ภายในห้องทดลอง ในขณะที่หลี่เจี่ยซินกำลังจะถูกกระตุ้นหัวใจ จู่ ๆ หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นแล้วกระชากมือของตัวเองออกจากเหล็กที่รัดข้อมือของเธออย่างแน่นหนา ก่อนที่เครื่องกระตุ้นหัวใจจะถูกกดลงบนหน้าอกของเธอ หญิงสาวก็ปัดมือหมอพวกนั้นออกอย่างรวดเร็ว เครื่องกระตุ้นหัวใจหล่นลงบนพื้น หลี่เจี่ยซินเอียงคอมองหมอด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียมดวงตาแดงคล้ายสัตว์ร้าย เธอใช้หลังมือเช็ดเลือดที่ยังเปรอะเปื้อนอยู่ที่หน้า ยิ่งทำให้สีแดงของเลือดละเลงจนเต็มใบหน้าของเธอใบหน้าที่เคยสวยงามในตอนนี้จึงดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
“แย่แล้ว ออกจากห้อง ออกจากห้องเดี๋ยวนี้ ทุกคนออกมา เร็ว”
ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของทุกคนคนที่ได้สติกลับคือด็อกเตอร์คนนั้น เธอพลาดบางอย่างไปอย่างรุนแรงเสียแล้ว
หลี่เจี่ยซินที่ได้รับการกระตุ้นความทรงจำขึ้นมา สัญชาตญาณสัตว์ป่าของเธอในตอนนี้ถูกกระตุ้นขึ้นมาด้วย เธอจะฆ่าอย่างไม่เลือกหน้า นักวิทยาศาสตร์และหมอที่เข้ามาวิ่งออกจากห้องทันทีและประตูบานนั้นก็ถูกปิดตาย
เธอเงยหน้าขึ้นมองกระจกหนาที่มั่นใจว่าด็อกเตอร์ต้องอยู่ตรงนั้นอย่างแน่นอน หลี่เจี่ยซินยิ้มฟันของเธอเองก็เต็มไปด้วยเลือด หญิงสาวโบกมือทักทายด็อกเตอร์
“สวัสดีค่ะแม่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ขอบคุณสำหรับยารักษาฉันคิดแล้วว่าคุณต้องมี คิดไม่ผิดจริง ๆ ไม่เสียแรงที่ฉันดั้นด้นมาที่นี่ ยาที่บอกว่าถ้าฉีดแล้วพลังจะสลายนี่ก็โกหกสินะ คิดจะขู่ให้กลัวหรือยังไง”
เสียงหัวเราะดังออกจากลำโพงตัวหนึ่ง
“ในที่สุดก็จำได้แล้วสินะ เด็กดีของแม่ ใช่เธอคิดถูกฉันโกหก พลังของเธอไม่สลายแต่ฉันจะบอกเธอเอาบุญนะ หนึ่งหลอดสำหรับชีวิตหนึ่งเดือนเธอได้ไปสองหลอดเธอมีชีวิตอยู่ได้แค่สองเดือนเท่านั้น เธอต้องได้รับยาอย่างต่อเนื่องและทำยังไงล่ะถ้าไม่ขอจากฉัน”
“แค่นี้ก็พอถมเถ แค่สิบนาทีฉันก็ฆ่าคุณได้แล้ว ขอบคุณที่ยังให้เวลาในการจัดการผู้ชายคนนั้นอีก นับเป็นบุญคุณอีกอย่างที่ฉันจะชดใช้ให้คุณแน่นอน”
