกวัน
หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำไม่มีทางเลือกใด ๆ ผู้คนที่เสียชีวิตจากอาการป่วยไม่สามารถฝังได้ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเอาศพไปเผาทิ้งทันที
คืนนั้นหน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำจัดที่พักอาศัยชั่วคราว เพื่อให้เฉินเสียนและคนอื่นๆ พักค้างคืนในเมืองและรอพรุ่งนี้ออกเดินทาง
ใครจะคิดในวันรุ่งขึ้น เฉินเสียนลุกขึ้นและไม่ได้ตั้งใจที่จะจากไป แต่ผูกแขนเสื้อไว้อย่างทะมัดทะแมงและเตรียมงานใหญ่
หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำถามอย่างเสียงสั่นเครือ “องค์หญิงหมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ?”
เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นและกล่าวว่า “ข้าจะยังคงอยู่ที่นี่แม้รู้ว่าโรคระบาดในเมืองจิงกำลังระบาด เจ้าคิดว่าข้ามาค้างคืนหรือ? ถ้าโรคระบาดในเมืองนี้ยังไม่หมด คนจะต้องทนทุกข์ ให้ออกไป ณ เวลานี้ ขาดความรับผิดชอบเกินไปหรือเปล่า”
“องค์หญิง ได้โปรดเถิดพ่ะย่ะค่ะโรคระบาดนี้รุนแรง ถ้าพระองค์ติดเชื้อ… รักษาไม่ง่ายแน่!”
“งั้นก็ยิ่งไปไม่ได้เลยล่ะ”
หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำกังวลมาก และไปหาซูเจ๋ออีกครั้ง กล่าวว่า “ใต้เท้าซูควรเกลี้ยกล่อมองค์หญิง ถ้ามีอะไรผิดปกติ…”
ซูเจ๋อกล่าวว่า “นี่คือสิ่งที่องค์หญิงต้องการ และข้าก็ช่วยอะไรไม่ได้”
เขาดูอธิบายไม่ถูก และกล่าวว่า “ท่านใต้เท้าไม่ต้องกังวล องค์หญิงจิ้งเสียนจะช่วยประชาชนของเมืองจิงผ่านวิกฤตนี้อย่างแน่นอน”
ผ่านครึ่งวันเช้าไป หม้อต้มสองสามใบถูกวางไว้ที่หน้าประตูสำนักงานที่ทำการปกครองเมือง หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำต้องช่วยเขาด้วย รวบรวมวัตถุดิบยาที่เหลือทั้งหมดในเมือง เฉินเสียนปรุงยาและต้มยาไม่หยุด
หลังจากที่ยาถูกต้ม ฉินหรูเหลียงและเฮ่อโยวมีหน้าที่แจกจ่ายยาต้มให้กับผู้คนทีละคน
เฉินเสียนได้ขอให้คนที่กำลังทุกข์ทรมานจากโรคระบาดในตอนแรกออกมาข้างหน้า และเธอก็วินิจฉัยพวกเขาอย่างละเอียด และจากนั้นก็เข้ารับการรักษาเป็นพิเศษ
แม่ทัพโฮ้วอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ยังมีกองทัพในเมืองอวิ๋นที่รอให้เขากลับไปจัดระเบียบการปกครองใหม่
ซูเจ๋อส่งเขาไปที่ประตูเมือง
แม่ทัพโฮ้วกล่าวอย่างกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “เป็นการดีสำหรับองค์หญิงที่จะรักประชาชน แต่พระองค์ก็ควรระวังพระวรกายของตัวเองด้วย ใต้เท้าซูควรเกลี้ยกล่อมให้พระองค์ออกไปโดยเร็วที่สุด อย่าให้เรื่องเล็กๆ ทำให้สูญเสียมาก”
ซูเจ๋อพยักหน้าและกล่าวว่า “ชายแดนทางใต้จะส่งต่อให้ท่านแม่ทัพ”
“อย่ากังวล ข้าจะไม่ทำให้อับอาย” แม่ทัพโฮ้วกล่าวอย่างเคร่งขรึม
ซูเจ๋อหยุดและกล่าวว่า “จ้าวเทียนฉีเสียชีวิต ราชสำนักจะได้รับข่าวไม่ช้าก็เร็ว และในไม่ช้าอาจมีแม่ทัพใหญ่เจิ้นหนานคนใหม่เข้ารับตำแหน่ง อำนาจของกองทัพนี้….”
