จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 136 ฆ่าจนผู้คนหวาดกลัวลนลาน

เดิมเซียวห้านนึกว่าฟางเหยียนได้เห็นสถานการณ์นี้แล้วจะหวาดกลัวจนหน้าซีด เธอภาพที่เธอจินตนาการไม่ได้ปรากฏออกมา คนคนนี้ยังเผชิญหน้ากับเธอด้วยท่าทางหยิ่งยโสอีกต่างหาก

เป็นไปได้ว่าที่เขาไม่เป็นเหมือนที่เธอจินตนาการเอาไว้เป็นเพราะเขารวบรวมคนอยู่ข้างหลัง?

ไม่สิ คนคนนี้จะต้องแสร้งทำเป็นใจเย็นแน่ ๆ เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายคนหนึ่งที่ผอมบางอ่อนแอเหลือแสนตรงหน้านี้จะไม่กลัวสถานการณ์แบบนี้

พอคิดมาถึงการจัดรูปแบบของการสู้รบของเธอแล้วเธอก็ยืดอกขึ้น ร้อง ‘เฮอะ’ ขึ้นมาครั้งหนึ่ง พูดด้วยรอยยิ้มเยียบเย็นว่า “ฉันมีหลายคำถามที่อยากจะถามแก แกแค่ตอบคำถามของฉันก็พอ”

ฟางเหยียนไม่พูดอะไร ยังคงใช้สายตาที่เต็มไปด้วยรังสีสังหารจ้องเซียวห้านตาเขม็ง

เซียวห้านใบหน้าเปลี่ยนสี เธอเอ่ยถามว่า “พี่ฮั่วของฉันถูกตัดขาทั้งสองข้าง แกเป็นคนทำใช่ไหม?”

“ใช่!” ฟางเหยียนตอบคำถามของเซียวห้านแทบจะในทันทีที่สิ้นเสียงของเธอ

เซียวห้านจ้องฟางเหยียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอถามต่อไปว่า “ถ้าอย่างนั้นที่คุณปู่รองของฉันถูกจับไป ก็เป็นแกที่จัดการใช่ไหม?”

“ใช่!”

เซียวห้านสั่นอยู่ในใจ อย่างที่คิดไว้ ทั้งหมดเป็นเหมือนที่เธอคาดเดาเอาไว้ แต่ทำไมเขาถึงได้ตอบอย่างตรงไปตรงมาขนาดนั้น นี่มันเป็นเพราะอะไร?

เธอขี้เกียจจะคิด ถามต่อไปว่า “ถ้าอย่างนั้นพ่อของฉัน แกก็เป็นคนฆ่าใช่ไหม?”

“ใช่!” ฟางเหยียนตอบออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้หยุดคิด จากนั้นเขาก็พูดต่อว่า “การตายของเธอ ก็จะเกิดขึ้นจากฉันเหมือนกัน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตระกูลเซียว ฉันเป็นคนควบคุมมันทั้งหมด ตระกูลเซียว สมควรตายแล้ว!”

เซียวห้านได้ยินคำนี้จิตใจก็สั่นกลัว นึกไม่ถึงว่าจะมีคนมาพูดว่าตระกูลเซียวจะต้องตายต่อหน้าเธอ!

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าคนคนนี้จวนเจียนจะถึงเวลาตายอยู่แล้วยังกล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้อีก เธอชี้ไปที่ฟางเหยียน โมโหจนตัวสั่น กล่าวว่า “เป็นแกจริง ๆ ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะฆ่าแก!”

เธอชี้หน้า พยายามตะโกนด่าฟางเหยียนอย่างสุดความสามารถ ชายหน้าบากประคองเซียวห้านที่อารมณ์ฮึกเหิมเอาไว้ เงยหน้าขึ้นมามองฟางเหยียนแล้วเอ่ยว่า “ฆ่า”

คำคำเดียว ลูกสมุนสามพันคนก็ลุกฮือขึ้นมา ฟางเหยียนหน้าไม่เปลี่ยนสี มองตรงไปข้างหน้า ในตอนนี้ ชายคนหนึ่งที่ถือปังตอเข้าไปใกล้ฟางเหยียน ตอนที่มีดปังตอกำลังจะฟันลงไปที่ศีรษะของฟางเหยียนนั่นเอง มือข้างที่ถือมีดปังตอของเขาตกลงสู่พื้นโดยตรง เขายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พบว่าเลือดได้กระเด็นขึ้นมาเลอะใบหน้าของเขา

