หลิวไห่ไม่ได้สนใจคำคัดค้านของเธอ เขาขับรถมุ่งตรงไปที่ร้านเพชรหรูแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนได้รับการต้อนรับอย่างดีจากพนักงาน
พวกเขาพาหลิวไห่และหลี่เจี่ยซินที่เดินค้องแขนกันเข้ามาไปยังห้องพิเศษส่วนตัว
หลังจากทำการวัดนิ้วมือของหลี่เจี่ยซินแล้วก็สอบถามความต้องการของพวกเขาทันที
“เราอยากได้แหวนหมั้น เอาที่ดีที่สุดในร้านมาครับ”
หลิวไห่ตั้งใจว่าจะให้เป็นแหวนหมั้นที่ดีที่สุด เขาให้ลูกน้องเช็คแล้วว่าร้านนี้เป็นร้านเพชรอันดับหนึ่งในเมืองที่คนดังต่างเลือกใช้บริการจึงพาหลี่เจี่ยซินตรงมาที่นี่
พนักงานถามอย่างนอบน้อม
“ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงชอบแบบไหนคะ แบบเป็นตัวเพชรทั้งหมดหรือมีพวกทับทิมหรือไพลินเป็นส่วนประกอบด้วย”
เป็นครั้งแรกที่หลี่เจี่ยซินเข้ามาในร้านเพชรหรู อีกทั้งตัวเธอตลอดชีวิตก็ขลุกอยู่กับเรื่องต่อยตี จะให้มาเลือกแหวนหมั้นแบบนี้เธอรู้สึกรับไม่ไหว
“คือว่าเอาธรรมดาพอค่ะ ฉันปกติไม่ค่อยได้ใส่เครื่องประดับพวกคุณลองดูที่เหมาะสมมาก็แล้วกันค่ะ”
ดีที่เธอยังฉลาดตอบอยู่บ้างไม่ให้คู่หมั้นหนุ่มขายหน้าไปกว่านี้
หลิวไห่ยิ้มหล่อเหลา เขาโอบไหล่ของหลี่เจี่ยซินอย่างรักใคร่พร้อมกับพูดว่า
“ที่รักนี่ก็จริง ๆ เลยนะ ไม่เห็นแก่หน้าผมเลย พวกคุณไปเอาเพชรอย่างดีที่สุดมา ไม่ต้องประดับด้วยอะไรทั้งนั้นขอเป็นตัวเรือนเพชรอย่างเดียว”
พนักงานรับทราบก่อนออกไปนำแหวนมาให้พวกเขา
หลี่เจี่ยซินถึงกับอ้าปากค้าง ดวงตาของเธอแทบบอดด้วยแสงเปล่งประกายอันเจิดจ้าของอัญมณีล้ำค่า
“ที่รักชอบหรือเปล่าครับ”
หลิวไห่ลูบมือของหลี่เจี่ยซิน หลังมือของเธอนุ่มเนียนแต่ฝ่ามือของเธอด้านไปเล็กน้อย ผิดปกติวิสัยของผู้หญิงทั่วไปนั่นคงเป็นเพราะว่าหญิงสาวเคยชินกับการใช้กำลังซึ่งหลิวไห่เห็นแล้วว่าเธอทำได้ดี
ที่ผ่านมาผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของหลิวไห่ล้วนอ่อนแอและบอบบาง ร่างกายนุ่มนิ่มเปราะบางจนบางครั้งเขาเกินรำคาญแต่หลี่เจี่ยซินคนนี้กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
เขาถามเธอย้ำเมื่อหลี่เจี่ยซินเอาแต่จ้องของพวกนั้นโดยไม่กะพริบตา
“ตกลงที่รักชอบหรือเปล่า”
ความกังวลแสดงออกอยู่เต็มใบหน้าของหลี่เจี่ยซิน เธอกระซิบถามคู่หมั้นหนุ่ม
