จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 19 ผู้อำนวยการยังต้องฟังผม!

บทที่ 19 ผู้อำนวยการยังต้องฟังผม!
จำนวนที่มาก จึงง่ายที่จะหวาดกลัว!
รถลินคอล์นหนึ่งร้อยคัน ทหารที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีสามสี่ร้อยกว่านาย เหอเย่าหลงตัวเล็ก ๆ จะสามารถก่อเรื่องขึ้นได้อย่างไร?
พวกที่ได้ผลประโยชน์จากเหอเย่าหลง เพียงแค่ปรายตามองอันธพาลพวกนี้ที่ติดตามมาเพื่อ ‘ก่อเรื่อง’ คนพวกนี้ก็รีบร้อนทิ้งอาวุธในมือลง ใครก็ไม่กล้าขยับ
“ถ้าอย่างนั้น เถ้าแก่เหอ ที่บ้านของผมมีปัญหาต้องขอตัวก่อน”
“ผมปวดท้องนิดหน่อย เดี๋ยวกลับมา”
“เถ้าแก่เหอ ไว้คราวหน้าพวกเราค่อยคุยกันนะ”
อันธพาลเหล่านี้แต่เดิมแล้วก็เป็นพวกเสเพล เพียงแค่เห็นเจียงชื่อพาทหารร่างกายแข็งแกร่งมานับร้อยนาย ก็ตกใจจนวิ่งหนีหมดแล้ว ไม่ได้สนใจความเป็นตายของเหอเย่าหลงอยู่แล้ว
ท้ายที่สุด เหอเย่าหลงและเหอเจียหมิง สองลุงหลานก็ถูกทิ้งไว้ที่นี่
เจียงชื่อถามอย่างเย็นชา “เหอเย่าหลง ผมจะให้โอกาสคุณชดใช้ความผิด แต่คุณกลับไม่รู้จักถนอมมันไว้”
เหอเย่าหลงกัดฟัน ลุกขึ้นยืน
เขาหัวเราะแล้วพูด “เจียงชื่อ คุณมีคนเยอะแล้วอย่างไร? ที่นี่ไม่ใช่เวสเตอร์แลนด์ นี่คือซูหัง! อีกอย่างผมได้รับคำแนะนำในการรื้อถอนมาจากกรมโยธาธิการและผังเมือง ผมเป็นฝ่ายที่ชอบด้วยกฎหมาย คุณขัดขวางผม ถือว่าเป็นศัตรูกับสำนักงานเมือง ระวังคุณจะโดนจับเข้าคุก!”
“นายกล้า!” เทียนผิงก้าวขึ้นมาด้านหน้า กำคอเสื้อของเหอเย่าหลงแน่น ดึงเขาขึ้นมา “ผมเห็นคุณมานานแล้วสุนัขตัวนี้มองแล้วไม่สบายตายิ่ง ยังกล้าพูดจาไร้สาระได้เต็มปาก ดูสิว่าบิดาคนนี้จะตบคุณให้ตาย”
ในเวลานี้เอง
“ปล่อยมือ!” เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากที่ที่ไม่ห่างไกลนัก
รถสีฟ้าคันเล็กค่อย ๆ ขับเข้ามา จอดในบริเวณที่ว่าง ประตูรถเปิดออก ชายหัวล้านคนหนึ่งเดินออกมา
เขาคือเลขานุการของผู้อำนวยการสำนักงานกรมโยธาธิการและผังเมือง——หวางหมินไหล
เหอเย่าหลงซาบซึ้งจนแทบจะร้องไห้ออกมา ผลักเทียนผิงออก ลากขาวิ่งไปอยู่ข้าง ๆ หวางหมินไหล
“เลขาหวางคุณมาแล้ว คนเหล่านี้ไม่เคารพกฎหมาย รวมตัวขัดขวาง รบกวนการดำเนินงานรื้อถอนของพวกผม เลขาหวาง คุณต้องรับผิดชอบแทนผมนะครับ”
“หึ เรื่องแค่นี้?”
หวางหมินไหลลูบพุงของเขาแล้วเดินไปหน้าเจียงชื่อ “คุณคือเจียงชื่อ?”
“ใช่?”
“คนเหล่านี้เป็นคุณที่เรียกมาหรือครับ?”
“ใช่”
“เหอะ ๆ ดีที่คุณกล้ายอมรับ คุณรู้ไหมครับว่าการรวมตัวกันขัดขวาง รบกวนกฎหมายเป็นความผิดมากขนาดไหน?”
