ใช่แล้ว.
ผู้หญิงที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้คือเสี่ยวหลิงเซียน
หลังจากที่ เสี่ยวหลิงเซียนโกรธเคืองในระหว่างวัน ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น
นางไม่เชื่อว่า เซิ่นเทียนที่นางรู้จักกับนางจะถเป็นผู้เชี่ยวชาญแร่วิญญาณได้
เจ้ารู้ไหม ในโลกของการฝึกตน ผู้เชี่ยวชาญแร่วิญญาณมากกว่า9 ส่วนเป็นพวกตาแก่!
หลังจากครุ่นคิดแล้ว เสี่ยวหลิงเซียนตัดสินใจสอบสวน เซิ่นเทียน
นางจะดูว่าผู้ชายคนนี้มีความสามารถจริงๆ หรือแค่เหมือนนางเป็นหน้าม้า
หลังจากสวมเสื้อและแต่งหน้าแล้ว เสี่ยวหลิงเซียนก็ปะปนกันไปในฝูงชน
ต้องบอกว่าทักษะการแต่งหน้าของผู้หญิงคนนี้สามารถฆ่าผู้ชายได้ในไม่กี่วินาที
เสี่ยวหลิงเซียนเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าน่าเกลียดและไม่มีใครจำนางได้ในฝูงชน
ด้วยวิธีนี้ เสี่ยวหลิงเซียนตามตูดของเซิ่นเทียนเป็นเวลาหนึ่งวัน
ชั่วโมงแรก: ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นคนโกหก เขาต้องเป็นพวกต้มตุ๋น
ชั่วโมงที่สอง: จริง ๆ แล้วเขาจ้างคนสัญจรไปมามากมาย การแสดงดีมาก!
ชั่วโมงที่สาม: ทำไมเจ้าของร้านถึงไม่ดูเหมือนกำลังแสดงเลย?
ชั่วโมงที่สี่: ผู้ชายคนนี้… จะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญแร่วิญญาณจริงๆใช่ไหม!
ชั่วโมงที่ห้า: อีกครั้ง มีแร่วิญาณอีกครั้ง !
…
เมื่อแร่ถูกผ่าออกอย่างต่อเนื่อง ผู้คนที่ถูกลิขิตก็หลั่งน้ำตาด้วยความตื่นเต้น
ในที่สุดเสี่ยวหลิงเซียนก็ต้องเชื่อว่านางแกล้งทำเป็นวัว และเซิ่นเทียน…
เป็นวัวตัวจริง!
ดังนั้นนางจึงค่อยๆ ถูกล้างสมองโดยผู้คนจำนวนมากที่อยู่รอบตัวนาง
นางอดไม่ได้ที่จะเข้าร่วมเป็ยแฟนคลับของปรมาจารย์เซียน!
ท้ายที่สุด “เดินตามปรมาจารย์เซียนพื่อซื้อหิน และอาศัยอยู่ในตำหนักเซียนในปีหน้า”
灵矿跟着仙师买，来年仙府靠大海
มันน่าสนใจมาก
…
”เจ้าต้องการอะไร!”
เมื่อเผชิญกับคำถามของ เซิ่นเทียนเสี่ยวหลิงเซียนไม่ตอบ
: “พี่เซิ่น เหนื่อยไหม! เจ้าต้องการให้หลิงเอ๋อบีบไหล่และนวดขาไหม”
จากที่กล่าวไว้ เสี่ยวหลิงเซียนก็นั่งยอง ๆ ตรงหน้าเซิ่นเทียน แล้ว…
ทุบขาซิ่นเทียนเบาๆ!
มันสบายมาก!
เซิ่นเทียนรู้สึกได้ และมันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าขันทีกุ้ย มากนัก
แต่หากถ้าฉากนี้ถูกเห็นโดยแฟน ๆ ของนาง
จะมีคนอกหักสักกี่คน!
“พี่เซิ่น แรงขนาดนี้สบายไหม?”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้างราวกับดอกไม้พันดอกบานสะพรั่ง
แต่ในสายตาของ เซิ่นเทียนเขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่เสมอ
เขามองลงไปที่ เสี่ยวหลิงเซียน: “เจ้ากำลังพยายามทำอะไร?”
นางยังด่าตัวเองว่าเป็นไอ้บ้าในระหว่างวัน และตอนนี้นางกลับกล่าว “พี่เซิ่น ” และบีบไหล่ของเขาและทุบขาอย่างกระตือรือร้น
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีมารยาทขนาดนี้ นางต้องมีแรงจูงใจซ่อนเร้น!
