ลู่หงปอผงะไปชั่วครู่และถามว่า “แกหมายความว่ายังไง？”
ฟางเหยียนเดินไปด้านหน้าด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ พึมพำว่า “นายไม่ควรย้ายสิ่งของของตระกูลเย่ แล้วยังจะมาทำเป็นของตัวเองอีก วันนี้ฉันจะสอนหลักการของชีวิตบางอย่างให้นาย บางอย่างน่ะเอาไปได้ แต่บางอย่างก็ไม่สามารถเอาไปได้หรอกนะ”
ลู่หงปออดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดเยาะเย้ยว่า “แม่แกสิเป็นโรคประสาท ยังมีหน้าจะมาสอนหลักเหตุผลกับฉัน ฉันบอกว่านี่เป็นของของฉัน มันเป็นของฉัน ใครก็ห้ามไปโยกย้าย！”
“แก ไปตายซะ！”ลู่หงปอกัดฟันและตะโกนใส่ฟางเหยียน
ทันทีที่ทหารในอนาคตทั้งสี่ได้ยินเสียงที่แหลมคม พวกเขาก็เดินไปหาฟางเหยียนทีละก้าวพร้อมกับปืนในมือ
แต่ในขณะนั้นเอง ชายที่โดนเทียนขุยเตะไปในตอนแรกได้ทุลักทุเลเข้ามา ตะโกนออกไปว่า “นายท่าน ไม่ดีแล้ว คนของเราถูกจับไว้หมด ปืนทั้งหมดก็ถูกยึดไปแล้วด้วย”
ใบหน้าที่ดูสงบของลู่หงปอนั้นเปลี่ยนไปทันที แล้วถามว่า “ใครหน้าไหนมันกล้าทำ？ไม่รู้เหรอว่านี่คือพื้นที่ของฉัน？มาหาเรื่องถึงถิ่นฉัน ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ？”
ชายคนนั้นพูดอย่างสั่นเครือ “เป็นคนในภูมิภาคครับ ดูเหมือนว่ามาจากสนามรบ”
คำนี้ทำให้ลู่หงปอสั่นสะท้านไปทั้งตัว มาจากสนามรบงั้นเหรอ！จะมีคนจากสนามรบต่อต้านเขาได้ยังไงกัน？เป็นเขางั้นเหรอ？“”
ถ้าเป็นเขาจริง เขาไม่ได้มาจากกองทัพหรอก！อาวุธของเขานั้นล้ำหน้าก็จริง แต่การเผชิญหน้ากับเหล่าวีรบุรุษนี้ มันช่างเป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดถึงเลยด้วยซ้ำ！
ต่อให้เป็นอาวุธที่ล้ำหน้า แต่อยู่ต่อหน้าของวีรบุรุษที่ผ่านการต่อสู้มาแล้วล่ะก็ มันก็เป็นแค่เสือกระดาษเท่านั้นแหละ
เสือเหล่านั้น ในสายตาของคนที่เคยผ่านการสังหารผู้อื่นมาก่อน ก็เป็นเพียงแค่ตัวตลกที่กระโดดโลดเต้นไปมาเท่านั้น！
หากเริ่มลงมือ ก็จะมีความเสี่ยงมากยิ่งขึ้น！
ลูกน้องของเขาเป็นนักรบจากกองทัพ และบุคคลนี้ก็ต้องเป็นคนจากในกองทัพด้วยอย่างแน่นอน เขามองไปที่ฟางเหยียนและชายร่างกำยำโดยไม่ได้ตั้งใจ กัดฟันและพูดว่า “พวกนาย พวกนายมาจากกองทัพอย่างงั้นเหรอ？”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฟางเหยียน พร้อมกับพูดว่า “ทายมาสิ！”
“แก！”ลู่หงปอเสียงดัง ตะโกนออกมาว่า “แกกำลังจะมาแข่งอำนาจกับฉันใช่ไหม？รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？มาจากกองทัพแล้วมันทำไม？ฉันโทรแค่ครั้งเดียวก็จัดการย้ายแกได้แล้ว！”
ฟางเหยียนพูดอย่างช้าๆ “จริงเหรอ？งั้นนายลองดูสิว่าจะย้ายฉันได้ไหม！”
