ข้าไม่ใช่บุตรแห่งโชคชะตาจริงๆนะ – ตอนที่ 53

ตอนที่ 53

“จะพูดดีๆไหม!”

มีไม้กางเขนขนาดใหญ่ตั้งอยู่ห้องใต้ดิน

บนไม้กางเขน ชายคนหนึ่งในชุดผ้าทอถูกตรึงไว้ตรงกลาง

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยตบและหน้าผากของเขามีรอยกระแทก

เจ้าของร้านซ่งหนุ่ม ถือแส้ในมือของเขาและยืนอย่างเย่อหยิ่งต่อหน้าชายคนนั้น

บางครั้งเขาก็ฟาดแส้หรือตบหน้าผากชายคนนั้น

“ฮิฮิ เจ้าลูกเต่า กล้ามาหาข้าและปลอมเป็นองค์ชายเซ็นอ้าว”

“เจ้าคงไม่เคยคิดล่ะสิว่าข้าเคยเจอองค์ชายหกมาก่อน นอกจากนี้ข้าเคยประมือกับองค์ชายหกกว่า 300 กระบวนท่า”

“พลังและรูปโฉมของพระองค์ช่างเจิดจรัสและงดงามกว่าใครในแผ่นดินหยาน เจ้ากลับกล้าปลอมตัวเป็นพระองค์งั้นเหรอ ข้าแนะนําให้เจ้ารับสารภาพดีๆ ก่อนที่ข้าจะเฆี่ยนตีเจ้ามากกว่านี้”

ขณะพูด เจ้าของร้านของซ่งหนุ่มขยับมืออย่างมีความสุข

บางครั้งเขาก็ฟาดหน้า บางครั้งก็ตีที่หลังมือ ไม่น่าแปลกใจที่ตาแก่ชอบตีและด่าข้า

ความรู้สึกของการทําแบบนี้ทําให้ข้ารู้สึกสดชื่นจริงๆ

ความคิดที่กล้าหาญก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเจ้าของร้านซ่งหนุ่ม

หากข้าให้เขาสวมชุดของตาแก่ อาจรู้สึกดีกว่านี้ก็ได้!

“เจ้าลูกเต่าน้อย ได้ความยั่งอย่างไรบ้าง”

เมื่อเจ้าของร้านซ่งหนุ่มกําลังคิด เสียงของเจ้าของร้านซ่ง ก็ดังขึ้นจากห้องใต้ดิน

ทันใดนั้น เจ้าของร้านซ่งหนุ่มก็กลัวมากจนหนังศีรษะของเขาชา และเขาก็ถอยกลับไปด้านข้างด้วยความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเขา

“ท่านพ่อ ข้าทรมาณมันกว่าครึ่งชั่วยามแล้ว”

“แต่เด็กคนนี้ปากแข็งมาก ไม่พูดอะไรเลย”

เจ้าของร้านซ่งเหลือบมองเสื้อผ้าที่ไม่เสียหายของเซิ่นอ้าว

จากนั้นเขาก็มองไปที่รอยฝ่ามือและหัวที่ยุบลงบนใบหน้าของเซิ่นอ้าว

เขามองไปที่เจ้าของร้านของซ่งหนุ่ม สีหน้าของเขาค่อยๆโกรธขึ้น

“เจ้าไม่ได้ใช้แส้ฟาดมันสักครั้ง แบบนี้เรียกว่าทรมานเหรอ?”

เจ้าของร้านซ่งหนุ่มกล่าวอย่างไม่พอใจ: “ข้าติดตามท่านมาตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็ก และข้าไม่เคยสอบปากคํานักโทษคนใดเลย!”

เจ้าของร้านซ่งคํารามอย่างเย็นชา “ส่งแส้มาให้ข้า!”

เจ้าของร้านซ่งดึงแส้จากมือลูกชายของเขาสูดหายใจเข้าลึกๆ

พูดตามความจริง มันก็เป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกัน

แท้จริงแล้วเขาก็ไม่มีปะสบการณ์เหมือนกัน!

