บทที่ 33: ฉันไม่อยากเดิน…นายอุ้มฉันหน่อย
“ ลิสา? ” เควินคาดคิดไม่ถึง แต่พริบตสเดียวก็
เข้าใจแล้ว
* ค่ะ ” ลิซ่ายิ้มอ่อนหวาน พร้อมพูดออดอ้อน
“ ลิสาเห็นคุณออกมา ก็เลยตามมาดู นึกไม่ถึงว่า น้องสาวก่อเรื่องอีกแล้ว
เควิน ขอบคุณที่ดีกับลิสาและดูแลคนในครอบครัว ของสายะคะ ”
คำเดียว ลิสาพูดเหมือนที่เควินที่ออกหน้าเพราะทำ เพื่อเธอ พร้อมป้ายสีให้พิงกี้
หน้าด้านจริงๆ ! เตชิตหัวเราะอย่างดูถูก ผู้หญิงที่คำ
พูดที่ซ้อนคำพูด
เขาเจอมาเยอะแล้ว
“ลิสา ผู้หญิงคนนี้โหดเหี้ยมขนาดนี้ คุณยังจะ
ปกป้องเธอทำไม ? ”
ธีระพูดอย่างไม่พอใจ พร้อมจ้องพิงกี้ด้วยความ
เกลียดชัง
* เธอรังแกคุณมาตลอด คุณไม่ต้องสนใจว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไงหรอก! )
ลิสาสายหัวให้ธีระ แล้วหันไปมองเตชิตพร้อมพูด เหมือนคนใจกว้าง
“ คุณเตชิต วันนี้น้องสาวฉันก่อเรื่อง คุณอย่าถือสา
เธอเลยนะคะ
ถือว่าเห็นแก่หน้าฉันหน่อยได้ไหมคะ?
วันหลังฉันจะส่งของขวัญไปแทนคำขอโทษ นะคะ”
ทุกคำพูดของเธอ เหมือนเป็นพี่สาวที่แสนดีที่คอย แก้ไขปัญหาให้น้องสาวตลอด
* ฉันขาดของขวัญชิ้นเดียวของเธอหรือ ?ที่ฉันขาด
คือผู้หญิง! ”
เตชิตยกมุมปากขึ้นข้างนึง และเดินไปตรงหน้าพิงกี้
พร้อมกอดเธอกอดมาในอ้อมอก ยักคิ้วให้เควิน
คุณเควิน ถึงผู้หญิงคนนี้เคยนอนกับคุณครั้งนึ่ง
แต่นั่นก็ผ่านไปแล้ว
ตอนนี้คุณก็มีพี่สาวแล้ว คุณย่อมดแลบ้องสาวไม่ทั่วถึง
คงไม่ว่าถ้าฉันจะเก็บรับไว้มั้ง?
ไม่แน่ ต่อไปเราอาจจะกลายเป็นญาติกันก็ได้”
พิงกี้หัวใจเต้นแรงและมองไปที่เควิน ถ้าวันนี้เตชิต
ยังไงก็จะพาเธอไป
คนที่ช่วยเธอได้ก็มีแค่เขา..เควินแววตามืดมน
สายตาที่เย็นชาจ้องเตชิตไว้
บรรยากาศรอบๆมีแต่ความเยือกเย็น
* เควิน.. ” ลิสาจับมือเควินไว้แน่น เธอรู้สึกหัวใจ
เจ็บแปลับๆจนกายใจติดขัด
หรือว่าวันไนท์ระหว่างชายหญิงมันสำคัญขนาดนั้น
จริงๆหรือ?
สำคัญจนทำให้เขาคืนนี้มัวแต่กระสับกระส่าย เห็น พิงกี้ไม่กลับไปที่ห้องอาหาร
เขาถึงกับออกมาตามหาพิงกี้เองเลย!