ลู่หงปอพ่นลมหายใจ พร้อมกับมองไปที่ชายคนนี้อีกครั้ง วุฒิภาวะของชายคนนี้นั้นไม่สอดคล้องกับอายุของเขาซะเลย เขาไม่สามารถที่จะประเมินตัวตนชายคนนี้จากอายุได้ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ได้ แกรอเดี๋ยว！”
หลังจากพูดจบ ลู่หงปอก็หยิบโทรศัพท์พร้อมกับกดโทรออก เขาพูดกับคนที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งว่า“ใช่ชื่ออีไหม？ฉันมีเรื่องบางอย่างให้นายช่วยจัดการให้ฉันหน่อย งานประชุมรับช่วงต่อของท่าน อีกสักพักผมจะไป”
มีเสียงที่ไร้ประโยชน์อย่างมากจากสาย “ท่านลู่ เรื่องที่ให้ช่วยนี้ผมคงจะช่วยไม่ได้ครับ เพิ่งจะมีคำสั่งมาจากเบื้องบนว่าไม่ให้ไปยุ่งเรื่องของท่าน ผมเองก็ไม่ทราบว่าท่านกำลังหาเรื่องใครอยู่！”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก จากนั้นก็ตะโกนว่า “อะไรคือการไม่ให้มายุ่งเรื่องของฉัน？นี่เป็นเรื่องของเมืองจินโจวเลยนะ มีเรื่องเกิดขึ้นที่เมืองจินโจวของพวกนาย งั้นพวกนายจะไม่สนใจเลยงั้นเหรอ？ ”
“ไม่ใช่ว่าไม่สนใจครับ แต่ว่ามันสนใจไม่ได้จริงๆ ผมหวังว่าท่านลู่จะยกโทษให้นะครับ” หลังจากพูดจบ อีกฝั่งก็วางสาย
เมื่อได้ยินเสียงตู้ดตู้ดตู้ดลู่หงปอก็ระเบิดคำหยาบออกมาโดยไม่ตั้งใจ “เย็ด！”
เขาโทรหาโทรศัพท์ระดับสูงอีกเครื่องหนึ่งและเชื่อมต่อได้อย่างรวดเร็ว ลู่หงปอพูดว่า “พี่ชาย ฉันมีปัญหาที่นี่ มีคนมาก่อปัญหาในถิ่นของฉัน มาสร้างปัญหา แถมยังมีคนจากกองทัพอีก”
เสียงอีกฝั่งดูเรียบเฉย ถามว่า “ใครล่ะ？ชื่ออะไร？”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ เขาก็ปล่อยใจลงได้ทันที ตราบใดที่พี่ชายรับสาย เขาจะรู้สึกถึงความมั่นคง ไม่มีเรื่องที่พี่ชายจัดการไม่ได้ การที่เขามาถึงจุดนี้นั้น ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับพี่ชายของเขา
เขาวางโทรศัพท์ลง มองไปที่ฟางเหยียนและถามว่า “แกชื่ออะไร？บอกชื่อมา”
“จอมพลโผ้จวิน！”ฟางเหยียนถ่มคำพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ให้โอกาสลูหงปอได้โทรศัพท์ไป ก็เพื่อที่จะให้เข้าได้แพ้ไปอย่างสุดจิตสุดใจเลยทีเดียว เนื่องจากเขารู้สึกว่าตนเองนั้นมีพลังอำนาจมาก งั้นฟางเหยียนก็จะทำให้เขารู้เองว่าพลังอำนาจที่แท้จริงคืออะไร！
ลู่หงปอนั้นตกตะลึง พูดทางโทรศัพท์ไปว่า “เขาบอกว่าเขาคือนายพลโผ้จวิน！”
ทันใดนั้น อีกด้านของโทรศัพท์ก็ไม่มีเสียงใดๆออกมา ไม่มีแม้แต่เสียงหอบก็ตาม ลู่หงปอเหงื่อไหลเย็นไปทั่วตัว หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่วางสาย เขาจึงถามอย่างกังวลใจว่า “พี่ชาย พี่ยังอยู่ที่นั่นไหม？”
สายทางโทรศัพท์พูดกลับมาอย่างไม่แยแสว่า “คราวนี้ฉันคงช่วยอะไรนายไม่ได้ นายต้องจัดการมันด้วยตัวเองนะ！ไม่ว่าเรื่องอะไร นายก็อย่ามาเรียกหาฉันนะ นายอาจจะทำร้ายฉันเข้าให้”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา หัวใจของลู่หงปอก็จมลงสู่ก้นบึ้งในทันที ซวยแล้ว พี่ชายของเขาก็ยังไม่สามารถเอาชนะคนคนนี้ได้