“ด้วยความเต็มใจ แค่เธอจำได้ฉันก็ดีใจมากแล้วเพราะเธอคือลูกสาวที่ฉันรักจริง ๆ ฉันเลี้ยงเธอมากับมือจำไม่ได้เหรอ เป็นเด็กคนเดียวที่ฉันป้อนนมให้เธอยังเคยกัดมือฉันเพราะฉันป้อนนมไม่ทันใจเลย ตอนนั้นเธอดูดเลือดของฉันไปด้วย เลือดของแม่เลยนะที่ทำให้เธอมีชีวิตอยู่”
ด้านหลังด็อกเตอร์คือเด็กทดลองคนหนึ่ง เธอเป็นหมายเลขหนึ่งร้อยและเป็นตัวทดลองล่าสุดที่ประสบความสำเร็จและเก่งกาจเฉลียวฉลาดไม่แพ้หลี่เจี่ยซิน ในขณะที่ด้านหลังของเด็กคนนั้นก็มีเด็กผู้หญิงอีกสองคนที่คล้ายจะสมบูรณ์แบบยืนอยู่เช่นกัน พวกเขาทั้งหมดเป็นรุ่นของการทดลองที่เกือบจะประสบผลสำเร็จแล้ว แต่สำหรับด็อกเตอร์ไม่มีใครเก่งไปมากกว่าหลี่เจี่ยซินอีกแล้ว
เด็กคนนั้นจึงอยากจะท้าทายหลี่เจี่ยซินและแสดงให้แม่ของเธอคนนี้เห็นว่า หมายเลขหนึ่งร้อยย่อมดีกว่าหมายเลยศูนย์โดยไม่ต้องสงสัย
หลี่เจี่ยซินหัวเราะ
“ที่จริงไม่เคยลืมต่างหากล่ะคะ ฉันแค่ฝังมันเอาไว้ในหัวเพราะไม่อยากจำและไม่คิดจะน้ำตาไหลเพราะบุญคุณจอมปลอมอะไรนั่นหรอก”
หลี่เจี่ยซินย้อนคิดถึงเหตุการในวัยเด็กของเธอ ที่เธอมักจะฝันร้ายตลอดถึงแม้ว่าเธอจะได้อยู่กับครอบครัวของพ่อแล้วใบหน้าของด็อกเตอร์ยังวนเวียนอยู่ในหัว ทั้งเลือดทั้งการฆ่าและการฝึกอย่างโหดร้าย ยังคงอยู่ในความทรงจำ
ในตอนนั้นหลี่เจี่ยซินจึงเลือกที่จะลืมทุกอย่าง และปิดล็อกความทรงจำของตัวเองเอาไว้จนพ่อเข้าใจผิดคิดว่าเธอความจำเสื่อม เขาไม่รู้ว่าหลี่เจี่ยซินเป็นใครแต่เขาพบเธอข้างทาง เธอมีใบหน้าคล้ายหลี่เจี่ยซินลูกสาวของเขา ในตอนนั้นพ่อของเขาก็พบศพของหลี่เจี่ยซินตัวจริงที่อยู่ห่างจากเด็กคนนี้ไม่ไกล
เพราะพ่อเกรงว่าคุณยายจะรับไม่ได้ ท่านเหมือนจะเพ้อไปแล้วตั้งแต่หลี่เจี่ยซินหายจึงได้รับเด็กคนนี้มาแทนหลี่เจี่ยซินและทำพิธีฝังร่างของลูกสาวที่แท้จริงอย่างเงียบเชียบ เมื่อสอบถามถึงเหตุฆาตรกรรมและทำทุกทางแล้วที่จะนำตัวคนผิดมาลงโทษ แต่ตำรวจกลับไม่สืบสวนสวบสวนเรื่องนี้คล้ายกับว่าพวกเขากำลังถูกสั่งให้ละเลย
