ข้าคือหงส์พันปี – ตอนที่ 50 ความคิดที่บ้าคลั่ง

เมื่อเฉินเสียนได้ยินอวี้เยี่ยนพูดถึงเซียงซั่นที่ถูกลงโทษให้ทำความสะอาดสวนพอดีกับที่เธอเพิ่งจะวาดเส้นสุดท้ายลงในกระดาษวาดรูป เธอวางถ่านหมึกลง แล้วเหยียดกายอย่างเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้

“ในที่สุดก็เสร็จ”

อวี้เยี่ยนงงงวยและถามอย่างฉงนว่า “ทำไมองค์หญิงถึงวาดเนื้อหาในเล่มที่สองสองชุด? แค่ส่งให้คุณชายเหลียนแล้วปล่อยให้คุณชายเหลียนหาคนวาดตามภาพวาดก็พอแล้วเพคะ”

เฉินเสียนหยิบขึ้นมาอันหนึ่งด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “อันนี้มีประโยชน์สำหรับข้า”

“องค์หญิง บ่าวจะช่วยพยุงองค์หญิงให้ลุกขึ้น นั่งนานไม่ดีเพคะ”

“เมื่อกี้นี้เจ้าไม่ได้บอกว่าเซียงซั่นกำลังทำความสะอาดสวนหรอกหรือ ไปเดินเล่นในสวนกันเถอะ”

อวี้เยี่ยนได้อ่านเนื้อหาในหนังสือภาพ เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเสียนพูด เธอก็เข้าใจเจตนาของเฉินเสียน

อากาศเริ่มร้อน การทำความสะอาดสวนหลังบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย และเพียงแค่ครู่เดียวจะมีเหงื่อออก

โชคดีที่ในสวนที่มีร่มเงาของต้นไม้ เซียงซั่นหามุมที่มีต้นไม้เขียวชอุ่มให้นั่งลงและปาดเหงื่อออกจากแก้ม นางได้สาปแช่งอวิ๋นเอ๋อร์อย่างโหดเหี้ยมหลายครั้ง

ถ้าอวิ๋นเอ๋อร์ไม่ได้แย่งหน้าที่ของนาง นางจะตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร!

และอีกด้านตรงข้ามแถวแนวต้นไม้ มีเส้นถนนที่เงียบสงบ ในขณะนี้อวี้เยี่ยนกำลังช่วยพยุงเฉินเสียนให้เดินบนเส้นทางนั้น

ผ่านรอยแยกของใบไม้ ร่างของเซียงซั่นก็ปรากฏขึ้นที่นั่น

เซียงซั่นพักครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นและกำลังจะจากไป ทันใดนั้นเสียงแผ่วเบาก็ดังผ่านร่มเงาของต้นไม้โดยไม่คาดคิด

“องค์หญิง ข้าได้ยินมาว่าเซียงซั่นถูกลงโทษให้กวาดสวนเพคะ คราวนี้ไม่รู้ว่าจะได้เจอนางหรือไม่”

ประโยคนี้ยั่วยุเซียงซั่นได้สำเร็จ เซียงซั่นกัดฟันกร่อนด้วยความเกลียดชัง จ้องเขม็งไปที่ร่างทั้งสองที่เดินอยู่ท่ามกลางต้นไม้

เป็นเฉินเสียนและอวี้เยี่ยน

ในเวลานั้นเฉินเสียนหาพื้นหญ้าสะอาดๆและนั่งลงและกล่าวว่า “อวิ๋นเอ๋อร์เป็นคนเจ้าเล่ห์มาก ถ้าเซียงซั่นคิดจะต่อกรกับนาง แน่นอนว่าจะต้องเสียเปรียบ”

“ทำไมองค์หญิงถึงรู้ได้เพคะ?”

“เซียงซั่นมีนิสัยอย่างไรที่ใครๆจะไม่รู้ นางมักจะแข่งขันอยู่เสมอ แต่อวิ๋นเอ๋อร์กลับตรงกันข้ามสงบและยับยั้งชั่งใจ ยิ่งเซียงซั่นตั้งเป้าไปที่อวิ๋นเอ๋อร์มากเท่าไหร่ เหมยอู่ก็ยิ่งเบื่อหน่ายนาง บางทีแม้แต่ตัวนางเองอาจยังไม่ได้สังเกตมัน”

สันนิษฐานได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่ว่าเซียงซั่นจะทำให้เรื่องแย่แค่ไหน อวิ๋นเอ๋อร์ไม่เคยต่อสู้กลับเพื่อให้เหมยอู่หมางเมินเซียงซั่นและหันหลังให้กับนาง และเอาตัวเองมาแทนที่”

เซียงซั่นอีกด้านผงะไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ตื่นขึ้นราวกับตื่นรู้