* ไม่ว่า เธอกับฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไร ”
เควินเอ่ยปากอย่างเย็นชา พร้อมมองพิงกี้ที่ใบหน้า
ขาวซีด
ลิสาโล่งอกไปที่
“ ฮ่าๆ งั้นก็ดี! “เตชิตหัวเราะเสียงดัง และหอมแก้ม
พิงกี้อย่างได้ใจ
มองก็ไม่มองสีหน้าที่ยิ่งอยู่แย่ของเควิน เขาทักทาย
ทุกคน
พวกนายสนุกต่อเลย ฉันพาคนไปก่อน! บัญชีวัน นี้คิดของฉันหมดเลย! )
กังวลพิงกี้จะไม่ยอมเชื่อฟัง เขาพูดเสียงเบาข่มขู่ที่
ข้างหูเธอ
* ถ้าเธอไม่ไปกับฉัน ฉันจะหาคนมาปล้ำเพื่อนเธอ
เธอเชื่อไหม? )
พิงกี้ขมวดคิ้ว เตชิตพูดเหมือนคาดคิดได้นานแล้ว
“ผู้หญิงอย่างเธอหัวดื้อจะตาย ถึงหล่อนจะหักหลัง
แต่เธอก็ไม่มีทางนิ่งดูดายไม่สบใจหล่อบทรอก
ถ้า
เธอ
แต่เธอก็ไม่มีทางนิ่งดูดายไม่สนใจหล่อนหรอก…ถ้า เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟัง
ไม่แน่คืนนี้ฉันไม่ถูกเนื้อต้องตัวเธอ แต่จะค่อยๆสาย สัมพันธ์กับเธอก่อน ”
เขาทั้งข่มขู่แล้วหยอดคำหวาน เหมือนมั่นใจแล้วว่า พิงกี้ไม่ทิ้งพลอยแน่นอน
ถึงแม้เมื่อกี้พลอยทำกับเธอแบบนี้ และแล้วมันก็เป็น ความจริง พิงกี้สูดหายใจลึกๆ
และปล่อยให้เขาพาเธอไป เธอไม่สามารถนิ่งดูดาย
สามารถเคลียร์บัญชีของพลอยกับเตชิต ก็ถือว่าแก้
ปัญหาที่วุ่นวายได้เรื่องนึง
อีกอย่าง เธอก็ไม่อยากอยู่ที่นี่สู้หน้าเควินและลิสา
เควินทำทุกวิถีทางจูบเธอ
แต่ตอนที่ลิสาโผล่มาเขากลับละทั้งเธออย่างไม่ใยดี
เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร?
เสียงหักหลังกำลังคำรามอยู่ในสมอง จู่ๆเธออยาก ทำอะไรสักอย่างมาก!
คนทั้งโลกต่างบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงมวกาม
ทำไมเธอไม่ลองสัมผัสความรู้สึกที่รักคนอื่นดู?!
“เรื่องที่นายรับปากขอให้ทำให้ได้แล้วกัน ถ้านาย เป็นลูกผู้ชายต้องพูดคำไหนคำนั้น!”
ดวงตาที่กลมโตของพิงกี้จ้องมองเตชิต เธอออกคำ สั่งอย่างไม่สนใจ
“ ฉันดื่มเยอะไป ไม่อยากเดิน นายอุ้มฉันหน่อย”
* เผ็ดแซ่บจริง ฉันชอบ! ” เตชิตยิ้มเสียงต่ำ
จากนั้นก็อุ้มพิงกี้แล้วเดินไปที่ลิฟท์ นาทีที่ลิฟท์ปิด
ยังสามารถมองเห็นผู้ชายที่สูงใหญ่อุ้มผู้หญิงอยู่ในที่
แคบ ร่างกายแนบชิด
แผ่นหลังของผู้หญิงชิดกับกำแพงลิฟท์ ริมฝีปาก
ของผู้ชายไปจูบที่แก้มของเธอ
เควิน เราไปกันเถอะ ” ลิสาพูดเสียงเบา
“อืม “เควินดึงสายตากลับ มือกลับกำไว้แน่น เหมือนหัวใจที่ไม่มีทางผ่อนคลายลง
TRED
“ รับไว้! ” ชาสัมพีชผสมน้ำผึ้งแบบขวดโยนเข้ามา
ผ่านกระจกรถ
เขวี่ยงมาที่ตรงอกของพิงกี้พอดี แม่นยำจนทำให้ คนสงสัยว่าตั้งใจ!
“ โอ๊ย! ” พิงกี้เจ็บจนส่งเสียงร้องออกมา ดวงตา กลมโตจ้องเตชิตอย่างโหด
นายเบาหน่อยไม่ได้ไง หรือว่าโยนใส่ที่อื่นไม่ได้
ไง?
ประจำเดือนใกล้มาแล้ว ข้างหน้ารู้สึกเจ็บอบบแน่น
แต่เขากลับดันโยนมาที่กลางอกพอดี เตชิตใช้มือ
ข้างเดียวจับประตูรถ
จากนั้น ก็โดดขึ้นรถด้วยท่าทีอย่างร่าเริง พร้อมส่ง
เสียงหัวเราะ
ทำไม เขวี่ยงจนเธอเจ็บหรือ?
