บทที่ 3 ภรรยาป่วย
เมื่อเซียวหยางกับเย่หยุนซู กลับมา พ่อแม่ของ เย่หยุนซู ก็มารออยู่ในบ้านแล้ว
“พ่อ แม่ มากันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ？”
“วันนี้ไปฉลองวันเกิดของคุณย่า คุณย่าเธอดีใจมากใช่ไหมล่ะ？” หลิวฉ่ายเสียจับไหล่ลูกสาวของเธอและถามอย่างกระตือรือร้น
หลังจากเย่หรูซานเข้าประตูมา เขานั่งลงบนโซฟา จุดบุหรี่และเงียบไม่พูดจา
เย่หรูซานลังเลที่จะมาบ้านของลูกสาว เหตุผลหลักก็คือพวกเขาไม่ต้องการเห็นหน้าเซียวหยาง เพราะเมื่อเห็นเซียวหยางก็รู้สึกถึงหัวอกเดียวกัน ในมุมมองของ
เย่หรูซาน ทั้งสองคนต่างเป็นผู้พ่ายแพ้
เย่หยุนซู เล่าเรื่องงานวันเกิดให้แม่ฟัง
ผลก็คือ หลิวฉ่ายแทบคลั่ง “หยุนซู เธอโง่หรือเปล่า เธอไปรับปากเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ถ้าพวกเราถูกไล่ออกจากตระกูลเย่และพวกเราไม่มีสิทธิ์ได้รับมรดกของตระกูลแม้แต่สตางค์แดงเดียว!”
“ลูกทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าทำให้ครอบครัวของเย่หรูไห่สมดังหมายนะ พวกเขาคิดจะทำอะไรลูกก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ？”
เย่หยุนซูจับมือแม่ของเธอและพูดอดอย่างอดทนว่า “แม่ หนูไม่อยากให้พวกเขาดูถูกพวกเราอีกต่อไป ความคับแค้นใจที่พวกเราต้องทนทุกข์มาตลอดหลายปีนั้นยังไม่เพียงพออีกเหรอ?”
“แต่ลูกก็ไม่ควรรับปากทำเรื่องนี้นะ นั่นคือบริษัทเจี้ยนต๋าเชียวนะ ลูกไม่รู้เหรอว่าพวกเขายิ่งใหญ่แค่ไหน สถานะอย่างลูก แม้แต่ประตูเขาก็ไม่ยอมเปิดให้ลูกเข้าไป!”
เย่หยุนซูขมวดคิ้วมองและเหลือบมองไปที่เซียวหยางและถามขึ้นว่า “เซียวหยาง คุณรู้จักประธานของบริษัทเจี้ยนต๋าไหม?”
เซียวหยางส่ายหน้า
“ถ้าอย่างนั้นคุณมีสายในบริษัทเจี้ยนต๋าไหม？ ”
เซียวหยางยังคงส่ายหน้า
ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า บริษัทเจี้ยนต๋าทำอะไร แล้วจะรู้จักนายท่านของพวกเขาได้อย่างไร
แต่ว่าสิ่งนี้สำคัญด้วยเหรอ ด้วยความแข็งแกร่งของสำนักดราก้อน คำพูดของเขาแค่ประโยคเดียวก็สามารถตัดสินความเป็นความตายบริษัทเจี้ยนต๋า
เย่หยุนซูกระวนกระวายใจ “ตอนนั้นคุณบอกชัดๆว่า…”
เมื่อหลิวฉ่ายเสียได้ยินดังนั้น ก่อนที่ลูกสาวของเธอจะพูดจบ หล่อนก็ตะโกนว่า “เกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้ขยะนั้น？”
“บอกมาสิว่า นายยุแยงให้ลูกสาวของฉันตกลงรับปากทำเรื่องนี้ใช่ไหม？”
“ใช่แล้ว นายมันไอ้ขยะ นายแค้นที่หลายปีมานี้ฉันทำไม่ดีกับนายเป็นแน่ เลยจงใจต้องการขับไล่พวกเราออกจากตระกูลเย่ ถ้าพวกเราอดตาย นายก็อย่าคิดเลยนายจะอยู่อย่างสุขสบาย!”
