จอมนักรบทรงเกียรติยศ – ตอนที่ 590 ชีวิตที่เย่ชิงหยู่ใฝ่ฝัน

อย่างน้อยก็ในตอนนี้!

บางทีวันหนึ่ง เขาอาจจะสามารถมอบชีวิตให้กับเย่ชิงหยู่ได้!

บางที นั่นอาจจะเป็นแค่บางที!

เย่ชิงหยู่ต้องการมีชีวิตที่เรียบง่ายเช่นนี้จริงๆ นั่นก็เพราะนี่ต่างหากคือแก่นแท้ของชีวิต เธอต้องการบอกฟางเหยียนว่าเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ แต่เธอกลับพูดออกไปไม่ได้

ถ้าเธอพูดออกไป อย่างนั้นก็จะเป็นการผูกมัดความคิดของฟางเหยียนเอาไว้

เธอไม่อยากเป็นคนบาปที่ผูกมัดความคิดของฟางเหยียนเอาไว้ เธอชอบฟางเหยียน และต้องยอมรับทุกอย่างเกี่ยวกับฟางเหยียนได้

ฟางเหยียนเป็นนักรบกองทัพของประเทศหวา เขาเป็นนักสู้ คนเป็นนักสู้จะละทิ้งความมั่นคงของประเทศชาติเพื่อเด็กสาวคนหนึ่งได้อย่างไร

ดังนั้นเธอจึงได้เพียงแค่คิดว่า สามีของเธอเป็นนักรบกองทัพ เป็นดวงแม่ทัพขงกองทัพ ส่วนตนเองก็คือภรรยาของนักรบกองทัพ นี่เป็นผู้หญิงที่รุ่งโรจน์ของประเทศนี้ นี่เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเธอ!

ทั้งสองเดินไปบนถนนอย่างช้าๆสักพักก่อนจะมาถึงเขตชุมชน ขณะกำลังเดินไปถึงที่ประตูชุมชน ทันใดนั้น ฟางเหยียนก็หยุดฝีเท้าลงและพูดอย่างระมัดระวัง “มีคน!”

เย่ชิงหยู่ตกตะลึงไป เธอไม่รู้สึกถึงใครเลยสักนิด และหันมองไปรอบๆ

ขณะที่เธอกำลังจะถามว่ามีใครอยู่ที่ไหนกัน ที่ประตูเขตชุมชนก็มีรถหลายคันเปิดไฟขึ้นพร้อมกัน และไปนั้นก็พุ่งมาที่ฟางเหยียนและเย่ชิงหยู่พอดี

ฟางเหยียนก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว และยืนบังเย่ชิงหยู่เอาไว้

จากนั้น เขาก็มองไปที่ทิศทางของไฟรถ

มองดูแล้วอาจเหมือนว่าเธอกำลังช่วยฟางเหยียน แต่จริงๆแล้วเธอกำลังช่วยหลิ่วจื้อเชา

หลิ่วจื้อเชาแค่นเสียงออกมาแล้วพูดว่า “ล้อเล่น? ฉันสนิทกับเขามากหรือไง? เมื่อครู่เขาไม่ได้บอกว่าต่อให้ปู่มาช่วยก็ไม่มีประโยชน์ไม่ใช่หรือไง? ฉันอยากจะเห็นนักว่าอีกเดี๋ยวเขาจะต้องคุกเข่าลงบนพื้นและขอความเมตตาทีหลังหรือไม่”

“ลงมือ จับหญิงสาวมาให้ฉัน ส่วนผู้ชายก็จัดการหักขาทั้งสองข้างของมันซะ ให้มันต้องคุกเข่ายอมรับผิดต่อหน้าฉัน ด้านหนึ่งร้องขอโทษ อีกด้านยอมศิโรราบ” พูดจบหลิ่วจื้อเชาก็จุดบุหรี่ ทำท่าทางราวกับเป็นลูกพี่ใหญ่

ต้องบอกจริงๆว่า เขามีมาดของลูกพี่ใหญ่จริงๆ หน้าตาก็เหมือน อีกทั้งลักษณะการกระทำก็ยังคล้ายพวกลูกพี่ใหญ่อีกด้วย

เพียงแต่ เพียงแต่เขามาหาเรื่องผิดคนแล้ว!

แต่เดิมฟางเหยียนแค่คิดจะสั่งสองหลิ่วจื้อเชาสักหน่อย นี่ก็เพราะเขาอยู่กับเย่ชิงหยู่ และไม่อยากใช้กำลังถึงได้ปล่อยเขาไป

แต่ตอนนี้ เกรงว่ามันคงไม่ง่ายอย่างนั้นแล้ว นั่นเพราะ…!

ในไม่ช้า หลิ่วจื้อเชาก็จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องร้องขอความเมตตาก่อน!

คนพวกนั้นยังไม่ได้ลงมือในทันที อีกทั้งยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นๆไหลลงมา!

หลิ่วจื้อเชาพบความผิดปกติ เขามองไปยังผู้คนรอบตัวๆ อยากนั้นก็ตะคอกขึ้น “พวกแกมัวทำอะไรอยู่วะ? อาเตา ฉันให้นายไปจัดการคนซะ เมื่อกี้นายไม่ได้เพิ่งพูดหรือไงว่าค่ำคืนในจินโจว นายก็คือพระเจ้า?”

“เพี๊ยะ!” ทันใดนั้น จู่ๆอาเตาก็ตบหน้าหลิ่วจื้อเชา

บุหรี่ที่หลิ่วจื้อเชาเพิ่งจะจุดขึ้นมากระเด็นออกไปทันที เขาสบถออกมาก่อจะกุมหน้าแล้วหันไปถามด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนว่า “นายนายนาย นายทำอะไรวะ? มาตบฉันทำไม?”

อาเตาพูดไม่ออกเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นว่าคนที่แสงไฟส่องสว่างใส่ก็คือฟางเหยียน สองขาของเขาก็อ่อนยวบ นี่มันใครเล่นงานใครกัน! เขาไม่รู้ว่าตนเองไปเอาความโชคร้ายขนาดนี้มาได้อย่างไร นี่มันกี่ครั้งแล้ว เขายังอุตส่าห์มาเจอกับฟางเหยียนได้อีก”

ไม่มีทางเลือกอื่น เขาได้แต่ต้องเอาความโกรธไปลงที่ตัวของเจ้าโง่นี่ ดังนั้นเขาจึงตะคอกใส่หลิ่วจื้อเชา “อาเตาเป็นชื่อที่ให้แกเรียกได้หรือไง? นี่แกยังมามัวอวดเบ่งอะไรอยู่อีก?”

หลิ่วจื้อเชากุมใบหน้าของตนและพูดอย่างงุนงงว่า “พี่เตา พวกเราไม่ได้ตกลงกันแล้วหรือ ผมให้พี่สองแสน พี่มาจัดการกับเจ้านี่ให้ผม ตอนนี้พี่รับเงินไปแล้วแต่คิดจะบิดพลิ้วหรือไง? พี่ทำแบบนี้ไม่ไว้หน้าผมเลยสักนิด พี่รู้ไหม? Z,ยังคิดจะจีบผู้หญิงคนนี้อยู่นะ พี่ทำแบบนี้ จากนี้ไปผมจะจีบต่อยังไง!”