“อ๊ากกกก!” เสียงร้องอย่างน่าเวทนาดังลั่นไปทั่วทั้งอาคารของโรงงาน

แต่ว่าเสียงร้องนี้สั้นมาก จากนั้นแสงสะท้อนของมีดก็แวบผ่าน ทิ้งรอยแผลสีแดงสดไว้บนลำคอของเขา เสียงร้องหยุดลงในฉับพลัน ร่างกายร่วงลงสู่พื้นในทันที

ฝ่ามือของฟางเหยียนเป็นราวกับใบมีดที่คมปลาบ ฟัน ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ไม่กี่ที ตัดกล่องเสียงจนล้มลงไปบนพื้นไปทั้งแถบ แล้วก็ฟัน ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ต่อ ก็ล้มลงเพิ่มไปอีกแถบ เขาทำอย่างนี้ฟันเข้าไปทีละแถบ ๆ ราวกับหั่นผักหั่นปลา

ทั้งกระบวนการฆ่าฟัน เขาไม่ได้กะพริบตาแม้แต่ครั้งเดียว กระทั่งเท้าก็ยังไม่เคยขยับย้ายไปแม้แต่น้อย

คนที่พุ่งเข้ามาทั้งหมดล้วนล้มลงที่พื้น สูญเสียการมีชีวิต เขาไม่ได้ทิ้งคำพูดอะไรใดใดไว้สักนิด เมื่อเจอกับคนที่พุ่งเข้ามาก็ตัดเข้าไปที่กล่องเสียงโดยตรง ให้มันตายอย่างน่าอนาถ!

ไม่นานจากนั้นบนพื้นก็นองไปด้วยเลือด ศพกองกันเป็นภูเขา ส่วนเขา บนร่างไม่มีการแปดเปื้อนแม้แต่น้อย ยืนอยู่ตรงกลางของซากศพที่ล้อมรอบเป็นวงกลม รอบ ๆ เป็นศพทั้งหมด!

นี่ก็คือเขาที่กำลังทำสงครามปราบปรามอยู่ในสนามรบ เขาในตอนนี้ ในสายตามีแต่การทำสงครามปราบปราม สังหารอย่างต่อเนื่อง คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดอย่าคิดที่จะได้มีชีวิตอยู่ เขามีเส้นตาย คนพวกนี้ได้เหยียบลงบนเส้นตายของเขาแล้ว

เย่ชิงหยู่เป็นภรรยาของเขา และก็เป็นเส้นตายสุดท้ายที่ทำให้เขามีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ คนที่นี่รังแกเธอ

ต้องตายทั้งหมด ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว

สงครามปราบปรามทำให้พวกทหารศัตรูที่โหดร้ายเป็นอย่างยิ่งหวาดกลัวจนลนลาน พอได้เห็นก็ยิ่งกลัวจนลนลาน แถมตรงหน้านี้ก็แค่กองกำลังที่ไร้ประโยชน์สามพันคน ทำไมเขาจะต้องมองเห็นอยู่ในสายตา ตอนที่สังหารพวกเขาเขาไม่ได้กะพริบตาแม้แต่น้อย

ศพที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างน้อย ๆ ก็สามสี่ร้อยศพ ไม่มีสักศพที่ดิ้นรน ไม่มีสักศพที่มีร่องรอยของการมีชีวิต เขาสังหารจนทำให้กองกำลังที่ไร้ประโยชน์นั้นสั่นจนเลื้อยคลานอยู่บนพื้น

ทุกคนล้วนไม่กล้าเดินหน้าไปอีก ในสมองของทุกคนเกิดคำถามหนึ่งคำถามขึ้นมา

นี่มันเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้น่าหวาดผวาขนาดนี้?

ไม่… นี่มันยังเป็นคนอยู่ไหม?

นี่มันเป็นปีศาจที่มาจากนรกแน่ ๆ!

พี่อ้วนมองเห็นฉากที่น่าประหลาดนี้ บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยเหงื่อในชั่วพริบตา เขาชี้ไปที่กลุ่มคนแล้วตะโกนเสียงดังว่า “บุก ฆ่าเขาซะ! ใครทำให้เขาบาดเจ็บได้ไม้แต่นิดเดียว เอารางวัลไปหนึ่งล้านหยวน ฆ่าเขาได้ รางวัลสิบล้านหยวน”

คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นพวกยอมขายชีวิตเพื่อเงิน พวกเขากระชับปังตอในมือแน่น ร้องออกมาเสียงดังแล้วบุกอีกครั้ง

ฟางเหยียนก้าวเท้ามาด้านหน้าอีกหลายก้าว เหยียบข้ามกองศพที่ทับถมกันอยู่บนพื้นพวกนั้น

ดวงตาทั้งคู่ของเขาเยียบเย็น กวาดตามองฝูงชนที่มุงดูอยู่รอบ ๆ เขาชูมือขึ้นคล้ายกับจะพูดว่า ถึงคราวฉันลงมือล่ะนะ

