ในห้องบรรทมมีขนาดกว้างมาก มีห้องอาบน้ำอยู่ด้านหลัง และได้นำน้ำจากบ่อน้ำพุร้อนลงในอ่าง ครึ่งหลังของช่วงบ่ายได้เข้าไปแช่ตัวอยู่พักหนึ่ง ถ้าหากไม่ใช่เพราะซูเจ๋อไปอุ้มนางออกมา นางคงไม่มีแรงจะคลานออกมาด้วยตัวเอง
เฉินเสียนเปลี่ยนชุด แม่นมซุยเข้ามาพร้อมกับสาวใช้และเปลี่ยนผ้าคลุมเตียงอย่างชำนาญ เฉินเสียนพิงไปอยู่ตรงกลางหน้าต่าง จ้องมองดูภาพหิมะนอกหน้าต่างอย่างไม่คลาดสายตา ใบหน้าเริ่มร้อนขึ้น และสุดท้ายรู้สึกว่าคงไม่มีหน้าไปพบใครแล้ว
ในตอนเย็น สามคนในครอบครัวได้นั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน
เฉินเสียนนึกถึงองค์หญิงจาวหยางและถามซูเซี่ยน “อาของเจ้าล่ะ?”
“เมื่อคืนเสด็จอากลับไปที่โรงเตี๊ยมหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“หากมีเวลาพานางไปเดินเล่นรอบๆ เมืองหลวง เพราะน้อยครั้งที่นางจะได้มาต้าฉู่”
ซูเซี่ยนกล่าวว่า “เสด็จอาตอนนี้มีรักใหม่แล้ว จึงไม่น่าจะให้ลูกไปทำลายบรรยากาศแล้ว ปล่อยให้ท่านลุงฉินไปกับนางดีกว่า”
ตอนนี้แม้แต่ซูเซี่ยนก็มองออกแล้ว ว่าจาวหยางมีใจให้ฉินหรูเหลียงจนไม่สามารถจะซ่อนความรู้สึกได้
ในความเป็นจริง จาวหยางออกจากวังพร้อมกับฉินหรูเหลียงเมื่อคืนนี้
จาวหยางมีคนรับใช้จากเป่ยเซี่ยเพื่อพานางกลับไปที่โรงเตี๊ยมหลวง แต่ฉินหรูเหลียงอยู่คนเดียว นางมองไปที่แผ่นหลังของฉินหรูเหลียงที่เดินอย่างโดดเดี่ยวบนหิมะ เขาดื่มเหล้าไปไม่น้อย และนางก็เป็นกังวลแล้วพูดว่า “ท่านแม่ทัพ เรือนท่านอยู่ที่ไหน ให้ข้าไปส่งท่านไหม?”
แต่เดิมฉินหรูเหลียงไม่ได้สนใจนาง
ผลลัพธ์คือตัวนางเองที่เดินตามหลังของฉินหรูเหลียงทีละก้าว รูปร่างของฉินหรูเหลียงสูงมาก ซึ่งทำให้นางดูตัวเล็กขึ้นทันที
จาวหยางยกมือขึ้นบนหลัง โดยมีหมอกสีขาวออกมาจากจมูกเล็กๆ ของนาง และกล่าวว่า “ครั้งก่อนที่เป่ยเซี่ย แม้ว่าท่านจะเย็นชา แต่ก็ไม่เคยเห็นท่านจะโดดเดี่ยวเช่นตอนนี้ ท่านดื่มเหล้าก็คนเดียว กลับเรือนก็คนเดียว หากท่านไม่รังเกียจ ข้าจะเดินตามถนนเส้นนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อเป็นเพื่อนท่าน”
ฉินหรูเหลียงก้าวเท้ายาวขึ้นเล็กน้อย
จาวหยางเดินเร็วๆ สองก้าวเพื่อให้ตามทัน แล้วพูดว่า “ครั้งสุดท้ายที่บอกลา เกือบจะสองปีแล้ว” หลังจากหยุดชั่วคราว ก็ยิ้มอย่างสดใสและพูดว่า “ในสองปีที่ผ่านมา แท้จริงแล้วข้าต้องการมาที่ต้าฉู่เพื่อที่จะได้มาพบท่าน”
นางจะสามารถบอกเขาได้ไหมว่านางคิดถึงเขามากจริงๆ
แต่พูดออกไป มันจะดูกะทันหันมาก
นางไม่รู้ว่าปีศาจตัวไหนเขามาสิงร่างแล้ว ดูจากตอนที่อยู่ในเป่ยเซี่ย นางมองเพียงแค่ผู้ที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาสง่างามผู้นี้เท่านั้น
ฉินหรูเหลียงพูดอย่างเย็นชาเพราะด้วยอารมณ์น้ำเมา “กระหม่อมกับองค์หญิงไม่ใช่ญาติกัน ได้โปรดอย่าเสียเวลากับกระหม่อมเลย”
