คิงส์แมน ระบบโคตรคนบ่มพยัคฆ์ทะลุโลก
ตอนที่ 43 ที่น่า เฮนดริกส์?
วิลเลี่ยมวางสายและลุกขึ้นด้วยความอื่นๆ หลังจากล้างตัวแล้วเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความจากแกเร็ธ
“100457 Baker Street” เลขนี่มันที่ไหนน วิลเลี่ยมงงเล็กน้อย ช่างมัน ถ้าคุณต้องดื่มที่บาร์จนเมาแล้วนั่งแท็กซี่กลับก็แค่บอกที่อยู่กับคนขับแท็กซี่ยังไงก็ต้องรู้
หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว วิลเลี่ยมก็ขับรถไปที่ร้านกาแฟของแม่เขาลีน่า ตั้งแต่ที่สีน่าเปิดร้านกาแฟ วิลเลี่ยมก็ยังไม่เคยไปที่นั่นเลย ตอนนี้ก็ได้เวลาไปเยี่ยมแล้ว
ขับหาร้าน Devonshire Cafe บน Oxford Streetเจอแล้ววิลเลี่ยมก็จอดรถและเปิดประตูเข้าไป
“ยินดีต้อนรับค่ะ” วิลเลี่ยมเดินเข้ามาเห็นบริกรคนสวยทักทายเขา วิลเลี่ยมยิ้มและพยักหน้าให้บริกรนั่งลงข้างหน้าต่างภายใต้การนําของเธอ
วิลเลี่ยมมองไปที่ร้านกาแฟใหม่ที่แม่ของเขาเปิดโดยรวมแล้วดูเป็นอังกฤษสไตร์ มีกระจกบานใหญ่บนผนังเก้าอี้ไม้ ทรงกลมโต๊ะกลมเล็กๆ และมีโซฟาสีแดงสองแถวพิงผนัง บรรยากาศโดยรวมก็ดูอบอุ่น
วิลเลี่ยมคิดว่ามันค่อนข้างดูดีพลางพูดกับบริกร : ” ขอบคุณสําหรับลาเต้ครับ”
“โอเคค่ะ คุณเดวอนเชอร์ คุณต้องการก็บอกฉันได้เลยค่ะให้ฉันบอกคุณนายเดวอนเซอร์ว่าคุณอยู่ที่นี่ไหมคะ?” พนักงานเสิร์ฟพูดกับวิลเลี่ยมด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา ราวกับว่าเขาควรจะนัดกับฉัน วิลเลี่ยมเริ่มมีอาการคัน
ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ เธอดูเหมือนอายุเพียงสิบหกหรือสิบเจ็ดปีเธอมีผมสีบลอนด์คลอที่ไหล ดวงตาโตและจมูกเชิดริมฝีปากบางของเธอทาด้วยลิปสติกสีชมพู ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อลมหายใจเธอช่างดูอ่อนเยาว์(หือ?)
แต่นี่คือคนจาก Lena Cafe และ วิลเลี่ยมไม่กล้าเสี่ยงให้ดีน่ารู้ว่าเขาคิดจะเครมเด็กเสิร์ฟในร้านกาแฟของเธอ
วิลเลี่ยมแสดงท่าทางขอโทษพลางยิ้มอ่อนใส่และพูดกับสาวงาม : “ถ้าลีน่าไม่ยุ่ง ผมจะทําให้คุณลําบากขอบคุณ
นะครับ”
“โอเคค่ะ คุณเดวอนเชอร์ ฉันชื่อที่น่านะคะ ฉันเลิกงานตอนห้าโมงเย็นค่ะ คุณเดวอนเชอร์” ที่น่าส่งงค์ให้วิลเลี่ยมพลางโยกย้ายส่ายสะโพกของเธอไปที่โต๊ะเคาน์เตอร์ได้ครึ่งทางก่อนจะหันกลับมาแล้วส่งจูบให้วิลเลี่ยม
เมื่อมองไปวิลเลี่ยม ฮ่าฮ่า เขาหัวเราะดูจะพึงใจที่เขาเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงสวยๆ ซึ่งทําให้วิลเลี่ยมรู้สึกเกรียนแตก
ทันใดนั้นวิลเลี่ยมก็เห็นแม่ของเขาลีน่าปรากฏในสายตาของเขาลีนาจ้องไปที่วิลเลี่ยมและที่น่า ที่น่าก็รีบพูดกับลีน่าว่า : “คุณนายเดวอนเซอร์คะ วิลเลี่ยมเพิ่งสั่งลาเต้ ฉันไปรับกาแฟให้เขาค่ะ มาดามมีอะไรให้ฉันทําไหมคะ?”
