เวินหลานพูดไป พลางถอดแว่นกันแดดออก แล้วพูดกับฟางเหยียนว่า “คุณฟาง ไปกันเถอะ เพื่อเป็นการขอบคุณที่ให้โอกาสนี้กับฉัน ฉันขอเลี้ยงข้าวคุณ”
ขณะที่เวินหลานพูด ก็ยกมือขึ้นคว้าแขนของฟางเหยียน แต่เขากลับไม่ขยับ เวินหลานชะงักครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ไปสิ คุณเป็นอะไรไปล่ะ?”
เมื่อเธอถาม ก็เห็นเย่ชิงหยู่และเฉิงฉู่ที่กำลังเดินออกมาจากร้านจุ้ยเซียน ดังนั้นเธอจึงรีบปิดปากของเธอ แล้วพูดว่า “อ้า ฉัน…” ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ฟางเหยียนคงคิดว่าตัวเธอเห็นภรรยาของเขานัดพบกับชายอื่นแบบส่วนตัว จึงชวนเขาออกมา ดังนั้นเธอก็กลายเป็นหญิงเลวแสนเจ้าเล่ห์ในการบอกเล่าของคนอื่น แต่ที่จริงแล้วเวินหลานไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดนี้ มันเป็นเพียงความผิดพลาด
เธอรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ฟางเหยียน ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ฉันแค่อยากจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณ อยากขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เซ็นสัญญากับซีหนานกรุ๊ป ฉันไม่รู้ว่าภรรยาของคุณอยู่ที่นี่กับใคร คุณต้องไม่โกรธนะ”
ฟางเหยียนพยักหน้า แล้วพูดว่า “ฉันรู้!”
หลังจากเขาพูดจบ ก็เดินไปอีกฝั่งอย่างแยแส เมื่อเวินหลานเห็นท่าทีเย็นชาของฟางเหยียน ใครจะเชื่อว่าเขาไม่โกรธ ดังนั้นเธอจึงรีบไปที่ด้านหน้าของฟางเหยียน และอธิบายว่า “นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของฉันจริง ๆ คุณฟาง โปรดเชื่อฉันเถอะ”
เมื่อฟางเหยียนเห็นท่าทางของเวินหลานที่ใกล้จะร้องไห้ออกมา ก็ยืนขึ้น แล้วพูดว่า “ฉันรู้”
มือทั้งสองของเธอคว้าแขนของฟางเหยียน แล้วพูดว่า “งั้นคุณกินข้าวกับฉันสักมื้อได้ไหม”
ฟางเหยียนขมวดคิ้ว และพูดว่า “ไม่ได้!”
ตอนนี้ฟางเหยียนไม่มีอารมณ์จะกินข้าวกับเวินหลาน แน่นอนว่าฟางเหยียนไม่พอใจกับการนัดพบกันของเย่ชิงหยู่กับเฉิงฉู่ แต่เรื่องนี้เทียบกับอาการบาดเจ็บของเทียนขุยก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่ไม่น่าใส่ใจ ฟางเหยียนไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ถ้าเขาเป็นคนแบบนั้น ก็คงเป็นจอมพลโผ้จวินของประเทศหวาไม่ได้!