เมื่อได้ยินคำพูดของ เซิ่นเทียนรอยยิ้มบนใบหน้าของ เสี่ยวหลิงเซียนก็สดใสขึ้น
นางมองไปที่ เซิ่นเทียนและคุกเข่าด้วยความเคารพ: “พี่ใหญ่เซิ่นได้โปรดยอมรับหลิงเอ๋อร์เป็นศิษย์ด้วยเถิด!”
…
อะไรนะ!
เจ้าพูดถึงอะไร!
เซิ่นเทียนตกตะลึง: “ยอมรับเจ้าเป็นศิษย์!?”
”ใช่~!”
เสี่ยวหลิงเซียนเงยหน้าขึ้นและเซิ่นเทียนมองไปที่ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและสวยงามของนางเต็มไปด้วยความจริงใจ
“หลิงเอ๋อจริงจังนะ! พี่เซิ่นได้โปรดยอมรับหลิงเอ๋อเป็นศิษย์ และสอนวิชาค้นหาแร่วิญญาณให้หลิงเอ๋อร์ด้วยเถิด”
เด็กน้อย!
สาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้คุกเข่าลงต่อหน้าเจ้าและขอให้เจ้ายอมรับนาง
เจ้าทนได้ไหม
ผู้ชายธรรมดาๆ คนไหนก็ทนไม่ได้หรอก!
อย่างไรก็ตาม เซิ่นเทียนยังนิ่ง
เหตุผลนั้นง่าย
เขาจะค้นหาแร่วิญญาณแล?
ข้าจะเอาอะไรไปสอน
”ข้าขอปฏิเสธ.”
“ทำไม” เสี่ยวหลิงเซียนรู้สึกไม่พอใจ “เป็นไปได้ไหมที่หลิงเอ๋อน่าเกลียดเกินไป? พี่เซิ่นไม่ชอบข้าหรือ? “
ในเวลานี้ เสี่ยวหลิงเซียนอยากจะร้องไห้รู้สึกสงสาร และทนไม่ได้ที่ถูกปฏิเสธ
เซิ่นเทียนมองออกไปและพูดอย่างช่วยไม่ได้: “แม่นางหลิงเอ๋อร์ไม่มีโชคชะตากับข้า!”
เสี่ยวหลิงเซียนพูดอย่างน่าสงสาร “พี่เซิ่น ได้โปรด!”
ข้าทนไม่ไหวแล้ว!
เซิ่นเทียนปิดตาอย่างรวดเร็ว: “ทำไมแม่นางหลิงเอิ๋อร์ถึงอยากเป็นศิษย์ข้า”
“เจ้าสวยมาก ต้องมีผู้เชี่ยวาชญแร่วิญญาณคนอื่นๆ ที่ยินดีรับเจ้าเป็นลูกศิษย์ ทำไมต้องเป็นนักพรตผู้น่าสงสาร”
นางงมองไปที่เซิ่นเทียนที่กำลังหลับตาและไม่มองนาง ดวงตาของเสี่ยวหลิงเอ๋อร์ก็แสดงรอยยิ้ม
นางขดริมฝีปากและพึมพำ: “ในสวนว่านหลิงนี้ไม่มีผู้เชี่ยวชายคนใดเก่งกว่าพี่เซิ่นแล้ว”
“และตาแก่พวกนั้นเต็มไปด้วยตัณหา หลิงเอ๋อไม่ชอบ”
เซิ่นเทียนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก: “แม่นางหลิงเอ๋อร์ ไม่กลัวนักพรตผู้น่าสงสารลวนลามหรือ”
เมื่อมองไปที่ เซิ่นเทียนที่หลับตาลง เสี่ยวหลิงเซียนก็อดหัวเราะไม่ได้
“ฮี่ฮี่ หากเป็นพี่ชายที่หล่อเหลาอย่างพี่เซิ่น หลิงเอ๋อจะยอมรับมันได้”
เซิ่นเทียน: “…”
“นอกจากนี้ พี่เซิ่นดูซื่อสัตย์และจริงใจ ท่านต้องเป็นคนดี ท่านคงไม่กลั่นแกล้งหลิงเอ๋อร์ ในนามของอาจารย์ใช่ไหม?”
เซิ่นเทียนตะลึง!
ดูซื่อสัตย์และจริงใจ?
นี้เป็นการมอบบัตรคนดีให้ข้า?
เกรงใจ ฝ่าบาทผู้นี้ไม่ได้ใจกว้างดุจท้องทะเลแน่ๆ!!
คนที่ซื่อสัตย์และจริงใจไม่ใช่บุคลิกของข้าเลย!
