ตายห่าแล้ว เธอลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง? ต้องรู้ไว้
นะ
จิ้งจอกลับคนนี้จิตใจคับแคบมากเลย ก่อนหน้า นั้นเธอเสียคำพูดไปครั้งนึง
ครั้งนี้พูดจาไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมาแน่ๆ และ
แล้ว……
[ครั้งนี้ ค่าตอบแทนคุณสาม ต้องจ่ายค่า ตอบแทนคืนนี้ให้หมดด้วย
พิงกี้ “…”
ช่วยไม่ได้ เวลาขอความช่วยเหลือจากคนอื่น
จําเป็นต้องก้มหัว
เธอยอมจำนนต่อโชคชะตาแล้ว (ได้ คุณรีบ
เช็คให้ฉันหน่อย
ทำเรื่องของฉันเสร็จ ฉันถึงจะมีอารมณ์จ่ายค่า ตอบให้คุณ
(จะให้เธอได้สมความปราถนา)
จิ้งจอกลับทำงานเชื่อถือได้ และผลลัพธ์ที่ได้ดี มาก อดทนรอไม่นาน
พิงกี้ก็ได้รับข้อความจากจิ้งจอกลับ ดูที่อยู่ที่ เขาส่งมาให้
พิงกี้ขมวดคิ้วอย่างเอะใจเล็กน้อย คิดๆแล้ว เธอรู้สึกที่อยู่นี้คุ้นตามาก
เมฆหลวงวิลล่า เธอเหมือนจะเคยไป เคยไปมา
ตอนไหนนะ?
ใช่แล้ว วิลล่าของเตชิตก็อยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ?
พิงกี้หยิบโทรศัพท์มาค้นหาที่ที่รายชื่อ เธอมอง ดูชื่อของเตชิตไปครู่นึง
ถอนหายใจไปทีนึง ไอ้บ้านี้ก็น่าสงสารเหมือน
กัน
ก็ไม่รู้ว่าขุดเพชรอยู่ที่แอฟริกาใต้เป็นไงบ้าง? จะได้กลับมาเมื่อไหร่?
น่าสงสารจริงๆ! แต่ว่า ตอนที่ตัวเองย่ำแย่
พอคิดถึงคนที่ย่ำแย่กว่าตัวเองแล้ว….อารมณ์ รู้สึกดีขึ้นมาเฉยเลย
พิงกี้ถอนหายใจไป และคิดว่าจะไปเมฆหลวง
วิลล่ายังไง
ไม่สังเกตุเห็นนิ้วมือของตัวเองจิ้มโดนปุ่มโทร
ไปเมฆหลวงวิลล่าทุกวันก็ไม่คุ้มค่ารถนี่หน่ะ!
ที่นั่นไม่มีรถเมล์ เข้าไปที่โซนของวิลล่ามีแค่ สองวิธี หนึ่งคือเดิน
สองคือนั่งแท็กซี่….เธอเป็นเด็กจนๆคนนึง จะ กินของดีสักมื้อยังเสียดายเลย
จะยอมนั่งแท็กซี่ทุกวันได้ยังไง? นั่นไม่เท่ากับ
เผาเงินชัดๆหรือ?
แต่ว่า ถ้าจะอาศัยสองขาเดินจริงๆหล่ะก็
ไม่บอกว่านั่นเป็นการท้าทายที่ใหญ่โตกับ ร่างกาย เธอใจเสาะกลัวผีขนาดนี้
ออก
ไม่อยากลิ้มลองรสชาติที่เดินอยู่หุบเขากลาง ดึกจริงๆ คิดไปครึ่งค่อนวัน
พิงกี้ก็คิดวิธีไม่ออกสักอย่าง ในเวลานี้
จู่ๆมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายสมาธิของเธอ ก้มหน้าดู
ไม่น่าเชื่อว่าคือเตชิต “ ฮัลโหล? ”
พิงกี้รับสายด้วยความงงงวยและเซอร์ไพรส์
คุณกลับมาแล้วหรือ? ทำไมจู่ๆถึงคิดจะโทร หาฉันได้หล่ะ? ”
“ ฉันอยากถามเธอมากกว่า เธอโทรหาฉัน ทำไม คิดถึงฉันใช่ไหม?