ฟางเหยียนรีบออกจากร้านจุ้ยเซียน เขาไม่ได้โกรธเวินหลานจริง ๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ฟางเหยียนไม่มีอารมณ์ที่จะกินข้าวกับเวินหลานแล้ว นอกจากนี้เขายังไม่ต้องการให้ความหวังใด ๆ กับเวินหลาน
เมื่อเวินหลานมองเห็นฟางเหยียนที่จากไป ก็คิดกับตัวเองว่าตอนนี้เธอสับสนมากจริง ๆ ฟางเหยียนคงคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงประเภทชอบสร้างความร้าวฉาน เมื่อเธอคิดว่าตนเองในความคิดของฟางเหยียนเป็นแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะทุกข์ใจ
เวินหลานถอนหายใจยาว แล้วคิดในใจว่าไม่ได้ เธอจะไม่ปล่อยให้ฟางเหยียนจากไปแบบนั้น เธอจะไม่ปล่อยให้ฟางเหยียนคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้น จึงวิ่งไปตรงหน้าของฟางเหยียนอีกครั้ง
“ฟางเหยียน ที่จริงแล้ววันนี้ฉันยังมีคำขอร้อง” เวินหลานมองฟางเหยียนด้วยสีหน้าจริงจัง แล้วพูด
“เรื่องอะไร พูดมา!” ฟางเหยียนถามอย่างตรงประเด็น
เวินหลานลังเลครู่หนึ่ง และพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันต้องการให้คุณเป็นเพื่อนฉันฉลองวันเกิด ตกลงไหม”
“ไม่ได้!” ฟางเหยียนปฏิเสธเด็กสาวที่เหมือนกับแม่เหล็กคนนี้อย่างเด็ดขาดและเด็ดเดี่ยว
หากแต่เวินหลานจับมือของเขาแน่น แล้วพูดว่า “ฟางเหยียน ก่อนที่ฉันจะได้พบคุณ ฉันไม่เคยมีวันเกิดมาก่อนเลย ฉันเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่ของฉันจากไปเร็วมาก ในความทรงจำของฉันไม่มีหน้าตาของพวกเขา และจำไม่ได้ว่าการได้รับการปกป้องเป็นอย่างไร หลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันแสร้งทำเป็นเข้มแข็งเพื่อปกป้องตัวเอง ดังนั้นฉันจึงมักทำเหมือนไม่กลัวอะไรด้วยท่าทางแข็งแกร่งต่อหน้าคนภายนอก ฉันคิดว่าใช้ชีวิตอย่างอิสระมาเพียงพอแล้ว แล้วใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นฉันจะเจอคุณ คุณช่วยให้ฉันพ้นจากเงื้อมมือของคนสามคนนั้น จนทำให้ฉันรู้สึกถึงความรู้สึกปลอดภัย นั่นก็คือครั้งเดียวเท่านั้นที่ฉันรู้สึกปลอดภัย ฉันรู้ว่าคุณแต่งงานแล้ว ฉันก็ไม่ได้วางแผนทำลายครอบครัวของคุณ ฉันแค่อยากให้คุณฉลองวันเกิดกับฉัน บางทีหลังจากนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก ซีหนานกรุ๊ปตั้งโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าในเจียงตู บางทีฉันจะต้องไปที่นั่นแล้ว”
เมื่อฟางเหยียนเห็นหน้าตาเศร้าสร้อยของเวินหลาน หัวใจของเขาก็ถูกโจมตีในทันที
แต่นี่ไม่ใช่ข้ออ้างที่ฟางเหยียนจะฉลองวันเกิดกับเวินหลาน ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “สุขสันต์วันเกิด!”