เขาพูดยังไม่ทันจบ
แน่นอนแม่ทัพโฮ้วเข้าใจและกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร” จากนั้นเขาก็ทิ้งทหารครึ่งหนึ่งไว้เพื่อปกป้องเฉินเสียนและซูเจ๋อ
ซูเจ๋อไม่ได้เลี่ยง แม่ทัพโฮ้วกระซิบอีกครั้ง “หากขาดเหลือสิ่งใด ท่านสามารถให้พวกเขาทำได้ พวกเขาทั้งหมดเป็นทหารที่ไว้ใจได้ซึ่งอยู่กับข้ามาหลายปีแล้ว คนกองเกียรติยศ สามารถจัดการได้เร็วที่สุด”
ซูเจ๋อพูดเรียบๆ “ยังไงก็ได้ไม่นานหรอก”
กองเกียรติยศเหล่านี้ไม่เหมือนกับกองก่อนหน้าของเฉินเสียน
ในตอนแรก กองเกียรติยศของเฉินเสียนส่วนใหญ่เป็นผู้คุ้มกัน ปกป้องความปลอดภัยของเฉินเสียนตลอดทาง และกองเกียรติยศที่ซูเจ๋อและเฮ่อโยวทิ้งไว้เบื้องหลังส่วนใหญ่เป็นหูตาของจักรพรรดิ จักรพรรดิไม่วางใจซู่เจ๋อมากที่สุด
พวกเขาพยายามทุกวิถีทางในการส่งข่าวไปยังเมืองหลวง แต่น่าเสียดายที่พวกเขาถูกสกัดกั้นทั้งหมด
ต่อมาแม่ทัพโฮ้วยังคงส่งคนมาเฝ้าติดตามและจำกัดการเคลื่อนไหวของพวกเขามาจนถึงทุกวันนี้
หลังจากเฝ้าดูแม่ทัพโฮ้วนำทหารครึ่งหนึ่งของเขาเดินทางกลับ ซูเจ๋อก็หันหลังและเข้าไปในเมืองพร้อมกับทหารที่เหลือของเขา
ประตูของเมืองจิง ค่อยๆปิดลงอีกครั้ง
หลังจากที่ยาที่ต้มในเมืองสองสามวันได้แจกจ่ายให้ทุกคนแล้ว กล่าวได้ถึงประโยชน์ แต่ผลไม่ชัดเจน
ทุกวันยังมีคนป่วย
เพียงสองวันหลังจากกองเกียรติยศย้ายเข้ามา พวกเขาก็เริ่มมีไข้และโรคระบาด
เนื่องจากกองเกียรติยศอยู่กินด้วยกัน การติดเชื้อจึงเร็วมาก และสายเกินไปที่จะแยกตัวออกมา
กินยากี่ตัว อาการก็ไม่หาย แต่กลับแย่ลงทุกวัน
เฉินเสียนได้เห็นการเผาศพของผู้ตายด้วยตาตัวเอง
การเสียชีวิตนั้นแย่มาก ผิวหนังทั่วร่างกายเป็นสีม่วงและดำ มีเลือดออกและเป็นแผล และบางคนก็ไอเป็นเลือดและเสียชีวิตจากความอ่อนเพลีย
อาการของโรคจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล หาที่มาของปมไม่ได้
ซูเจ๋อไม่ได้อยู่เฉยๆ เขาพยายามใช้ยาหลายอย่างในทุกวัน หลังจากผ่านความพยายามอย่างหนัก เขาก็ป้องกันโรคได้นิดหน่อย แต่คนที่ติดโรคระบาดนั้นไม่สามารถรักษาให้หายได้
ในเวลานี้มีคนจำนวนมากที่ติดโรคระบาดในเมืองแล้ว
แม้แต่กองเกียรติยศก็ตายไปทีละคน
เป็นไปไม่ได้ที่เฉินเสียนจะปล่อยคนป่วยเหล่านี้ไว้ตามลำพัง พวกเขาแค่ป่วย ยังไม่ตาย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถเผาด้วยไฟได้
หากรักษาไม่หายก็จะแพร่เชื้อต่อไปในขั้นตอนต่อไป
เฉินเสียนเฝ้าดูกองเกียรติยศอย่างสงบและผู้คนที่เสียชีวิตจากความเจ็บป่วยถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน
ดูเหมือนว่าตอนจบนี้จะนอกเหนือความคิดพวกเขา แต่ก็สมเหตุสมผล
กองเกียรติยศทั้งหมดติดโรคระบาด ไม่มากก็น้อย ซึ่งทำให้เฉินเสียนรู้สึกแปลกๆ อยู่เสมอ
แต่เช่นนี้ก็ดี พวกเขาจะได้ไม่ต้องจับตามองเธอและซูเจ๋อตลอดเวลา
ระหว่างทางกลับ เฉินเสียนเหลือบมองซูเจ๋อด้วยท่าทางสงบและกล่าวว่า “กองเกียรติยศเสียชีวิตจากโรคระบาดทั้งหมด ดูเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ?”
ซูเจ๋อถามอย่างลึกลับ “เรื่องบังเอิญที่ไหน?”
“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่พวกเรายังสบายดี พวกเขาตายกันหมดแล้ว”
ซูเจ๋อพูดอย่างสบายๆ “มันเป็นพระประสงค์ของพระเจ้า พระเจ้าต้องการรับคน เราจะรั้งได้อย่างไรเมื่อถึงเวลาตาย”
เขาพูดอย่างเรียบง่ายและสงบเสงี่ยม จนเฉินเสียนไม่สามารถหาเหตุผลที่จะหักล้างได้ขณะนั้น