ลีน่าจ้องไปที่ที่น่าและพูดว่า “ไม่เป็นไร เธอไปรินกาแฟให้วิลเลียมเถอะ”
“โอเคค่ะมาดาม” ที่น่ารีบรินกาแฟ
ลีน่าเดินไปที่โต๊ะของวิลเลี่ยมแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามวิลเลี่ยม เหลือบมองอย่างว่างเปล่าเธอพูดว่า “อย่าหาทํากับความคิดของที่น่า เธอเป็นลูกสาวป้าของแมรี่ ลูกเคยเจอกันตอนเด็กๆคุณทําให้ตุ๊กตาของที่น่าฟังจําได้ไหม?”
วิลเลี่ยมครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “ใช่ป้าแมรี่ตัวอ้วนที่มีแมว มากกว่า 200 ตัว?”
เลน่ามองวิลเลี่ยมดุๆ ” ทําไมลูกถึงพูดจาแบบนั้น?”
วิลเลี่ยมมองไปที่ที่น่าที่มาพร้อมกับกาแฟ ไม่อยากจะเชื่อเลยนี่คือที่น่าตัวน้อยที่กําลังร้องไห้ เด็กน้อยที่ร้องไห้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่วิลเลี่ยมทําตุ๊กตาของเธอพัง?
“คุณเดวอนเซอร์คะ นี่กาแฟของคุณค่ะ” ที่น่าวางลาเต้ลงตรงหน้าวิลเลี่ยมพร้อมกับงอขาและกระพริบตาให้เขาหลังจากยืนยิ้มด้วยใบหน้าแดงก่ํา
” ที่น่าเธอเรียกฉันว่าวิลเลี่ยมก็ได้ ฉันขอโทษที่จําเธอไม่ได้เราไม่ได้เจอเธอมากี่ปีแล้วนะ?”วิลเลี่ยมพูดพร้อมกับยิ้มให้ที
น่า
ที่น่าได้ยินว่าวิลเลี่ยมจําเธอได้และปิดปากเธออย่างมีความสุขเธอมองวิลเลี่ยมด้วยดวงตาที่มีน้ําคลอและพูดว่า “น่าจะเกิน10 ปีแล้วค่ะ เราไม่ได้เห็นพี่เลยตั้งแต่พี่ย้ายไปลอนดอนกับคุณปูเฮนรี่ พี่ชายวิลเลี่ยม ฉันยังจําได้ว่าตอนเด็กๆคุณเคยพาฉันไปเล่นในปราสาท และพี่ทําตุ๊กตาตัวโปรดของฉันฟัง”หลังจากนั้นเธอก็ย่นจมูกให้อย่างน่ารัก
ลีน่าเฝ้าดูวิลเลี่ยมและที่น่าเล่นหูเล่นตาต่อหน้าเธอและอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธๆ ว่า: “วิลเลี่ยม ลูกมาทําอะไรที่นี่ลูกโอเคใช่ไหม ถ้าลูก fuck หลังจากดื่มฉันยังมีงานต้องทํา ไม่มีเวลามาคุยกับแกนะ!!”
” ที่น่าจะอยู่ที่นี่หรือจะไปดูแลแขก” ลีน่าจ้องไปที่ที่น่าแล้วเขม่นเข้าให้
“โอเคค่ะมาดาม ฉันจะไปค่ะ” ที่น่าหันกลับมาและถือถาดด้วยมือของเธอไว้ข้างหลังเธอหันไปครึ่งทางและทําหน้ามุ่ยใส่วิลเลี่ยมก่อนที่จะทําท่าคอลมานะ
วิลเลี่ยมพยักหน้าให้ที่น่าอย่างไม่ปิดบัง ที่น่าเห็นวิลเลี่ยมพยักหน้าก็ส่งลิ้งค์อย่างมีความสุขให้วิลเลี่ยมและไปดูแลแขกคนอื่นๆ
วิลเลี่ยมเห็นว่าลีนายังคงจ้องมองมาที่เขาจึงรีบพูดว่า : “แม่คร้าบ กาแฟของแม่นี่ดีจุงเบย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้ว่ากาแฟของแม่ดีมั่กๆ ขนาดนี้ ผมจะแวะมาดื่มกาแฟที่นี่บ่อยๆนะคร้าบ
“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องมา คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าแผนของแกคืออะไร ฉันขอเตือนนะ ถ้าแกต้องการเลือกที่น่าระวังป้าแมรี่ของแกจะทําให้แกเดือดร้อน”