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าของร้านซึ่งก็ฮัมเพลง: “ชายชราจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”

“โจรน้อย สารภาพ! อย่าโทษว่าแส้ไม่มีตา”

ใบหน้าบวมของเซิ่นอ้าว เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ในเวลานี้เขาดูทําอะไรไม่ถูก น่าสงสาร และน่าสมเพช ทําราวกับว่าเขาจะพูดได้

เจ้าของร้านซ่งซึ่งมีไอคิวและอีคิวสูงกว่าลูกชายที่โง่เขลาของเขามาก เข้าใจสายตาของที่สื่ออกมา

ตะครุบ!

เจ้าของร้านซ่งเพิ่งตบเจ้าของร้านหนุ่ม

“ท่านพ่อ ข้าทํางานอย่างหนักเพื่อช่วยท่านสอบปากคํามัน ทําไมท่านถึงมาตีข้าอีก!”

เจ้าของร้านของซ่งหนุ่มโกรธ แม้ว่าท่านจะเป็นพ่อของข้า แต่ท่านก็ไม่สามารถสนุกกับการทุบตีข้าได้!

เชื่อหรือไม่ ข้าจะกลับไปทําหุ่นไล่กาที่เป็นหน้าท่านและใช้เข็มเจาะมันทุกวัน?

เจ้าของร้านซึ่งเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดีที่หน้าผาก ชี้ไปที่เซิ่นอ้าว ซึ่งยังคงส่งเสียง “อู้อี้”

“เจ้าลูกเต่าน้อย เจ้าเคยเห็นใครถามคนอื่นแล้วปิดปากคนที่ถามไหม”

เมื่อได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธของพ่อ เจ้าของร้านของร้านซ่งหนุ่มก็ตกตะลึง

เขามองไปที่ไม้กางเขน เขาเห็นชายบนไม้กางเขนร้องไห้ จากน้ําตาของชายผู้นั้น

เขาเห็นความคับข้องใจ ความเศร้าโศก ความโกรธ ความแค้น และความโล่งใจ

ในที่สุดก็มีคนพูดจายุติธรรมให้กับฝ่าบาทแล้ว ไอ้สารเลว

เจ้าถามข้า แล้วข้าจะบอกได้ไหม! เจ้าใช้คาถาบิดปากข้าแล้วข้าจะบอกยังไง เจ้าคาดหวังกับข้ามากไปแล้ว!

“เอ่อ ขอโทษทีพี่ชาย”

“นี่เป็นการสอบสวนครั้งแรก”

เจ้าของร้านซงหนุ่มเกาหัวของเขา เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขากําลังร้อนฉ่า

เขาไม่ยอมรับว่าเขามีความสุขมากเพราะได้ตบตี

เขาก็ลืมจุดประสงค์ของการสอบสวน แล้วลืมแก้คาถา!

นอกจากนี้ ใครเป็นผู้คิดค้นคาถานี้ ใครจะไปเห็นว่ามันมีอยู่ที่ปาก!

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเจ้าของร้านซึ่งหนุ่มและเจ้าของร้าน ซ่ง เซิ่นอ้าว ก็ร้องไห้ออกมา

เขาคิดผิด เขาไม่ควรปล่อยให้ลูกชายของเขาดูแลตั้งแต่ต้น

เขายังระวังไม่พอ!

ณ มุมหนึ่งของสวนว่างหลิง

น้องชาย 13 ของเซิ่นอ้าวได้พาฉินเกากลับมาที่โรงเตี้ยม

หลังจากวันที่วุ่นวาย เซิ่นเทียนกลับมาที่โรงเตี้ยม (โรงแรม)และเริ่มเตรียมการฝึกฝนทันใดนั้นเขาก็จามอีกครั้ง

เซิ่นเทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหนทางกับเรื่องนี้ ผู้หญิงคนไหนที่คิดถึงข้าอีกแล้ว?