“ห้องทดลองนี้เป็นห้องทดลองที่ฉันเติบโตขึ้นมา จนกระทั่งฉันใกล้จะตายคุณพาฉันไปที่แผ่นดินใหญ่จับเด็กคนหนึ่งมาเพื่อใช้ชีวิตของเธอแลกกับฉัน พวกคุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน เด็กคนนั้นมีความผิดอะไรกัน ครอบครัวของเขามีความผิดอะไรถึงทำร้ายเขา”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ได้ยังไงสุดท้ายเธอก็มีชีวิต เราทำเพื่อเธอทั้งนั้นเป็นความผิดของเด็กคนนั้นที่มีเนื้อเยื่อเหมาะสมกับเธอ และเธอก็ยังใช้ชีวิตในคราบของหลี่เจี่ยซินจนเติบโตไม่ใช่เหรอ ทั้ง ๆ ที่ฉันคิดว่าเธอสมองระเบิดไปเหมือนคนอื่นแล้ว ตอนนี้เธอแสดงตัวออกมาให้เราพบ ทำให้เราหาเธอเจอและทำให้ฉันปลื้มใจเป็นอย่างมาก เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะลงมือฆ่าเพื่อนของเธอ ฉันเองยังเข้าใจว่าเด็กคนนั้นสมองระเบิดตายไปแล้ว”
เป็นช่วงเวลาที่การทดลองล้มเหลว มีเด็กที่ถูกทดลองตายไปเป็นจำนวนมาก จึงทำให้เกิดความผิดพลาดที่เด็กทดลองหายไปและไม่มีใครรู้ ศพของเด็กถูกทำลายในเตาเผาซึ่งมีความร้อนสูงไม่เหลือกระทั่งเถ้าหรือกระดูก จึงไม่มีใครคิดว่าจะมีเด็กคนหนึ่งหายไป
“ฉันไม่ได้ฆ่าเพื่อนคนนั้น เป็นเธอที่จะฆ่าฉันเพราะคำสั่งของคุณไม่ใช่เหรอ เธอแอบมาหาฉันหวังจะฆ่าฉันให้ตาย เด็กคนนั้นอายุเท่าไหร่เองนะในตอนนั้นน่าเสียดายที่ถูกคุณเลี้ยงดูมาไร้สมอง เหมือนคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณยังไงล่ะ”
ด็อกเตอร์ตกตะลึงไปแล้ว หลี่เจี่ยซินรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาตอนนี้กำลังอยู่ข้างหลังเธอ
“อัจฉริยะสินะ เธอรู้ทุกเรื่องที่ต้องควรรู้แล้ว ต่อไปก็ทำตัวดี ๆ ล่ะ ฉันต้องการดีเอ็นเอของเธอ เธอจะได้มีพี่น้องเยอะ ๆ ยังไงล่ะ ลูกค้าของเรากำลังต้องการกองทัพ พวกเขาพร้อมจ่ายและยกโลกครึ่งหนึ่งให้เราดูแลหากทำสำเร็จ แต่เธอคิดดูว่าถ้าสำเร็จใครล่ะจะยอมหยุดแค่นี้”
หลี่เจี่ยซินยิ้มเย็น
“ประธานกู้สินะ ที่อยู่เบื้องหลัง คุณทำไปแล้วได้อะไรล่ะ ความรักของคุณที่มีต่อเขาขนาดนั้นเขาไม่เคยรู้กลับใช้คุณเป็นเครื่องมือ ตาบอดหรือไงนะ คุณนี่โง่กว่าที่ฉันคิดผ่านมากี่ปีแล้วก็ยังทุ่มเทถวายหัวให้เขา นอกจากใช้ประโยชน์จากคุณแล้วเขาเคยเห็นค่าของคุณหรือเปล่า แม้แต่ลูกของคุณเขาก็ยังเอามาใช้ประโยชน์ ลูกแฝดของคุณกับเขาเด็กชายสองคนที่เอามาทดลองแล้วไม่สำเร็จสองคนนั้น พวกเขาตายใช่หรือเปล่า น่าแปลกใจที่คุณฆ่าได้กระทั่งลูกตัวเอง อ้อแล้วประธานกู้เขารู้หรือเปล่าว่าคุณตั้งท้องลูกของเขา”
