โจอินตงบาดเจ็บจนต้องเข้าโรงพยาบาล ลูกน้องของกู้เมิ่งคนอื่นก็ไม่ถูกใจเขา เรื่องของหลี่เจี่ยซินก็ดูเหมือนว่าจะไม่คืบหน้า ยังมีเรื่องของผู้หญิงอัจฉริยคนนั้นอีกที่ยังสืบไม่ได้ว่าเธออยู่ที่ไหน ทำให้กู้เมิ่งอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก
และโทรศัพท์จากประธานกู้ก็ทำให้เขาถึงกับตัวสั่น
“กู้เมิ่งเรื่องที่ให้จัดการไปถึงไหนแล้ว”
“พ่อครับผมรับรองครับว่าภายในวันสองวันนี้ต้องรู้ที่อยู่ผู้หญิงคนนั้นแน่นอน”
“ดี ฉันจะคอยดูฝีมือของแก แล้วเรื่องที่แกใช้คนเกินคำสั่งของฉันอย่าให้เกิดขึ้นอีกเข้าใจหรือเปล่า”
กู้เมิ่งถึงกับหน้าถอดสี เขารู้ดีว่าพ่อของเขาย่อมรู้เรื่องที่เขาก่อเอาไว้ทุกอย่าง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ไม่รู้ว่าใครมันบังอาจไปฟ้องพ่อทั้ง ๆ ที่เขากำชับไว้อย่างดีแล้ว
“เข้าใจครับ ผมไม่คิดว่าคนของมันจะฝีมือดีขนาดนี้”
“เรื่องของหลิวไห่ฉันจะจัดการเอง แกแค่ทำในสิ่งที่ฉันสั่งเอาไว้ก็พอเข้าใจหรือเปล่า”
“เข้าใจแล้วครับ”
กู้เมิ่งวางสายจากประธานกู้แล้ว แต่เขายังโค้งคำนับโทรศัพท์นั้นหัวแทบจะติดพื้น
ในเมื่อพ่อของเขาไม่ได้กล่าวโทษเขามากกว่านี้ และเขาเองก็รับปากไปส่งเดชแล้วว่าจะหาตัวผู้หญิงอัจฉริยะคนนั้นให้พบเขาก็ต้องทำได้
กู้เมิ่งต่อสายถึงกลุ่มแฮ็คเกอร์ของเขาทันที เร่งรัดให้ทุกคนรีบหาตัวคนที่ต้องการให้ได้
ในขณะที่ฝั่งดวงตาสวรรค์ของหลิวไห่ตอนนี้ ได้เริ่มปล่อยข้อมูลของหลี่เจินออกมาแล้ว
“เอาล่ะ ตอนนี้ก็แค่แต่งภาพวับ ๆ ว่าเธอไปเดินซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวถนนตงไห่”
หนึ่งในดวงตาสวรรค์แต่งภาพได้อย่างแนบเนียน แน่นอนว่าฝีมือระดับนั้นไม่มีใครจับพิรุธของเขาได้
“เจ๋ง”
เมื่อทำสำเร็จย่อมได้รับคำชมจากเพื่อน พวกเขาแตะมือกันแล้วออกมานั่งกินข้าวกลางวันพร้อมกับหลิวไห่และหลี่เจี่ยซินที่เข้ามา
อาหารมื้อนี้ค่อนข้างพิเศษ ที่บอกว่าพิเศษก็เพราะมีหลี่เจี่ยซินมาร่วมกินด้วย พวกเขาจึงไม่ได้กินอาหารขยะอย่างพิซซ่าหรือไก่ทอดซ้ำ ๆ อีก
“แบบนี้พี่สาวน่าจะมาบ่อย ๆ นะครับ เจ้านายจะได้เอาใจพวกเราแบบนี้ทุกวัน”
หลิวไห่มองคนพวกนั้นด้วยสายตาตำหนิ
“อะไร ฉันดูแลพวกนายดีแค่ไหนพวกนายก็รู้ อย่ามาใส่ร้ายนะ”
หลิวไห่ค้อนพวกเขา หลี่เจี่ยซินหัวเราะเบา ๆ