วิลเลี่ยมนึกถึงหุ่น 100 กว่าโลของป้าแมรี่เขาจึงต่อสู้กับสงครามเย็นและรีบถามว่า “ก็ให้ที่น่ามาอยู่ลอนดอนสิครับและเธอจะทํางานกับแม่เยอะๆนะแม่นะ”
เมื่อวิลเลี่ยมยังเป็นเด็กเขาถูกป้าแมรี่กอดและทุกครั้งที่เขานึกถึงคุณป้าอ้วนหนัก 100 กว่าโลฯสูงแค่ 160 เซนฯเขาต้องเริ่มทําสงครามเย็นตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นเด็ก
“เมื่อแกมีเงินแล้ว ฉันแค่อยากรู้เกี่ยวกับปราสาทของตระกูลเราก่อนและโทรกลับไปที่อ็อกซ์ฟอร์ดเพื่อถามป้าแมรี่ของแกเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้ พอทีน่ารู้เรื่องนี้เธอก็ส่งเสียงร้องว่าจะมาลอนดอนเพื่อพบฉัน .ฉันเป็นของปลอมแล้วเธอตัวจริงงั้นหรอที่น่าก็แค่เด็กนัย ฉันบอกได้เลยว่าทําไมที่น่าตัวน้อยคนนี้อยากทํางานที่บ้านฉันและเธอไม่ยอมไปเรียนด้วยซ้ําถ้ามันดึงดูดความสนใจของแกได้ ไม่ล่ะ ฉันต้องขับรถไปที่โรงเรียนอ๊อกซฟอร์ดแล้ว”
วิลเลี่ยมรีบพูดว่า : “แม่จํา ที่น่ามาที่นี่แค่สองสามวันแล้ว จะรีบกลับได้ไงนี่ไม่ดีแน่ครอบครัวของป้าแมรี่อยู่กับครอบค รัวเรามาหลายชั่วอายุคนแล้วและเราจะต้องให้ลุงเดวิดกับป้าแมรี่ช่วยซื้อปราสาทคืนและช่วยดูแลปราสาทด้วยนะ เราไม่ได้อาศัยอยู่ในปราสาทตลอดนี้”
“อืม.. งั้นให้ที่น่าอยู่ที่ลอนดอนสักสองสามวันก่อนจะส่งเธอกลับฉันขอเตือนไว้เลยนะ แล้วอย่ามาที่ร้านกาแฟอีก วัน นี้ฉันไม่อยากเจอแก เข้าใจไหมวิลเลี่ยม เดวอนเชอร์” ลีน่าเตือนวิลเลี่ยมด้วยเสียงต่ํา
“โอเคครับคุณแม่จบเนอะ” วิลเลี่ยมพยักหน้าอย่างรีบร้อนและเห็นด้วย
เมื่อเห็นวิลเลี่ยมพยักหน้าเห็นด้วยลีน่าก็ไม่พูดอะไรมากลุกขึ้นไปทํางานของตัวเอง
วิลเลี่ยมดื่มลาเต้อย่างเซงจิตพลางมองไปที่นาฬิกาของเขาเป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ววิลเลี่ยมก็เรียกหาบริกรและสั่งอาหารกลางวันหลังจากรอนานกว่า 10 นาที เขาก็เห็นที่น่าถือถาดมาเสิร์ฟอาหารกลางวันในตอนเที่ยง โดยรอบนี้ที่น่าไม่ได้พูดอะไรกับวิลเลียม แค่พูดกับวิลเลียมว่า ” พี่ชาย วิลเลี่ยมวันนี้ขนมปังอบใหม่ๆต้องชิมนะคะ” หลังจากนั้นเธอก็ไปทํางานที่โต๊ะอื่นๆ
วิลเลี่ยมหยิบขนมปังขึ้นมาและเห็นกระดาษโน้ตยาวๆ อยู่ ใต้ขนมปังเขาหยิบมันขึ้นมาและดูหมายเลขโทรศัพท์ที่เขียนอยู่ วิลเลี่ยมยิ้มกริ่มพลางใส่กระดาษโน้ตลงในกระเป๋าเสื้อ
ที่น่าซึ่งอยู่ไม่ไกลดูวิลเลี่ยมเก็บโน้ตไว้ในกระเป๋า เสื้อแล้วยิ้มหวานให้วิลเลี่ยมเมื่อเห็นวิลเลี่ยมมองเธอ เธอก็ทําหน้ามุ่ยอย่างตั้งใจของเธอดูน่ารักมาก
วิลเลี่ยมลุกขึ้นมาหลังจากรับประทานอา หารกลางวันและดื่มกาแฟหนึ่งแก้ว เพื่อเช็คเอาท์พอเขาออกไปเขาก็ให้สัญญาณที่น่าและที่น่าก็พยักหน้าให้วิลเลี่ยม
วิลเลี่ยมเดินออกจากร้านกาแฟและขับรถออกไป
