คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ – ตอนที่ 104 ผู้ชายที่เป็นเพื่อความต้องการไม่ได้น่ากลัวจริงๆ

เตชิต รูปร่างสูงใหญ่กดทับไปที่พิงก็ กดเธอไป ที่ประตูรถอย่างแข็งกร้าว

ร่างกายที่บอบบางตัวเล็กของเธอถูกห้อมล้อม อยู่ในอ้อมอกเขา

ร่างกายเธอเอียงไปข้างหลัง เขาก็ยิ่งเข้าใกล้ไป

ที่เธอ

ราวกับว่าแค่ก้มหน้าก็ถูกจูบเข้าอย่างจัง ระยะ ประชิดแบบนี้อันตรายมาก

เผชิญหน้ากับผู้ชายหน้าสวย สายตาที่น่าหลง

ไหลเป็นประกาย

พิงกี้ก็ทึ่งไปชั่วขณะ ถูกความหล่อของเตชิตทำ

จนตาลาย

แต่ว่า ไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมาได้ อายจน

โมโหถีบเขาไปทีนึง

และผลักเขาออกอย่างแรง

“…คุณเตชิต คุณเป็นบ้าอะไรอีก? จะจีบผู้

หญิงก็ต้องมีเทคนิคนะ

กรุณาใช้ใจหน่อยได้ไหม? เอาผู้หญิงทาบอยู่ บนรถไม้นี้มันเชยไปแล้ว

คุณตามยุคสมัยให้ทันหน่อยสิ อย่าขี้เกียจ ขนาดนี้ได้ไหม?

แอ๊วผู้หญิงก็แอ๊วแบบลวกๆไป คุณอย่าคิดว่าจะ ได้เห็นฉันหัวใจเต้นแรง

และกระสับสายเชียวนะ

เตชิต “

สายตาที่เปล่งประกายมีเสน่ห์ของเขามองดูผู้ หญิงที่อยู่ตรงหน้า

ใช้ดอกกุหลาบที่อยู่ในมือลูบไปที่แก้มของเธอ แล้วพูดกัดฟัน

“ไม่ว่ายังไง ฉันถือว่าหน้าตาไม่เลว

กับฉัน เธอหัวใจไม่หวั่นไหวสักนิดเลยหรือ?”

ไม่มี ” พิงกี้ตอบซื่อสัตย์มาก
* เธอรู้สึกว่าฉันไม่หล่อ

“ หล่อ! “พิงกี้มั่นใจมาก แต่ไม่รอเตชิตยิ้มออก

มาอย่างได้ใจ

เธอก็พูดต่ออีกคำนึง * แต่เควินหล่อกว่าคุณ

แถมฉันยังพิสูจน์ของมาเองกับตัว จากข้างใน

ถึงนอกต่างก็สุดยอด

ฉันรู้สึกนอนกับเขาน่าเชื่อถือได้กว่า และมีชื่อ

เสียงที่ดีกว่าด้วย ”

เตชิต “

แม่ง! หัวใจเขายิ่งรู้สึกเจ็บขึ้นไปอีก

ผู้หญิงคนนี้ยิงธนูมาที่หัวใจเขาเป็นหมื่นๆดอก

* ไป กลับบ้านกับฉันแล้วค่อยว่ากัน!

ดึงมือของพิงกี้อย่างแรง เตชิตข่มขู่แบบร้ายๆ

* เธออย่าลืมสิ ยังค้างฉันห้าคืนแหน่ะ! ไม่เล่น

ให้ครบห้าคืน
ฉันไม่ให้เธอกลับบ้าน!

อย่าพูดไม่ชัดเจนขนาดนี้ แค่เล่นเกมส์เป็น เพื่อนคุณห้าคืนแค่นั้นเอง

ถึงอย่างนั้นแล้วจะทำไม เธอก็ต้องกลับบ้าน กับฉันเหมือนกัน!

ไม่แน่ อยู่ด้วยกันนานๆอาจจะเกิดความรัก เขา ก็ได้โอกาศหล่ะ?

พิงกี้ขี้เกียจเปิดโปงเสือกระดาษตัวนี้

จะทำให้คุณชายทรงอำนาจคนนี้โมโหไม่ได้

เธอยังต้องอาศัยพื้นที่ของเขาตอบแทนจิ้งจอก

ลับนะ

ถึงแม้นี่จะเป็นการกระทำที่ชุ่ยไปหน่อย แต่เธอ

มั่นใจ

เตชิตไม่เพียงแต่ไม่ห้ามปราม แถมยังเต็มใจให้

เธอใช้เวลาทำเรื่องนี้
ทั้งสองคนหนึ่งอยู่คนหนึ่งเดินตามหลังมุ่งหน้า

เดินไป

เตชิตจับมือของพิงกี้ไว้แน่นตลอด พิงกี้อยาก สะบัดมือเขาออก

เขายังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ ดูจากไกลๆ ทั้งสอง เหมือนคู่รักที่กำลังงอนกัน