เย่หยุนซูรู้สึกรำคาญใจเล็กน้อยเมื่อได้ยิน “พอได้แล้ว หนูเหนื่อย เลิกเถียงกันซะทีเถอะ เรื่องนี้หนูเป็นคนรับปากเอง เลิกโทษคนอื่นเถอะค่ะ ！”
“หยุนซู แม่สงสัยจริงๆเลยว่าทำไมท่านปู่ผู้ล่วงลับต้องการให้ลูกแต่งงานกับคนไร้ค่าแบบนี้”
เมื่อได้ยินเสียงทะเลาะกันดังขึ้นในห้อง เซียวหยางก็ลูบขมับ แล้วลุกขึ้นยืนจากนั้นก็เดินออกไปนอกห้อง
“ไอ้ขยะ นายจะไปไหน?”
“ซื้อผัก ทำกับข้าว”
“ดูเอาเถอะ จะไม่ให้เรียกว่าขยะได้ไง!”
……
เซียวหยางไปซื้อไก่และซื้อผักอีกสองสามอย่างที่ตลาด ขณะที่เขากลับมาก็เห็นรถโรลส์รอยซ์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นสีดำจอดอยู่ตรงหัวมุม
หุ่นทองคำบริเวณหัวรถโรลส์รอยซ์คันนี้มีปีกสามคู่
ทูตสวรรค์หกปีกและคนของสำนักดราก้อน
“นายท่าน”
ชายชราในชุดทักซิโด้เดินลงมาจากรถโรลส์รอยซ์ ผมทรงโมฮอก สวมแว่นสีทอง สีหน้าเคร่งขรึม มีความรับผิดชอบ ถือเอกสารหลายชุดในมือ เขาถือกล่องสีดำขนาดเล็กไว้ในมืออีกข้าง
เซียวหยางหยิบกล่องและเปิดออกดู มันคือ ผลึกโลหิต
“ท่านเซ่มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมาเร็ว ๆ ผมต้องกลับไปทำซุปไก่ให้ภรรยา”
ท่าทางของชายชราในชุดทักซิโด้เคร่งขรึม แต่ภายในใจกลับรู้สึกจนปัญญาอย่างมาก นายท่านเป็นถึงหัวหน้าสำนักดราก้อน แม้แต่ผู้นำของประเทศต่างๆยังต้องยำเกรง แต่ตอนนี้เขากลายเป็นพ่อบ้านไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าบอกเซียวหยางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะการตัดสินใจทุกเรื่องของผู้นำจะต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดโดยไม่มีเงื่อนไข มิฉะนั้นจุดจบจะเป็นเรื่องที่น่าสังเวช
“นายท่าน มีบางเรื่องต้องรายงานให้ท่านทราบครับ”
ชายชราในชุดทักซิโด้พยักหน้าและเลิกคิ้วและกล่าวด้วยความเคารพ :
“คราวที่แล้วที่คุณได้ช่วยชีวิต Kelenaองค์หญิงแห่งราชวงศ์อังกฤษไว้ ราชวงศ์อังกฤษหวังว่าจะได้พบกับคุณและรับช่วงต่อเป็นยศถาบรรดาศักดิ์ที่สูงสุดของราชวงศ์อังกฤษ
“บริษัทการเงินระหว่างประเทศJKถูกฮุบซื้อกิจการโดยเยาเย่ ทำให้สถานะความมั่งคั่งของ สำนักดราก้อนเพิ่มขึ้น 3 แสนล้าน”
“ซูรุ่ย หัวหน้าสำนักเทพสุริยันในสังคมอิทธิพลมืดแห่งยุโรป ต้องการเข้าร่วมสำนักดราก้อน หวังว่าจะได้รับอนุญาตจากคุณ”
เซียวหยางโบกมืออย่างหงุดหงิด “อะไรกันนักกันหนา ให้ทูตสวรรค์เสราฟิมจัดการก็แล้วกัน ต่อไปอย่ามารบกวนฉันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบอีก”
เซียวหยางยกเท้าขึ้นเพื่อจากไป ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “อ้อ มีอีกเรื่องหนึ่งนายไปติดต่อให้หน่อย บริษัทเจี้ยนต๋าในเมืองหยินโจวให้หน่อย ภรรยาของฉันอยากจะคุยกับบริษัทเจี้ยนต๋าเพื่อขอความร่วมมือ”
“ได้ครับ นายท่าน”
……
เซียวหยางกลับไปที่ห้อง เขาตรงไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น
