ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 333 ข้าชายชู้ก็ทำได้เพียงแค่ต้องฆ่า

บทที่ 333 ข้าชายชู้ก็ทำได้เพียงแค่ต้องฆ่า

ยิ่งผู้พิทักษ์เมืองมองเฉินเสียนมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกสวยขึ้นเท่านั้น ยิ่งเธอสูงส่งและสง่างามมากเท่าไร ผู้พิทักษ์เมืองก็ยิ่งมีความปรารถนาที่จะพิชิตมากขึ้นเท่านั้น

ผู้พิทักษ์เมืองรีบพูด “เชิญองค์หญิงข้างในพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนกล่าวว่า “หากข้าอยู่เป็นเพื่อนท่านแล้ว ท่านผิดคำพูดขึ้นมาจะทำอย่างไรล่ะ?”

ผู้พิทักษ์เมืองเธอเข้ามาในห้องนี้แล้ว ตราบใดที่เขาไม่เปิดปากปล่อยเธอไป ข้างนอกมีคนมากมายอยู่ เกรงว่ามันจะยากที่เธอจะหนี

ดังนั้นผู้พิทักษ์เมืองจึงไม่สุภาพอีกต่อไปและกล่าวว่า “อย่าพูดว่าข้าสัญญากับท่านตอนนี้ เป็นคำพูดที่เชื่อถือไม่ได้ ตอนนี้ท่านอยู่ที่นี่แล้ว ท่านคิดว่าท่านเข้ามาแล้วจะออกไปได้หรือ? ไปคิดว่าจะทำอย่างไรให้ข้ามีความสุขดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนเลียริมฝีปากของเธอแล้วพูดว่า “แน่นอน ข้าจะทำให้ท่านมีความสุข และข้าก็จะทำให้ตัวเองมีความสุข ข้างนอกมีคนมากมาย เดี๋ยวเกิดเสียงอะไรจะทำให้พวกเขาได้ยินขึ้นมา มันจะค่อยดีหรือ? ใต้เท้าไม่ให้พวกเขาออกไปก่อนหรือ?”

ผู้พิทักษ์เมืองดันเฉินเสียนทีละก้าวและพูดด้วยรอยยิ้มลามก “เดี๋ยวท่านก็จะอยากจะร้องขอชีวิตแล้วล่ะ ท่านยังสนใจว่าพวกเขาจะได้ยินหรือไม่? ไม่ต้องกังวล พวกเขาเป็นคนสนิทของข้าทั้งหมด แม้ว่าจะได้ยินอะไร ก็จะไม่ถูกกระจายออกไป”

ทันใดนั้น ลมก็พัดเข้ามาทางหน้าต่าง พัดให้ห้องอบอุ่น

มีแสงและเงาวาบอยู่ข้างหลังผู้พิทักษ์เมือง แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว

ความตะลึงปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินเสียนแวบหนึ่ง ดวงตาสั่นไหว เมื่อเผชิญกับการกดดันของผู้พิทักษ์เมืองเธอก้าวถอยหลังไปสองก้าวแล้วพูดว่า “ท่านให้คนออกไปเถอะ ข้าอาย”

ผู้พิทักษ์เมืองกล่าวอย่างไม่สุภาพ “งั้นหรือ คิดว่าข้าจะเชื่อท่านหรือ เห็นได้ชัดว่าหลอกลวง แต่ยังแสร้งทำเป็นว่าบริสุทธิ์! บ่ายนี้ข้าได้ยินเรื่องทูตข้างๆ ท่าน พวกท่านทั้งสองจะบริสุทธิ์หรือ แบบนั่นน่ะหรือ?”

เฉินเสียนสูดลมหายใจ มองไปที่คนที่อยู่เบื้องหลังผู้พิทักษ์เมืองอวบอ้วน หน้าอกของเธอหายใจแรง และดูเหมือนว่าทั้งร่างจะถูกดูดเข้าไปในดวงตาของเขา เปิดปาก พูดอะไรไม่ออก

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขามาถึงจุดที่บุคคลภายนอกสามารถมองผ่านได้อย่างรวดเร็ว

ผู้พิทักษ์เมืองกล่าวอีกครั้ง “ท่านกับท่านแม่ทัพนอกเมืองเป็นสามีภรรยากัน ท่านแม่ทัพไม่พบว่าท่านและชายชู้มีความคลุมเครือ และมันก็เพียงพอแล้ว อย่างไรก็ตามท่านไม่ใช่ครั้งแรกหรือสองแล้ว ดังนั้นมีข้าอีกคนก็คงไม่มากเกินไปหรอก”

หลังจากนั้นเขาไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไป และรีบวิ่งไปที่เฉินเสียนทันที

น่าเสียดายที่สาวงามอยู่ใกล้ ๆ ต่อหน้าเขา และเขาจะได้กลิ่นน้ำหอมที่เย้ายวนจากร่างกายของเธอ แต่เขาไม่แม้แต่จะได้แตะต้องปลายนิ้วของเธอ ทันใดนั้น ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาก็เป็นหมดสติ ล้มลงอย่างควบคุมไม่ได้ไปที่พื้น

ดวงตาของผู้พิทักษ์เมืองเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็พบว่าไม่รู้ว่าเมื่อไรที่มีใครยืนอยู่ข้างหลังเขา!

