ซูเจ๋อใช้นิ้วของเขาจับที่คางของเฉินเสียน และเอียงศีรษะของเธอเบาๆ เพื่อที่เขาจะได้เห็นคอด้านข้างของเธอ
รอยจูบที่คอด้านข้างยังคงลุกลามลงไป จนถึงกระดูกไหปลาร้าที่ผ้าปกคลุมไว้
เมื่อเห็นว่ารอยจูบนั้นลึกมาก ซูเจ๋ออดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ “เจ็บไหม?”
เฉินเสียนหลับตาลง หูของเธอค่อยๆ แดงขึ้น และพูดว่า “ข้าจำไม่ได้”
ตอนที่ซูเจ๋อจูบเธอเช่นนี้ เธอไม่สนใจว่ามันจะเจ็บหรือไม่ เพียงแค่รู้สึกว่าร่างกายอยู่ในเมฆในหมอก และทุกอย่างก็ถูกโยนออกจากไปแล้ว
เขามียาที่พกติดตัวและได้หยิบออกมาใช้ทาไปที่คอให้เฉินเสียน เหมือนคราวก่อนที่กำลังภายในหลอมรวมเข้าและกระจายได้เร็วขึ้น
นิ้วของซูเจ๋อเลื่อนลงมาจนสุดและหยุดที่ขอบเสื้อของเฉินเสียน และพูดว่า “ยังมีบางส่วนอยู่ใต้คอ ต้องการทาไหม หากว่าท่านไม่ต้องการ ข้าจะไม่ทา”
แต่เฉินเสียนคิดว่า ถ้าพรุ่งนี้จะสวมใส่ที่คล้ายกับชุดของวันนี้ หากว่าไม่ทายาพรุ่งนี้เช้าก็ไม่อาจจะปกปิดมันไว้ไม่ได้
จากนั้นเธอก็คลายผ้าออก โดยเผยให้เห็นไหล่ เธอยกมือขึ้นเพื่อปลดขอบเสื้อ ขอบเสื้อที่อ่อนนุ่มก็ค่อยๆ ลื่น เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าและหัวไหล่
นั้นคือบริเวณของเมื่อคืนที่ซูเจ๋อได้อาลัยอาวรณ์ และตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แม้ว่าจะทิ้งรอยจูบของเขาไว้ แต่มันก็สวยงามและน่าดึงดูดใจมาก
เขาได้ทายาให้กับเธอ และอีกด้านได้พูดว่า “ในช่วงไม่กี่วันนี้ท่านไม่ยอมที่จะให้ข้าเข้าใกล้ท่าน และไม่ยอมที่จะพูดกับข้าเลยแม้แต่คำเดียว ตอนนี้ท่านยังตำหนิและยังเกลียดข้าอยู่ใช่ไหม”
เฉินเสียนไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแค่เอียงคอไปที่มือของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ
ซูเจ๋อพูดว่า “ที่จริงข้าไม่ต้องการให้ท่านรู้สิ่งเหล่านั้น ข้าก็คิดว่าในใจท่าน ข้าเก็บด้านที่ดีไปตลอด หากข้ารู้เรื่องนี้แต่แรก ข้าควรจะปกปิดให้มากกว่านี้และจะได้ไม่ทิ้งร่องรอยให้ท่านค้นหา”
“ข้าไม่ได้หลงในอำนาจ หรือไม่กระตือรือร้นในการสมรู้ร่วมคิด แต่นี่คือวิธีที่ข้าต้องใช้เพื่อให้ได้มาจนถึงทุกวันนี้ และจนถึงวันนี้วันที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ โชคชะตากำหนดให้มือของข้าจะได้ไม่ต้องสะอาดมาก”
เฉินเสียนรู้ว่า ซูเจ๋อสามารถดิ้นรนจากความวุ่นวายของราชวงศ์ก่อนหน้า และไม่สามารถที่จะพึ่งพาความบริสุทธิ์ มิฉะนั้น ในราชสำนักสามารถกินคนได้โดยไม่คายกระดูก เกรงว่าเขาคงจะไม่เหลือกระดูกไปนานแล้ว
มีเพียงวิธีที่ใช้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเท่านั้นถึงสามารถแสร้งทำเป็นตัวเขาและปกป้องเขาได้
“ตอนที่ท่านมองไม่เห็น ข้ายังเคยทำเรื่องเลวร้ายอีกตั้งมากมาย หากข้าไม่พูด ท่านเองก็คงจะไม่รู้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เคยเกิดเรื่องขึ้น เพราะข้าเป็นคนเช่นนี้มาตลอด”