หลิวฉ่ายเสียยืนอยู่ที่ประตูขณะตัดเล็บและพูดว่า “เซียวหยาง นายยอมหย่ากับหยุนซูเถอะ”
เซียวหยาง ขมวดคิ้ว “หยุนซูต้องการอย่างงั้นเหรอ？”
“มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอต้องการหรือไม่ การที่นายอยู่กับเธอถือเป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่ง นายกำลังเป็นตัวถ่วงของเธอ！”
ในความเป็นจริงเธอกำลังคิดในใจว่า ไม่เพียงแต่เป็นตัวถ่วงของเย่หยุนซูมันยังเป็นตัวถ่วงของครอบครัวหล่อนด้วย ลูกเศรษฐีที่ชอบพอหยุนซูมีเยอะแยะไป และก็ดีกว่าเขาทุกคนด้วย
หยุนซูแต่งงานกับลูกเศรษฐีคนใดคนหนึ่ง ครอบครัวเธอก็จะแข็งแกร่งมากกว่าที่เป็นอยู่
“ลูกสาวของคุณแม่จะไปจากผมไม่ได้” เซียวหยางพูดอย่างราบเรียบ
คนตระกูลเย่ นอกจากท่านปู่ที่ป่วยหนัก ไม่มีใครที่ไม่ดูถูกเขา ต่างก็เห็นเซียวหยางเป็นไอ้สวะคนหนึ่ง
พวกเขาจะไปรู้ได้ไงที่เซียวหยางอยู่กับเย่หยุนซุตลอดนั้นเป็นเพราะอะไร
ตอนที่เซียวหยางอายุ7ปีก็รู้จักกับเย่หยุนซูแล้ว
ในปีนั้นเซียวหยางเกือบจะหนาวตายบนถนน เย่หยุนซูเป็นคนขอร้องให้พ่อของเขาให้เสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายแก่เธอ และเงินสด 200 หยวน สิ่งนี้ทำให้เขาสามารถอยู่รอดในฤดูหนาวที่น่าเศร้าที่สุดในชีวิตได้
ต่อมา เขาเดินทางไปต่างประเทศโดยบังเอิญและก่อตั้งสำนักดราก้อนด้วยมือของเขาเอง เมื่อเขากลับมาที่ประเทศจีนอีกครั้ง เขาก็เป็นหัวหน้าของสำนักดราก้อนแล้ว
ก่อนที่พ่อจะเสียชีวิตเขาได้สั่งเสียไว้ว่า : ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องตอบแทนความเมตตาของตระกูลเย่หากไม่มีตระกูลเย่เขาคงตายตั้งแต่อายุเจ็ดขวบแล้ว
ในตระกูลเย่ก็มีเพียงท่านปู่เย่ที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเซียวหยางดังนั้น เขาจึงจับคู่การแต่งงานระหว่าง เย่หยุนซูและเซียวหยาง
“แกนี่เป็นแค่ไอ้สวะ ทำไมไร้ยางอายเช่นนี้ จะเกาะติดไม่ยอมปล่อยเลยเหรอ？” หลิวฉ่ายเสียกล่าวด้วยเสียงเยาะเย้ย
เซียวหยางส่ายหัว “ผมบอกแล้วไง ลูกสาวคุณจะจากผมไปไม่ได้ ถ้าอยากไปจริง ๆ ก็ต้องรอให้พ้นสามเดือนนี้ก่อน ฉันจะไม่รั้งเธอไว้เลย”
ไม่ใช่ว่าเซียวหยางหน้าด้านหรอกนะ แต่เป็นเพราะเย่หยุนซูนั้นป่วย
“ เกิดมาพร้อมกับร่างกายที่เย็น ถ้าไม่รักษา จะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถึงสามปี”
ผลึกโลหิตกรัมหนึ่ง5ล้านหยวน เซียวหยางจำเป็นต้องซื้ออย่างลับๆผ่านสำนักดราก้อน จากนั้นค่อยๆส่งผ่านด่านอีก 3 ประเทศ และส่งมอบให้เขาผ่านทางท่านเซ่ สุดท้ายก็เทลงในซุปไก่
ไม่มีใครรู้เรื่องทั้งหมดนี้ รวมถึงเย่หยุนซู อย่างมากพวกเขาก็รู้สึกว่าซุปไก่ที่ทำโดยเซียวหยางนั้นเค็มไปหน่อย
เซียวหยางคำนวณแล้วว่า ตราบใดที่เย่หยุนซูดื่มมันเป็นเวลาสามเดือนติดต่อกัน เธอก็จะหายเป็นปกติ
ถึงเวลานั้นจะอยู่หรือจะไปก็ขึ้นอยู่กับ เย่หยุนซูแล้ว