จาวหยางกล่าวว่า “ตอนนี้ไม่ใช่ญาติกัน แต่มันจะดีเมื่อเราได้คุ้นเคยต่อกัน นอกจากนี้ข้าไม่คิดว่ามันเสียเวลากับท่าน”
ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “ท่านกลับไปเถอะ”
“ไม่ ข้าต้องการส่งท่านกลับเรือน”
“กระหม่อมไม่ต้องการให้ผู้หญิงต้องไปส่งกระหม่อม”
จาวหยางไล่ตามติดเขาตลอดทาง และอยากรู้ว่าเรือนของเขาอาศัยอยู่ที่ไหนและเรือนของเขาเป็นอย่างไร
แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่ไกล ฉินหรูเหลียงก็หยุดเดิน หันหลังแล้วผลักนางไปที่กำแพง จาวหยางหายใจเข้าลึกๆ และหัวใจเต้นแรงเมื่อมองดูเขาที่กำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
แต่ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า “กระหม่อมไม่ชอบผู้หญิงที่โง่เขลา โดยเฉพาะอย่างองค์หญิง”
จาวหยางมองดูฉินหรูเหลียงเดินออกไป และทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนว่าได้สูดเอาก้อนหิมะเข้าไป เขาไม่ชอบตัวเอง นางคงรู้สึกได้ ราวกับว่าเขาได้รู้แล้วว่า นางชอบเขาอย่างไรอย่างนั้น
แต่นิสัยของจาวหยางเป็นแบบนี้ แทนที่จะปล่อยให้ตัวเองเศร้า กลับว่าควรจะพยายามกว่านี้ไม่ดีกว่าหรือ โชคดีที่นางยังมีพี่ชายที่เป็นพระสวามีในต้าฉู่ และพี่สะใภ้ที่เป็นถึงจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่
จักรพรรดินีทรงออกคำสั่ง และขอให้ฉินหรูเหลียงพาจาวหยางได้เดินเล่นรอบเมืองหลวง
ในช่วงสองสามวันนี้ ฉินหรูเหลียงต้องเดินเคียงข้างจาวหยางทุกวัน
ดูเหมือนว่าฉินหรูเหลียงจะมีเพียงช่วงกลางหนึ่งคืนที่ปลดภาระที่หนักหน่วงนี้ได้ และเขาจะไม่ไปพระราชวังทุกคืนเหมือนเมื่อก่อน เพียงเพื่อให้ไปเฝ้าคนในใจคนนั้นให้นอนหลับสบายตลอดทั้งคืน
เขาแทบจะไม่เคยไปที่พระราชวังเพื่อปฏิบัติหน้าที่อีกเลย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เขาจะต้องทำในฐานะท่านแม่ทัพ
ทันทีที่ตกกลางคืน เขาเกือบจะมีจิตใจที่หงอยเหงาเศร้าซึม ราวกับว่าเขาสูญเสียคุณค่าที่สำคัญมากที่สุดในชีวิตไปอย่างกะทันหัน และปล่อยให้เขามีอนาคตที่ไร้ขอบเขต ซึ่งไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน
ดื่มจนไม่รู้ในปริมาณที่เหมาะสม และยังดื่มอย่างดุเดือดยิ่งกว่าในคืนงานแต่งงานของเฉินเสียนกับซูเจ๋อ
จาวหยางรู้ว่าต้องมีบางอย่างซ่อนอยู่ในหัวใจของเขา และเมื่อใดก็ตามที่เขาออกมาจากโรงเตี๊ยมอย่างเมามาย จาวหยางจะส่งเขากลับเรือนเสมอ
นางเข้าไปในเรือนของเขาและรู้แล้วว่าเรือนของเขาเป็นอย่างไร และรู้ว่าเขาพักอยู่ตรงไหน เมื่อเขากระหายน้ำและต้องการดื่มน้ำในตอนกลางคืน ก็มักจะนำน้ำอุ่นหนึ่งแก้วมาวางข้างๆ เขาเสมอ
จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น ฉินหรูเหลียงตื่นจากอาการเมาเหล้า แต่จำไม่ได้ว่าจาวหยางมาที่นี่เมื่อคืนนี้
