จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 518 ตกใจ

ฟางเหยียนพยักหน้า แล้วกล่าว “ไม่เป็นไร คนพวกนั้นสมควรตาย！พวกมันไม่ใช่คนดี”

“พวกเขาล้วนถูกฆ่าทั้งหมดเลยเหรอ？” ฉินเข่อถามด้วยแววตาที่ลุกโตไม่คาดคิด เมื่อเริ่มเม้ามอย ฉินเข่อก็จะถามตลอดถาม ตลอดเวลา！

ฟางเหยียนมองฉินเข่อ หัวเราะอย่างเบื่อหน่าย ไม่ได้ตอบอะไร

ฉินเข่อก็ตระหนักได้ว่าคำถามของตัวเองมากเกินไปหน่อยแล้ว จึงรีบกล่าวว่า “ขอโทษค่ะ ฉันเพียงแต่ประหลาดใจมากเกินไป！”

ฟางเหยียนยังไม่พูด ฉินเข่อไม่ได้ดั่งใจแล้วไม่ถามอีก เพียงแต่แอบมองฟางเหยียนเป็นพักๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ ฟางเหยียนก็ยังคงอารมณ์นั้น ดูไปแล้วนิ่งสงบ ขับไปได้สักแป๊บ ฉินเข่อถาม “อ้อ คุณคือศาสตราจารย์หรือเปล่า？”

“ศาสตราจารย์？” ฟางเหยียนชะงักไป ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของฉินเข่อ

ฉินเข่อพูดเรื่องวิชามัลติมีเดียให้ฟางเหยียนฟัง ฟางเหยียนเข้าใจทันที ไม่คาดคิดว่าคลาสนั้นที่มหาวิทยาลัยซีหนานจะกลายเป็นแบบอย่างสื่อการสอนไปแล้วจริงๆ นี่ทำให้ฟางเหยียนคาดไม่ถึงเล็กน้อย

เขาหัวเราะ ส่ายหน้ากล่าว “ไม่ใช่ นั่นเป็นคลาสที่เพื่อนของผมให้ผมไปสอน！”

ฉินเข่อกล่าวอย่างตกใจ “เป็นไปไม่ได้มั้ง！ระดับคุณจะไม่เป็นศาสตราจารย์ได้อย่างไรกัน！”

ฉินเข่อเข่อฟังวิชานั้นที่ฟางเหยียนสอนอย่างตั้งใจ นั่นเรียกว่าพูดเป็นน้ำไหลไฟดับ ยอดเยี่ยมสุดๆ ถ้าระดับของฟางเหยียนยังไม่ใช่ศาสตราจารย์ ยังไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญที่สอนหนังสือ คนอื่นก็ยิ่งไม่มีสิทธิ์เป็นศาสตราจารย์แล้วล่ะ

ฟางเหยียนไม่พูด เพียงแต่ส่ายหน้าอย่างเจ็บปวดและจนปัญญา

ทั้งสองขับรถไปได้สักพัก จู่ๆฉินเข่อนึกถึงคำพูดเมื่อคืนที่พี่ชายพูดกับเธอ เขาพูดว่าฟางเหยียนอาจจะมีแฟนแล้ว คืนนั้นเขายังเกือบทะเลาะกับคุณชายโจวขึ้นมาเพราะแฟนสาวของเขา

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอจึงถามฟางเหยียนว่า “แฟนของคุณเป็นคนดินแดนตะวันตกเหรอ?”

ฟางเหยียนส่งเสียงหืม ส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่ใช่ครับ! นั่นเป็นเพื่อนคนหนึ่งของผม”

ไม่ต้องสงสัยเลย หยางซงต้องเล่าเรื่องคืนนั้นให้ฉินเข่อฟังแล้วแน่นอน ฟางเหยียนไม่ได้โง่ ต้องรู้อยู่แล้ว

ฉินเข่อส่งเสียงอ๋อออกมา แล้วกล่าว “ความจริงก็ไม่มีอะไร! เราก็แค่ความสัมพันธ์ที่ปลอมๆ”

ฟางเหยียนแสยะปากดูแคลนออกมา ไม่อธิบาย และไม่พูดอะไร ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาไม่ถึงขั้นที่ต้องอธิบาย เธอไม่ใช่เย่ชิงหยู่สักหน่อย แล้วฟางเหยียนจะไปอธิบายได้อย่างไรกัน

เห็นฟางเหยียนไม่พูดไม่จา ฉินเข่อก็ไม่พูดอะไรอีก ทั้งสองเดินทางอย่างไม่พูดไม่จาแบบนี้ เมื่อเห็นว่าใกล้จะถึงบ้านของลุงใหญ่ของฉินเข่อแล้ว ฉินเข่อสะอึกไป แล้วถาม “คุณได้เตรียมของขวัญให้ลุงใหญ่ของฉันมั้ย?”