แต่กลับถูกเธอใส่ความกลับ เธออายใช่ไหม
หล่ะ?
แต่ว่า รายการบันทึกโทรเข้าออกมันปลอมไม่
ได้หรอก
ต่อหน้าฉันเธออย่าแกล้งทำเป็นเกรงใจเลย
ฮ่าๆๆๆ…..
พิงกี้” .…………
ดูรายการโทรออกแล้ว เหมือนเธอจะเป็นคน
โทรหาเตชิตก่อนจริงๆ
คิดๆแล้วเธอก็รู้เลย คงจะเป็นเพราะเมื่อกี้ไม่ได้
ล็อคหน้าจอ
เลยโทรออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็พอดีเลย
พิงกี้ถาม “ แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?
ไม่แน่เขาอาจจะกลับมาแล้วก็ได้หล่ะ?
“ ฉันเพิ่งกลับมา ตอนนี้อยู่ที่สนามบิน ฮ่าๆ น้อง พิงกี้กับฉันนี่ใจตรงกันจังเลย
ฉันเพิ่งถึงเมืองBก็ได้รับสายที่มีมิตรไมตรี เร่าร้อนเหมือนไฟจากเธอ
ฉันดีใจมากเลย! ”
น้องพิงกี้บ้าบออะไร? มีมิตรไมตรีเร่าร้อน
เหมือนไฟห่าอะไร?
ช่างมันเถอะ อย่าไปถือสาไอ้บ้านี้เลย
“ คุณเตชิต ฉันค้างคุณห้าคืนไม่ใช่หรือ?
เอาอย่างนี้ คืนนี้ให้ฉันเริ่มคืนหนี้ให้คุณเลย ไหม?
พิงกี้รู้สึกแค่ตัวเองหาโอกาศที่ได้ติดรถไปฟรีๆ เธอแอบดีใจอยู่ลึกๆ
เพื่อพูดโน้มน้าวเตชิต เสียงก็อ่อนหวานจะแย่
ฉันอยู่แถวโมเดิร์นกรุ๊ป คุณมารับฉันเถอะ
“ ช่วงนี้เธอเป็นอะไร ทำไมเสียงดัดจริตขนาด นี้? น่ากลัวจังเลย! ”
“….เฮอๆ ” หายใจเข้าลึกๆ พิงกี้เก็บอารมณ์
โมโหไว้
ทำน้ำเสียงกลับมาปกติ “ คุณเตชิต คุณจะมาไหม? ”
“ เธอขอร้องฉันสิ! “ดูออกว่าเตชิตอารมณ์ดี มาก เขาเริ่มยกยอตัวเอง
“ ถ้าเธอขอร้องฉัน ไม่แน่ฉันอาจจะมารับเธอ ก็ได้ ต้องรู้ไว้นะ
วันนี้ฉันเพิ่งกลับมา มีคนจะนัดเจอฉันเยอะแยะ
ถมเถไป
เวลาฉันมีค่ามากเลยนะจะบอกให้! ”
พิงกี้หมดความอดทน เธอตะคอกใส่โทรศัพท์
* เตชิต ตกลงคุณจะมารับฉันไหม?!
น้องพิงกี้ เธอดุกับฉันจังเลย ”
“ บอกมาเดี๋ยวนี้ จะมาหรือไม่มา? ”
“…มา ” น้ำเสียงเตชิตน่าสาสารมาก
หลังจากวางสาย พิงกี้ก็วางใจแล้ว
“ ชอบซาดิสต์มากนักใช่ไหม เป็นคนซื่อตรง
ตั้งแต่แรกก็จบ?