“เธอแน่ใจนะว่าจ่ายไหว ดูแล้วราคาน่าจะแพงเอาการ”
หลิวไห่ยิ้ม ที่แท้ผู้หญิงประหลาดคนนี้ก็กังวลเรื่องราคาแทนเขานี่เอง เขาจึงกระซิบตอบ
“แน่ใจสิ”
จากนั้นเขาก็กระแอมออกมาบอกหลี่เจี่ยซินเสียงดัง
“เลือกสักวงสิ เอาที่เธอชอบ”
เขานั่งกอดอกมองเธอ หลี่เจี่ยซินจับวงนั้นแล้วดูวงนี้ เธอคิดว่ามันแต่ละวงมีเพชรประดับที่ใหญ่เกินไปล้วนเป็นเพชรน้ำงามราคาคงจะแพงลิบลิ่ว
ไม่ใช่ว่าสตรีร่างยักษ์ที่นั่งข้างเธอคิดจะเอาหน้าจนยอมทุ่มหมดตัวเพื่อซื้อแหวนให้เธอหรอกนะ
นี่ถ้าเฉินเฟยอวี๋เป็นผู้หญิงจริง ๆ หลี่เจี่ยซินคงคิดว่าเขากำลังมีประจำเดือนแน่ ๆ ถึงได้คิดอะไรแปลกประหลาดทั้งวันแบบนี้
หลิวไห่เห็นเธอไม่เลือกสักทีก็สะกิดเธออีกครั้ง
หลี่เจี่ยซินมองเขาแล้วถามเสียงเบาจนเกือบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ
“ไม่เลือกไม่ได้เหรอ ฉันว่าสำหรับเรามันไม่จำเป็นเท่าไหร่หรอก”
“ทำไมคิดว่าไม่จำเป็นล่ะ เป็นคู่หมั้นกันทั้งทีฉันเฉินเฟยอวี๋ทำให้เธอขายหน้ามานานแล้ว คราวนี้คิดจะชดใช้”
หลี่เจี่ยซินก็เห็นด้วยกับเขาบางส่วน ในตอนแรกแค่คิดแสดงเป็นแฟนกันเรื่องอื่นต่างคนต่างไม่ใส่ใจ
แต่ตอนนี้เขากลับคิดรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องทำจริง ๆ แหละ แต่ว่าแค่แหวนหมั้นปลอม ๆ เธอคิดว่าเป็นแหวนธรรมดาก็พอแล้ว
หลี่เจี่ยซินกวาดตามองแหวนจนครบทุกวง เธอเริ่มตาลายอีกครั้งยังจับมาลองอีกหลายวง เห็นเพชรเม็ดใหญ่ที่ประดับอยู่ที่นิ้วของเธอก็คิดว่าเทอะทะจังเลย
ตรงข้ามกับหลิวไห่ที่เขาคิดว่าแหวนพวกนี้ช่างเข้ากับนิ้วเรียวยาวของเธอได้เป็นอย่างดี
นิ้วนั้นที่สามารถหักคอคนให้หักได้ในพริบตาเดียว
หลิวไห่สลัดความคิดนี้ออกไป เมื่อตัวเองเริ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมา
เขากวาดตามองจนทั่วแล้วโยนแหวนที่อยู่ด้านหน้าของเขาให้เธออย่างไม่ใส่ใจ ราวกับมันเป็นของที่ไม่สำคัญอะไร
หลี่เจี่ยซินมองเขา รู้สึกผิดปกติอยู่บ้าง
ปกติแล้วเฉินเฟยอวี๋ชอบเครื่องประดับพวกนี้มาก การแตะต้องของแต่ละชิ้นก็ทำราวกับลูกรักของเธอ
แต่วันนี้นอกจากจะดูไม่ค่อยสนใจแล้ว ยังทำท่าทางแปลกประหลาดกับของล้ำค่าพวกนี้ด้วย
หรือว่าเฉินเฟยอวี๋จะพยายามแสดงแบบผู้ชายแสดงกัน