คืนนี้ฉินหรูเหลียงไปที่เรือนนายทหารเพื่อดื่มเหล้า ในห้องโถงมีนายทหารนั่งสองข้าง ดื่มเหล้ารสดีกับกินอาหารที่อร่อย และกำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
ควบคู่ไปกับเสียงของไม้ไผ่ ยังมีนางระบำที่มีเสน่ห์มาที่ห้องโถง เล่นท่ารำอย่างหลากหลายรูปแบบ
ต่อมาหากนายทหารเหล่านั้นสะดุดตาใคร ก็จับแขนเสื้อของสาวงามแล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขน
นางระบำหลายคนโบกแขนเสื้อให้ฉินหรูเหลียง แต่เขาไม่ตอบ
ในบรรดานางระบำหลายคนในห้องโถง ที่มีเสน่ห์และสง่างามที่สุดคือเหมยอู่
เป็นเวลาหลายปีแล้ว นางยังคงวนเวียนตามเรือนต่างๆ และถูกผู้ชายกระทำอย่างกับของเล่น ที่ส่งไปส่งมาและต้องคอยไปปรนนิบัติเจ้านายในที่ต่างๆ
แต่ความสาวของหญิงสาวนั้นสั้นมาก หากเธอแก่ตัวและผิวเหี่ยวลงแล้ว ต่อไปคงรำไม่ได้อีก และก็จะไม่มีใครต้องการนาง จากนั้นคงจะถูกคนอื่นทอดทิ้ง โดยไร้ความเมตตา
ตอนนี้นางใช้ชีวิตที่น่าสังเวช และสิ่งที่นางคิดถึงมากที่สุดคือวันที่ได้รับความรักความเอาอกเอาใจจากฉินหรูเหลียง
ดังนั้นแม้ว่าฉินหรูเหลียงโหดเหี้ยมต่อนางในภายหลัง แต่นางก็ยังคงคิดถึงและหวังว่าวันนี้นางจะโชคดีได้พบฉินหรูเหลียงอีกครั้ง
ว่ากันว่าหลายปีมานี้ เขายังไม่ได้แต่งงาน
เขาจะจำอดีตอันแสนหวานของพวกเขาได้ไหม?
เหมยอู่ไม่ยอมแพ้ และขณะเต้นอยู่นั้น ก็เข้าใกล้ฉินหรูเหลียงเรื่อยๆ ฉินหรูเหลียงมักจะเมินนางและไม่เคยที่จับแขนเสื้อของนางแม้แต่ครั้งเดียว
องค์หญิงจาวหยางตระหนักว่า การที่ฉินหรูเหลียงคอยดูแลตัวเอง ให้นางดูแลเอาใจใส่เขาจะไม่ดีกว่าหรือ
เห็นไหมว่าครั้งไหนที่เขาไม่ดื่มเยอะ แล้วตัวเองก็ส่งเขากลับไปที่เรือน?
นางคิดว่าตัวเองช่างเป็นคนดีชอบช่วยคนอื่นจริงๆ
นางกังวลและกลัวว่าฉินหรูเหลียงเมาแล้วหาทางกลับบ้านไม่ได้
คิดว่าก่อนหน้านั้นพ่อของนางท่านอ๋องมู่ได้ออกไปสังสรรค์ แต่ก็เมาหัวราน้ำ พอกลับมาเดินไปนอนกับไก่ในเล้าไก่ เมื่อตื่นขึ้น ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ด้วยการมีประสบการณ์เช่นนี้ จาวหยางถึงกังวลมาก
นางรู้ว่าฉินหรูเหลียงเข้าไปในเรือนหลังนี้ และตัวเองรออยู่นอกเป็นเวลานาน จนมือเท้าแข็งไปหมดแต่ยังไม่เห็นเขาออกมา
จาวหยางไม่สามารถทนรอได้อีก จึงต้องบุกเข้าไปในเรือนของคนอื่น
ได้ยินมาว่านางเป็นเพื่อนของท่านแม่ทัพ และได้มาตามหาท่านแม่ทัพอีกครั้ง เห็นว่านางแต่งตัวไม่ธรรมดา และดูไม่เหมือนหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป คนใช้ในเรือนไม่กล้าที่จะหยุดนางไว้ จึงนำทางให้นางไปงานเลี้ยงอาหารค่ำที่ห้องโถงด้านใน
สุดท้ายนางเพิ่งจะปรากฏตัวที่ประตู ก็ได้เห็นเหมยอู่ที่ไร้ยางอายในห้องโถง ได้เท้าพลิกและตกลงไปในอ้อมแขนของฉินหรูเหลียง
