ตอนที่ 51
หลังจากพูดคําเหล่านี้แล้ว เซิ่นเทียนก็จ้องไปที่เจ้าของร้านซ่ง อย่างจริงจัง
จนกระทั่งเขาเห็นรัศมีสีเขียวอ่อนของเจ้าของร้านซ่ง
สีเขียวอ่อน สีเขียวเข้ม และสีเขียวสดใส
ในเวลานี้ เซิ่นเทียนก็โล่งใจ
เนื่องจากรัศมีโชคเจ้าของร้านซ่งสว่างขึ้น
ดังนั้น เซิ่นเทียนจึงโล่งใจ
มิฉะนั้น เขาจะกังวลเกี่ยวกับแผนการการล้างโชคร้ายของเขา
ลองคิดดูเช่นกัน เจ้าของร้านซ่งเองบอกว่าค้อนนี้มีค่าเท่ากับหิรวิญญาณ 10,000ก้อน
ฝ่าบาท(เป็นเตี้ยน)ได้มอบหินวิญญาณ 10,000 ก้อนแก่เขา
ในกรณีนี้ ข้าก็เลยไม่ได้เอาโชควาสนาของเขามา
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่นเทียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและวางค้อนทองม่วงลงใน
แหวนมิติ
จากนั้นเขาก็หันกลับมาและเริ่มหาแร่วิญญาณที่เหมาะสมสําหรับคนอื่นๆ
หลังจากนั้นไม่นาน แร่วิญญาณจํานวนมากก็ถูกผ่าออกมา
มันเป็นไม้สีแดงขนาดเล็กที่มีค้อนขว้าง 2 อันผูกติดอยู่ด้านบน น่าจะเป็นอาวุธแปลก
เจ้าของร้านซึ่งประเมินว่าเป็นอาวุธระดับกลาง มันมีค่าประมาณ 4,000 หินวิญญาณ
ผู้ถูกลิขิตซึ่งได้รับสิ่งประดิษฐ์นี้มองที่ เซิ่นเทียนและดูเหมือนว้าวุ่นและไม่เต็มใจที่จะ
แบกรับมัน
แต่ท้ายที่สุด เขากัดฟันและพูดว่า: “ท่านปรมาจารย์ ข้าไม่มีหินวิญญาณ 2,000 ก้อน ข้าเกรงว่าจะไม่สามารถมอบส่วนที่ท่านลงแรงให้ได้”
เซิ่นเทียนพูดอย่างอ่อนโยน: “ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าเป็นผู้ถูกลิขิต ข้าจะไม่เอาเงินเจ้าแม้สักเหรียญ”
ชายคนนั้นกรีดร้อง: “ไม่ ไม่ ไม่ ปรมาจารย์อุสาช่วยเหลือข้า ข้าจะไม่ตอบแทนกลับได้ยังไง”
“นี่ นี่ ข้าควรจะขายอาวุธนี้ให้ท่านปรมาจารย์ดีกว่าไหม ข้าจะขายให้ท่าน 400 ?”
ขณะที่เขาพูด เขามองไปที่ เซินเทียนอย่างคาดหวัง
อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของ เซิ่นเทียนมืดลง: “ขายอาวุธวิเศษมูลค่า 4000 ให้ข้า
400?”
เขาชําเลืองมองที่เจ้าของร้านซ่งอย่างสงสัย และจากนั้นก็ดูผู้ถูกลิขิตนี้
แม้แต่ค้อนทองม่วงที่ส่องประกายก็มีค่าเพียง 10,000 หินวิญญาณเท่านั้น
อาวุธวิเศษที่อยู่ตรงหน้าข้าดูต่ําและสกปรกเล็กน้อย
อาวุธวิเศษมูลค่า 4000 หินวิญญาณ?
เป็นแกะอ้วนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการเป็นฝ่าบาทหรือเปล่า?
มันนับเป็นการดูถูกไอคิวของข้าชัดๆ!
อุตสาหกรรมการพนันย่อมคือ บ่อน้ําลึก
เซิ่นเทียนรู้สึกว่าเขาไม่สามารถเสี่ยงได้ง่ายๆ
เขาพูดออกมาว่า “หม ท่านคิดว่าเป็นเต่ชอบเอาเปรียบคนอ่านหรือ?”
“ในเมื่ออาวุธชิ้นนี้เป็นโอกาสของท่าน จงรักษามันไว้ และท่านไม่จําเป็นต้องมอบข องตอบแทนให้เป็นเต่า”
“เป็นเต่ย่อมไม่โลภต่อการต่อรองราคาเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้ นี่เป็นการดูถูกเป็นเต่!”
