ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ – ตอนที่ 4 พวกเราหย่ากันเถอะ

“เย่เทียน เมื่อกี้นายพูดว่า นายมีวิธีรักษาโรคหัวใจของคุณปู่ให้หายใช่ไหม?”

เย่เทียนรีบพยักหน้าทันที “ถูกต้อง ฉันมีวิธีแน่นอน โดยเฉพาะสามารถทำให้คุณปู่ดีขึ้นมาถึงที่สุดได้ด้วย!”

พูดพวกนี้ออกมา ทุกคนอดตกตะลึงไม่ได้ ทันใดนั้นที่เกิดเหตุฮือฮาขึ้นกัน เริ่มพูดจับผิดเย่เทียนขึ้นมา

“เย่เทียน ขี้โม้ก็ไม่ใช่โม้แบบนี้ แม้แต่ท่านหวูยังไม่มีวิธี นายคิดว่านายเป็นหมอวิเศษเหรอ? ยังสามารถรักษาโรคของคุณปู่ให้ดี?”

“ใช่ ถึงแม้เป็นฮัวโต๋ยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ได้พูดจาโอ้อวดขนาดนี้แบบนาย!”

“แกรักษาคุณปู่ให้หายดีได้ ฉันจะเขียนเฉินหยังสองคำนี้กลับหลังให้ดู!”

ทุกคนเยาะเย้ยอย่างกำเริบเสิบสาน เห็นได้ชัดว่าเดิมทีไม่เชื่อคำพูดนี้ของเย่เทียน

เย่เทียนรู้ว่าพวกเขาไม่เชื่อ แต่ไม่สนใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพลักษณ์สวะของเขาฝังรากลึก ยากมากที่จะเปลี่ยนความคิดของคนอื่นที่มีต่อเขาในเวลาอันสั้น

แต่ว่าเย่เทียนไม่มีความหมายที่อยากเปลี่ยนแปลง คนอื่นมองเขาอย่างไร เกี่ยวข้องอะไรกับเขาด้วย?

เพียงแค่ตอนนี้เกี่ยวกับอาการป่วยของปู่ตนเอง เย่เทียนไม่อยากเสียเวลา จิตอาฆาตแค้นที่แข็งตัวทะลักออกมาอย่างรุนแรงจากบนตัวเขา ดุจภูเขาสูงลูกหนึ่ง กดจิตใจของแต่ละคนเอาไว้

“ผมไม่สนว่าพวกคุณจะเชื่อหรือไม่ วันนี้ผมจะรักษาโรคให้คุณปู่!”

“แกบ้าไปแล้วหรือไง ที่นี่คือสถานที่ที่แกทำมั่วซั่วได้เหรอ? ให้แกเข้ามาถือว่าไว้หน้าแกมากแล้ว ยังคิดจริงว่าตัวเองเป็นเทพ……”

เฉินหยังอดไม่ได้ลุกออกมาด่าทอเย่เทียน

เพียงแค่เย่เทียนมองด้วยสายตาเฉียบขาดไป ก็ทำให้เขาตัวแข็งไปหมด

สายตานั้นคืออะไรกัน? ทำไมรู้สึกตนเองเหมือนโดนเสือดุตัวหนึ่งจ้องอยู่ ช่างน่าสยองขวัญเสียจริง!

เฉินหยังตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน คำพูดช่วงท้ายติดอยู่ในลำคอเอาดื้อๆ

“เย่เทียน ฉันสามารถให้แกลองดูได้ แต่ว่า ถ้าแกกล้าทำมั่วซั่ว อย่าโทษว่าฉันใจร้าย!”

ช่วงสำคัญ ยังเป็นเฉินจงเหอลุกออกมาแล้ว สายตาที่มองทางเย่เทียนซับซ้อนเล็กน้อย

พอเย่เทียนได้ยิน สีหน้าเคร่งขรึม พูดรับรอง “ถึงผมจะใจเหี้ยมโหดอย่างไร ก็ไม่อาจทำร้ายคุณปู่ได้!”

ทุกคนรู้สึกถึงการกระทำของเขา ต่างกลั้นลมหายใจไว้ อยากมองว่าเย่เทียนจะกระทำอะไร

“เสร็จแล้ว!”

รู้ที่ไหนว่า มือของเย่เทียนเพียงวางด้านบนไม่กี่วินาทีก็เก็บกลับไปแล้ว

ทุกคนตะลึงกันก่อน จากนั้นตอบสนองเข้ามา ส่งเสียงหัวเราะครืน

“เชี้ย ฉันยังคิดว่าเขาจะมีวิธีอะไรจริงๆ ความรู้สึกคือกำลังเป็นลิงหลอกเจ้าน่ะสิ!”

“ท่านหวู ขอโทษที่ผมตาต่ำ เย่เทียนเขาใช้วิชาแพทย์อะไรกัน เพียงแค่ใช้มือกดลงนิดหน่อย ก็สามารถรักษาโรคหัวใจให้หายได้?”

ทุกคนเยาะเย้ยอย่างกำเริบเสิบสาน เห็นได้ชัดว่ากำลังเห็นเย่เทียนเป็นตัวตลก

เฉินจงเหอแอบทอดถอนใจ ในสายตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง เขาเห็นเย่เทียนก่อกวนอยู่ที่นี่เหมือนกัน

เฉินหวั่นชิงสีหน้ายิ่งดูแย่กว่า คิดในใจ: “ฉันยังคิดว่านายเปลี่ยนไปจริงๆ ตอนนี้ดูแล้ว นึกไม่ถึงเป็นฉันคิดมากไปเอง นายก็คือนาย ทำอะไรบุ่มบ่ามตามอำเภอใจ ยังกล้าเอาคุณปู่มาล้อเล่น!”

เธอผิดหวังต่อเย่เทียนเหลือเกิน ในสายตาที่มองเย่เทียนเขียนความสะอิดสะเอียนไว้เต็ม

คิดในใจอาก็พูดถูก เธอไม่ควรจิตใจลังเลไม่มีความเด็ดขาด

นึกถึงจุดนี้ เฉินหวั่นชิงสีหน้ายิ่งเย็นชา พูดกับเย่เทียนว่า “นายออกไปกับฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”

“มีอะไรรอคุณปู่ฟื้นค่อยว่ากันนะ”

เย่เทียนกำลังรอปู่ฟื้นมา และไม่ได้สังเกตถึงสีหน้าที่ผิดปกติของเฉินหวั่นชิง

“นายอยากทำเป็นเล่นไปถึงเมื่อไรกัน! ตอนนี้ รีบตามฉันออกมาเลย!”

เฉินหวั่นชิงโกรธจนแทบไม่ไหว บังคับลากเย่เทียนเดินออกจากห้องคนไข้

ทุกคนมองท่าทางที่โกรธมากของเฉินหวั่นชิงอยู่ ล้วนรู้ว่าเย่เทียนต้องตายแน่

แต่ว่าเดิมทีพวกเขาไม่พอใจเย่เทียนที่สุด เห็นเขาเสียหน้า จึงเป็นความรู้สึกเหมือนกินไอศกรีมในช่วงที่ร้อนสุดของฤดูร้อนเสียจริง ช่างสบายใจมากเหลือเกิน

และในเวลานี้ เย่เทียนถูกเฉินหวั่นชิงลากออกจากห้องคนไข้ ยืนอยู่ข้างหน้าต่างคนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งอยู่หลัง

“พวกเราหย่ากันเถอะ”

เฉินหวั่นชิงหน้าตาไร้อารมณ์ พูดไม่กี่คำนี้ออกมานิ่งๆ

เย่เทียนตะลึงอยู่ตรงนั้น