จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 283 ตระกูลฟาง

ใช่แล้ว ก็มีเพียงแค่มาจากสนามรบเท่านั้นถึงจะสามารถขยายความถึงฐานะและตำแหน่งของพวกเขาได้อย่างหมดจด! พวกเขาต่างสวมรองเท้าคอมแบต นั่นไม่ใช่แรงงานข้ามชาติ แต่คือสัญลักษณ์ของตำแหน่งฐานะ

“เช่น เช่นนั้นตอนนี้จะทำอย่างไร?” หัวหน้าหลงเหงื่อไหลไคลย้อย ทั้งตัวคนวิตกกังวลมองไปยังประธานอู๋แล้วเอ่ยถาม

ประธานอู๋เอ่ยด้วยใบหน้าผ่อนคลาย “ฉันอายุมากแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะเกษียณแล้ว”

“คุณ!” ประธานอู๋นั้นอายุมากแล้ว แต่ว่าตนเองยังอ่อนวัยนี่นา ปีนป่ายมาทั้งชีวิตถึงได้ปีนขึ้นมาถึงตำแหน่งนี้ หรือว่าจะถูกปลดจริงๆแล้วหรือ? อายุเท่านี้ออกจากตำแหน่ง นี่ไม่ใช่เรื่องที่มีเกียรติ!

จากนั้นห้านาที รถธุรกิจสีดำคันหนึ่งมาถึงที่นี่ คนในชุดสูทรองเท้าหนังไม่กี่คนลงมาจากบนรถ มองไปแล้วดูเหมือนเป็นคนตำแหน่งระดับสูง หนึ่งในพวกเขามีชายหนุ่มหน้าเคร่งขรึมเอ่ยถาม “ใครคืออู๋หย่งฉวน? ใครคือหลงต้าเซิง?”

ทั้งคู่สบตากันครั้งหนึ่ง พากันพยักหน้าให้กับชายชุดดำที่ลงจากรถเป็นคำตอบ

กระดาษสองแผ่นในมือของคนที่พูดคนนั้น เอ่ยว่า “นี่คือหนังสือแจ้งการออกจากตำแหน่งของพวกนาย กลับบ้านไปรอประกาศเถอะ! สำหรับเรื่องของพวกนายพวกเราจะทำการตรวจสอบอีกระดับหนึ่ง รอการเรียกหาทุกเวลา”

ประธานอู๋ไม่ได้มีความแปลกใจอะไรมากนัก เพราะว่านี่คือเรื่องที่คาดเดาไว้แล้ว!

แต่ว่าหัวหน้าหลงนั้นไม่เหมือนกันแล้ว ทั้งครอบครัวของเขาก็พึ่งพาตำแหน่งนี้ของตนเองใช้ชีวิต ตนเองใช้เวลาทั้งชีวิตปีนป่ายมาถึงตำแหน่งในตอนนี้ ตอนนี้เสียงานแล้ว ตนเองจะเลี้ยงครอบครัวได้อย่างไร?

ใบหน้าของเขามีท่าทางราวกับจะร้องไห้ แต่เขายังจะมีวิธีอะไรอีกล่ะ?

บนรถเบนซ์

ตั้งแต่ขึ้นรถ ฟางเหยียนก็เปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วแน่น ไม่ใช่เพราะเขาฆ่าชายผมทองคนนั้นแล้วรู้สึกเครียดวิตกกังวลหรืออะไรก็ตาม เขาเพียงแค่กำลังคิดถึงผู้ชายที่นำหน้าเขาไปหนึ่งก้าวคนนั้น องค์กรนั้น! นี่เป็นรสชาติแบบหนึ่งที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

ตั้งแต่ที่เขาเข้าสู่สนามรบ ตอนที่เริ่มเผชิญหน้ากับผู้ก่อการร้ายจากประเทศต่างๆ บนโลกใบนี้ก็ไม่มีคนที่กล้าจัดการเรื่องนำหน้าเขาไปก่อนก้าวหนึ่ง สายลับของประเทศเหล่านั้น ต้องการทำความเข้าใจการเคลื่อนไหวของตนเอง ครั้งนั้นไม่ใช่ว่าถูกตนเองมองทะลุแล้วหรือ แต่ว่าตอนนี้องค์กรนี้กลับทำเช่นนี้อย่างโจ่งแจ้งแล้ว หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทำให้เขามีความรู้สึกที่ไม่ดี

เขาไม่กลัวใคร แล้วก็ไม่ได้หวาดกลัวองค์กรนี้ ก็กลัวแค่ว่าองค์กรนี้โผล่ออกมาครั้งนี้ก็จะไม่ออกมาอีกแล้ว ขอเพียงเขาออกมา สถานะเปิดเผยแล้ว ฟางเหยียนก็สามารถทำทุกวิถีทางทำลายเขา ถึงแม้จะไม่มีความมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ว่าฟางเหยียนก็ไม่เคยกลัวองค์กรเช่นนี้!

