ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะ – ตอนที่ 46

ตอนที่ 46

 

ตามกฎเก่า เซิ่นเทียนเริ่มมองหาผู้มีโอกาสบนหัวที่แผง

 

เพราะชื่อเสียงช่วงนี้จึงมีผู้ฝึกตนอยู่ในแถวมากกว่าสามวันก่อน

 

มีแม้กระทั่งบางคนที่ไม่เชื่อ และหลังจากได้รับเลือกเป็นครั้งแรก พวกเขาก็กลับมาต่อแถวใหม่

 

หลังจากใช้เวลามากกว่าครึ่งวัน เซินเทียน ก็ได้เลือกผุถูกลิขิต 20 คน

 

แต่หกในยี่สิบคนเหล่านี้เป็นลูกค้าประจํา

 

สําหรับลูกค้าเก่าทั้งหกรายนี้ ครึ่งหนึ่งของหินวิญญาณที่ได้ถูกมอบให้กับ เซิ่นเทียน

 

เป็นผลให้บรรยากาศที่อบอุ่นค่อยๆก่อตัวขึ้น

 

หกผู้ถูกลิขิตแต่เดิมล้วนรู้สึกขอบคุณการกระทําครั้งก่อนของพวกเขา

 

ผู้ถูกลิขิตอีก 14 คนที่เหลือโทษตัวเองอย่างลับๆ

 

เป็นเพราะข้าทําตัวไม่ดีมาก่อนจึงทําให้ปรมาจารย์อารมณ์เสียแน่นอน

 

เฮ้ ข้าได้แต่โทษตัวเอง ข้าพลาดโอกาสที่จะสานสัมพันธ์กับปรมาจารย์

 

ถ้ามีโอกาสครั้งหน้าข้าก็ต้องรีบไปคว้าไว้ ข้าจะเป็นคนแรกที่กอดต้นขาและพูดว่า “ข้าคิดถึงท่าน”

 

“เอาล่ะ วันนี้มีเพียง 20 คนที่ถูกลิขิตไว้เท่านั้น!”

 

เซิ่นเทียนนําฝูงชนและเดินไปที่ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์

 

เสี่ยวหลิงเซียนก็ติดตาม เซิ่นเทียนด้วย

 

เพราะการเปลี่ยนเสื้อผ้าและการแต่งหน้า ทําให้ไม่มีใครจํานางได้

 

เชิ้นเทียนพอใจกับสิ่งนี้มาก

 

เทคนิคการปลอมตัวเทียบได้กับฝ่าบาทเลย!

 

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาโดยไม่มี เซิ่นเทียนธุรกิจของ ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เจริญรุ่งเรืองมาก

 

เป็นเพราะมีการพบ1ใน36ไว้วิญญาณ น้ำเต้าเซียนเจ็ดสมบัติ!

 

ใครจะรู้อาจมีแร่วิญญาณชั้นยอดที่คล้ายกันและข้าสามารถหยิบได้?

 

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ได้กลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สําหรับการท่องเที่ยวในสวนว่านหลิง

 

ทุกวัน ผู้คนจํานวนมากมาที่ ร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเจ้าของร้า

นหลิว

 

เจ้าของร้านหลิว ข้าได้ยินมาว่านางฟ้าเหลียนเอ๋อใช้หินวิญญาณไป 50,000 ก้อนเพื่อซื้อหิน?

 

ข้าได้ยินว่าเจ้าของร้านหลิวเห็นมานานแล้วว่าแร่นั้นไม่ธรรมดา แต่ท่านรอให้ผู้ถูกลิขิตมาพบ?เจ้าของร้าน นั่นคือสมบัติที่ 36 ในรายการไว้วิญญาณ! ท่านไม่รู้สึกแย่เหรอ?

 

ข้า มีหินวิญญาณ 100,000 ก้อน ท่านช่วยขายแร่วิญญาณให้ข้าสักชิ้นได้ไหม

 

ใช่ เมล็ดพันธุ์นั้นถูกซื้อไปแล้ว

 

ชายชราคนนี้ค่อนข้างจะประสบความสําเร็จในวิชาหาแร่วิญญาณ และเห็นถึงความพิเศษของเมล็ดพันธุ์นั้น

 

การเป็นเจ้าของและแร่ล้วนมีชะตากรรมข้องเกี่ยวกัน และข้าไม่รู้สึกทุกข์ใจเมื่อมันพบเจ้านาย

 

หินวิญญาณ 100,000 ก้อน? ฮ่าฮ่า ออกไป!

 

เจ้าของร้านหลิวต้องตอบคําที่คล้ายกันนับครั้งไม่ถ้วนทุกวัน

 

ยิ่งกว่านั้นทุกครั้งที่ข้าตอบ เขาต้องเศร้าใจทุกครั้ง

 

โอ้ สวรรรค์!

 

ทําไมข้าไม่เปิดแร่วิญญาณนั้นด้วยตัวเอง?

 

หากข้าเปิดมันออกมา ข้าจะกระโดดไปสู่จุดสูงสุดในชิวิตทันที!