ฟางเหยียนไม่ใช่คนที่ชอบให้ของขวัญกับใคร กลับกัน คนที่อยากจะมอบของขวัญให้เขาต่อคิวยาวเหยียด เขาไม่ได้เตรียมของขวัญไว้แน่นอน ความจริงตัวเขาเองก็คือของขวัญที่ดีที่สุด หยางจิ่งเซียนสามารถนำแขกแบบเขานี้มาได้ ก็เป็นความรุ่งโรจน์ และเกียรติยศทั้งชาติให้กับเขาแล้ว ถ้ารู้ตัวตนของตน ต้องกลายเป็นทุนของเขาในการพูดคุยแน่นอน!

ฉินเข่อเห็นปฏิกิริยานั้นของเขา ก็หัวเราะอิๆๆออกมา จากนั้นได้หยิบกล่องเล็กๆที่สวยงามกล่องหนึ่งออกมาจากกระโปรงรถที่อยู่ด้านหน้า แล้วกล่าวด้วยความตื่นเต้นและเซอร์ไพรส์เล็กน้อยว่า “เต๊งเต้งเต๊งเต่ง!”

เธอเอากล่องเล็กวางไว้ตรงหน้าของฟางเหยียน แล้วกล่าว “นี่คือของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้คุณ ถึงตอนนั้นใช้อันนี้มอบให้ลุงใหญ่ของฉันนะ! จำไว้ เดี๋ยวคุณอย่าพูดอะไรมั่วซั่วนะ อย่าทำอะไรมั่วๆ ไม่งั้นฉันจะทำตัวลำบาก”

ฟางเหยียนพยักหน้าอืมแล้วกล่าว “ผมรู้ครับ!”

ความจริงการผ่านฉินเข่อเป็นเพียงแค่ใช้ทางลัด เขาสามารถเรียกเทียนซิงรองผู้นำดินแดนตะวันตกมา ด้วยตัวตนและสถานะของตัวเอง ไม่ว่าไปไหนก็มีอำนาจเสมอ แค่ตระกูลหยาง เขาจะไปสนใจอะไร

ไม่นาน รถจอดที่ลานจอดรถของตระกูลหยาง ที่นี่มีรถที่จอดอยู่จำนวนไม่น้อยแล้ว ดูท่าทางแล้วมีแขกจำนวนไม่น้อยมาแล้ว ตอนที่ยังไม่ถึงประตูบ้าน ฉินเข่อยังไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ถึงประตูบ้านแล้ว จู่ๆเธอก็รู้สึกเครียด

หลังจากกลืนน้ำลายลงไป เธอจึงรวบรวมความกล้าเดินไปที่ประตูบ้าน เมื่อมาถึงประตูบ้าน การ์ดสองคนที่เฝ้าประตูเรียกคุณหนูทันที ฉินเข่อไม่สนใจพวกเขา เพียงแต่ยกมือขึ้นมาควงแขนของฟางเหยียนไว้ เมื่อเห็นดังนี้ ทันใดนั้นการ์ดทั้งสองตาลุกโต รู้สึกไม่ค่อยน่าเชื่อสักเท่าไหร่

หลังจากที่ฉินเข่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว ได้กล่าวอย่างแสร้งเป็นนิ่งสงบว่า “คุณมากับฉัน!”