ใต้ต้นไม้ ผู้ชายที่สูงใหญ่ผ่าเผยมองดูเงาที่ทั้ง สองเดินจากไปไกล

สายตาตึงเศร้าหมอง แววตาที่คมลึกเสมือนว่า ลึกกว่าท้องฟ้าในยามค่ำคืน

บนภูเขาลมเย็นเงียบสงบ

ก็เทียบลมหายใจหนาวเย็นที่ร่างกายเขาแผ่ ออกมาไม่ได้

ตอนแรกแค่อยากออกมาเดินเล่นผ่อนคลาย อารมณ์ คิดไม่ถึง

ผ่อนคลายอารมณ์ไม่ได้ แต่กลับให้เขาเห็นภาพ

ที่บาตตานี้
ในใจยิ่งรู้สึกอัดแน่นเข้าไปอีก

จู๋จี๋กันไม่พอ แถมยังมอบดอกกุหลาบให้ด้วย! เควินกำมือไว้แน่น

รู้สึกเหมือนดอกกุหลาบที่ตัวเองแอบให้คนซื้อ มา ต่างก็ทิ่มแทงไปที่ใจของเขา

เขาคิดอยู่ ถ้าเธอมาหาเขาอีก เขาก็จะมอบ ดอกไม้กล่อมเธอ

ถึงเขาก้มหน้าอ่อนข้อให้เธอไม่ได้ แต่ภาค ปฎิบัตเขาไม่ถือสาที่จะดีกับเธอด้วย

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึง เธอจะยอมแพ้

ง่ายๆอีกแล้ว!

พายุตื่นกลัว คิดทบทวนไปครู่นึง เขาก็เปิดปาก

“ เจ้านายครับ ให้ผมโทรหาคุณพิงกี้ไหมครับ?

ผมรู้สึกว่า

เธอน่าจะมาหาเจ้านายครับ ไม่แน่อาจจะอาศัย

พูดรถของคุณเตชิตมาเองครับ

ฮ่าๆๆ…”

วันนี้ตอนที่เลิกงาน ผ่านอารมณ์ที่แปรเปลี่ยน

ของเควินไปรอบนึง

พายุแหลมคมที่รู้สึกผิดสังเกตุอย่าง

หลังจากเกิดเรื่อง เขาคิดทบทวนไปรอบนึง แล้ว ได้คำเตือนที่หวังดีจากผู้อื่น

ทันใดนั้นเขาสังเกตุเห็นตัวเองเข้าใจความ

หมายของเจ้านายผิด

รำคาญคุณพิงกี้อะไรกัน? นี่คือเติมเต็มความ

ต้องการไม่ได้ชัดๆ!

เจ้านายเพราะว่าอัดอั้นตันใจไว้ เย็นชากับคุณ

นี่คือความเย่อหยิ่งในฐานะความเป็นผู้ชายของ

จะก้มหัวให้ผู้หญิงง่ายๆไม่ได้ ถึงจะเป็นคนที่รักก็ไม่ได้!

แต่ว่า ผู้ช่วยอย่างพวกเขา ก็น่าจะต้องเห็นเนื้อ แท้ของปัญหา

และช่วยเจ้านายแบ่งเบาปัญหาหน่อยสิ! ปาก เจ้านายบอกไม่เอาๆ

ที่จริงหัวใจซื่อตรงมาก เวลานี้ สิ่งที่เขาต้องทำ

คือพยายามสร้างโอกาส

ให้เจ้านายกับคุณพิงกี้เกิดความสัมพันธ์ที่ดี

จากนั้นก็เดินไปสู่ชีวิตที่ปรองดองและมีความ สุขสิ! คิดจุดสำคัญออกแล้ว

เข็มทิศที่สู้รบของพายุเกิดการเปลี่ยนแปลงโดย

ปริยาย

ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่ไม่ห้ามฟังกี้เข้าใกล้เควิน

แถมยังเริ่มช่วยฟังกี้พูดเอาดีใส่ตัว แต่แล้ว สาย

ตาเควินมองมา

ถูกสายตาที่เย็นชาของเขามอง
เสียงที่ฝืนหัวเราะอยู่ในคอของพายุหยุดกระทัน

เหมือนเป็ดที่ถูกคนอื่นบีบคอไว้ประมาณนั้นเลย

ส่งเสียงไม่ออกอีกต่อไป

“ มาหาฉัน? “เควินฝืนยิ้มทีนึง “ นายแน่ใจ

เธอรู้ว่าตอนนี้ฉันพักอยู่ที่ไหน? เธอไม่รู้ธุรกิจ ตรงนี้ของฉัน

แล้วจะมาหาฉันได้ยังไง?!

พายุ “

“ นายช่วยเธอพูดเอาดีใส่ตัวขนาดนี้

จำไม่ได้แล้วใช่ไหมว่าใครเป็นคนจ่ายเงินเดือน ให้นาย! ห้า?”