หลังจากทะลุมิติมา เขามีสาวงามและกลายเป็นปรมาจารย์เซียนในสวนแห่งว่านหลิงเซิ่นเทียนคิดหนัก

โดยเฉพาะสาวๆที่คลั่งไคล้ที่ห้อมล้อมเขาอยู่ทุกวันและไม่สามารถขับไล่มันออกไปได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ในเรื่องนี้ เซ็นเทียนรู้สึกลําบากใจจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพื่อประโยชน์ในการล้างกําจัดรัศมีที่เป็นเชื้อร้ายนี้

เขาคงออกจากที่นี่และไปหาที่ๆสลบเพื่อฝึกตนแล้ว

ท้ายที่สุด โลกแห่งการฝึกตนก็มีอันตรายอยู่ทุกทีและเขาจะสามารถเดินทางออกมาได้อย่างปลอดภัยเมื่อถึงขอบเขตมหายาน เซิ่นเทียนไม่ได้ขาดแคลนทรัพยากรการฝึกตน และตามจริงแล้วเขาไม่ต้องการที่จะมีชื่อเสียงมากเกินไป

ท้ายที่สุดเขาได้ดูนิยายมามากมายและได้รู้ว่าพวกตัวละครที่มีชื่อเสียงมากๆจะถูกฆ่าตายและกลายเป็นบันไดให้ตัวเอกเหยียบขึ้นไป

เซิ่นเทียนรู้สึกเสมอว่าการแสดงของเขาในช่วงเวลานี้เข้าใกล้เส้นทางนี้เข้าไปทุกที

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าตัวเอกแห่งโชคชะตาปรากฏขึ้นและฆ่าข้า?

หากเขาฝึกฝนตัวเองจยอยู่ยงคงกระพัน จะมีใครฆ่าเขาได้อีก?

เซิ่นเทียนนําลูกประคําที่อยู่ในอ้อมแขนออกไป

จิ๋วเอ๋อดูดซับหินวิญญาณเมื่อ เซิ่นเทียนช่วยคนที่ถูกลิขิตค้นหาแร่วิญญาณ

ในเวลานี้รอยร้าวบนสายประคําก็หายกลับเป็นปกติเล็กน้อย

แม้ว่ารอยร้าวจะยังห่างไกลจากการรักษาให้หายขาด

แต่ก็ดีกว่าเมื่อก่อนมาก

“หินวิญญาณในถุงหายไปเร็วมาก!”

เซิ่นเทียนมองไปที่เศษขยะในกระเป๋า

เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว

โชคดีที่เขายังมีเงินออมอยู่บ้าง

มิฉะนั้น ผีสาวตนนี้คงไม่คุ้มค่ากับที่ลงทุนไป

เขานําถุงหินวิญญาณออกจากแหวนแล้วใส่ลูกประคําลงไป

ทันใดนั้นจิ๋วเอ๋อก็ดูดซับปราณจากหินอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นจิ๋วเอ๋อดูเหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่าง

นางหยุดเพื่อดูดซับหินวิญญาณ มีความตื่นตระหนกและหวาดกลัวบนใบหน้าของนาง

“นายท่าน ข้ารู้สึกแรงกดดันอันมหาศาลกําลังใกล้เข้ามา!”

ร่างกายวิญญาณของจิ๋วเอ๋อ นั้นเดี๋ยวเข้มเดี่ยวชัดเอาแน่เอานอนไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าหวาดกลัว

การแสดงออกของ เซิ่นเทียนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน: “เป็นไปได้ไหมที่ใครบางคนจากลัทธิวิญญาณชั่วร้ายมาที่ประตู?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่นเทียนก็รีบนําตราเซียนกระบี่ออกจากอ้อมแขนของเขา

คลิก!

ประตูห้องของ เซิ่นเทียนถูกผลักเปิดออก

ร่างกายที่เปล่งประกายด้วยแสงสีทอง รัศมีที่เจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์ ปรากฏขึ้นต่อหน้าเซิ่นเทียน

ในขณะนี้ เซิ่นเทียนรู้สึกแสบตาเล็กน้อย

ช่างเป็นแสงแห่งโชคอันทรงพลัง!!!