พูดจบ เซินเทียนก็เดินออกไป
การจากไปของเขาทําให้ผู้ที่ถูกลิขิตกลัวมาก
เจ้าของร้าน ซึ่งขายค้อนให้กับปรมาจารย์ในราคาถูกได้อย่างไร
แล้วทําไมข้าถึงไม่สามารถขายอาวุธของข้าให้ปรมาจารย์ได้?
ปรมาจารย์ไม่ต้องการแม้แต่ค่าจ้าง ท่านโกรธหรือ
ทันใดนั้น คนที่ถูกลิขิตหวาดกลัวจนไม่รู้สึกเสียใจ
ผู้ถูกลิขิต B มองไปที่สถานการณ์ที่น่าเศร้าของเขาและหยิบแผ่นหยกออกจาก แขนของเขาอย่างเงียบ ๆ
เขาหยิบพู่กันวิเศษออกมาและบันทึกบางสิ่งอย่างระมัดระวังบนใบหยก
” 1. แบ่งครึ่งโอกาสให้ปรมาจารย์ ผลของความต่อเนื่องของโชคชะตา: อ่อนแอ สถา
นะ: มีผล”
- จับต้นขาของเขาแล้วพูดว่าคิดถึงท่าน ผลกระทบของความต่อเนื่อง: สําคัญ สถา นะ: ใช้งานไม่ได้อีกต่อไป”
- ขายโอกาสให้กับปรมาจารย์ในราคาถูก ผลต่อเนื่อง สําคัญมาก สถานะ: ใช้งานไม่
ได้”
” การวิเคราะห์: 1. เจ้าต้องใช้หัวใจและความคิดสร้างสรรค์เพื่อทําให้ปรมาจารย์พอใจ ความจริงใจของเจ้าจึงจะมีประสิทธิภาพ
- อย่าตามกระแสอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า มิฉะนั้น อาจเป็นการสกัดขาตัวเองและทําให้ปร มาจารย์ขุ่นเคือง ”
“3. ปรมาจารย์ไม่ชอบการต่อรองราคาเล็กน้อย มีเพียงการต่อรองราคาใหญ่เท่านั้นที่ สามารถสร้างความประทับใจให้กับปรมาจารย์ได้”
หลังจากการบันทึก ผู้ถูกลิขิต B ค่อยๆ สลัดหยกออกไป
เขาถือ
เขาถอนหายใจ: “ไม่คาดคิด ภูมิปัญญาของเจ้าของร้านซ่งนั้นสูงมาก”
“ทําไมข้าถึงคิดวิธีการดีๆเช่นนี้ไม่ออก!”
“น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่ามันควรจะใช้การไม่ได้แล้ว”
“เฮ้อ หากข้าพยามไม่ดีเจ้าของร้านซ่งจะเข้ามาแทนที่ข้าได้อย่างง่ายดาย!”
ผู้ถูกลิขิต A และเซียงเมิงมองไปที่ด้านข้างของหลิวไท่อี้(B) และเจ้าจของร้านซ่ง ด้วยความชื่นชม
นี่คือปราชญ์ที่เคยเข้าศึกษาที่สถาบันผู้ฝึกตน?
แน่นอนว่าทั้งหมดนั้นน่าทึ่งมาก!
“พี่อี้ ข้าเชื่อว่าท่านมีวิธีที่ดีกว่าในการเชื่อมความสัมพันธ์โดยเร็วที่สุด!”
“เมื่อท่านต้องการให้ข้าทําอะไร โปรดอย่าลังเลที่จะพูด ตราบเท่าที่ท่านสามารถแบ่ง น้ําแกง(ผลประโยชน์ให้ข้าได้!”
“ข้าก็เหมือนกัน!”
ในอีกด้านหนึ่ง ปรมาจารย์เซียนดูไม่มีความสุข
ผู้ที่ถูกลิขิตรีบขายอาวุธให้กับเจ้าของร้านซ่ง
หลังจากนั้น เขานําหินวิญญาณ 2,000 ก้อนยัดเข้าไปในมือของ เซิ่นเทียนด้วยความเคารพ
อันที่จริง เดิมที่เขาไม่ต้องการชดใช้ด้วยหินวิญญาณเพียง 2000 ก้อน
อย่างไรก็เซิ่นเทียนจะรับผลประโยชน์ที่มากกว่าครึ่งหนึ่งได้อย่างไร?
