“คำนวณดูแล้วกี่นาทีครับที่มันจะมาถึง สองนาที ห้านาที หรือมากกว่า ผมไม่เก่งคำนวณเหมือนดอกเตอร์ด้วยทายไม่ถูกเลย”
คนคนนั้นหัวเราะเยาะหยัน พ่อของหลิวไห่มองลูกชายที่ถูกเขี่ยลงน้ำราวกับสุนัขตัวหนึ่งก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก หลิวไห่ถามออกมา
“พ่อครับ ผมไม่เข้าใจอะไรสักอย่างแต่ผมคิดว่าสิ่งที่พ่อทำมันต้องไม่ใช่เรื่องเลวร้ายครับ พ่อไม่ต้องห่วงผม”
“หลิวไห่ หลิวไห่”
พ่อของหลิวไห่ร้องไห้ เป็นเพราะเขาไม่รอบคอบสุดท้ายถูกจับได้หลิวไห่จึงต้องมารับกรรมในสิ่งที่เขาก่อไว้แบบนี้ แต่เขาก็ไม่อาจให้ลูกเสี่ยงอันตรายได้ หลิวไห่ว่ายน้ำเก่งมากจึงดูไม่ลำบากที่ควรเมื่ออยู่ในน้ำ เพียงแต่เขาไม่กล้าว่ายไปไหนด้วยกลัวว่าจะเจอกับจระเข้ที่กำลังแห่มาเสียก่อนที่จะหนีได้
“ผมยอมตายครับพ่อ อย่าสนใจผมทำสิ่งที่พ่อเห็นว่าสมควรต่อไป”
หลิวไห่ตัดสินใจแล้ว เขาเชื่อใจพ่อของเขา เรื่องที่พ่อถึงขนาดยอมเสี่ยงชีวิตแลกกับมันแปลว่าต้องสำคัญมาก ที่ผ่านมาเขาได้เป็นลูกของพ่อ เขาก็มีความสุขที่สุดแล้ว ในเมื่อพ่อเลือกของสิ่งนั้นแสดงว่ามันย่อมมีค่ามากกว่าเขา
หลิวไห่ยอมรับการตัดสินใจนี้ ตั้งใจจะให้ตัวเองจมลงไปใต้ก้นแม่น้ำ แต่ก็ได้ยินเสียงของพ่อพูดขึ้นมาก่อน
“ผมบอกแล้ว ปล่อยลูกผมก่อน ปล่อยลูกชายของผม”
พ่อร่ำไห้ขอร้องผู้ชายในสูทข่าวคนนั้น
“โอ้เวลาเพิ่งผ่านมาสามนาทีเองนะ สารภาพเร็วจังผมยังอยากเห็นนายตำรวจน้ำดีที่สอบได้ที่หนึ่งคนนี้เอาตัวรอดจากจรเข้อยู่เลย แต่ช่างเถอะเรื่องงานสำคัญกว่าเรื่องบันเทิง ดึงมันขึ้นมา”
ชายสูทขาวสั่งลูกน้อง พวกมันจึงใช้ไม้เกี่ยวหลิวไห่ขึ้นมาแต่หลิวไห่ยังขึ้นจากน้ำไม่ได้ ก็เกิดความเจ็บปวดที่ขาแล้ว
“โอ๊ยขาฉัน”
หลิวไห่สึกชาเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบ คนที่กำลังเกี่ยวเขาเห็นว่าน้ำบริเวณใกล้ตัวของหลิวไห่มีหลังของจระข้จำนวนมากโผล่ขึ้นมา จึงตกใจอยู่ไม่น้อย
“นายครับพวกมันแห่มาเป็นฝูงเลยครับ”
พ่อของหลิวไห่ร้องเสียงดัง
“อย่าให้ลูกผมเป็นอันตราย หากเขาเป็นอะไรผมยอมตายพวกคุณจะไม่ได้ของที่ต้องการ”
คนในสูทขาวจึงสั่งเสียงดังทันที
“ยิงจระเข้สิวะ อย่าให้มันทำร้ายไอ้เด็กนั่นได้ ยิงมันเลย”
ผลของการยิงจระเข้ของพวกลูกสมุน ทำให้สัตว์ร้ายในน้ำหวาดกลัวไม่กล้าจู่โจม คนพวกนั้นจึงดึงหลิวไห่ขึ้นมาได้สำเร็จแต่เนื้อที่ขาของเขาแหว่งไปแล้วโชคดีที่มันไม่หลุดออก หลิวไห่เจ็บปวดมากแต่เขาอดกลั้นเอาไว้
“เรียกรถพยาบาลให้เขาที ได้โปรดผมขอร้องได้โปรด”
เลือดของหลิวไห่ไหลนองออกมาแผลของเขาดูน่าสยดสยอง ในขณะนั้นรถคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดใกล้ ๆ ลูกสมุนหลายคนออกไปดูด้านนอกว่าเป็นใครที่มา หลิวไห่ได้ยินเสียงเอะอะต้อนรับเจ้านายอีกคนที่เพิ่งมาถึง พ่อของเขาเป็นห่วงหลิวไห่มาก ในตอนนี้เขาไม่สามารถอธิบายอะไรให้ลูกของเขาได้รู้เลยสักอย่าง
“ลูกพ่อ อดทนไว้นะพ่อขอโทษพ่อขอโทษลูกจะต้องปลอดภัย”
“พ่อครับผมไม่เป็นไร ผมอดทนได้ครับ พ่อไม่เป็นไรนะครับ”
ผู้ชายชุดขาวจึงพูดขึ้น
“เอาล่ะดอกเตอร์เจ้านายของผมมาถึงแล้ว ตอนนี้คุณรีบบอกผมก่อนที่เขาจะเดินมาถึงนี่และโกรธมากไปกว่านี้เถอะ ตอบผมมาแฟรชไดร์ฟอยู่ที่ไหนไม่งั้นผมจะถีบลูกคุณลงไปเดี๋ยวนี้ คราวนี้รับรองไม่รอดแน่”
“ช่วยเรียกรถพยาบาลให้ผมด้วยครับ ช่วยด้วยครับลูกชายผมโดนจระเข้กัดเลือดไหลไม่หยุดแล้ว”
“บอกมาก่อนว่าแฟรชไดร์ฟอยู่ที่ไหน ผมสัญญาว่าจะช่วยคุณ”
พ่อของหลิวไห่หลับตาอย่างยอมจำนน แล้วตอบว่า
“อยู่ที่ที่เก็บกระดูกของภรรยาผมครับ”
หลังจากนั้นพ่อของหลิวไห่ก็บอกว่าสถานที่นั้นอยู่ที่ไหนทั้งน้ำตา หลิวไห่ทั้งเจ็บแผลทั้งเจ็บใจที่รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นจุดอ่อนของพ่อ ของชิ้นนั้นต้องมีความสำคัญสำหรับพ่อมากเป็นแน่
หากไม่เพราะเขา พ่อคงไม่ต้องลำบากใจบอกเรื่องนี้กับพวกมันไป
“ผมบอกแล้ว คุณช่วยลูกผมด้วยครับเรียกรถพยาบาลให้ที เรียกรถให้ผมด้วยครับ”