เขาเคยปรากฏตัวที่เมืองจินโจวมาก่อน องค์กรนี้ จะต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับเรื่องที่ตระกูลเซียวทำแน่นอน ไม่เช่นนั้นพวกเขาไม่มีทางปรากฏตัวที่เมืองจินโจว หรือพูดได้ว่า องค์กรนี้มีความเป็นไปได้มากว่าก็คือองค์กรนั้นที่ฆ่าลุงเย่ของตนเอง!

ถ้าเกิดว่าใช่ ตอนที่ตระกูลเซียวถูกทำลาย แท้ที่จริงแล้วพวกเขาได้ปรากฏตัวหรือไม่?

นักเต๋าอีเหมยคนนั้นใช่ว่าเป็นคนในองค์กรเพลิงเสวนนี้หรือไม่?

ถ้าใช่ องค์กรนั้นควรจะเดือดดาลเพื่อการตายของนักเต๋าอีเหมยคนนี้สิ ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ เช่นนั้นพวกเขาทำไมไม่ปรากฏตัวตอนที่ตระกูลเซียวถูกทำลายกันล่ะ?””

ในความเงียบ ฟางเหยียนรู้สึกว่านักเต๋าอีเหมยกับองค์กรนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน

“จอมพลโผ้จวิน ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหน?” เทียนขุยเห็นฟางเหยียนเงียบไปนาน ก็ไม่อาจตัดใจขัดขึ้น ผ่านไปนานถึงได้กล้าถาม

ฟางเหยียนปรับสายตากลับมาใหม่อีกครั้ง มองไปข้างหน้าครั้งหนึ่ง เอ่ยว่า “กลับไปเถอะ! ไปรีสอร์ทหยูฉวนก่อน”

เทียนขุยมองดูเวลาครั้งหนึ่ง ตอนนี้เวลายังเช้า เขาขมวดคิ้ว เอ่ยถาม “จอมพลโผ้จวิน มีอะไรที่ต้องการให้ฉันทำไหม?”

ฟางเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ส่ายหน้าเอ่ย “อะไรก็ไม่ต้องทำ รออย่างสงบ!”

ใช้ความคิดของเทียนขุยมาพูด ตอนนี้คือเวลาลงมือที่ดีที่สุดแล้ว ถ้าหากวางแผนสักหน่อย ตรวจสอบสักนิด จะต้องสืบหาองค์กรนั้นจนเจอแน่นอน! แต่เขาไม่กล้าฝ่าฝืนคำพูดของจอมพลโผ้จวิน จอมพลโผ้จวินจัดการเรื่องราว ไม่ต้องสงสัย

เคยอยู่ในสนามรบ ก็เคยมีตัวอย่างเช่นนี้ ด้วยความคิดของพวกเขายากมากที่จะเข้าใจว่าทำไมจอมพลโผ้จวินจึงทำเช่นนั้น ผลลัพธ์ที่ได้กลับมาก็คือชัยชนะครั้งใหญ่ ไม่เพียงแต่จับเป็นนายพลของอีกฝ่ายได้เท่านั้น ยังตัดหัวกองกำลังศัตรูนับไม่ถ้วนอีกด้วย

ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าสงสัยทุกการตัดสินใจที่จอมพลโผ้จวินทำ แม้เขาจะคิดว่ามีอนาคตไกลมาก มีความมั่นใจมากก็ตาม!

ที่จริงแล้วฟางเหยียนอยากติดต่อศาสตราจารย์โจวมาก สอบถามเรื่องของหลิงสือ แต่ว่าในใจเขาก็ไม่แน่ชัด เกรงว่าพอติดต่อศาสตราจารย์โจวไป ศาสตราจารย์โจวก็ตายแล้ว ถึงตอนนั้นแม้แต่เรื่องฟื้นฟูร่างกายเขาไม่สามารถทำได้ เช่นนั้นก็ได้ไม่คุ้มเสียแล้ว

เมื่อองค์กรเร็วกว่าฟางเหยียนหนึ่งก้าว ก็สามารถทำให้ฟางเหยียนระมัดระวังอย่างที่สุด เพลิงเสวน ช่วงระยะนี้จะต้องสนใจการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ตลอด ถ้าเขาไปทำเรื่องอื่น บางทีอาจจะส่งผลกระทบถึงผู้อื่น!

ตอนนี้ รอดูความเปลี่ยนแปลงอย่างสงบเท่านั้น รอ!

เจียงตู ตระกูลฟาง!

