จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 187 ท่านประธานเจียง

โม่ซ่าวหงไม่เชื่อว่าดาราดังอย่างเธอจะไม่มีเงินสองล้านหยวน? ฮ่าๆ เธอโกหกแน่ๆเลย
เขาพูดอย่างราบเรียบว่า “พรุ่งนี้ตอนเที่ยงฉันจะรอคุณที่พับเหล่าหยาง ถ้าคุณไม่นำเงินมาให้ผมก็อย่ามาโทษผมที่แชร์รูปถ่ายกับชาวเน็ตนะ”
“โม่ซ่าวหง ไอ้สารเลว!!!”
โม่ซ่าวหงหัวเราะเสียงดังและออกจากบ้านโดยปล่อยให้หลิงเหยายืนร้องไห้อยู่ที่ประตูอย่างเจ็บปวด
เมื่อก่อนก็ถูกหลอก
ตอนนี้ก็ถูกคุกคาม
เป็นไปได้ไหมที่เธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจาก ‘กรงเล็บปีศาจ’ ของโม่ซ่าวหงไปได้ตลอดชีวิต?
…
วันถัดไป
เจียงชื่อมาที่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์แต่เนิ่นๆ และเดินไปรอบๆ ตามปกติ เพื่อตรวจสอบการดำเนินงานของบริษัททั้งหมด
เมื่อเขาเดินไปที่ห้องเรียนการแสดง เขาก็ได้ยินครูสอนการแสดงเริ่นจื่อหลันกำลังดุนักแสดงอย่างเสียงดัง
“วิธีสอนของคุณน้าหลันนี่เข้มงวดจริงๆ”
“ไม่ทราบว่าใครเป็นผู้โชคร้ายที่โดนคุณน้าหลันดุเหรอ?”
เขาเดินเข้าไปดูด้วยความสงสัย หลังจากที่เห็นคนถูกดุเขาก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป
หลิงเหยาเป็นคนที่ถูกตำหนิ!
เจียงชื่อรู้สึกสับสนมาก เขาเคยได้เห็นถึงทักษะการแสดงของหลิงเหยามาก่อนแล้ว การแสดงของเขายอดเยี่ยมมาก อย่าว่าแต่เทียบกับนักแสดงหน้าใหม่เลย แม้จะเทียบกับนักแสดงเก่าที่เคยเล่นละครมาหลายสิบปีแล้ว การแสดงของเธอก็ไม่ได้ต้อยไปกว่าพวกเขามากนัก
โดยปกติแล้ว เธอมักจะได้รับการชื่นชมและยกย่องจากเริ่นจื่อหลัน และเธอมักถูกใช้เป็นนักเรียนต้นแบบให้ศิลปินคนอื่นๆเรียนรู้
ทำไมวันนี้…
หลังจากที่คลาสเรียนการแสดงจบสิ้นลงแล้ว เจียงชื่อก็เดินเข้าไปคุยกับเริ่นจื่อหลันที่ประตูห้องเรียน และถามด้วยเสียงต่ำ “คุณน้าหลันทำไมคุณถึงดุหลิงเหยาล่ะครับ?”
เริ่นจื่อหลันถอนหายใจ “ฉันไม่รู้ว่าวันนี้หลิงเหยาเป็นอะไรไป อาการของเธอแย่มาก เธอไม่ตั้งใจฟังสิ่งที่ฉันสอนเลย แถมยังลืมทุกอย่างที่ได้เรียนรู้มาก่อนหน้านี้อีกด้วย สิ่งที่น่ารำคาญยิ่งกว่าคือแม้แต่ทักษะการแสดงที่ตัวเธอเองถนัดที่สุดก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้ แบบนี้ฉันจะไม่โกรธได้อย่างไร?”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ใช่ค่ะ” เริ่นจื่อหลันกล่าว “ชื่อเอ๋อศิลปินฝึกหัดไม่เพียงแต่เกี่ยวกับการฝึกฝนทักษะเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการฝึกฝนคุณภาพทางจิตใจด้วย ฉันรู้สึกว่าหลิงเหยากำลังกลุ้มใจกับอะไรบางอย่างอยู่ คุณหาเวลาว่างๆมาชี้แจงเธอด้วยนะ ละครทีวีที่เธอได้รับบทเป็นนางเอกกำลังจะเริ่มถ่ายทำในเร็วๆนี้แล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอเล่นละครด้วยสภาพจิตใจแบบนี้แล้วผลจะออกมาดีเหรอ?”
เจียงชื่อพยักหน้า “โอเค ผมเข้าใจแล้ว”
หลังจากที่ทั้งสองแยกจากกัน เจียงชื่อก็เรียกหลิงเหยาไปที่สำนักงานของเขาทันที
เจียงชื่อมองไปที่หลิงเหยาและตระหนักว่าสีหน้าของเธอผิดปกติจริงๆ
เธอไม่มีความสดใสร่าเริงเหมือนปกติ เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับผู้อื่นตลอดเวลา ราวกับว่าเธอกำลังเขากลัวอะไรบางอย่าง
และบางครั้งเธอก็เหม่อลอยอีกด้วย ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ดังที่เริ่นจื่อหลันกล่าว หลิงเหยากำลังมีปัญหาบางอย่างแน่ๆ
เจียงชื่อถามอย่างใจเย็น “หลิงเหยาคลาสเรียนการแสดงของวันนี้คุณดูเหมือนจะไม่ค่อยดีนัก”
วันนี้ก้มศีรษะลงและพูดว่า “ประธานเจียงฉันขอโทษ มันเป็นเพราะฉันไม่เข้าใจแก่นแท้ของการสอนของครูเริ่นเอง ฉันจะตั้งใจฟังในครั้งต่อไปค่ะ”
เจียงชื่อยิ้ม
“คุณไม่เข้าใจแก่นแท้หรือคุณไม่มีเจตนาที่จะเข้าใจมัน”
“เอ๋? ประธานเจียง คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?”
เจียงชื่อถอนหายใจ “หลิงเหยาอย่าปิดบังเลย ใครๆก็ดูออกว่าคุณกำลังมีอะไรอยู่ในใจ ถ้าคุณไม่สะดวกที่จะพูดคุยกับคนนอก คุณสามารถบอกฉันได้ หากคุณเก็บมันไว้ในใจนานๆมันจะไม่ดีต่อสภาพจิตใจของคุณนะ”
“คือฉัน…”
หลิงเหยากัดริมฝีปากของเธอ และครุ่นคิดเป็นเวลานาน และพูดช้าๆว่า “จริงๆแล้ว …ฉัน…คือแม่ฉันไม่สบายนะคะ”