มันเป็นแบบนี้จริงๆ ทุกครั้งที่อวิ๋นเอ๋อร์ทนทุกข์อยู่ในเงื้อมือของเธอ และสิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่องานของอวิ๋นเอ๋อร์ในสวนดอกพุดตานเลยแท้แต่น้อย แต่ทำให้หลิ่วเหมยอู่ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น

เมื่อหันไปสนใจเฉินเสียนอีกครั้ง “ในขณะที่เซียงซั่นยังคงฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บของนาง อวิ๋นเอ๋อร์อาจได้ลิ้มรสความหวานของการเป็นบ่าวรับใช้ระดับสูง แน่นอนว่านางไม่ต้องการให้เซียงซั่นกลับมาและจากไปด้วยตัวเอง ดังนั้นนางต้องลงมือก่อน”

เซียงซั่นถูกดึงดูดโดยคำพูดของเฉินเสียนและตั้งใจฟังด้วยหูทั้งสองข้าง

เฉินเสียนก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วหันหลังให้กับเซียงซั่นโดยรู้ว่าตอนนี้นางว้าวุ่นใจมาก เธอเม้มปากแล้วพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าอวิ๋นเออร์ครั้งแรกที่นางส่งข้อความถึงเซียงซั่น ก็ถูกเซียงซั่นตีล่ะ ต้องเป็นอวิ๋นเอ๋อร์ที่จงใจกระจายคำพูดที่ขัดแย้งกันแน่ๆและถูกเซียงซั่นทุบตีอย่างจงใจ ผู้อ่อนแอจะได้รับความเห็นอกเห็นใจได้ง่ายขึ้น นี่เป็นขั้นตอนแรกสำหรับนางเพื่อให้หลิ่วเหมยอู่ห่างเซียงซั่นไป”

เซียงซั่นก็ตระหนักได้ เธอกำหมัดของเธอไว้แน่น เป็นแบบนี้นี่เอง!

ก่อนหน้านี้ เธอต้องการสร้างปัญหาให้กับอวิ๋นเอ๋อร์แต่เธอไม่รู้ว่าเธอตกหลุมพรางของอวิ๋นเอ๋อร์!

เมื่ออวี้เยี่ยนเห็นหนังสือในมือ เธอแสร้งทำเป็นประหลาดใจและกล่าวว่า “องค์หญิงก็อ่านภาพวาดนี้เช่นกันหรือเพคะ บ่าวในจวนแม่ทัพทุกคนสามารถอ่านสิ่งนี้ได้ และพวกบ่าวก็อ่านด้วย หนึ่งในนั้นมีบ่าวผู้หญิงด้วย ทำให้บ่าวประทับใจมาก”

“ประทับใจอะไรหรือ?”

“บ่าวรู้สึกว่าบ่าวคนนี้คล้ายกับเซียงซั่นเล็กน้อย สาวใช้นั้นสวยมาก ตอนแรกนางถูกเจ้านายเพิกเฉยและต่อมาไม่ยอมเป็นบ่าว อีกหลังจากนั้นนางก็กลับมาเป็นนายซะเอง”

หัวใจของเซียงซั่นสั่นระริก

เฉินเสียนหัวเราะสองสามครั้งแล้วกล่าวว่า “เซียงซั่นยังคงเป็นแค่บ่าวรับใช้ มันคล้ายกับสาวใช้ในหนังสือเล่มนี้อย่างไร หือ แต่ถ้าเจ้าบอกว่านางสวย ข้าเห็นด้วย”

อวี้เยี่ยนพูดอย่างเหยียดหยาม “ไม่ใช่เพคะ บ่าวฟังความคิดเห็นของบ่าวคนอื่นในเรือน ที่บอกว่าความงามของเซียงซั่นถือว่าเป็นอันดับหนึ่ง”

ใครไม่ชอบฟังคำพูดเหล่านี้บ้างล่ะ แม้ว่าเซียงซั่นจะเกลียดนายและบ่าวรับใช้สองคนนี้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ ยกปากของเธอด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเธอดูสวยท่ามกลางสาวใช้

จากนั้นอวี้เยี่ยนก็พูดอีกครั้ง “ตอนนี้เซียงซั่นเป็นเพียงสาวใช้ ไม่รู้ว่านางจะสวยแค่ไหนถ้านางแต่งตัวเหมือนนายหญิงหลิ่ว บางทีอาจเป็นไปได้ว่านางจะสวยกว่าหลิ่วเหมยอู่”

“สาวใช้ก็คือสาวใช้ จะมีวันที่สวยได้อย่างไรกัน”