เข้ามาในตระกูลหยาง ไม่นานก็ได้เห็นหยางจิ่งเซียนและหยางซงในสวน พวกเขากำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อนสองสามคน ฟางเหยียนไม่รู้จักหยางจิ่งเซียน แต่หลังจากที่เห็นหยางซงอยู่กับผู้เฒ่านั้นแล้ว ก็สรุปได้ว่าคนคือหยางจิ่งเซียน

หยางจิ่งเซียนลักษณะใจดีมาก ดูท่าทางแล้วไม่เหมือนคนที่หาเมียน้อยในวัยนี้ ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกของเขา เขาน่าจะเป็นพวกนักธุรกิจที่สุจริต ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า เทียนขุยถูกเสี่ยวหงหลอกแล้ว

แต่ก็ไม่ตัดหลังจากที่ถูกเสี่ยวหงหลอกแล้ว มาฆ่าหยางจิ่งเซียนไม่สำเร็จ ถูกหยางจิ่งเซียนจับไว้ หรือฆ่าไปแล้ว

เขาลังเลไปสักพัก แล้วได้เดินไปที่หยางจิ่งเซียน

ฉินเข่อเห็นดังนี้ จึงรีบกล่าวว่า “เฮ้ๆๆ!”

เธอกำลังรวบรวมคำพูด คิดว่าอีกเดี๋ยวจะพูดอย่างไร ไม่คาดคิดว่าฟางเหยียนเองเดินไปอย่างรอไม่ไหวแล้ว

ช่วยไม่ได้ เธอทำได้เพียงตามฟางเหยียนไป ตอนที่ฟางเหยียนมาถึงต่อหน้าหยางจิ่งเซียน ฉินเข่อรีบเดินไปด้านหน้าของฟางเหยียน เธอยกมือขึ้นมาลากแขนของฟางเหยียนไว้ แล้วกล่าว “ลุงใหญ่คะ หนูกลับมาแล้วค่ะ!”

หยางจิ่งเซียนส่งเสียงอ๋อ เดิมทีใบหน้ายิ้มแย้ม แต่เมื่อเห็นมือของฉินเข่อจับชายคนหนึ่งไว้ รอยยิ้มนั้นก็หุบไป แทนที่ด้วยความสงสัยไม่เข้าใจ สายตาของเขามองไปที่ฟางเหยียน หลังจากที่มองไปสักพักแล้วนั้น เขาขมวดคิ้วถาม “คนนี้คือ…?”

ฉินเข่อแสดงท่าทีที่ร่าเริงแจ่มใสแล้วกล่าว “ลุงใหญ่คะ นี่คือ…แฟนของหนูค่ะ!”

ตอนที่พูดว่าแฟน เธอจงใจพูดเบาๆ หน้าก็ไม่กล้าเงยขึ้นมาสบตาของหยางจิ่งเซียน หยางซงที่ยืนข้างๆหยางจิ่งเซียนได้ยินคำพูดนี้ ก็ตาโตขึ้นมาทันใด แล้วกล่าว “เข่อเข่อ นี่…นี่เป็นไปได้ยังไง!”

หยางจิ่งเซียนส่งเสียงอ๋อ แล้วถาม “แกก็รู้จักสหายตัวน้อยนี้เหมือนกันเหรอ!”

หยางซงถอนหายใจเฮ้อออกมา ยกมือขึ้นจับข้อมือของฉินเข่อ แล้วกล่าว “มากับพี่!”

เขาลากฉินเข่อไปอีกที่อย่างเป็นทุกข์ แล้วถาม “เข่อเข่อ บอกพี่มานี่มันอะไรกัน? ทำไมพวกแกเป็นแฟนกันได้? แกบอกว่าเขาเป็นศาสตราจารย์ของมหาลัยแกไม่ใช่เหรอ?”

ฉินเข่อกะพริบตา ยกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยอย่างกระสับกระส่าย แล้วกล่าว “พี่ชาย ความจริงเรื่องนี้ฉันอยากจะบอกพี่ แต่ฉันไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี นี่ก็ไม่ใช่ เซอร์ไพรส์พวกคุณเหรอ?”

“เซอร์ไพรส์?” มือทั้งสองของหยางซงวางบนแขนของฉินเข่ออย่างตื่นตระหนก “เข่อเข่อ นี่แกกำลังทำให้พี่ตกใจนะ! แกรู้มั้ยว่าคนนี้เป็นใคร? คืนนั้นเขาทำผิดต่อโจวเจิ้งนะ แกรู้มั้ยว่าทำไมเขาถึงทำผิดต่อโจวเจิ้ง? เพราะผู้หญิงคนหนึ่ง นี่ไม่ใช่คนดีอะไรเลยนะ ทำไมแกไปยุ่งกับเขาได้”