เจียงชื่อพูดอย่างเย็นชา “ผมเพียงแค่จัดงานวันเกิดให้น้องชายที่เสียชีวิตไปแล้ว ทำให้เขาอย่างเหมาะสม นี่ถือเป็นการรวมตัวด้วยหรือ?”
“แน่นอนว่าใช่!” หวางหมินไหลชี้นิ้วไปบริเวณใกล้ ๆ “ที่นี่ล้วนเป็นพื้นที่รื้อถอนปรับปรุงทั้งหมด ถูกห้ามไว้แล้ว พวกคุณช่วยพาคนเข้ามาเป็นการฝ่าฝืนกฎหมาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องรบกวนการทำการรื้อถอนของพนักงาน ผมสามารถเรียกคนมาจับพวกคุณไปในตอนนี้ได้เลย”
เจียงชื่อหัวเราะ
“พื้นที่ทำการรื้อถอนปรับปรุง? เท่าที่ผมทราบ ที่จริงบริเวณนี้ไม่อยู่ในขอบเขตการรื้อถอน เป็นคุณที่เพิ่มเข้าไปเองโดยพลการ”
“อีกอย่างเหอเย่าหลงเองก็ไม่ใช่คนของกรมโยธาธิการและผังเมือง เขามีคุณสมบัติอะไรในการรับช่วงต่องานรื้อถอนปรับปรุง?”
หวางหมินไหลควบคุมสีหน้าไม่ได้อีกต่อไป
“คุณกล้าที่จะเถียงผู้อาวุโสหรือ?”
“อยู่ในขอบเขตการปรับปรุงหรือไม่ขึ้นอยู่กับผม จะให้ใครรับช่วงต่อก็ขึ้นอยู่กับผม”
“ผมบอกว่าตรงไหนสามารถรื้อได้ ตรงนั้นก็ต้องรื้อได้ ผมบอกให้ใครรับช่วงต่อ คนนั้นก็รับช่วงต่อได้ ฟังเข้าใจแล้วใช่ไหม?”
เจียงชื่อยิ้มเย็น “หวางหมินไหล คุณช่างมีอำนาจยิ่งใหญ่จริง! แต่คุณก็เป็นแค่เลขานุการของผู้อำนวยการ เดิมทีแล้วไม่มีสิทธิ์อะไรเลย คุณเอาอำนาจนั้นมาจากไหน? แล้ววางแผนจะทำอะไร?”
“ฮาฮาฮาฮา” หวางหมินไหลเงยหน้าขึ้นชื่นชม “คุณไม่เข้าใจ ในกรมโยธาธิการและผังเมือง เป็นผมหวางหมินไหลที่ตัดสินใจ!”
“เฮอะ คุณใหญ่กว่าผู้อำนวยการสำนักงาน?”
“หึ ถ้าไม่ใช่ผมพูด ผู้อำนวยการยังต้องฟังผม ผมพูดอะไร เขาก็เชื่ออย่างนั้น เจียงชื่อ คุณเป็นนักโทษบนมือผม อย่าได้คิดว่าจะมีชีวิตออกไปได้”
เจียงชื่อส่ายหน้าเบา ๆ “ที่แท้แล้วกรมโยธาธิการและผังเมือง เป็นคุณหวางหมินไหลที่ตัดสินใจหรือ”
ทันใดนั้น เขาหันศีรษะไปทางเรือสำราญลำใหญ่ “ผู้อำนวยการหลิว”
ผู้อำนวยการหลิว?
หวางหมินไหลก็ตัวสั่นเทาขึ้นมา มองไปทางเรือสำราญ ไม่พบใครเลย จึงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย
“เชื่อเลย ยังจะเสแสร้งข่มขู่ผม วันนี้ผมไม่……”
“หวางหมินไหล!”
เสียงทรงพลังดังมาจากเรือสำราญ หวางหมินไหลได้ยินเสียงนี้ ก็ตกใจจนอกสั่นขวัญหาย
เขาคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก
เป็นน้ำเสียงที่เขาพยายามประจบประแจงอยู่ทุกวัน เป็นเสียงที่เขานำมาเป็นจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสืออยู่ข้างนอก
เจ้าของเสียงนี้ คือผู้อำนวยการสำนักงานกรมโยธาธิการและผังเมือง——หลิวเจิ้นหรง
เห็นเพียงแค่ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปีค่อย ๆ เดินลงมาจากเรือสำราญ แววตาเปิดเผยประกายการฆ่าฟันออกมา
เมื่อเช้านี้เขาได้รับโทรศัพท์จากผู้บัญชาการเขตที่สาม บอกว่ามีการจัดการแสดงให้เขาชมบนเรือสำราญ เป็นการแสดงสนุก ๆ ที่พวกเขากรมโยธาธิการและผังเมืองกำกับและแสดงเอง
ในตอนแรกหลิวเจิ้นหรงก็ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ว่าเมื่อเป็นคำสั่งของผู้บัญชาการ ไม่ขึ้นเรือสำราญคงไม่ได้
จนกระทั่งเขาเห็นหวางหมินไหล ได้ยินประโยคที่น่าเขย่าขวัญนั่น ถึงได้เข้าใจเหตุผลที่ผู้บัญชาการให้ขึ้นเรือสำราญมาในวันนี้
“หวางหมินไหล อำนาจของคุณยิ่งใหญ่มาก!”