“แต่สาวใช้ในเล่มนี้ ไม่ใช่แค่นางอาศัยการทำงานหนักเป็นขั้นเป็นตอนของนางเอง และกลายมาเป็นเจ้านายเสีย อย่างไรก็ตาม องค์หญิงต้องระวังนะเพคะ หากวันหนึ่งนางไม่อยากเป็นบ่าวแล้ว เอาชนะใจท่านแม่ทัพด้วยรูปลักษณ์และความสามารถของนาง ก็ยากจะรับมือนะเพคะ”

จากนั้นเฉินเสียนก็ลุกขึ้นและออกไปกับอวี้เยี่ยน แต่ก็บังเอิญทิ้งหนังสือไว้บนพื้นหญ้าก่อนจะจากไป

เซียงซั่นแทบรอไม่ไหวที่จะวิ่งไปหยิบมันขึ้นมาดู

ถ้าเป็นนายได้ ใครอยากเป็นบ่าวอีกเล่า

หากเป็นที่โปรดปรานของแม่ทัพได้เป็นเจ้านาย มาดูว่าเธอจัดการกับนางสารเลวอย่างอวิ๋นเอ๋อร์ได้อย่างไร!

และสำหรับหลิ่วเหมยอู่… ที่เธอคิดว่าทุ่มเทไปมากสำหรับแผนการของหลิ่วเหมยอู่ แต่ในที่สุดหลิ่วเหมยอู่กลับละทิ้งเธอไปหาสาวใช้คนอื่น

หลิ่วเหมยอู่เป็นคนที่ไร้ความปราณีตั้งแต่แรก ก็ไม่แปลกนัก

เซียงซั่นนั่งยองอยู่ตรงนั้นและพลิกอ่านหนังสือภาพวาดทั้งเล่มที่เฉินเสียนจัดเตรียมไว้อย่างดี ในใจไม่อาจสงบนิ่งได้

เฉินเสียนยืนอยู่ใต้ร่มเงาหนาของต้นไม้ ยิ้มให้กับฉากนั้นด้วยจิตใจที่สงบนิ่งและกล่าวว่า “อวี้เยี่ยน เจ้าแสดงได้ดี”

” องค์หญิงสอนมาดีเพคะ” อวี้เยี่ยนพูดด้วยรอยยิ้มขบขัน “ดูเหมือนว่านางจะฟังคำพูดและเก็บไปคิดแล้วเพคะ ไม่รู้ว่านางจะทำอย่างไรต่อไป”

“ข้าก็ตั้งหน้าตั้งตารอเหมือนกัน”

เซียงซั่นซ่อนหนังสือแล้วกลับไป

เมื่อมีความคิดแล้ว ความปรารถนาที่จะพลิกกลับมา หยั่งรากและเติบโตอย่างบ้าคลั่งในหัวใจของนาง

นางขบคิดอย่างบ้าคลั่งตลอดทางว่าถ้านางอยากเป็นเจ้านาย นางต้องได้รับความโปรดปรานจากท่านแม่ทัพเสียก่อน

แต่หัวใจของท่านแม่ทัพมีเพียงหลิ่วเหม่ยอู่ แม้ว่านางจะไม่ได้ยึดครองหัวใจ แต่การให้ร่างกายก่อนจะทำให้ท่านแม่ทัพต้องรับผิดชอบนาง

ดังที่ได้กล่าวไว้ในภาพวาดนี้ ถ้าเราต้องการได้มันมา เราต้องเรียนรู้ที่จะให้ก่อน!

แต่เซียงซั่นรู้ดีว่าแม้ว่าเธอจะทำให้ตัวเองสะอาดสะอ้านแล้วส่งตัวเองไป ฉินหรูเหลียงก็มิอาจต้องการมัน ดังนั้นจะต้องใช้แผนการแล้วล่ะ

มีการกล่าวถึงเรื่องคอกม้าในหนังสือ และบังเอิญว่ามีคอกม้าในจวนแม่ทัพด้วย

ในตอนค่ำเซียงซั่นกวาดสวนเสร็จ ก่อนที่จะกลับไปที่สวนดอกพุดตานอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าของหลิ่วเหมยอู่ และหลิ่วเหมยอู่ไม่สนใจจะถามไถ่ถึงเธอเลยสักนิด

มีเพียงอวิ๋นเอ๋อร์เท่านั้นที่ยืนอยู่ใต้ชายคา จ้องมองเธออย่างเฉยเมย และกล่าวว่า “นายหญิงเพิ่งจะหลับไป เจ้าอย่าเข้าไปรบกวนเลยดีกว่า” นางปิดปากและจมูกด้วยความรังเกียจ “เหงื่อออกเหม็นไปทั่ว รีบๆกลับเข้าห้องไปล้างซะ ไม่ต้องส่งกลิ่นเหม็นเช่นนี้ให้คนอื่นเขา”