“ไม่ต้องหึงหรอก ยังไงพวกเขาก็เป็นของเธอ”
หลี่เจี่ยซินกลับพูดเอาใจหลิวไห่ให้เขาสบายใจ จนกระทั่งคนหนึ่งพูดขึ้น
“เจ้านายครับ ผมเจอแล้วนะครับคนที่เจ้านายให้หา”
หลิวไห่แทบจะวางช้อนลงแล้วลากให้เขาคนนั้นเข้าไปในห้องทำงานตอนนี้ แต่โชคดีที่เขารอบคอบปริ้นเอกสารมาให้หลิวไห่ดู
“นี่ผู้ชายคนนี้ครับ เคยทำงานกับประธานกู้จริง ๆ ครับ และที่สำคัญเขาไม่ได้เป็นเลขาเหมือนที่เจ้านายบอก เบื้องหลังเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านพันธุกรรมที่เคยมีคดีติดตัว แต่เขาเก่งมากครับตอนนั้นรู้สึกจะมีเรื่องเกี่ยวกับการตัดต่อพันธุกรรมผิดกฏหมายอะไรสักอย่างที่อเมริกา และกลับมาที่จีนจนได้รับการติดต่อจากประธานกู้ ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกันครับพวกเขาเคยแต่งงานกันมาก่อนและหย่าหลังจากกลับมาจากอเมริกาแล้ว”
หลิวไห่มองภาพของแม่บุญธรรมของเฉินเฟยอวี๋กับพ่อบุญธรรมของเขาอย่างตกตะลึง พวกเขาทั้งคู่ล้วนเป็นนักวิทยาศาสตร์และยังเป็นคุณหมอวิสัญญีผู้เก่งกาจ ไอคิวระดับไอสไตล์เลยก็ว่าได้
แต่ทำไมถึงได้เลิกทำเรื่องพวกนั้นและหันหลังมาใช้ชีวิตธรรมดากันนะ เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา หลิวไห่เริ่มสงสัย การที่แม่บุญธรรมและพ่อบุญธรรมของพวกเขามารับอุปการะเขาและเฉินเฟยอวี๋นั้นแท้ที่จริงแล้ว พวกเขาจะเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของเขาหรือเปล่า
หัวใจของหลิวไห่เต้นโครมคราม เขาเหม่อลอยและกำลังคิดว่าความจริงแล้วจะเป็นยังไงกัน
หากเขาอยากรู้ก็ต้องตรวจดีเอ็นเอ หากข้อสันนิษฐานของเขาเป็นจริง ว่าเขาคือลูกของคนทั้งคู่นั่นแสดงว่าบริษัทที่เขากำลังกอบกู้นี้เป็นบริษัทของแม่ที่แท้จริงของเขา และพวกเขามีสาเหตุอะไรกันถึงต้องฝากเขาและเฉินเฟยอวี๋ไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และยังมารับเพื่อแยกกันไปดูแลเมื่อพวกเขาโตขึ้น
เรื่องราวยิ่งซับซ้อนเข้าไปทุกที และเขาเชื่อว่าประธานกู้ย่อมรู้เรื่องนี้ไม่มากก็น้อย เพราะในรูปถ่ายนั้นล้วนมีเขา เฉินเฟยอวี๋ พ่อ แม่ และยังมีประธานกู้อีก
เสียงดวงตาสวรรค์บ่นพึมพำ ว่าพ่อแม่ของเขาปลอมแปลงตัวเก่งมากกว่าจะค้นหาได้สำเร็จก็ใช้เวลานานกว่าที่คิด หรือไม่ก็เพราะฝีมือของเขาตกลงแล้ว