“ผมผู้อำนวยการคนนี้ยังต้องฟังคุณ? คุณพูดอะไรผมก็ทำอย่างนั้น?”
“ถ้าอย่างนั้นตั้งแต่วันนี้ไป คุณมาเป็นผู้อำนวยการดีไหม!”
หวางหมินไหลตกใจจนได้ยินเสียงหัวใจดังตูมตูมต่อหน้าหลิวเจิ้นหรง ทั่วทั้งร่างสั่นอย่างคุมไม่อยู่
“ไม่ใช่นะครับ ผู้อำนวยการ เมื่อกี้ผมแค่พูดไร้สาระไปเรื่อย”
เขาพยายามอย่างเต็มที่ ตบหน้าตัวเองอย่างแรง
“ผมสมควรตาย ผมพูดจาไร้สาระ ผมมันไร้ค่า”
“ผู้อำนวยการหลิวคุณได้โปรดให้อภัยผมเถอะ ผมรู้แล้วว่าทำผิด กรมโยธาธิการและผังเมืองแน่นอนว่าต้องเป็นคุณที่ตัดสินใจได้ ”
“ผมเป็นเพียงแค่สุนัขตัวหนึ่งที่คุณเลี้ยง หลังจากนี้ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว”
หลิวเจิ้นหรงหัวเราะเสียงเย็น “ตอนนี้รู้ว่าทำผิดแล้ว? สายไปแล้ว! ผมรู้สึกแปลกใจ ทำไมสองวันมานี้คุณถึงต้องการจะปิดล้อมพื้นที่ส่วนนี้รวมกับเขตที่ทำการปรับปรุง แถมยังแนะนำให้ผมเร่งความคืบหน้า ที่แท้แล้วคุณกับเหอเย่าหลงสมรู้ร่วมคิดกัน ใช้การรื้อถอนปรับปรุงของรัฐในการแก้แค้น อีกนิดเดียวผมก็จะกลายเป็นผู้สมคบคิดกับพวกคุณแล้ว”
“หวางหมินไหล คุณช่างกล้าหาญมากจริง ๆ วันนี้ถ้าหากผมไม่จัดการคุณ ผมจะยอมรับของเบื้องบนได้อย่างไร? จะเป็นที่ยอมรับของประชาชนได้อย่างไร? เรียกคนมา นำคนสาระเลวนี่ไปใส่กุญแจมือ!”
“ครับ!”
ชั่วพริบตาเดียว หลิวเจิ้นหรงก็พาเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สวมชุดเครื่องแบบหลายนายที่ในมือมีใส่กุญแจมือ ผลักหวางหมินไหลลงบนพื้น แล้วใส่กุญแจมือ
หวางหมินไหลที่เพิ่งจะยโสโอหัง ก็ถูกทำลายลงภายในไม่กี่นาที
หลิวเจิ้นหรงคำนับให้เจียงชื่อ “สหายเจียงชื่อ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ เป็นผู้นำอย่างผมที่ไม่สามารถกำจัดขยะชิ้นนี้ออกจากกรมโยธาธิการและผังเมืองได้ ถึงเข้ามาสร้างความลำบากในงานเคารพศพของคุณดำเนินไม่ราบรื่น ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ”
เจียงชื่อโบกมือ “ไม่เป็นไรครับ ผู้อำนวยการหลิวสามารถให้ความเป็นธรรมได้ ก็เป็นการตอบแทนที่ดีที่สุดแล้ว”
หลิวเจิ้นหรงพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน ถ้าหากผู้บัญชาการทางนั้นถาม ขอให้ช่วยอธิบายให้ผมสักสองคำ”
“ผมจะทำให้ครับ”
“อย่างนั้นขอขอบคุณล่วงหน้านะครับ”
หลิวเจิ้นหรงหมุนตัว ให้คนนำตัวหวางหมินไหลออกไป จิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือครั้งนี้ของเลขานุการจบเห่โดยสิ้นเชิง
เจียงชื่อมองไปทางเหอเย่าหลง “ตอนนี้ ถึงตาคุณแล้ว”