“พี่ ท่าน…” ก่อนที่คำพูดจะจบ ปลายอีกฝั่งก็มีเสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดดังขึ้น และวางสายไป
เย็นเดียวดาย！พี่ชายของเขาปล่อยมือเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเรื่องนี้มันจะทำให้หนาวเย็นไปทั่วเสียจริง
เขาวางโทรศัพท์ลง เหงื่อตกจากใบหน้า ใบหน้าอ้วนท้วนสั่นเทา พี่ชายของเขาไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้มีพลังมหาศาล เขาคิดว่าพลังอำนาจของเขาจะท่วมท้นฟ้า ใครจะไปรู้ล่ะว่าพลังอำนาจของชายผู้นี้จะสูงกว่าท้องฟ้าเสียอีก คราวนี้คือฉันเหยียบเข้ากับตะปูอย่างจัง！
“ยังไง？คนที่นายจะเรียกมาน่ะมาไหม？”ฟางเหยียนเห็นลู่หงปอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถามขึ้นมาอย่างใจเย็น
คำพูดที่บางเบาเช่นนี้ กลับทำให้เขารู้สึกหนักอึ้งราวกับค้อน เขารีบเปลี่ยนสีหน้ากลับมามีรอยยิ้มซึ่งมันดูน่าเกลียดกว่าตอนร้องไห้เสียอีก จากนั้นพูดว่า “คือ เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่นกับเท่านั้น ฉันจะไปอยากได้ของของท่านทำไมล่ะ”
ขี้ขลาด！เขาไม่คิดว่าลู่หงปอจะขี้ขลาดตาขาวเร็วขนาดนี้ นักสู้สี่คนของเขาเองก็ยังไม่ได้ลงมือเลยนะ
เขายืนขึ้น พร้อมกับพูดว่า “พี่ชาย มังกรสองตัวนี่เป็นของท่าน ก่อนหน้านี้ ฉันแค่เก็บรักษาเอาไว้ให้น่ะ ตอนนี้ท่านกลับมาแล้ว แน่นอนว่าต้องคืนให้กับเจ้าของคนเดิม ตอนนี้ท่านสามารถเอาไปได้เลย ไม่ใช่สิ เดี๋ยวฉันไปส่ง ไปส่งด้วยตัวเองเลย”
เพื่อแสดงความจริงใจ ลู่หงปอผู้ซึ่งไม่เคยออกจากภูเขาแห่งนี้ได้กล่าวว่าเขาต้องการออกมาส่งด้วยตนเองซะนี่
นักสู้ในอนาคตของเขาไม่มีใครเข้าใจว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาจึงรีบดุว่า “งงอะไร？ไปเตรียมรถสิ！”
หลังจากพูดจบ เขาก็พูดกับผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “พวกเธอก็เหมือนกัน ทำไมยังยืนอยู่ตรงนี้อีก ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง？รีบๆไปเอาเสื้อผ้าฉันมา ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว”
เขายิ้มและพูดกับฟางเหยียนว่า “พี่ พี่ชาย อนาคตขอเพียงพี่เอ่ยปากสั่งมา ฉันก็พร้อมที่จะสนับสนุนอย่างแน่นอน”
ฟางเหยียนยกมือขึ้นและตะโกนออกไปว่า “พอแล้ว！”
สองคำนี้ นั้นมีพลังราวกับกำลังของม้านับพันตัว สิ่งนี้ทำให้ห้องโถงสั่นสะเทือน！
แม้แต่ลู่หงปอผู้ซึ่งพูดเก่งและถือว่าตัวเองเป็นจักรพรรดิมาตลอดก็รู้สึกตกตะลึง และคนอื่นๆทั้งหมดก็อดไม่ได้ที่ตัวจะสั่นเทา
อะไรที่เรียกว่าพลังอำนาจ นี่ต่างหากล่ะคือพลังอำนาจแบบจักรพรรดิ
คนตรงหน้านี้ต่างหาก คือราชาตัวจริง！