ซูเจ๋อสวมชุดสีดำ เงียบสงบมาก ราวกับเงา แต่ก็เหมือนสายลม เงียบราวกับไม่มีอะไร

หากเขาไม่ปรากฏตัวด้านหลังผู้พิทักษ์เมือง เผชิญหน้ากับเฉินเสียน เฉินเสียนก็อาจจะมองไม่เห็นเขา

ข้างนอกมีทหารยาม แต่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาได้ยังไง

ถ้าซูเจ๋อไม่มาคืนนี้ เฉินเสียนก็จะจัดการกับผู้พิทักษ์เมืองเช่นกัน แต่เธออาจจะไม่สามารถหลบหนีจากทหารยามข้างนอกได้ และยังต้องหาทางที่จะออกไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินเสียนไม่ได้ตระหนักถึงมัน

ซูเจ๋อปล่อยให้เธอเสี่ยงคนเดียวได้อย่างไร

ภายใต้แสงเทียนเงาของเขามืดมน และดวงตาของเขาดูเย็นชา แต่การเคลื่อนไหวของมือของเขาอ่อนโยน

ผู้พิทักษ์เมืองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และมีเข็มเงินที่ซูเจ๋อเจาะเข้าไปในกระดูกสันหลังของเขาอย่างแม่นยำ

แต่เขายังคงอยู่ที่นั่น และหลังจากที่ได้เห็นซูเจ๋อ เขาก็อ้าปากด้วยความสยดสยองทันที

ซูเจ๋อเตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ งอตัวเล็กน้อย และเปิดผ้าคลุมผ้าบนเก้าอี้ออกยัดเข้าไปในปากของผู้พิทักษ์เมือง เขากล่าว “ใต้เท้ารู้มากเกินไปแล้ว ดูเหมือนว่าข้าชายชู้จะมีทางเดียวคือต้องฆ่า”

เมื่อเฉินเสียนได้ยินคำว่า “ชายชู้” ออกมาจากปากของเขา เธอไม่เพียงไม่รู้สึกหยาบคายและดูถูก แต่น้ำเสียงที่ชัดเจนทำให้เธอรู้สึกใจสั่น

ผู้พิทักษ์เมืองกระวนกระวายใจ สั่นศีรษะไปร้องไป

ซูเจ๋อไม่รอช้า คว้าเข็มเงินสองเล่มไว้ในมือ อันหนึ่งปักเข้าที่ลูกกระเดือกผู้พิทักษ์เมือง และอีกอันปักเข้าที่หลังคอของเขา

ไม่นานการดิ้นต่อสู้ของผู้พิทักษ์เมืองก็ค่อยๆ หยุดลง

เมื่อซูเจ๋อหยิบม้วนผ้าออกจากปากของเขาอีกครั้ง เขาก็ไม่สามารถพูดได้ เขาไม่สามารถขยับได้ มีเพียงดวงตาของเขาเท่านั้นที่สามารถขยับและจมูกของเขาสามารถหายใจได้

ซูเจ๋อถามเฉินเสียนอย่างเงียบ ๆ ซึ่งอยู่ข้างๆเขาว่า “ถ้าเป็นท่าน ท่านจะทำอย่างไร?”

เฉินเสียนมองลงไปที่ผู้พิทักษ์เมืองและพูดว่า “ข้าจะหักคอเขา”

ผู้พิทักษ์เมืองจ้องที่เฉินเสียนด้วยความตกใจและหวาดกลัว

เขาคิดว่าเฉินเสียนกำลังส่งเขาไปที่ประตูขึ้นสวรรค์ในคืนนี้ แต่เขาไม่ได้คิดว่าเธอจะมาที่นี่เพื่อฆ่าตัวเขา

ซูเจ๋อไม่พูดอะไร เขาเอาผู้พิทักษ์เมืองขึ้นมา ดูเหมือนจะเบาเหมือนลม แต่ผู้พิทักษ์เมืองนั้นอ้วนมาก เขาจะยกเขาได้อย่างไรถ้าเขาไม่มีกำลัง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาใช้มือเพียงข้างเดียวในการเคลื่อนผู้พิทักษ์เมือง

