คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ – ตอนที่ 12: เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นนานมากแล้ว

บทที่ 12: เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นนานมากแล้ว

เรียกคนๆนั้น? พิงก็ไม่ทันได้ห้ามปราม และรู้สึกเอ่ย

ปากตอนนี้ก็ไม่ดี ได้แต่เม้มปาก

มือที่วางอยู่บนเข่ากำไว้แน่น รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ฉันมีเรื่องจะหาพี่…เป็นเรื่องจริงจัง เป็นเรื่องใหญ่ ด้วย! พิงกี้อยู่กับฉัน

แขนเธอพลิก พี่เก่งเรื่องชกต่อยไม่ใช่หรือ

บาดเจ็บแค่นี้ก็ต้องจัดการได้อยู่แล้วมั้ง ? พี่รีบมาดู

เธอหน่อย

ไม่งั้น….ฮัลโหล ? ฮัลโหล ! แม่ง !วางสายฉันหรือ!

พิงกี้มองดูน้ำหวาน

* ปกติเป็นคนเชื่อช้า แต่พอเป็นเรื่องเธอปีบนี่กลาย เป็นคนใจร้อนขึ้นมาเลย

กี่สิบปีก็แก้สันดานนี้ไม่ได้! พูดคำดูถูกพี่ชายตัวเอง

ไปหลายคำ

น้ำหวานกะพริบตาแล้วปลอบใจพิงกี้

* เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่ชายฉันเก่งมาก
หลายปีมานียิงเก่งแบบสุดยอดไปเลย! ”

พิงกี้รู้สึกสลืมสะลือ เธอไม่ได้เจอคนๆนั้นมานานมาก

แล้ว เขาเป็นคนเก่งอยู่แล้ว

เมื่อก่อนเขาก็คอยปกป้องเธอกับ น้ำหวาน ถ้าใคร

รังแกเธอสองคน

เขาจะเอาคืนให้หนักกว่าเดิม ให้คนพวกนั้นเจ็บไป

ถึงที่กระดูกดำเลย

แต่เขากลับยังมีสีหน้าแจ่มใส เหมือนไม่มีอะไรเกิด

ขึ้น

เหมือนในตัวยังมีความอ่อนโยนและเงียบสงบ ตอนนี้

ผ่านไปแปดปีแล้ว

ตอนนี้น่าจะเขายิ่งมีกำลังปกป้องน้ำหวานแล้วมั้ง? เห็นพิงกี้สีหน้าไม่แน่นิ่ง

น้ำหวานสังเกตุเห็นแล้วถาม

“ ฉันเรียกพี่ชายฉันมา ไม่เป็นไรใช่ไหม? ” เพราะ ยังไง ตอนนั้น..

* ไม่เป็นไร พอดึงสติกลับมาได้
พิงกี้ยิ้มและสายหัว * ฉันก็อยากเจอหน้าพี่มานพ

เหมือนกัน ”

งั้นก็ดี ” น้ำหวานโล่งอกไปที่นึ่ง

เธอบอกว่าทั้งเมืองไม่มีหมอคนไหนรักษาแขนให้ เธอ ฉันก็ได้แต่หาพี่ชายฉัน

เธออย่าดูเขาเป็นคนเงียบๆนะ เขาชกต่อยตั้งแต่เด็ก

รักษาแค่แขนพลิกนี่ไว้ใจได้อยู่แล้ว

* ฉันเชื่อเธอ ” คนๆนั้นยอมให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ

ก็ไม่ยอมให้เธอถูกรังแก

ย่านเก่าในเมืองB รถจอดลงในซอยที่มืดมน น้ำ

หวานพยุงพิงกิ้ลงจากรถ

และจ่ายค่าแท็กซี่ให้คนขับ พิงก็รู้สึกเกรงใจ

น้ำหวาน เดี๋ยวฉันเอาค่ารถให้เธอนะ ”

* เธออย่ามาไม่นี้หน่อยเลย ถ้าเธอเกรงใจจริงๆ

งั้นเธอก็ดูแลตัวเองดีๆหน่อยก็พอแล้ว!”
เหลียวมองพิงกี้ จากนั้นก็เอากระเป๋าตังค์โยนเข้า กระเป๋าอย่างภาคภูมิใจ

“ ไปเถอะ ป่านนี้พี่ฉันน่าจะมาถึงแล้วแหละ ” เดิน ตามซอยที่มืดมนไป

สถานที่คุ้นเคยทำให้หัวใจพิงก็รู้สึกติดขัด และรู้สึก กังวลใจและไม่สงบนิ่ง

พอเดินเลี้ยวไป ประตูไม้บานสีแดงโผล่อยู่ตรงหน้า

พิงกี้

ผู้ชายที่ดูดีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวยืนอยู่หน้าประตู โคมไฟ ที่แขวนอยู่ที่สูงใต้ชายคา

แสงไฟสีเหลืองอ่อนๆที่อบอุ่นส่องมาที่เรือนร่างเขา

ไฟส่องมาที่จากข้างๆเขา ทำให้เห็นเงาและใบหน้า

ที่คมชัดของเขา

นิ้วมือที่เรียวยาวกำลังคืบบุหรี่อยู่มวนนึง ไฟบุหรี่ที่ แดงสด เดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด

ทำให้รู้สึกลึกลับและน่าค้นหา ได้ยินเสียงเท้าเดิน

ผู้ชายเงยหน้าขึ้นมา
วินาทีที่เห็นพิงกี้ดวงตาเขาลุกวาว เมื่อก่อนนิ่งสงบ

เหมือนน้ำ

ตอนนี้กลับขยับเขยื้อนเหมือนไฟ

พิงกี้ ! ” เขาก้าวเท้าเดินมาตรงหน้าพิงกี้

แววตามีแต่ความสงสารที่กลบเกลื่อนไม่ได้

“ ทำไมกลายเป็นแบบนี้? ใครเป็นคนทำให้เธอเป็น

แบบนี้?!

นึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ พิงกี้สีหน้าไม่ดี เธอไม่อยาก

พูดถึง

น้ำหวานรีบมาแทรก

* พี่ไม่ต้องมัวแต่สอบสวนไปมาแล้ว รีบรักษาแขน

ให้พิงกี้ก่อน

พี่ก็คงไม่อยากทนเห็นเธอเจ็บอยู่อย่างนี้ใช่ไหม?

.โอเค ” มานพตอบและดึงสายตากลับ

คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ

คุณชายมาดเข้มกับคุณหนูสุดแสบ

พอตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองมีอะไรกับพีเขย? รู้สึกยังไงกับ ประสบการณ์? ฟังก็กล่าวเปรียวสะใจมาก! การวางแผนสับเปลี่ยน ครั้งนึง ทำให้พิงกีกับลิสาถูกสลับสับเปลี่ยนฐานะ เกิดเป็นสายเลือด แท้ๆของตระกูล ดำรงกูล ตั้งแต่วันที่ฟังก็กลับมาที่บ้านดำรงกูล พ่อ ไม่เอ็นดูแม่ไม่รัก มีแต่ความลำบากกับความทุกข์ใจ ไม่มีใครรักเธอ เลย และลิสาก็แย่งฐานะลูกสาวสุดที่รักของพ่อแม่ไปจากเธอ แย่ง พ่อแม่เธอไป แถมยังวางแผนพยายามกำจัดเธอให้สิ้นซาก

Comment

Options

not work with dark mode
Reset