หลิวไห่ย่อมต้องให้รางวัลที่พวกเขาทำสำเร็จ เขาตบไหล่ของหนึ่งใน F4 แล้วถามว่า
“คราวนี้อยากได้อะไร”
พวกเขาหัวเราะแล้วตอบเล่น ๆ
“ขอเกาะส่วนตัวสักที่ครับ ขอสวย ๆ ”
หลิวไห่หัวเราะ “ได้อยู่แล้ว เงินก้อนนั้นของกู้เมิ่งก็มีมากพอสมควรฉันสมทบทุนสักเล็กน้อยก็ได้เกาะสวย ๆ มาให้พวกนายแล้ว อยากได้ตรงไหนเลือกมาเลย”
เสียงเฮดังขึ้นอีกครั้ง แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้สนใจเกาะนั่นหรอกเพียงแต่ตื่นเต้นที่เอาชนะกู้เมิ่งได้จนได้ได้เงินก้อนนั้นมาครองต่างหาก
หลี่เจี่ยซินกระแซะข้างกายเขาแล้วถามว่า
“ที่รัก ถ้าฉันอยากได้ล่ะเธอจะซื้อให้หรือเปลา”
หลิวไห่โอบมือรอบไหล่ของเธอ ทั้งยังจับไก่ชิ้นโตยัดเข้าปากของหลี่เจี่ยซิน
“เธอได้ฉันไปแล้วมีค่ายิ่งกว่าทรัพย์สมบัติใดในโลกนี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ”
หลี่เจี่ยซินกลอกตาแล้วหันมายิ้มหวานให้เขา
“ที่รัก แต่ฉันรู้สึกว่ายังไม่พอคืนนี้ขออีกสักครั้งนะ”
หลิวไห่ยกมือกอดอก ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอา”
ที่เขาปฏิเสธก็เพราะว่าไม่อยากเป็นเบี้ยล่างให้เธอควบขี่แล้ว หลิวไห่ตั้งใจว่าต่อไปเขาจะเป็นฝ่ายขี่เธอเอง เขาต้องเรียกคืนศักดิ์ศรีของเขาให้กลับคืนมา
ในขณะที่พวกเด็ก ๆ F4 ต่างสำลักในคำพูดของพวกผู้ใหญ่ทั้งสองที่ไร้ยางอายที่นั่งอยู่ตรงนี้
หลังกินอาหารเสร็จ หลิวไห่ก็ให้ช่างแต่งหน้าพิเศษมาแปลงโฉมหลี่เจี่ยซิน เพื่อเปลี่ยนให้เธอเป็นหลี่เจิน สองสามวันนี้เธอไม่สามารถกลับมาเป็นหลี่เจี่ยซินได้ ในเมื่อกู้เมิ่งพุ่งเป้าไปที่ตัวหลี่เจินแล้ว
กว่าจะแปลงกายต่อผมให้ยาวจนถึงก้น และยังมีขนตาปลอมและเนื้อเทียมที่ใช้แต่งเนื้อพวกนั้นอีก หลี่เจึ่ยซินก็หลับแล้วหลับอีกจนกระทั่งในที่สุดก็เรียบร้อย
“กรี๊ดดดด”
หลิวไห่ที่กำลังดูเอกสารการเงินของบริษัทอยู่สะดุ้งสุดตัว วิ่งเข้ามายังห้องที่หลี่เจี่ยซินแต่งหน้าอยู่ด้วยความตกใจ แน่นอนว่าทั้งสี่หนุ่มดวงตาสวรรค์ก็พุ่งตัวออกมาอย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ที่รัก ดูสิ ฉันสวยมากเลย ฉันสวยจริง ๆ นะ เหมือนกับว่าคนในกระจกไม่ใช่ฉัน”
ในตอนนี้ไม่ใช่แค่หลี่เจี่ยซินเท่านั้นที่ตะลึงในความสวยของตัวเอง ดูเหมือนว่าหลิวไห่และหนุ่ม ๆ ทั้งสี่ต่างก็อ้าปากค้างแล้ว