เขาจะไม่ฉลองวันเกิดกับเวินหลานอย่างแน่นอน หลังจากการฉลองวันเกิดนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไร
หลังจากฟางเหยียนพูดจบ ก็เหลือบมองเวินหลานที่เศร้าสร้อย เขาหันหลังกลับจากไปอีกครั้ง
เมื่อเวินหลานเห็นฟางเหยียนจากไปอย่างเฉยชาไร้ความปรานี ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ น้ำตาไหลลงมาอย่างผิดหวัง และใบหน้าของเธอนั้นดูโดดเดี่ยวมาก ที่จริงแล้วในตอนนี้เวินหลานไม่ได้โกหกเลย สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงทั้งหมด
ข้างนอกมีผู้ชายมากมายที่ชอบเธอ แต่ไม่มีใครที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเหมือนฟางเหยียน
“พี่สาว! พี่สาว! ที่แท้คุณอยู่นี่เอง” จู่ ๆ เสียงของหนุ่มน้อยคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง
เมื่อเวินหลานเห็นหนุ่มน้อยที่ย้อมผมสีเหลืองกำลังเดินเข้ามาใกล้ ท่าทางของหนุ่มน้อยอายุราวสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีที่หูของเขามีต่างหู แต่งตัวเหมือนอันธพาล เมื่อเธอมองแวบแรก ก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดี แต่ว่าเขากับเวินหลานดูคล้ายกันหลายส่วน
เมื่อเวินหลานเห็นหนุ่มน้อย จึงปาดน้ำตาออกจากหางตา ก่อนจะหันกายแล้วเดินไป
แต่เวินหลานเดินไปได้สองก้าว ก็ถูกหยุดโดยหนุ่มน้อย เมื่อเขาเห็นเวินหลานร้องไห้ จึงพับแขนเสื้อขึ้นทันทีแล้วถามว่า “พี่สาว คุณถูกคนรังแกหรือเปล่า ใครรังแกเธอ บอกฉันสิ ฉันจะจัดการมันให้คุณ”
เวินหลานมองเด็กหนุ่ม และพูดว่า “เวินกวาง คุณไปเถอะ ฉันไม่อยากเจอคุณ และคุณก็ไม่ใช่น้องชายของฉัน”
“พี่สาว!” หนุ่มน้อยคว้าแขนของเวินหลาน แล้วพูดว่า “พวกเราสองคนเกิดมาจากพ่อแม่ เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ คุณจะพูดว่าไม่รู้จักฉันก็ไม่รู้จักเหรอ ฉันจะบอกว่าที่ฉันมาคราวนี้มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากคุณจริง ๆ ”
สีหน้าของเวินหลานเปลี่ยนไป เธอพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ฉันไม่มีเงิน อย่ารบกวนฉันอีกเลย ไปให้พ้นสายตาฉันเดี๋ยวนี้
เวินกวางหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “พี่สาว คุณเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันไม่ได้มาหาคุณเพราะเงิน”
“โอ้?” เวินหลานมองสัตว์ในตำนานที่อยู่ข้างหน้าเธออย่างแปลกๆ อย่างคาดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้มาขอเงินจากตัวเอง นี่สิเป็นเรื่องแปลกประหลาด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เวินหลานไม่ได้อยู่คนเดียว แต่ยังมีน้องชายด้วย แต่น้องชายคนนี้เรียนไม่จบมัธยมต้น ก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะการทะเลาะวิวาท ต่อมาเขาก็เข้าสู่สังคมจนกลายเป็นนักเลงหัวไม้
ก็เพราะว่าเขาเป็นนักเลงหัวไม้ เวินหลานเลยตัดพี่น้องกับเขา แต่เขาไม่ละทิ้งเวินหลาน ไม่เคยจากไปก็เพื่อจะขอเงินเธอ เรื่องเดียวที่เขาต้องการจากเวินหลาน นั่นคือเงิน
“ในเมื่อคุณไม่มีเรื่องอะไร ฉันก็ไปล่ะ” ขณะที่เวินหลานพูดนั้น ก็ผลักเวินกวางออกไป
หากแต่เวินกวางรีบเดินไปตรงหน้าเธอ พลางพูดไปหัวเราะไปว่า “ฉันไม่ได้มาขอเงินคุณ แต่ฉันอยากขอให้คุณช่วยฉันสักเรื่องจริง ๆ ”
เวินหลานขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
เวินกวางเกาศีรษะ และพูดว่า “คืออย่างนี้นะ ตอนนี้ฉันได้โอกาสดีดูแลถนนหลายสายในเมืองของเรา ถึงเวลาฉันจะแสดงฝีมือซะที ฉันจะได้เงยหน้าอ้าปากแล้ว อายุของฉันเท่านี้ก็ไม่แน่ว่าอาจมีโอกาสรับตำแหน่งเป็นพี่ใหญ่นะ ถึงตอนนั้นใครก็ตามที่รังแกคุณ ฉันจะสั่งให้กำจัดเขาซะ!”
————