ซูเจ๋อวางผู้พิทักษ์เมืองลงบนเตียง

ซูเจ๋อดึงม่านอุ่นข้างเตียงและกล่าวว่า “อาเสียน ไปเอากาต้มน้ำบนโต๊ะมา”

กาต้มน้ำเต็มไปด้วยน้ำ และเฉินเสียนมอบให้ซูเจ๋อ ซูเจ๋อนำม่านอุ่นข้างเตียงวางแผ่บนใบหน้าของผู้พิทักษ์เมืองและเทน้ำลงในกาต้มน้ำเพื่อแช่ม่าน

ทันใดนั้นผู้พิทักษ์เมืองหายใจเข้า และรู้สึกหายใจลำบากเล็กน้อย หน้าอกของเขาก็เริ่มสั่นขึ้นลง

ความรู้สึกกำลังจะตายทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก รู้ว่าคนของเขาอยู่ในเรือน แต่เขาเปล่งเสียงไม่ออก

เขายืดร่างกาย กล้ามเนื้อขาบิดเล็กน้อย และเคลื่อนไหวลำบากมาก แต่เขายังคงพยายามขยับนิ้วเท้าเพื่อสัมผัสด้านในของเตียง

นี่เป็นเหมือนการกระทำโดยไม่รู้ตัวซึ่งเกิดจากการดิ้นรนต่อสู้เพื่อความตาย

ในเวลานั้นเฉินเสียนไม่สนใจ

ทันทีหลังจากนั้นซูเจ๋อก็กางม่านอุ่นชั้นที่สองลงไป ให้ครอบคลุมใบหน้าของผู้พิทักษ์เมืองทั้งหมด และแช่น้ำอีกครั้ง

หน้าอกของผู้พิทักษ์เมืองขยับขึ้นลงแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่อากาศบริสุทธิ์ที่เขาได้รับก็จะลดลงเรื่อยๆ

เพียงเล็กน้อยก่อนที่เขาจะสัมผัสที่ปิดข้างเตียงได้

ซูเจ๋อวางแผ่นที่สามแผ่นที่สี่

เมื่อเห็นหน้าอกของผู้พิทักษ์เมืองขยับขึ้นลงอย่างรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ แรงของเขาก็ผ่อนลงเล็กน้อยเนื่องจากการหายใจ

นี่อาจเป็นวิธีที่โหดร้าย

แต่เฉินเสียนสงบจนเธอไม่สามารถแสดงความเห็นอกเห็นใจได้

เมื่อซูเจ๋อจัดการกับสิ่งเหล่านี้ เขาก็มักจะรอบคอบอยู่เสมอ

เฉินเสียนรู้ดีว่าหากเธอบิดคอของผู้พิทักษ์เมืองในคราวเดียว หลังจากเรื่องถูกเปิดเผยในวันรุ่งขึ้น เฉินเสียนมาในคืนนี้ และแม้ว่าเธอจะหนีไปได้ เธอก็ไม่มีทางดิ้นหลุด

ดังนั้นซูเจ๋อจึงเลือกใช้วิธีการที่อ่อนโยนเพื่อให้ผู้พิทักษ์เมืองจากไปอย่างช้าๆ

พรุ่งนี้เช้า ร่างกายเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ และไม่มีใครรู้ว่าเขาเสียชีวิตอย่างไร

เมื่อเห็นว่าผู้พิทักษ์เมืองกำลังดิ้นรน เตะเท้าสองครั้ง เขาคิดถึงตอนสุดท้าย ในที่สุดก็สัมผัสปุ่มข้างเตียง

คิดไม่ถึงว่ามีลวดซ่อนอยู่ใต้เตียง

มีกระดิ่งห้อยอยู่ด้านล่าง

ข้าคือหงส์พันปี

ข้าคือหงส์พันปี

องค์หญิงเฉินเสียนผู้โง่เขลา ถูกไล่ออกจากจวน ถูกทำให้เสียโฉม และยังมีทารกอยู่ในท้องของเธอ! ในวันที่สามีของเธอแต่งงานกับอนุภรรยา เธอมาแสดงความยินดี จัดการกับอนุคนใหม่อย่างรุนแรง และทำให้แขกในงานต่างตกใจ อนุคนใหม่ที่คิดว่าเธอเป็นเช่นไก่ที่อ่อนแอ? แต่ไม่คิดว่าจะสามารถต่อกรกับเธอได้?

Comment

Options

not work with dark mode
Reset