“นายว่าหล่ะ?
“มา ฉันนวดให้ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว ” เตชิตยื่นมือออก
มาอย่างสนุกขำขัน
ยังไม่ทันได้แตะตรงอกเธอ ก็ถูกเธอตีที่มืออย่าง
“นายอย่ามาลงไม้ลงมือกับฉันนะ!”
* งั้นฉันขยับปากได้ไหม? ” เตชิตสตาร์ตรถ
สายตาเหลียวมองที่อกของพิงกี้ไปแว็บนึง
* 36C อุดมสมบูรณ์มาก ไม่แน่ยังสามารถแบ่งให้
ฉันหน่อย
ฉันไม่ได้ดื่มนมมายี่สิบกว่าปีแล้ว คิดๆแล้วก็รู้สึก
อยากขึ้นมา”
พิงกี้ 4
ปาก
” โมโหจนหน้าแดง
แต่เธอกลับเม้ม
คนที่กล้าต่อปากต่อคำกับเตชิต คงต้องเป็นคน
รังเกียจที่ชีวิตตัวเองยาวเกิน
เธออยู่เงียบๆดีกว่า
ออก
เปิดฝาขวดชาสัมพีชผสมน้ำผึ้ง
โหด
รสที่หวานละมุนลงไปที่ลำคอ พิงกี้เพิ่งรู้ว่าเครื่อง
ดื่มนี้แบบร้อน
“ ทำไมเป็นแบบร้อน? ”
* ดื่มแบบร้อนสั่งเมาได้ ดื่มแล้วสบาย ” เตชิต เปลี่ยนเลนส์เส้นทาง
รถแลมโบกีนี่ค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ลมพัดจน ทำให้เสียงเขามัวๆ
“ฉันดูแลผู้หญิงเก่งเป็นพิเศษ บนเตียง….ใช้แต่ มือ..เธอแค่รู้จักเพลิดเพลินก็พอ
..ผู้หญิงหน่ะ เกิดมาก็เพื่อให้ผู้ชายทะนุถนอม
เธอก็ไม่ต้องหัวดื้อขนาดนั้น…เหนื่อยเปล่าๆ…
ลมพัดอยู่ พิงก็ได้ยินชัดแค่นิดๆหน่อยๆ แต่ว่า
สายตาเธอค่อยๆว่างเปล่า
ผู้หญิงต้องให้ผู้ชายคอยทะนุถนอม แต่จะมีใครที่
ทะนุถนอมเธอหล่ะ?
มานพ ? หรือว่าเควิน? ในสมองมีชื่อสองคนนี้โผล่
มา
พิงกี้ยิ้มแบบข่มขื่นและส่ายหัว สงสัยเธอจะถูกมนต์
ดำแล้ว
ไม่งั้นทำไมถึงคิดถึงเควิน?
ข้างกายเขามีลิสา สายตาเขาจะมีใครได้อีก? เธอ
ไม่มีทางอยู่ในใจเขา
หลายปีมานี้เธอเข้าใจแล้ว แต่ว่าเข้าใจก็ส่วนเข้าใจ แต่เธอก็ยังรู้สึกเสียใจ
ผู้ชายที่เธอรักมาแปดปีคนนั่น เขารู้ทั้งรู้ว่าตอนที่เธอ มีอะไรกับเขาเป็นครั้งแรกของเธอ
และยังยืนออกมาอธิบาย แต่พอสู้หน้าลิสาที่ไม่
พอใจ
เขากลับเลือกไม่เห็นความสำคัญของเธอ บอกว่า เธอกับเขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน
แถมยังบอกอีกว่าไม่ถือสาที่เตชิตพาเธอไป.
เธอไม่ใช่คนของเขาสักหน่อย เขามีสิทธิ์อะไรมาบ
อกว่าไม่ถือสา?
พิงอยู่ที่เบาะนั่ง พิงกี้เงยหน้ามองขึ้นฟ้า ไฟที่บีสีสับหลักสีส่องจนฟ้าสว่าง
ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่บริสุทธิ์และฟ้าครามเป็นแค่ความ
หวังลมๆแล้งๆ
ยิ่งมองไม่เห็นดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ..ชีวิต
ของเธอก็เหมือนท้องฟ้าใบนี้
ถูกคนป้ายสีและขีดเขียนจนดูไม่ได้
ทำให้เธอหายังไงก็หาความขาวสะอาดอย่างตอน
แรกไม่เจอ
ไม่มีใครจะทะนุถนอมเธอ ไม่มีเลย..