พายุ “….

ชีวิตยากลำบากแสนเข็นจัง ผู้ชายที่เติมเต็ม ความต้องการไม่ได้น่ากลัวจริงๆ!
ยังสงสารใจตัวเองอยู่ จู่ๆพายุสังเกตุเห็นเควิน ก้าวเท้าไปทางข้างหน้า

สีหน้าอารมณ์เหมือนแย่ถึงสุดขีด ทันใดนั้น เขา ไม่กล้าชักช้า

เลยรีบเดินตามไป——พิงกี้ไม่รู้ว่าตัวเอง ทำให้ผู้ชายที่เธอจะต้องเอาใจ

โมโหอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอตบที่แก้มเบาๆ รอย ยิ้มที่ฝืนยิ้มหวานโผล่ออกมา

เฮอๆ! ตอนนี้เธอต้องปิติยินดีสิ! พิงกี้เข้าบ้าน ของเตชิตปุ๊บ

เธอก็พูดทักทายกับเขาก่อน หลังจากได้รับอนุ

ญาติจากเขา

เธอตัดสินใจจะคืนหนี้ที่ติดค้างจิ้งจอกลับให้

หมดก่อน

นาทีนี้เธอกำลังขยันจริงจังหาพื้นหลังดนตรี กว่าจะหาได้ไม่ใช่ง่ายๆ

เธอใช้โทรศัพท์เปิดไลฟ์สด ไลฟ์สดของเธอคือล๊อคไว้

มีแค่จิ้งจอกลับคนเดียวที่อยู่ในไลฟ์สด

บวกกับคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ที่นอนอยู่บนโซฟา

อย่างเตชิตด้วย

ผู้ชมเธอก็มีแค่สองคน แต่ว่า อย่างนี้ก็ดีเหมือน

เธอก็ไม่อยากให้หน้าตาทุเรศของตัวเองถูกคน

เยอะแยะเห็นหรอก!

เอาโทรศัพท์ตั้งตรงที่ตัวเอง พิงกี้หายใจลึกๆ เฮือกนึง และเริ่มการแสดงของเธอ

ใต้สะพานหน้าประตู มีเปิดแหวกว่ายผ่านมาก ลุ่มนึง รีบมาๆนับเร็ว

สองสี่หกเจ็ดแปด……… ร้องถึงที่นี่ เตชิตไม่ เต็มใจแล้ว

สายตาจ้องไปทีนึงและตะคอกใส่ “ เธอนับเป็ด ก็นับเป็ดสิ ชี้มาที่ฉันทำไม?

กัน
บ้าไปแล้ว! ใครใช้ให้เขานอนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอร้องๆเต้นๆ มือนั้นชี้ไป

ตั้งแต่ต้นจนจบก็ต้องชี้ไปที่เขาไม่ใช่หรือ? พิงกี้ ทำตาขาวทีนึง ไม่สนใจไอ้ติ๊งต๊องนี้

และทำการแสดงของตัวเองต่อ เตชิตก็ไม่ยอม

เลิกลา

เธอเสียเวลากับการร้องเพลงเต้นรำจนเสร็จ สามเพลงไปเท่าไหร่

เขาก็ใชกลอุบายหาเรื่องเธอนานแค่ไหน ส่วน จิ้งจอกลับ หลังจากจบการแสดง

ครั้งนไม่เพียงแต่ส่งรอยยิ้มกว้างๆมาให้ แถมยัง ส่งมาเพิ่มเติมหนึ่งคำ

[เธอน่ารักกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย

พิงกี้ “ .” ในใจเธอคือปฎิเสธ

อายุยี่สิบกว่าแล้วยังทำตัวแอ๊บแบ๊วร้องเพลง
เธอไม่น่ารักแล้วใครจะน่ารัก เธอยังพยายาม

มากเลยด้วย แต่ว่า

ใครใช้จิ้งจอกลับคุณใหญ่นายโตคนนี้ชอบแบบ

นี้หล่ะ

ทุกครั้งก็ให้เธอใช้วิธีนี้ทำการตอบแทนให้หล่ะ คืนหนี้ให้จิ้งจอกลับเสร็จ

พิงกี้ก็เล่นเกมส์เป็นเพื่อนเตชิตไปสักพัก รอเขา

เริ่มหาว

และเตรียมตัวกลับไปนอนที่ห้อง เธอถึงได้มี เวลาว่างมาคิดเรื่องของเธอเอง

ดูเวลาก็ใกล้เที่ยงคืนแล้ว นอกหน้าต่างเริ่มมีฝน ตกปรอยๆ

พิงกี้ดูที่อยู่ในโทรศัพท์แล้ว ไม่สนฝนที่ตกลงมา เธอก็เดินออกไป

และมุ่งตรงไปที่วิลล่าของเควินเลย