คลั่งไคล้ใคร่รัก – ตอนที่ 40 ของมีตำหนิ

“ โอ๊ยป๊า จนป่านนี้แล้วจะไปเอาเรื่องใครได้ ดาวก็เมาด้วยแหละ ช่างมันเหอะ เดี๋ยวดาวไปทำแท้งก็ได้ ”

“ จะบ้าเหรอ บาปกรรมนะลูก เด็กมันเกิดมาแล้ว ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วถือว่าเลี้ยงไว้เอาบุญแล้วกัน ” นั่นคือสิ่งที่คุณแม่ของดุจดาราหรือคุณยายของเขาได้ขอเอาไว้ และชีวิตเขาคงจะดีกว่านี้หากคุณยายที่เป็นคนเดียวที่มีศีลธรรมนำใจไม่เสียชีวิตไปเสียก่อน

ใช่ ดุจตะวันเป็นเด็กที่เกิดมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เกิดมาเพราะความพลาดพลั้ง เกิดมาโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ !

เขาจึงเป็น ของมีตำหนิ ของตระกูลที่ถูกด่าทอเสียดสีเสมอ ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลยแม้แต่น้อย

ดุจตะวัน เป็นชื่อที่คุณยายตั้งให้ ท่านถนอมกล่อมเกลี้ยงเขาได้จนถึงอายุสี่ขวบก็จากไปด้วยโรคเส้นโลหิตในสมองแตก

จากนั้นมาเขาก็เป็นตัวภาระอันใหญ่หลวงของคุณตาและคุณแม่ ที่มองเขาเป็นเนื้อร้ายมาเสมอ เพราะถ้าไม่ได้คุณยายขอเอาไว้เขาก็คงไม่ได้เกิดมาด้วยซ้ำ

“ คุณยายครับ ทำไมคุณแม่กับคุณตาถึงเกลียดผมนัก ผมทำอะไรผิด ” เด็กชายดุจตะวันตัวน้อยถามด้วยน้ำตาเมื่อโดนด่าทอเข้ามาก ๆ ในคราวที่คุณยายยังมีชีวิตอยู่ ท่านดึงเขาไปกอดอย่างอ่อนโยนแล้วลูบหน้าลูบหลังปลอบ

“ ใครเขาจะว่าเรายังไงมันก็เรื่องของเขา ปากร้ายก็ได้ร้าย ตัวเราเองรู้อยู่เต็มอกว่าเราเป็นยังไง ซันก็ต้องทำตัวเองอย่าให้ใครเขาว่าเอาได้สิลูก ”

อย่าให้ใครเขาว่าเอาได้…

คำสั่งสอนของคุณยายเป็นสิ่งที่เขายึดมั่นถือมั่นมาตั้งแต่นั้น

และเขาก็โคตรไม่ชอบเวลาที่ใครมาว่ามาตำหนิ…

แม่ของเขาแต่งงานกับผู้ชายคนใหม่ที่มีชื่อเสียงเหมาะสมกับเหลือเกิน เขาคือคุณเมธี ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง และมีลูกชายด้วยกันหนึ่งคนที่มีฐานะเป็นน้องชายของเขาคือ ธารเมฆา อายุห่างจากเขาสามปี ทำให้ดุจตะวันกลายเป็นลูกที่ถูกลืมเข้าไปใหญ่ แม้ว่าคุณเมธีผู้ที่ได้ชื่อว่าพ่อเลี้ยงจะดีกับเขา ธารเมฆาหรือเมฆผู้เป็นน้องจะรักพี่ชาย แต่แม่ของเขาก็กีดกันไม่ให้เข้าใกล้ ราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคก็ไม่ปาน

บ่อยครั้งที่คุณตาและคุณแม่พูดจาเสียดสีเปรียบเทียบกระแทกกระทั้นใส่ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรให้เลย เขาเติบโตขึ้นมาด้วยการดูแลเอาใจใส่ของคนรับใช้ในบ้านที่ชื่อ วันเพ็ญ หรือคุณแม่บ้านวันเพ็ญนั่นเอง

วัยสดใสของเด็กน้อยขาดวิ่นไปหมด ในเมื่อชีวิตของเขาถูกด่าทอ ไม่ได้รับความรัก ถูกว่าเป็นของมีตำหนิ เลือดชั่ว และคำด่าอีกหลายคำที่พวกเขาจะสรรหามาด่าทอ

คุณตาจากไปในตอนที่เขาอายุสิบหกด้วยโรคประจำตัว จากนั้นคุณแม่ก็ผลาญสมบัติจนร้านจิวเวลลี่ของคุณตาขาดทุนทุกสาขา วันหนึ่งก็มีตำรวจมาที่บ้านแล้วบอกว่าคุณแม่ของเขาเมาแล้วขับ รถชนประสานงากับคันอื่น เสียชีวิตคาที่พร้อมกับผู้ชายที่อยู่ด้วยในรถในสภาพที่แก้ผ้าทั้งคู่ และผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คุณเมธี ผู้เป็นสามี

แม่จากไปในขณะที่เขาอยู่ในวัยสิบแปด กำลังแตกเนื้อหนุ่ม ดุจตะวันในตอนนั้นไม่มีแม้น้ำตาสักหยดให้แม่ของตัวเอง จะผิดไหมถ้าเขารู้สึกโล่งอกเหลือเกินที่ท่านจากไป

ความกดดัน ความรู้สึกที่เหมือนถูกบีบเข้ามาเรื่อย ๆ ในที่แคบหายไปทันที ความรู้สึกที่เป็นของมีตำหนิ เลือดชั่ว หรืออะไรก็แล้วแต่ของเขามันหายไปแล้วกับคนเป็นแม่

จากนี้ไปจะไม่มีใครมาตอกย้ำตำหนิเขาอีกแล้ว…

สิ่งหนึ่งที่เป็นนิสัยติดตัวมาตั้งแต่เด็ก คือดุจตะวันเอาชนะคนพวกนั้นโดยการทำตัวชนิดที่ ไม่ให้ใครเขาว่าเอาได้ อย่างที่คุณยายบอก โดยการตั้งใจทำทุกอย่างให้เป็นที่หนึ่งในทุกด้าน เด็กชายดุจตะวันเก่งทั้งวิชาการและการกีฬา ไม่ว่าจะทักษะด้านไหนจะมีเขาเป็นที่หนึ่งไปหมด

และเขากลายเป็นเพอร์เฟคชั่นนิส เป็นสุภาพบุรุษผู้สมบูรณ์แบบ เป็นคุณหมอที่เก่งที่สุดในรุ่น สูงใหญ่ หล่อเหลา เรียนเก่ง แต่หยิ่งทะนงค่อนข้างปิดกั้นตัวเอง

ทุกอย่างในชีวิตของเขาต้องสมบูรณ์แบบ รวมไปถึงผู้หญิง

เธอต้องไม่เคยผ่านมือใคร…

ดุจตะวันเป็นผู้ชายทั้งแท่ง เป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อจึงฝืนกฎความต้องการทางธรรมชาติไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเขาที่มันอาจจะมีมากกว่าคนอื่นเสียด้วย

นั่นคือความใคร่ ตัณหา ราคะ…

Comment

Options

not work with dark mode
Reset