ในฐานะที่เป็นคฤหาสน์ของตระกูลใหญ่อันดับหนึ่งในเจียงตู ดำรงอยู่อย่างทรงเกียรติในประเทศหวา ไม่ว่าจะมองจากทางไหน ตระกูลฟางก็ทระนงองอาจมั่นคงดุจขุนเขาเช่นนั้น มองไปแล้วทำให้คนรู้สึกว่าเป็นการดำรงอยู่ที่ไกลจนเกินเอื้อม พื้นที่ครอบคลุมหลายร้อยเอเคอร์ ก็คือการปั่นจักรยานที่จำเป็นต้องใช้เวลาสองสามชั่วโมงถึงจะปั่นจนครบรอบได้ ที่ประตูใหญ่ของตระกูลฟางสร้างด้วยเสามังกรสองเสาที่สูงกว่าสิบเมตร เสามังกรเหมือนจริง แกะสลักได้คล้ายของจริงมาก ผ่านกาลเวลามาจนล้าสมัย ด้านบนมีรอยแตกอยู่บ้าง ถึงทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกว่ายอดเยี่ยมที่สุด!

ตรงกลางของเสามังกรทั้งสอง ใช้ตัวอักษรของประเทศหวาในยุคสมัยที่ห่างไกลแกะสลักคำว่าตระกูลฟางสองคำนี้ไว้ มองไปแล้วมีความรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของเวลาที่ผ่านไป

ในห้องโถงของคฤหาสน์ตระกูลฟาง ชายวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าปีคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าของชายชราผมขาวแกมเทา ท่าทางประจบประแจง ชายชราบนร่างสวมชุดฮั่นฝู นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่แกะสลักหัวมังกรสองหัว บนเก้าอี้ไม่มีเบาะอ่อนนุ่ม แต่ชายชรานั่งอยู่กลับเผยให้เห็นความมีอำนาจสายหนึ่ง ในมือของเขาถือแก้วชากำลังชิมรสอย่างช้าๆ

มือซ้ายของเขาบิดฝาถ้วย มือขวาถือถ้วยชา มือที่ถือฝาถ้วยโดนผิวชาสองสามครั้ง จากนั้นก็ดื่มลงไปคำหนึ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นมามองทั่วทั้งห้องโถงรอบหนึ่ง ห้องโถงใหญ่ทั้งเหมือนเป็นรูปแบบจีน งานและสลักทั้งหมดล้วนทำขึ้นด้วยมือ ปรมาจารย์ไม่สามารถสร้างงานที่โดดเด่นเช่นนี้ได้

หลังจากถอนหายใจยาวๆออกมาแล้ว ชายชราวางถ้วยชาลง เอ่ยถาม “เหล่าโจว คำพูดส่งไปถึงแล้วหรือยัง?”

คำพูดของชายชราอ่อนลงเล็กน้อย ฟังไปแล้วมีพลังไม่เต็มที่ ไม่ยากที่จะมองออก ตัวของเขามีโรคภัยไข้เจ็บ นี่คือฟางจินหยวนนายท่านตระกูลฟาง ก็คือคุณปู่ของฟางเหยียน

เหล่าโจวคือพ่อบ้านของตระกูลฟาง เขาเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า “ส่งไปถึงแล้ว คุณท่าน! ฉันเคยบอกเธอไปแล้ว”

“ปฏิกิริยาตอบกลับเป็นยังไง?” ฟางจินหยวนถามขึ้นอีกประโยคหนึ่ง

เหล่าโจวเอ่ยว่า “ไม่กล้าเชื่ออย่างมาก ดูท่าทางแล้วนายน้อยไม่เคยบอกเธอถึงฐานะที่แท้จริงของตัวเอง หลังจากนั้นฉันเห็นว่าตัวเธอกลับมาแล้ว อีกทั้งใบหน้ายังมีน้ำตา น่าจะไปขอความจริงถึงเรื่องที่ฉันพูดกับนายน้อยแล้ว”

“เช่นนั้น นายน้อยไม่ได้พบพวกนายหรือ?” ฟางจินหยวนถามอย่างระมัดระวัง

เหล่าโจวเอ่ยตอบ “นายน้อยไม่ได้ไล่ตามมา ดังนั้นจึงไม่ได้พบเจอพวกเรา”

“อืม!” ฟางจินหยวนพยักหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง “ไม่พบพวกนายก็ดี อย่าให้ถูกนายน้อยค้นพบเป็นอันขาด ถ้าเรื่องนี้ถูกนายน้อยค้นพบแล้ว ด้วยความชิงชังที่นายน้อยมีต่อตระกูลของพวกเรา จะต้องสร้างความวุ่นวายกับพวกเราตระกูลฟางทั้งหมดแน่”