เซิ่นเทียนฮัมเพลง: “สาวน้อย ไปถอะ! นักพรตเต๋าผู้น่าสงสารจะไม่รับเจ้าเป็นศิษย์!”
“ไม่ฟัง ไม่ฟัง!”
“ท่านอาจารย์ หลิงเอ๋อร์ ตามท่านไปดูการผ่าหินวันนี้ ข้าเหนื่อยมาก!”
เสี่ยวหลิงเซียนไม่สนใจสิ่งที่ เซิ่นเทียนพูดและมาที่เตียงของ เซิ่นเทียน
“ข้ายึดเตียงไปแล้ว ท่านอาจารย์อย่ามายุ่งนะ!”
“หลิงเอ๋อร์ นอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ ท่านอาจารย์!”
ท้ายที่สุด เสี่ยวหลิงเซียนก็ไปนอนใต้ผ้าห่ม
นางผล็อยหลับไปจริงๆ! ! !
เมื่อมองไปที่ เสี่ยวหลิงเซียนที่กำลังหลับตาอยู่บนเตียง เซิ่นเทียนก็โกรธ
ผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเขาและคลานขึ้นไปบนเตียงเพื่อนอนหลับ?
นี่เป็นเพียงการดูถูกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับข้า!
เป็นการดูถูก!
…
อืม เซิ่นเทียนยอมรับการดูถูกของนาง!
“ถึงเจ้าจะครอบครองเตียงของนักพรตเต๋าผู้น่าสงสาร ผู้น่าสงสารก็จะไม่รับเจ้าเป็นศิษย์!”
ฝ่าบาทผู้นี้ไม่ใช่พวกสารเลวที่เดินไม่ได้เมื่อเห็นผู้หญิงสวยและใช้ส่วนล่างคิดแทนสมอง!
เซิ่นเทียนพ่นลม หยิบผ้าห่มอีกผืนจากตู้แล้วเดินออกจากห้อง
อยากยั่วยวนข้าหรือ ข้าไม่เปิดประตูรับหรอก!
สิ่งที่ เซิ่นเทียนไม่รู้ก็คือมันมีการเคลื่อนไหวครั้งที่สองหลังจากที่เขาเดินออกจากห้อง
ร่างกายที่แน่นของหญิงสาวในผ้าห่มผ่อนคลาย
นางวางขวดเล็กๆ ที่นางกำแน่นไว้ในมือขวาของนาง ดวงตาของนางเปิดขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่สวยงามและเจ้าเล่ห์
“ข้าพูดถูก อาจารย์ เขาเป็นคนดีจริงๆ!”
“หืม เดี๋ยวก่อน! ท่านหญิงคนนี้จะทำให้ท่านยอมรับข้าเป็นศิษย์มห้ได้!”
”แน่นอน!!!”
…
คำพูดถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน หลังจากที่ เซิ่นเทียนออกจากห้องพักแล้วเขาก็ต้องเผชิญกับขันทีชราคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความเสียใจ
“ฝ่าบาท ท่านพลาดโอกาสอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ไปได้อย่างไร!”
ขันทีกุ้ยดูเป็นกังวล: “ท่านอายุ 16 ปี แม้ว่าท่านจะไม่มีนางสนม แต่ท่านควรเรียนรู้ที่จะสนุก!”
เซิ่นเทียน: “…”
เห็นได้ชัดว่า เสี่ยวหลิงเซียนสามารถแอบเข้าไปในห้องของเซิ่นเทียนอย่างเงียบ ๆ ได้เพราะความยินยอมของขันทีกุ้ย
มิฉะนั้น ด้วยขอบขอเขตกลั่นฉีขั้นที่ 7 ของขันทีกุ้ย เขาจะสามารถหยุดเสี่ยวหลิงเซียนได้อย่างแน่นอน
สิ่งที่ทำให้ เซิ่นเทียนทำอะไรไม่ถูกก็คือขันทีกุ้ยต้องการให้เขา……..!
เขาจงใจแกล้งทำเป็นไม่สนใจ และปล่อยให้เสี่ยวหลิงเซียนยั่วยวนเซิ่นเทียน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความคิดของเซิ่นเทียนก็ทรุดลง
อย่างไรก็ตาม เจ้าเป็นผู้ฝึกตนที่เปิดกว้างมากใช่ไหม?
ข้าเป็นนักเดินทางหรือเจ้าเป็นนักเดินทาง?
รูปแบบทั้งหมดผิดเพี้ยนโดยสิ้นเชิง!