แท้ที่จริงแล้วคนที่กุมความลับในตอนนี้คือหลี่เจี่ยซินสินะ ด็อกเตอร์หัวเราะไม่ออกแล้วในตอนนี้ เธอแสยะยิ้มหันไปมองรอบ ๆ ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ได้ยินเรื่องพวกนี้มากเกินความจำเป็น เธอไม่ต้องการให้ประธานกู้รู้เรื่องนี้ เธอไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวเธอ
“จัดการคนนอกให้หมด อย่าให้เหลือ”
สิ้นคำของด็อกเตอร์ เด็กสาวสามคนก็ลงมืออย่างรวดเร็ว คนที่ได้ยินเรื่องลูกแฝดของเธอตายโดยไม่มีโอกาสจะก้าวหนีหรือรู้ตัวด้วยฝีมือของเด็กสาวที่พวกเขาสร้างมาเองกับมือ ทุกคนถูกโปรแกรมให้ฟังคำสั่งของคนสองคนคือด็อกเตอร์ฉีเสียวและประธานกู้เท่านั้น
เมื่อทุกคนถูกฆ่า ด็อกเตอร์เริ่มวางใจสามารถพูดคุยกับหลี่เจี่ยซินได้อย่างสะดวกใจแล้ว
“เธอเคยเชื่อฟังฉันนี่ เธอรู้เรื่องแล้วและจะเงียบต่อไปใช่หรือเปล่า ถ้าเธอไม่รับปากนอกจากดีเอ็นเอของเธอแล้วฉันก็คงต้องฆ่าเธอด้วย เธอเป็นลูกสาวคนโปรดของฉันนะ ฉันไม่ต้องการให้เธอตาย แค่ฉันกดปุ่มปล่อยแก๊สพิษเธอก็ไม่รอดแล้ว”
ด็อกเตอร์กำมือแน่นพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง ทั้งที่ข่มขู่หลี่เจี่ยซินแต่ดูเหมือนว่าเธอไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย
“เอาสิปล่อยออกมาเลยดูสิว่าฉันจะทำยังไง”
แก๊สพิษทำให้หลี่เจี่ยซินสลบและอาจถึงตายได้ แต่เธอยังต้องใช้ดีเอ็นเอของเด็กสาวที่ยังมีชีวิต ด็อกเตอร์คิดเพียงแช่แข็งหลี่เจี่ยซินเท่านั้น
“นับว่าเธอร้องขอความตายเองนะ ไม่ต้องห่วงไปหรอก ยังไงแม่ก็ต้องรักเธอไม่ทำให้เธอลำบากอยู่แล้ว”
แก๊สพิษถูกปล่อยออกมาช้า ๆ จนกระทั่งเต็มห้องทดลอง เวลาผ่านไปชั่วด็อกเตอร์จึงค่อย ๆ ลดปริมาณแก๊สลงเมื่อคิดว่าจัดการหลี่เจี่ยซินจนสลบไปแล้ว แต่เมื่อควันพิษจางหายเธอกลับไม่เห็นหลี่เจี่ยซินอยู่ในห้อง
“เธอหายไปไหน หลี่เจี่ยซินหายไปไหน พวกเธอเข้าไปดู”
เมื่อหาหลี่เจี่ยซินที่อยู่ในห้องไม่เจอ ด็อกเตอร์ต้องให้เด็กทดลองของเธอเข้าไปค้นหาหลี่เจี่ยซินในห้อง เธอไม่พบความผิดปกติอันใดในห้องแม้แต่น้อย ไม่มีร่องรอยของประตูที่ถูกกระแทกจนพัง ไม่มีร่องรอยการทำลายข้าวของ
เด็กทดลองสองคนเข้าไปค้นในห้อง พร้อมกับบอดี้การ์ดอีกหลายคน แต่ไม่มีใครหาหลี่เจี่ยซินเจอเลย
หลี่เจี่ยซินหายไปจริง ๆ
