แล้วธารเมฆากับคุณแม่บ้านก็เร่งรุดไปยังเรือนรับรอง ก่อนจะพบคำตอบว่า แก้วกานดาขนเสื้อผ้าข้าวของไปจนหมดยกเว้นสิ่งที่ดุจตะวันพึ่งซื้อให้ มือถือถูกปิดเครื่องแล้ววางไว้บนโต๊ะ และมีสิ่งหนึ่งกระจัดกระจายอยู่บนเตียง มันคือเสื้อกาวน์ ภาพวาดเหมือนของดุจตะวัน และจดหมายปึกหนึ่งที่ธารเมฆาหยิบขึ้นมาถือวิสาสะเปิดอ่านดู
“ นี่มันลายมือพี่ซันนี่ ” เขาว่า
“ มีนี่ด้วยค่ะคุณเมฆ ” คุณแม่บ้านหยิบก้อนกระดาษที่ถูกขยุ้มจนยับยู่ยี่ส่งให้ ธารเมฆาเปิดอ่านแล้วยิ้มบาง ๆ
“ ที่แท้ก็เฮิร์ตเพราะเด็กหนีไปนี่เอง ทำอย่างกับวัยรุ่นอกหักเลย พี่ชายผม ”
“ อกหักเหรอคะ ? ” คุณแม่บ้านถามอย่างแปลกใจ
“ ใช่ครับ ”
“ คุณเมฆหมายความว่า คุณซันรักคุณแก้วหรือคะ แต่ทั้งคู่พึ่งจะเจอกันเองนะคะ ”
“ พึ่งจะเจอกันอีกครั้งต่างหาก ผมเดาว่าทั้งคู่น่าจะเคยเจอกันมาก่อน ดูจากภาพวาดของพี่ซันที่ลงวันที่ไว้มันผ่านมาปีหนึ่งแล้วนะ ” ธารเมฆาชูภาพให้กับแม่บ้านดู
“ ฉันทราบเพียงว่าคุณซันอุปการะคุณแก้ว และบอกว่าให้พาขึ้นไปที่ห้องขาว ก็เลยคิดว่าเหมือนกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่คุณซันพามา ”
“ ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น ถ้าคนอย่างพี่ซันเขียนจดหมายไปหาตั้งหลายฉบับแบบนี้ แปลว่าเด็กคนนี้ต้องพิเศษ เอาล่ะ เดี๋ยวคุณเพ็ญช่วยเก็บของลงกล่องให้ผมด้วยครับ ”
และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย หมอธารเมฆาก็เดินกลับไปที่เรือนหลังใหญ่ทันที
พี่ชายของเขาเปลือยท่อนบนนอนอยู่บนพื้นริมสระว่ายน้ำที่มีขวดไวน์กลิ้งอยู่สามขวด มุมปากของธารเมฆายกยิ้มขัน ๆ
นั่นมันไวน์ผลไม้ดีกรีอ่อน แต่คนไม่เคยดื่ม เคร่งครัดเรื่องการดูแลสุขภาพเป็นอย่างดีอย่างพี่ชายของเขา จู่ ๆ ดื่มเข้าไปแบบนั้นก็ทำให้เมาได้ง่าย ๆ
“ ไม่น่าเชื่อว่าคุณหมอดุจตะวันผู้สมบูรณ์แบบ จะมาถอดเสื้อกลิ้งเกลือกบนพื้นเมาหมดสภาพแบบนี้ ทำตัวเป็นจิ๊กโก๋อกหักไปได้ ”
ตาคมที่ปิดอยู่ปรือขึ้นมามอง เมื่อเห็นเป็นน้องชายก็หยิบขวดเปล่ามาหนึ่งขวดแล้วขว้างไปทันที คนเป็นเป้ากระโดดหลบพลางหัวเราะร่วน ขวดพลาดเป้าตกลงในสระว่ายน้ำดังจ๋อม
“ เอ้า จิ๊กโก๋ไม่พอยังอันธพาลอีก หัดเป็นนักเลงขี้เมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ”
“ หุบปากแล้วก็กลับไปซะ ฉันอยากอยู่คนเดียว ”
อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งบนพื้นไม่ไกลจากพี่ชาย
“ อยู่คนเดียวแล้วจะแก้ปัญหาอะไรได้ ไร้สติแบบนี้ พี่ชายคนเก่งของผมหายไปไหนแล้ว ”
“ ฉันไม่เก่งไม่ดีอะไรทั้งนั้นแหละ ”
“ ดีสิ ถ้าไม่ดีจะมีคนตกหลุมรักพี่ขนาดนี้เลยเหรอ ” ธารเมฆาว่าพลางหยิบกล่องคุ้กกี้ที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังออกมาวางตรงหน้า ดุจตะวันเบือนหน้าหนี
“ ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ”
“ ถามหน่อยว่าจะมานั่งเมาทำไม ”
“ มันเรื่องของฉัน ”
“ พี่รู้ใช่ไหมว่าแก้วกลับบ้าน ”
“ รู้ ถ้าไม่กลับบ้านจะไปไหนได้ ”
“ แล้วรู้ใช่ไหมว่าบ้านแก้วอยู่ไหน ”
“ รู้ ”
“ ก็แค่ไปตามเขาที่บ้านก็เท่านั้น ปรับความเข้าใจกัน จะมานั่งเมาทำเป็นวัยรุ่นอกหักทำไมเนี่ย ”
“ ฉัน… เปล่าอกหัก ”
“ เปล่าแล้วทำไมต้องเมา ”
“ อยากเมาไม่ได้หรือไง ”
“ ปากแข็ง รักเขาก็แค่ยอมรับไปก็จบ จะทำให้มันวุ่นวายทำไมกัน ”
“ อย่ามาสาระแนหน่อยเลย แกเองก็ไม่เคยรัก ทำเป็นมาสอนคนอื่น ”
“ เออ นั่นสินะ ” ธารเมฆายอมรับง่าย ๆ พลางยกไวน์ขวดหนึ่งขึ้นดื่มด้วย
นั่งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ พี่ชายก็พูดขึ้น
“ แก้วรักที่ฉันเป็นนายแพทย์ดุจตะวันผู้สวมเสื้อกาวน์สีขาว ลงพื้นที่ตรวจฟรี ช่วยเหลือประชาชน รักที่ฉันช่วยพยุงเธอขึ้นจากการหกล้มแล้วใช้เสื้อกาวน์คลุมให้ รักในภาพของความเป็นสุภาพบุรุษผู้แสนสมบูรณ์แบบที่เธอคงจะวาดฝันไปไกลแสนไกล แต่นายก็รู้ว่านั่นไม่ใช่ตัวฉันแบบที่ฉันเป็น ”
“ ทำไมจะไม่ใช่ พี่ซันของผมก็เป็นผู้ชายหล่อ เท่ห์ สมาร์ท หุ่นดี สาว ๆ ที่ไหนก็กรี๊ดทั้งนั้น เป็นนายแพทย์ผู้ใจดีมีเมตตาเพราะถ้าไม่ใจดีก็คงไม่ออกพื้นที่ช่วยเหลือคนฟรี ๆ ทุกเดือน คงไม่ตั้งมูลนิธิช่วยเหลือเด็กยากจนให้มารักษาฟรีในโรงพยาบาล คงไม่ให้ทุนการศึกษาเด็กด้อยโอกาส คงไม่… ”
“ พอเถอะ แกก็รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันมันไม่ปกติ ”