พูดพิมพ์ใส่โทรศัพท์ไปคำนึง พิงก็อดขำไม่ ได้——พิงกี้ตั้งหน้าตั้งตารอ
ในที่สุด แลมโบกินี่สีส้มสะดุดตาคันนึงจอดลง อย่างเร็วไม่ไกลจากเธอ
ล้อรถเสียดสีกับพื้นจนส่งเสียงแสบแก้วหูออก
“ Hi! ” จับพวงมาลัยไว้ด้วยมือข้างเดียว
เตชิตที่แต่งตัวสไตล์ฮิปฮอปถอดแว่นกันแดด
ใบหน้าที่หล่อเหลามีรอยยิ้มเบิกบาน เขา
โบกมือให้พิงกี้
* พิงกี้ ทางนี้ ! ” พิงกี้ก็อดมียิ้มอย่างเบิกบานไม่ ได้ เธอโบกมือให้เขา
ให้ฉันหรือ? ” เพิ่งขึ้นรถ เตชิตตาสว่างและได้ เธอโบกมือให้เขา
ให้ฉันหรือ? ” เพิ่งขึ้นรถ เตชิตตาสว่างและ แย่งดอกกุหลาบที่
อยู่ในมือของพิงกี้มา เขาจูบดอกกุหลาบที่สุด ใหม่ไปทีนึง
เขาที่ซึ้งใจจนจะแย่มองดูเธอ “ ฉันรู้ว่าเธอรัก ฉัน ขอบคุณนะเบบี้ ”
พิงกี้ “
เมื่อก่อนไม่รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ตึ๊งต๊องขนาดนี้ ตอนที่เจอครั้งแรก
ดูใบหน้าที่หล่อเหลาอ่อนโยนและร้ายนิดๆ
สายตาที่เย็นชา
ท่าทางที่เหิมเกริมสามหาว ยังนึกว่าเขาเป็นคน โหดเหี้ยมอำมหิต
ตอนนี้… เธอดูคนผิดไปแล้วจริงๆ! ในใจคิดถึง แต่เรื่องจะไปเมฆหลวง
พิงกี้ก็ไม่ได้ถือสาเรื่องที่โดนแย่งดอกกุหลาบไป
เธอผลักแขนของเตชิตและเร่งเขา ” เอาหล่ะ ไปเถอะ ไปบ้านคุณ
ไปบ้านฉันเลยหรือ?
“ อืมๆ
“ ทำไมจู่ๆถึงเป็นมิตรไมตรีกับฉันขนาดนี้
เธอคงไม่ใช่มีแผนการชั่วร้ายอะไรมั้ง?
” พิงกี้ยักคิ้ว “ ฉันจะมีแผนการชั่วร้าย
อะไรได้?
ก็ไม่ใช่เพราะวันนี้เผลอโทรไปหาคุณหรอก
หรือ?
ไหนๆก็ผิดแล้วก็ให้มันผิดต่อไปเลยแล้วกัน
“ เธอคงไม่ใช่สนใจฉัน อยากเป็นผู้หญิงของ
ฉันมั้ง? »
เตชิตคิดถึงความเป็นไปได้ข้อหนึ่ง คิดๆแล้ว
ยังมีรู้สึกคึกคะนองนิดหน่อยเลย!
ไม่อยาก ” พิงกี้ส่ายหัวอย่างใจเด็ด
“ เพราะอะไร?
“เพราะคุณไม่ใช่สเปคของฉัน”
‘ งั้นทำไมวันนี้เธอต้องเจอฉันให้ได้? ”
‘ เพื่อจะได้ชดใช้หนี้ให้คืนให้ไวๆ
จะได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณยังไงหล่ะ ”
เตชิตหมดคำพูด เชอะ ฉันรู้อยู่แล้ว
ว่าเธอหน่ะใจดำ ”
คุณรู้ก็ดี “พิงกี้แลบลิ้น ทำหน้าผีที่น่าเกลียด
ที่สุดใส่เตชิต
ทำให้เขาตกใจจนมือสั่น ยังดีที่รถไม่กระเด็นไป
ฝั่งตรงข้าม
เธอหัวเราะเสียงดัง ผมที่พริ้วไหวไปข้างหลัง
เหมือนอารมณ์ที่เหิมเกริมของเธอ——รถ ขับอยู่บนถนนอย่างเร็ว
พอถึงชานเมืองยิ่งเร็วเหมือนเหาะขึ้นมาเลย เวลาไม่ถือว่าสั้น
แต่เพราะมีเรื่องในใจ พิงกี้ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึก
เวลานาน
กลับกันเธอรู้สึกแค่พริบตาเดียวก็ถึงหน้าวิลล่า
ขอเตชิตแล้ว
คิดถึงเรื่องที่เดี๋ยวจะต้องทำ ในใจค่อยๆตื่นเต้น
ขึ้นมา พอลงจากรถ
เธออยากเดินไปข้างหน้า ทันใดนั้นเตชิตจับข้อ
มือเธอไว้