เฉินเสียนเห็นเขาพูดอย่างนิ่งสงบ พูดว่า “ข้าเองคิดว่าไม่มียาที่จะสามารถช่วยได้ และเป็นคนที่ไม่มีอะไรที่จะสามารถช่วยได้เลย”
ในใจเฉินเสียนเจ็บปวด ที่เบ้าตาที่ยากแก่การเข้าใจ
ใช่ เธอมักจะจำส่วนที่ลึกที่สุดเสมอ คือด้านที่ขาวสะอาดของเขาทั้งหมด
คนทั้งหมดมีความซับซ้อน บนโลกใบนี้ไม่มีคนดีอย่างสมบูรณ์แบบ และก็ไม่มีคนเลวอย่างสมบูรณ์
เขาไปที่ภูเขาเพื่อช่วยชีวิตเธอ เขาช่วยเธอนับครั้งไม่ได้ เขาช่วยชีวิตเธอและเฮ่อโยว เขายังตั้งโรงหมอโทรมๆ ที่นอกเมืองเพื่อรักษาอาการเจ็บป่วยของผู้ลี้ภัย
เขาจะเป็นคนเลวที่บริสุทธิ์ได้อย่างไรล่ะ
“อาเสียน ถ้าซูเจ๋อไม่เลว ก็ไม่สามารถปกป้องให้ท่านเติบโตขึ้นทุกวัน ถ้าไม่เลว ก็ไม่สามารถกำจัดผู้ไม่เห็นด้วยในราชสำนักได้ ถ้าไม่เลว ก็ไม่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองในสถานการณ์ที่ทุกฝ่ายเป็นศัตรูกัน ถ้าไม่ได้เลว ยิ่งไม่สามารถช่วยแก้ไขและสนับสนุนต้าฉู่ของท่านได้”
“ท่านยังมีเวลาและโอกาสที่จะกลับคำ ท่านยังอาจจะคิดได้ชัดเจน บางทีคนเช่นข้าต่อไปอาจจะไม่สามารถเดินไปพร้อมกับท่านได้ ก็จะไม่สามารถอยู่กับท่านไปจนแก่เฒ่าได้ ถ้าท่านคิดให้ชัดเจนแล้ว สำหรับท่านกับข้าที่จะเป็นเพียงจักรพรรดิและขุนนางก็ไม่เป็นไร”
เขามีความทุกข์และความสุขน้อยลง “ถ้าท่านไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับข้าอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องกังวลกับมัน แค่บอกข้าสักหน่อยแล้วข้าจะได้ตัดมันทิ้ง”
เขาร้ายกับคนอื่น แม้กระทั่งร้ายกับตัวเอง เพียงเพื่อแค่จะดีกับเธอเพียงคนเดียว
เฉินเสียนรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ
เธอจะตัดความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้อย่างไร
ซูเจ๋อพูดว่า “โชคชะตาระหว่างคนเรา น่าจะถูกกำหนดไว้แล้ว ข้าไม่บังคับ แต่ถ้าสามารถครอบครองได้หนึ่งวันก็จะทะนุถนอมหนึ่งวัน
สำหรับข้าแล้ว มักจะรู้สึกว่าทุกครั้งที่ข้าพูดกับท่านไปหนึ่งประโยคก็จะน้อยไปหนึ่งประโยค ทุกครั้งที่ข้ากอดท่านก็จะน้อยลงทุกครั้ง ทุกครั้งที่ข้าจูบท่านก็มักจะน้อยลงอีกทุกครั้ง”
ในดวงตาของเฉินเสียนมีน้ำตาอยู่ และพูดว่า “สิ่งที่ข้าคิดถึงคือทั้งชีวิต แต่ท่านคิดถึงคือแค่วันๆ”
“ในทุกๆ วันนี้ ท่านยังมีเวลาที่จะเหินห่างกับข้า และมีเวลาที่จะโกรธข้าด้วย เมื่อข้าต้องพยายามงดเว้นการสร้างปัญหาและความลำบากให้กับท่านให้ได้มากที่สุด และความสามารถที่หลงเหลือ ก็ได้น้อยลงน้อยลงมากแล้ว”
เฉินเสียนพูด “เหมือนว่าแต่ไหนแต่ไรข้าทำให้ท่านเสียเวลามิใช่น้อย”
เธอไม่ได้ยินถึงความรู้สึกที่ปลอดภัยในคำพูดของเขา แต่เต็มไปด้วยพะวงในเรื่องผลได้ผลเสียส่วนตัวต่อเธอ
เพียงแค่นี้ เธอก็ไม่เคยที่จะละเลย
เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า “ทำไมยังต้องให้ข้าคิดให้ชัดเจน หากข้าต้องการตัดความสัมพันธ์กับท่าน แม้แต่เวลาท่านก็ไม่มีแล้วมิใช่รึ?”