ดังนั้นในท้ายที่สุด เซิ่นเทียนจึงยอมรับหินวิญญาณเพียง 2,000 ก้อน
เพียงเท่านี้ก็ทําให้ผู้ถูกลิขิตกลัวมากพอแล้ว
ปรมาจารย์เซีรยนปฏิเสธที่จะยอมรับคําขอโทษของข้าและดูเหมือนจะโกรธจริงๆ
ไม่ มีวิธีใดบ้างที่จะให้ปรมาจารย์เซียนสงบลง?
ใครสามารถช่วยข้าได้บ้าง!
แน่นอนว่าไม่มีใครตอบคําถามของเขาได้
ทุกคนต่างรู้สึกยินดีอยู่ในใจที่พวกเขาไม่ใช่คนที่ใช้วิธีนี้เป็นคนแรก
มิฉะนั้น ชะตากรรมนี้จะเป็นของเขาแทน
ช่างน่าสงสาร พวกเขายินดีที่จะเห็นคนอื่นโชคร้ายแต่ไม่ใช่กับตัวเอง!
เซิ่นเทียนไม่รู้ด้วยซ้ําว่าเกิดอะไรขึ้น
อย่างไรก็ตาม หลังจากเปิดโอกาสเหล่านี้ที่ละคน
เซิ่นเทียนรู้สึกได้ชัดเจนว่าหัวของเขาเริ่มเบาลงเรื่อยๆ
เขาแอบหยิบกระจกออกมาดู รัศมีเหนือศีรษะของเขาดูขาวขึ้น
มีเพียงจุดสีดําอันสุดท้าย
เขามั่นใจว่าเขาสามารถทําให้รัศมีกลายเป็นสีขาวได้อย่างสมบูรณ์หลังจากใช้เวลามากสุดสองหรือสามวัน
ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของเขา เจ้าของร้านซ่งมองดูทุกคนออกจากร้านค้า วิญญาณสวรรค์
แม้ว่าคราวนี้จะมีแร่วิญญาณที่เปิดให้ฟรีๆ
แต่เจ้าของร้านซึ่งไม่ได้รู้สึกว่าเขาขาดทุน แต่กลับรู้สึกว่าเขาได้กําไร
เหนือสิ่งอื่นใด เขาได้รับหินวิญญาณ 5,000 ก้อนซึ่งสูงกว่าราคาเปิดมาก
ยิ่งไปกว่านั้น การขาย ค้อนทองม่วงให้กับปรมาจารย์ในราคาต่ํา เขายังได้รับความโป รดปรานจากปรมาจารย์
ถ้าเขาเจอโอกาสใหญ่ ในอนาคต ปรมาจารย์ก็คงต้องบอกเขาแน่ๆจริงไหม?
แม้ว่าจะเป็นเพียงเศษอาหารระหว่างซอกฟันของปรมาจารย์ก็นับเป็นอาหารอันโอชะของเขา!
อย่างน้อยเจ้าของร้านซ่งก็คิดอย่างนั้น
“จงดูไว้ไอ้ลูกเต่า นี่คือความฉลาดของพ่อของเจ้า!”
เมื่อเห็นเจ้าของร้านซึ่งหนุ่มยืนอยู่ใกล้ ๆ เจ้าของร้านซ่ง ตบหลังมือของเขา
“เจ้ากับเขาก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ลองมองดูตัวเองบ้างสิ!”
“หากเจ้ายังออกไปสร้างปัญหาอีก ข้าจะหักขาที่สามของเจ้า!”
เจ้าของร้านซ่งหนุ่ม: ”?????”
เมื่อจ้าของร้านซ่งพอใจและเจ้าของร้านซ่งหนุ่มก็อยากจะร้องไห้โดยไม่มีน้ําตา
ที่ประตูของร้านค้าวิญญาณสวรรค์ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา
ชายคนนั้นสวมชุดมังกรขาวพร้อมจี้หยกรอบเอวของเขา
รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาและเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นบุตรชายของตระกูลร่ํารวยและมีอํานาจ
เจ้าของร้านซ่งตาเป็นประกายและรีบทักทายเขา
“ยินดีต้อนรับ นายน้อย”
“ข้าไม่รู้ว่านายน้อยท่านนี้มีนามว่าอะไร ท่านต้องการให้ชายชราช่วยท่านเลือกแร่หรือ
การบริการของเจ้าของร้านซึ่งทําให้ผู้ชายคนนั้นพึงพอใจอย่างเห็นได้ชัด
เขาพยักหน้าเล็กน้อย: “ข้าคือองค์ชานหกแห่งราชวงศ์หยาน(เพลิง) เชิ้นอ้าว!”