 

เฮ้อออ ลืมมันไปเถอะ

 

เจ้าของร้านหลิวเค้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา และจัดการกับคําถามของลูกค้าครั้งแล้วครั้งเล่า

 

ธุรกิจกําลังดีขึ้น มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี

 

ตราบใดที่ปรมาจารย์เซียนผู้นั้นไม่มาอีก

 

ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจ เจ้าของร้านหลิวมองไปทางประตูอย่างเบื่อหน่าย

 

ในวินาทีต่อมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเจ้าของร้านหลิวก็ค่อยๆ แข็งตัวขึ้น

 

เพราะคนที่ทําให้เขารู้สึกขุ่นเคืองและไม่เป็นธรรม

 

มาอีกแล้ว!

 

เขามองไปที่ชิ้นเทียนที่อยู่ท่ามกลางผู้คนด้วยความตื่นตระหนก

 

เจ้าของร้านหลิวรู้สึกขึ้นเล็กน้อยในเบ้าตาของเขา

 

“เจ้าของร้านหลิว ท่านร้องไห้ทําไมหรือ”

 

เชิ้นเทียนก้าวเข้าสู่ร้าน

 

เมื่อเห็นน้ำตาของเจ้าของร้านหลิวขาอดไม่ได้ที่จะหยุดนิ่ง

 

เจ้าของร้านหลิวปาดน้ำตาจากหางตา: “ท่านปรมาจารย์ยืนอยู่ตรงหน้าข้า และชายชราก็จําได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อสามวันก่อน”

 

เซินเทียนรู้สึกอบอุ่นในใจ: “เจ้าของร้านหลิวท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ เสียดายที่เราพบกันช้าเกินไป”

 

เจ้าของร้านหลิวมองทุกคนรอบๆ เซินเทียน: ” ท่านปรมาจารย์มาที่นี่เพื่อ…”

 

เซิ่นเทียนยิ้มและพูดว่า เปิ่นเต๋า หลังจากกักตนสามวัน เปิ่นเต๋าได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ และจะลองดูสักหน่อย”

 

ทันใดนั้น ตาของเจ้าของร้านหลิวก็ชื้นขึ้น

 

สามวันแห่งการกักตน ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ?

 

หยุดนะ!!

 

ก่อนที่เจ้าจะออกไป เจ้าเอาน้ำเต้าเจ็ดสมบัติไปจากข้า

 

เมื่อการกักตนจบลงแล้ว จะมาทําร้ายคนแก่อีกทําไม!

 

ข้างๆนี้ก็มีศาลาวิญญาณสวรรค์ที่มีต้นขาหนากว่าขาทําไมเจ้าไม่ไปที่นั่น!

 

เจ้าควรไปที่ร้านของพวกเขามากกว่า!

 

พลังงานเชิงลบกําลังระเบิดอยู่ในหัวใจของข้า แต่เจ้าของร้านหลิวไม่กล้าพูด

 

ตอนนี้ปรมาจารย์เซียน กลับมาหาข้าอีกครั้ง ข้าควรต้อนรับ

 

ไม่ต้องพูดถึงว่าเบื้องหลัง เซ็นเทียนยังมีผู้ถูกลิขิตและแฟน ๆ ผู้หญิงยืนอยู่แถวนั้น!

 

ไม่ให้เซินเทียนเข้า?

 

ฮิฮิ ร้านของเขาคงหายไปภายในไม่กี่นาที!

 

“ขอแสดงความยินดี ท่านปรมาจารย์ กรุณาเข้ามาเถิด!”

 

ด้วยดวงตาสีแดง เจ้าของร้านหลิวได้ต้อนรับ เซิ่นเทียนอย่างจริงใจเข้าสู่ร้านค้าของ

เขา

 

เขาดูเหมือนไก่ชราที่เห็นพังพอนเข้าสู่เล้าไก่แต่เขาก็ทําอะไรไม่ได้

 

“พี่เซิ่น ข้าต้องการพยายามค้นหาแร่วิญญาณและเปิดหิน”

 

เสี่ยวหลิงเซียนมองไปที่แร้วิญญาณและดวงตาของนางก็แสดงให้เห็นถึงความสุข

 

เสี่ยวหลิงเซียนเคยมีรู้เพียงบางส่วนเกี่ยวกับรีวิญญาณเท่านั้น และไม่สามารถค้นหาแร่วิญญาณได้เลย

 

แต่ในช่วงสามวันที่ผ่านมาในถ้ำกิเลนวารี เสี่ยวหลิงเซียนได้ทําเความเข้าใจ “วิชาพินิจฟ้า” ตลอดเวลา

 

นางคิดกับตัวเองว่าความสามารถในการค้นหาแร่วิญญาณและเปิดหินได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างก้าวกระโดด

 

เมื่อเห็นร้านค้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยแร่ เสี่ยวหลิงเซียนก็รู้สึกคันมือเล็กน้อย 

 

เมื่อได้ยินคําพูดของเสี่ยวหลิงเซียน เซิ่นเทียนก็ผงะไปครู่หนึ่งแล้วยิ้ม

 

เพราะเขาพบว่าหลังจากที่เซียวหลิงเซียนพูดประโยคนี้

 

ภาพเริ่มปรากฎบนหัวของนาง

 