“แต่เช่นนั้นสามารถทำให้ท่านได้รู้สึกผ่อนคลาย”
เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเปียกชื้น “ท่านไม่ใช่ข้า ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าจะรู้สึกผ่อนคลาย หากท่านไม่สามารถมีชีวิตที่ท่านหวังได้ มันเป็นเรื่องดีที่จะเข้าไปพัวพันกับท่านตลอดชีวิต”
เธอสะอึกสะอื้น พูดพึมพำ “ข้าไม่ได้โทษท่านตั้งนานแล้ว ข้าแค่โทษตัวข้าเอง ถ้าไม่ใช่เพราะข้า ก็จะได้ไม่ทำให้ท่านกลายเป็นเช่นนี้ ข้าเกลียดตัวเองที่ไร้ประโยชน์มากแบบนี้”
“ซูเจ๋อ เป็นเพราะข้าที่ไร้ประโยชน์มากแบบนี้ ท่านถึงไม่สนใจทุกอย่าง”
“ข้าเป็นแบบนี้มาตลอด ไม่เคยเปลี่ยน ไม่ใช่เพราะท่าน”นิ้วซูเจ๋อเช็ดใบหน้าของเธอ ที่เปียกไปด้วยน้ำตา และพูดเบาๆ ว่า “ช่วงนี้ข้าทำให้ท่านร้องไห้อยู่เสมอ อาเสียน เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง”
เฉินเสียนพูด “ใช่ เป็นเพราะท่านไม่ดี ข้าก็ไร้ประโยชน์ ทั้งที่รู้ว่าท่านไม่ดี แต่กลับเป็นท่านเพียงคนเดียว”
ซูเจ๋อจ้องแล้วพูดว่า “ข้าดีใจมาก ที่ได้ยินท่านพูดแบบนั้น”
ซูเจ๋อเฝ้ามองเธอ ดวงตามืดมิดราวกับท้องฟ้า
เมื่อเฉินเสียนมีปฏิกิริยา ก็ไม่สามารถเรียกคืนสิ่งที่พูดออกไปได้ เธอยังคงกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ละสายตาไปไม่มองไปที่เขา และพูดอย่างทื่อๆ ว่า “ดึกมากแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ”
ซูเจ๋อทายาให้เธอเสร็จแล้ว และเมื่อกำลังจะลุกขึ้นจากไป เฉินเสียนก็พูดขึ้นทันทีว่า “มีบางเรื่องต้องให้เวลาตัวข้าเองอาจจะคิดได้อย่างชัดเจน ถึงแม้คิดได้ไม่ชัดเจนก็ไม่เป็นไร เพราะตั้งแต่ต้นจนจบข้าไม่เคยที่จะเปลี่ยนความตั้งใจ”
ร่างกายของซูเจ๋อได้อึ้งไปครู่หนึ่ง
“ทั้งหมดที่ข้าทำได้ คือพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพื่อที่ข้าจะได้ตามท่านทัน ไม่ว่าจะมืดหรือสว่าง ข้าจะเข้าไปพัวพันกับท่าน”
เมื่อซูเจ๋อได้หันหน้าไปมองเธอ ก็เห็นว่าเธอนอนหันหลังให้เขาแล้ว
เธอพูดเบาๆ อีกครั้ง “ต่อไปอย่าพูดว่าข้าจะรู้สึกผ่อนคลายถ้าทิ้งท่านไป ไม่มีวัน หากว่าจากท่านไป ข้าก็จะเป็นทุกข์มากขึ้น”
รุ่งอรุณนอกหน้าต่าง ค่อยๆ สว่างเล็กน้อย
เฉินเสียนได้ยินเสียงปิดประตูดังมาจากทางด้านหลัง เธอจึงได้หลับตาอย่างสบายใจ
ซูเจ๋อกลับมาแล้ว ในที่สุดเธอก็สามารถนอนหลับได้อย่างมีความสุข