ในตอนนี้เอง เห็นเขาแวบผ่านไปราวกำลังแสงหนึ่งลำ ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ อีกหลายครั้ง คนที่พุ่งเข้ามาพวกนั้นล้มลงที่พื้นทั้งหมด ไม่มีใครมองเห็นขั้นตอนที่เขาใช้ลงมือ แต่ขอเพียงเขาลงมือแล้ว ก็จะมีคนล้มลงบนพื้นหลายคน

การกระทำของเขารวดเร็วไปมาก การสังหารของเขาจะช่ำชองเกินไปแล้ว นี่ไม่ใช่เทคนิคการฆ่าคนธรรมดา ๆ นี่เป็นปีศาจสังหารคนมืออาชีพคนหนึ่งเลย ฆ่าคนอย่างกระหายเลือด นี่คือสิ่งที่เขาชำนาญที่สุด

ในไม่ช้า ซากศพบนพื้นก็เพิ่มขึ้นเยอะมาก พวกคนที่ขี้ขลาดตาขาวเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้ว ถืออาวุธอยู่ก็ยังตัวสั่น

นี่มันไม่ใช่คนโดยแท้ ไม่ว่าพวกเขาจะโจมตีอย่างไรก็ไม่โดน เพียงแต่คนที่แตะต้องตัวเขานั้นล้วนตายไปทั้งหมดแล้ว ในสายตาของคนคนนี้พวกเขาล้วนไม่ใช่คน เป็นไม่ได้แม้แต่สัตว์ เป็นพืช ขยับไม่ได้ เป็นพืชที่ทำได้แค่ยอมให้เขารุกรานได้ตามอำเภอใจ

แก้มของชายหน้าบากอดไม่ได้ที่จะกระตุก ฆ่าคนได้ด้วยมือเปล่า ทั้งยังสามารถเปลี่ยนฝ่ามือเป็นมีดดาบได้ ฝีมือบรรลุถึงขั้นแล้ว ไม่แน่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้จะเป็นนินจาระดับสูง? ต่อให้เป็นนินจาระดับสูงก็เถอะ ตนเองก็สามารถเข้าร่วมการรบครั้งนี้ได้ ดีเลวอย่างไรตนก็ใกล้จะบรรลุระดับสูงแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งหมดนี้ยังอยู่ในการคาดการณ์ของเขา

พอเขาสำนึกได้ก็มองไปที่ไพ่สุดท้ายที่ยังไม่เปิด กลุ่มลูกสมุนที่แบกปืนกลมือเอาไว้พวกนั้นยังไม่ได้ลงมือเลย

ในตอนที่เขาตัดสินใจอย่างนั้น ลูกสมุนคนหนึ่งก็รู้สึกพังทลาย มีดเหล็กในมือร่วงลงสู่พื้น พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ไม่… ฉันไม่สู้แล้ว ฉันไม่ฆ่าแล้ว นี่มันไม่ใช่การฆ่าคน นี่มันเป็นการฆ่าตัวตายชัด ๆ!”

กลุ่มคนเริ่มสั่นคลอนตามการหนีของเขา คนไม่น้อยก็คิดจะหนีตามเขาไป แต่เขาเพิ่งจะก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงดังปัง

ในมือของเจ้าผอมสี่ตาถือปืนพกเอาไว้หนึ่งกระบอก เขาพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “ใครจะหนีก็ต้องมีจุดจบเดียวกันกับเขา”

สำหรับการใช้อำนาจของสามคุณชายนั้น ไม่มีใครที่ไม่หวาดกลัว พวกเขาล้วนแต่เป็นลูกสมุนของเขา มาที่นี่เพราะเห็นแก่ความโหดร้ายป่าเถื่อนของพวกเขา

หนีก็ตาย สู้ก็ตาย แต่พวกเขาก็ยินดีที่จะสู้ สู้กันสักหน่อย ไม่แน่ว่าคนคนนี้เหนื่อยแล้วก็จะมีโอกาสก็เป็นได้

ดังนั้นพวกเขาจึงกุมอาวุธในมือ บุกไปข้างหน้าอย่างหวาดกลัวลนลาน แต่ว่าเพียงก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าวก็ล้มลงไปอยู่บนพื้นทั้งหมด ตายแล้ว ตัดกล่องเสียง เลือดพุ่งทะลักออกมา ไม่มีข้อยกเว้น

ในชั่วพริบตา ศพของคนหนึ่งพันกว่าคนก็แผ่อยู่เต็มโรงงานเหล็ก!

เขายืนสูงสง่าอยู่ท่ามกลางศพมากมายที่เรียงรายอยู่เต็มพื้น

ใครจะกล้าสู้กับเขา?