เห็นได้ชัดว่านี่ควรเป็นภาพที่เสี่ยวหลิงเซียนได้หินวิญญาณ

 

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เช่นเทียนยิ้มเล็กน้อย: “ไปสิ วันนี้เจ้าต้องได้อะไรดีๆแน่ๆ”

 

เมื่อฟังคําพูดที่อ่อนโยนของ เซิ่นเทียนใบหน้าของ เสี่ยวหลิงเซียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง 

 

พี่เซียนกําลัให้กําลังใจผู้อื่นโดยไม่คาดคิด

 

แม้ว่าข้าจะเรียน วิชาพิจฟ้า” มาสามวันแล้ว แต่ข้าไม่เคยฝึกฝนเลย

 

พูดตามเสี่ยวหลิงเซียน ไม่ค่อยแน่ใจในหัวใจของเขา

 

อย่างไรก็ตาม คําพูดของ เซิ่นเทียนได้ให้กําลังใจนางอย่างมาก

 

“อย่ากังวลไปเลยพี่เซิน”

 

เสี่ยวหลิงเซียนพูดอย่างจริงจัง ” ข้าจะไม่ทําให้ท่านผิดหวัง!”

 

เชิ้นเทียนพยักหน้า: “ถ้าเจ้าพบแร่ที่ลังเลเจ้าสามารถมาหาข้าได้”

 

เสี่ยวหลิงเซียนวิ่งเข้าไปในร้าน

 

เซิ่นเทียนยิ้มและเริ่มค้นหาแร่วิญญาณกับคนเหล่านั้น

 

เขาไม่ได้แทรกแซงโอกาสที่หัวของเสี่ยวหลิงเซียน

 

ปล่อยให้เสียวหลิงเซียนฝึกฝีมือ!

 

อาจเป็นเพราะความแข็งแกร่งที่แข็งแกร่งขึ้นหรือโชคที่แข็งแกร่งขึ้น

 

เซิ่นเทียนรู้สึกว่าความสามารถในการตรวจสอบโอกาสของเขาแม่นยํากว่าเมื่อก่อน

 

ตอนที่เพิ่นเทียนตรวจสอบ “ตําราปีศาจสุริยัน” ก่อนเข้าถ้ำกิเลนวารีเขาทําได้เพียงมองคร่าวๆ

 

ตัวอย่างเช่นตอนตําราปีศษจ เซินเทียนสามารถเห็นได้เพียง ” หอสมุดราชวงศ์” แล้วหยุดกะทันหัน

 

สําหรับตอนถ้ำกิเลนวารี เชิ้นเทียนสามารถมองเห็นได้เฉพาะประตูที่อยู่ใต้หน้าผาเท่านั้น

 

เขาไม่เห็นตัวตําราหรือตัวมรดกเลย และเห็นเพียงภาพเบลอๆ

 

แต่ตอนนี้ ฉากแห่งโอกาสที่ เซิ่นเทียนเห็นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

 

และคําอธิบายของเนื้อหาเกี่ยวกับโอกาสลยรัศมีก็มีรายละเอียดมากขึ้นเรื่อยๆ

 

เพิ่นเทียนสามารถมองเห็นได้ชัดเจนว่าตอนสุดท้ายของแต่ละโอกาสเป็นอย่างไร

 

ดังนั้น เซิ่นเทียนสงสัยว่าความสามารถของเขาอาจ…

 

พัฒนาขึ้น!

 

ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะ

ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะ

Score 7.8
Status: Ongoing Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะหลังจากที่เขาทะลุมิติมายังโลกแห่งการบ่มเพาะ เซิ่นเทียนพบว่าเขาสามารถมองเห็นโอกาสและโชคชะตาของผู้อื่นได้ เพื่อที่จะเอาโชคบางอย่างจากพวกเขา เซิ่นเทียนจึงต้องหาแผนตีสนิท … ในที่สุดทุกคนก็ตระหนักดีว่าไม่ว่าจะเป็นใครตราบใดที่พวกเขาออกไปเที่ยวกับเซิ่นเทียนพวกเขาจะได้รับโอกาสมากมาย! นับจากนั้น เซิ่นเทียน จะได้รับการขนานนามว่าเป็นเครื่องรางนำโชคที่ดีที่สุดในโลกแห่งการบ่มเพาะ! ภูติชิงหยู:“ ครั้งหนึ่งข้าเคยติดตามพี่ชายของข้าไปยังดินแดนลับคุนหลุนทางตะวันตกและได้รับลูกแก้วสุริยันและจันทรา! องค์หญิงหลิงหลง:“ ครั้งหนึ่งข้าเคยติดตามพี่ชายของข้าไปที่หุบเขาที่่ฝังศพราชวงศ์ในทะเลทางเหนือและเราทั้งคู่ได้รับการถ่ายทอดทักษะจากจักรพรรดิตัน!” ราชินีวิหคเพลิง:“ ฮ่าฮ่า ช่างเป็นเด็กน้อยอะไรอย่างนี้ เจ้ารู้ไหมว่าเขาได้กายามังกรวิหคเพลิงมาได้อย่างไร”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset