ในที่สุดหลี่เจี่ยซินก็ฟื้นแล้ว หญิงสาวมองมือที่กำลังกุมมือเธออย่างอบอุ่นด้วยความตื้นตัน
“ไม่เป็นไรแล้วนะ”
หลี่เจี่ยซินยิ้ม นิ้วของเธอไล้แหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเขาเบา ๆ หัวใจอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ถ้ารู้ว่าหากเธอป่วยเขาจะยอมใส่แหวนรู้งี้เธอแกล้งป่วยมานานแล้ว ในตอนแรกตั้งใจจะบอกว่าตอนนี้เธอสบายดีและแข็งแรงเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นว่าเขาห่วงเธอแค่ไหนหญิงสาวจึงแสร้งอ่อนแอเอาดื้อ ๆ
“ยังปวดหัวอยู่เลย ที่รัก โอ๊ย หัวของฉันจะระเบิดแล้ว”
หลิวไห่ตกใจเป็นอย่าง มือของเขารวดเร็วกดกิ่งเรียกพยาบาลทันที พยาบาลสองคนเดินเข้ามาพร้อมเครื่องมือวัดความดันและอีกสองสามอย่าง
“ปวดหัวเหรอคะ”
หลี่เจี่ยซินที่สบายดีแล้วแต่จำเป็นต้องโกหก
“ใช่ค่ะ โอ๊ย ปวดมากเลยค่ะ”
“ตรงไหนคะ”
หลี่เจี่ยซินชี้มั่ว ๆ
“ตรงนี้ค่ะ ตรงนี้ก็ด้วยค่ะ”
“สักครู่นะคะเราตามคุณหมอมาแล้วค่ะ คุณหมออาจจะจัดยาให้คุณเพิ่ม แต่ตรวจชีพจรแล้วปกติ ความดันปกติ ไม่มีไข้ ร่างกายก็ไม่มีอะไร ปกติทุกอย่างค่ะ”
หลี่เจี่ยซินแววตาล่อกแล่ก เธอไม่อยากให้เฉินเฟยอวี๋จับได้ว่าเธอโกหก
“ฉันปวดจริง ๆ นะคะ”
“ภาวะปวดศีรษะเกิดขึ้นได้ค่ะ อาจจะมีอาการไมเกรน เพราะผลตรวจร่างกายของคุณเกิดจากพักผ่อนน้อย หรือมีความเครียดสะสมค่ะเลยทำให้เกิดอาการเกาดำไหลได้เส้นเลือดฝอยในโพรงจมูกแตกน่ะค่ะ”
หลี่เจี่ยซินแสร้งกุมขมับตัวเอง พยาบาลตรวจเช็คร่างกายเสร็จก็ถอยห่างออก ในมือของเธอยังมีสายน้ำเกลือปักอยู่ เธอมองเฉินเฟยอวี๋คล้ายจะออดอ้อนเขาให้อยู่เป็นเพื่อนเธอไม่ทิ้งให้เธออยู่โรงพยาบาลเพียงลำพัง
สักพักคุณหมอก็เข้ามา เขาตรวจหลี่เจี่ยซินอย่างละเอียดแล้วจัดยาแก้ปวดให้เธอกิน พร้อมทั้งบอกให้เธอพักผ่อนเยอะ ๆ อาจจะเป็นเพราะเกิดความเครียดจึงทำให้ล้มป่วยและยังพักผ่อนน้อย ให้เธอนอนโรงพยาบาลสักคืนพรุ่งนี้ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้
หลี่เจี่ยซินเห็นด้วย เธอเครียดจริง ๆ เครียดว่าผู้ชายคนนั้นหยางชิวจะมาแย่งเฉินเฟยอวี๋ไปจากเธอ เรื่องนี้ทำให้เธอกังวลจนนอนไม่หลับและทำให้ป่วยแบบนี้ หลังจากหมอออกไปแล้วหลี่เจี่ยซินก็กุมมือของเฉินเฟยอวี๋แน่น
“ที่รักจะอยู่กับฉันใช่หรือเปล่า”
หลิวไห่พยักหน้า
“อื้ม ไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวหรอกน่า ทำไมกลัวเหรอคนอย่างหลี่เจี่ยซินกลัวใครเป็นด้วยเหรอ”
หลี่เจี่ยซินสารภาพ
“กลัวสิ กลัวที่สุดคือกลัวที่รักทิ้ง”
เขาอมยิ้มหล่อเหลา ท่าทางแมน ๆ แบบนี้ไม่เหมือนเกย์เลยสักนิด เขาเหมือนแฟนที่แสนดีของเธอมากกว่า ก็เพราะเขาเป็นแบบนี้เธอจึงหลงเขาหัวปักหัวปำ
เขายังแสดงความอ่อนโยนกับเธอเช่นเคย ยังลูบมือของเธอเบา ๆ สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร
“ไม่ทิ้งหรอก สัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเป็นคนรักษาสัญญา”
หลี่เจี่ยซินกอดแขนของเขาพร้อมกับใบหน้ายิ้มระรื่น
ก่อนหน้าที่หลี่เจี่ยซินจะฟื้น เฉินเฟยอวี๋และหยางชิวก็เฝ้าเธออยู่ที่นี่ เมื่อรู้ผลตรวจในฐานะคู่หมั้นว่าเธอแค่อ่อนเพลียเท่านั้นจึงทำให้พวกเขาวางใจและยอมกลับไปในที่สุด
แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดของหลี่เจี่ยซินหลิวไห่แม้จะผ่อนคลายลงแต่ก็ยังกังวลใจอยู่ไม่น้อย
หลายเดือนที่อยู่กันมาอย่างใกล้ชิด หลี่เจี่ยซินกับโรงพยาบาลเหมือนจะเป็นเส้นขนาน เธอแข็งแรงขนาดยกช้างยกม้าได้ไม่เคยแม้กระทั่งเป็นหวัดเลยสักครั้งอาการป่วยของเธอคราวนี้จึงทำให้เขากังวลใจ
หลี่เจี่ยซินสลบไปหลายชั่วโมง ฟื้นขึ้นมาก็หิวข้าว และเกิดอยากอาบน้ำล้างหน้าล้างตา
หลังจากกินข้าวกินยาที่หมอจัดให้เสร็จหลิวไห่จึงประคองเธอไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวหายไปชำระร่างกายแล้วกลับออกมาด้วยใบหน้าขาวผ่องปากเริ่มมีสีแดงระเรื่อ ยังมีกลิ่นหอมจาง ๆ ของสบู่ลอยออกมาจากร่างของเธอ
หลิวไห่ยิ้มพยุงเธอออกมา ถึงแม้ว่าหลี่เจี่ยซินจะรู้สึกสดชื่นพร้อมจะต่อสู้ล้มคนนับร้อยได้แล้ว แต่เธอกลับทำท่าอ่อนแอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา หลิวไห่ห่มผ้าให้เธอ
“ที่รักมานอนเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ฉันเหงา”
หลิวไห่หัวเราะ ลูบเส้นผมออกจากใบหน้าของเธอ หลี่เจี่ยซินคิดว่าคราวนี้เขาคือที่รักคนเดิมของเธอแล้ว ในเวลาที่ไม่มีหยางชิวคนนั้นเขาคือคนของเธอ แผนร้ายในใจเพื่อแยกหยางชิวออกจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ยอมยกเฉินเฟยอวี๋ให้หยางชิวเป็นอันขาด
ตั้งแต่หมอนั่นมาเหยียบแผ่นดินใหญ่เธอไม่ได้จูบเฉินเฟยอวี๋สักครั้ง
“ที่นี่โรงพยาบาลนะ”
“แต่เป็นห้องพิเศษ ไม่มีใครมากวนเราแล้วนี่นาฉันหนาว”
หลิวไห่จับมือของเธอ
“ให้ปรับอุณหภูมิห้องหรือเปล่า”
หลี่เจี่ยซินส่ายหน้า
“ไม่เอา ให้ที่รักมานอนด้วยอยากกอด”
หลิวไห่ส่ายหน้า
“ประเจิดประเจ้อ”
แต่ถึงอย่างนั้นก็ถูกหลี่เจี่ยซินดึงให้นอนลงด้วยกัน สุดท้ายแล้วเป็นเขาเองที่ทำใจห่างจากร่างของเธอไม่ได้จึงไม่ขยับหนี หลี่เจี่ยซินกอดเขาแน่นทันทีที่มีเขาในอ้อมแขน เธอก็ทนไม่ไหว
“ขอจูบหน่อยนะ”
หลิวไห่หัวเราะ
“เธอไม่สบายอยู่”
“ปากฉันไม่เหม็นหรอก ฉันทดสอบแล้วหอมมาก จูบได้สบายเลย”
หลิวไห่ยังหน้าแดง แต่เขาถูกหลี่เจี่ยซินตรึงใบหน้าเอาไว้แล้ว หลังจากนั้นหลี่เจี่ยซินก็ประทับริมฝีปากอันอ่อนนุ่มลงมา
ทั้งสองคนจูบกันอย่างนุ่มนวล หลิวไห่ยังถูกหลี่เจี่ยซินลวนลามล้วงเข้าไปในกางเกงของเขาอีกด้วย มือนุ่มนิ่มของเธอสัมผัสกับความแข็งขึงของเขาแบบนั้นทำให้เขาถึงกับครางออกมา
เขาจับมือของเธอเอาไว้แล้วรีบห้าม
“ที่รักพอแล้ว ที่นี่โรงพยาบาลเรากำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง”
หลี่เจี่ยซินสุดท้ายต้องยอมปล่อยเขาแต่โดยดี เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะคลั่งรักเขาอยู่แล้ว ในเมื่อมีโอกาสไร้ก้างขวางคออย่างหยางชิวแต่เธอกลับไม่ได้กินเขา
แน่นอนเธอคิดว่าหยางชิวสมควรตาย
หลิวไห่จับมือของเธอไว้ ลมหายใจของเขาค่อนข้างแรง ทั้งยังต้องคอยควบคุมความประพฤติแม่สาวน้อยคนนี้อย่างเต็มที่ เขาเองก็ต้องการเธอมากแต่ที่นี่นับว่าไม่เหมาะสม
ในขณะที่หลิวไห่กำลังพยายามอย่างเต็มที่ในการระงับอารมณ์ ดูเหมือนว่าแม่สาวน้อยทอนาโดคนนี้จะอุ้มเขาตัวลอยแล้วพาเขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“ที่รัก ฉันต้องการเธอ ขอเถอะนะฉันล็อคประตูห้องน้ำแล้ว ฉันสัญญาว่าจะทำอย่างรวดเร็ว”
ด้วยความที่หลี่เจี่ยซินหิวร่างกายของเขามาก เพราะอดอยากปากแห้งมานานจะเป็นผู้ชายอื่นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ เธอจึงเผลอฉีกกางเกงยีนส์ของเขาจนขาด
“เดี๋ยวที่รัก”
หลิวไห่สุดท้ายไม่มีปัญญาห้ามปรามเธอแล้ว เมื่อหญิงสาวที่อยู่ในชุดของโรงพยาบาลถอดกางเกงของตัวเองออกจับฝาชักโครกให้ปิดลงและดันร่างของเขาไปนั่งเรียบร้อย
หลี่เจี่ยซินตาโตเมื่อเธอเปลือยร่างของหลิวไห่สำเร็จ เธอทักทายงูยักษ์ขอเขาอย่างยินดี ทั้งยังกินมันด้วยความกระหาย
หลี่เจี่ยซินดูดหัวงูยักษ์จนหลิวไห่ครางแผ่ว ร่างกายกำยำสั่นระริก หลายวันมานี้ไม่ได้กอดเธอเขาก็คิดถึงเธอมากจนแทบจะเสร็จคาปากของเธออยู่แล้ว
สกิลการดูดของหลี่เจี่ยซินนับว่าขั้นเทพ เธอเคยดูหนังโป๊จึงจดจำมาทุกอย่าง หวังใช้มัดใจผู้ชายคนนี้ เธอเป็นคนมีความสามารถเก่งไปทุกอย่าง เรื่องยั่วยวนเฉินเฟยอวี๋ก็เป็นความชื่นชอบของเธอ
หลี่เจี่ยซินลากลิ้นเลียงูของเขาตั้งแต่หัวจนจรดโคน ยังไล้ลิ้นเล่นรักกับสองลูกในถุงกลมทั้งอมไว้ในปากแล้วดุนลิ้นเบา ๆ
“อ๊า ที่รัก เสียวสุดเลย”
หลิวไห่จับศีรษะของเธอเอาไว้แน่น เมื่อหญิงสาวห่อปากดูดเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้งูของเขาจะตัวใหญ่ความสามารถของหลี่เจี่ยซินก็นับว่ามาก เธอสามารถอมมันจนมิด ลากลิ้นไล้เลียวนไปโดยรอบอย่างช้า ๆ
แม้ว่าเธอจะต้องการมากจนใจจะขาดก็ตาม แต่เธอก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้
“ที่รักเธอยังไม่สบายอยู่นะ เบา ๆ หน่อย”
หลิวไห่รู้ดีว่าห้ามหญิงสาวคนนี้ไม่ได้ ทั้งตัวเองก็พอใจขนาดนี้แต่เขาก็รู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่มีปัญญาห้ามปรามเธอให้รักษาสุขภาพ
“ฉันมีกำลังมากขึ้นเมื่อได้ร่วมรักกับที่รัก ไม่รู้เหรอว่าฉันเหี่ยวแห้งแค่ไหน”
หลี่เจี่ยซินเกือบจะพลั้งปากว่านับตั้งแต่หมอนั่นโผล่มา ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเคยสัญญาเอาไว้แล้วว่าจะไม่แตะต้องผู้ชายของเขา แต่ในตอนนั้นเธอไม่ได้คิดอะไรกับเฉินเฟยอวี๋นี่นา ตอนนี้อะไร ๆ ก็เปลี่ยนไปแล้วเธอกลับทำใจไม่ได้เหมือนเดิม
หลี่เจี่ยซินถอดเสื้อออก แล้วป้อนนมของตัวเองให้เขาดูด หลิวไห่อ้าปากอย่างกระหาย เขาดูดไล้สลับกันไปมาทั้งสองข้างอย่างอร่อย
“อ๊า ที่รักแบบนี้แหละ อื้อ ดีจังเลย คิดถึงปากของที่รักที่สุดเลย”
ในตอนนี้หลี่เจี่ยซินนั่งคล่อมเขาแล้ว งูยักษ์ของเขาค่อย ๆ คืบคลานเข้าไปในโพรงหวานของเธอพร้อมกับการบีบรัดที่แทบทำให้หลิวไห่ขาดใจ
“อื้อ ที่รัก สุดยอดเลย”
หลี่เจี่ยซินดันใบหน้าของเขาให้แนบสนิทกับหน้าอกของเธอมากขึ้น แล้วเริ่มขย่มควงสะโพก หลิวไห่ครางเสียว กลืนกินเต้าข้างหนึ่งเอาไว้ในปาก ในขณะเดียวกันก็ขยำเต้าอีกข้างด้วยความเมามัน
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหลี่เจี่ยซินแกล้งป่วย เธอแค่พักผ่อนไม่เพียงพอเลยนอนหลับยาว เมื่อได้นอนยาวแบบนั้นร่างกายก็ดีขึ้นเพียงแต่เขาอยากให้เธอพักอีกหน่อย จึงไม่ได้เปิดโปงว่าเขารู้ว่าเธอแกล้ง
หลี่เจี่ยซินกระแทกร่างของตัวเองเข้าหาเขาอย่างแรง หลิวไห่จูบไล้ขึ้นมาจนเจอริมฝีปากของเธอ ทั้งคู่จูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม จวบจนสุดท้ายแล้วหลี่เจี่ยซินเร่งจังหวะแรงขึ้น น้ำหวานไหลทะลักและหลิวไห่เองก็เสร็จสมขึ้นสวรรค์ไปพร้อม ๆ กัน
หลี่เจี่ยซินเหมือนกับจะยังไม่พอ เธอต้องตุนเอาไว้หน่อย เมื่อกลับไปที่บ้านเฉินเฟยอวี๋จะกลายเป็นของนายนั่นแล้ว เธอต้องขอเขาต่อรอบสอง
คราวนี้เธอก้มลงเลียหัวนมของเขา หลิวไห่พยายามดันใบหน้าของเธอออกแล้วห้ามปราม เธอยังต้องพักผ่อน
“ที่รักขอเถอะ ฉันไม่อยากข่มขืนเธอนะ”
คำพูดพวกนี้เขาเบื่อที่จะฟังแล้ว สุดแล้วจึงได้ทอดกายเป็นของเล่นให้หลี่เจี่ยซิน เธอเลยเขาไปทั้งตัว ลากลิ้นอย่างชำนาญจนเขาคึกคักอีกครั้ง งูของเขาเด้งขึ้นมาทั้งที่เมื่อสักครู่คอหักพับไปแล้ว
แต่ความสามารถของหลี่เจี่ยซินก็ไม่อาจมองข้าม เธอทำให้เขาคลั่งเธอขึ้นมาอีก คราวนี้หญิงสาวโก้งโค้งก้นหันหลังให้เขา
“ที่รัก เข้ามาเลยขอแรง ๆ เลยนะ”
หลี่เจี่ยซินที่ยั่งยวน ร่างขาว ๆ เต้าอวบและเอวคอดสะโพกผายอย่างนางแบบนิตยสารแบบนี้ใครจะอดใจไหว หลิวไห่ดันร่างเข้าไปจนมิดเริ่มซอยสะโพกไม่ยัง พร้อมทั้งก้มลงมากอดเธอไว้ ยึดเต้าทั้งสองข้างเอาไว้ เขาบีบแรง ๆ แล้วซอยหนักขึ้น
“อื้อ ใช่ แบบนี้ อ๊า อ๊า”
หลี่เจี่ยซินครางไม่หยุด หลิวไห่กลัวว่ามันจะดังไปทั่วโรงพยาบาลจึงได้ยัดนิ้วของตัวเองเข้าไปในปากของเธอ ให้หลี่เจี่ยซินดูดอย่างกระหาย
หญิงสาวคราวนี้ทั้งดูดทั้งเลียนิ้วของเขาเหมือนเป็นงูน้อย ทำให้อารมณ์ของหลิวไห่ยิ่งเตลิด
สองร่างกระแทกกันไม่หยุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อทำยิ่งกระตุ้นความรู้สึก หลี่เจี่ยซินถูกเขากระแทกจนช่วงก้นขาวผ่องแดงไปหมด แต่เธอกลับชอบเป็นอย่างยิ่ง
“อื้อ ที่รัก ขออีก ขออีก”
และค่ำคืนในโรงพยาบาลก็เต็มไปด้วยเสียงครางต่ำของหลี่เจี่ยซินและหลิวไห่
