จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 242 เข็มชี่แปดทิศ

ต่อมาเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน ทุกวันเจียงชื่อจะไปคลินิกเหรินจื้อ
ซินจื่อหมินสอนแบบไม่หวงวิชา ด้านหนึ่งเขาเพื่อตอบแทนบุญคุณของเจียงชื่อ อีกด้านหนึ่งก็เห็นบนตัวของเจียงชื่อ——มีเงาของซินฉี
ถ้าหากซินฉียังไม่ตาย อายุก็น่าจะราวๆเจียงชื่อ
เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นเจียงชื่อ ซินจื่อหมินก็จะรู้สึกห่อเหี่ยว ในระหว่างที่สอนเจียงชื่อเขามักจะถามถึงเจียงชื่อเรื่องราวเกี่ยวกับซินฉี
นานวันเข้า ความผูกพันระหว่างทั้งสองก็มีความสนิทสนมมากขึ้นเรื่อยๆ
ซินจื่อหมินคิดตลอด ถ้าเจียงชื่อยังไม่แต่งงานจะดีแค่ไหน กับซินยุ่นเป็นคู่ที่เหมาะสมขนาดนี้?
เห้อ สวรรค์ไม่มีตาจริงๆ!
ผ่านการเรียนอย่างหนักมาหนึ่งเดือน บวกกับพรสวรรค์ทางการแพทย์ของเจียงชื่อ ใช้เวลาไม่นานก็สามารถควบคุม “วิชาชี่” ของตระกูลซินได้ทั้งหมด และยังควบคุม 《เข็มชี่แปดทิศ》 ได้อีกห้าหกส่วน
ทักษะทางการแพทย์ต่างๆของตระกูลซิน เจียงชื่อก็มีอ่านผ่านๆบ้าง
เจียงชื่อในเวลานี้ แม้ว่าจะไม่เทียบเท่าซินยุ่น ถ้าเทียบกับซินจื่อหมินอาจารย์ระดับสูง แต่เขาก็ถือว่าเป็นหมอที่ยอดเยี่ยม
ที่พิเศษก็คือเขาสามารถควบคุม《เข็มชี่แปดทิศ》 ที่หมอคนอื่นๆไม่สามารถควบคุมได้
วันนี้
พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน ขอบฟ้าเป็นสีแดง
เจียงชื่อพาร่างกายที่อ่อนล้ากลับมาถึงบ้าน ยังไม่ทันนั่งลง ติงเหมิงเหยนก็พูดกับเขาว่า “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกไปกินข้าว”
“หืม? วันนี้ไม่กินข้าวที่บ้านเหรอ?”
“ไม่ ลุงรองกับน้าสะใภ้รองกลับมาแล้ว และคุณปู่ชวนครอบครัวพวกเราไปทานข้าว”
“ลุงรอง? น้าสะใภ้รอง?”
“ก็คือคุณพ่อคุณแม่ของติงเฟิงเฉิง พวกเขาอาศัยอยู่ต่างประเทศและเพิ่งกลับมาวันนี้”
“อ่อ”
เจียงชื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ตามติงเหมิ่งเหยน ติงฉี่ซาน ซูฉินไปที่ร้านอาหารใกล้ๆ เข้าไปในห้องพิเศษ
ติงจ้งและติงเฟิงเฉินมาถึงนานแล้ว
ข้างๆติงเฟิงเฉินก็มีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่ อายุประมาณสี่ห้าสิบ ความสัมพันธ์สนิทสนมมาก
นั่นคือคุณพ่อของติงเฟิงเฉิน——ติงหยุนเจิ้น และคุณแม่——เหลียงเตี๋ย
หลังจากพูดพิธีรีตองแล้ว ต่างก็นั่งลงกับที่นั่งตัวเอง
ติงหยุนเจิ้นเหลือบมองติงฉี่ซาน และพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงการประชดประชัน “ฉี่ซานเอ้ย เมื่อครู่ผมยังคุยกับคุณพ่อเรื่องนาย ได้ยินมาว่าช่วงนี้นายยังทำงานที่สำนักงานทรัพยากรน้ำ?”
“ใช่”
“ฉี่ซานผมว่า นายทำงานที่นั่นมานานกว่าสิบปียี่สิบปีแล้ว? ทำไมนายถึงเป็นแค่หัวหน้างานเล็กๆล่ะ?เงินเดือนเดือนละไม่กี่บาท? นายนะนาย ให้ผมว่าอะไรนายดี ยุ่งเหยิงมาทั้งชีวิต ความฝันสักนิดก็ไม่มี พวกเราสามคนพี่น้องตระกูลติง ก็มีนายที่ไม่เอาไหนมากที่สุด”
ติงฉี่ซานไม่ได้โต้แย้ง แต่แอบโกรธเงียบๆ
จริงๆแล้ว เทียบกับติงหยุนเจิ้น เขาเป็นแค่หัวหน้างานสำนักทรัพยากรน้ำแทบจะไม่มีอะไรให้อวด
ติงหยุนเจิ้นเป็นประธานหัวหน้าของสาขาธนาคารต่างประเทศ ฐานะ ตำแหน่ง เงินทอง เขามีทุกอย่าง ในวันเดียวเขาหาเงินได้มากกว่าติงฉี่ซานหาได้ในหนึ่งปี
ต่อหน้าพี่ชายคนที่สอง ติงฉี่ซานไม่เคยได้เงยหน้าขึ้น
ทุกคนล้วนวางมาดหัวสูง
ลูกชายเหมือนกัน ติงจ้งไม่มีความสัมพันธ์ดีๆกับติงฉี่ซาน ก่อนหน้านั้นยิ่งเป็นเพราะเรื่องยืมเงินทำให้ทะเลาะกันจนไม่มีความสุข
แต่เขาเห็นคุณค่าของลูกชายคนที่สอง ติงหยุ่นเจิ้งเป็นอย่างมาก
ติงจ้งยิ้มแย้มและถามว่า “หยุ่นเจิ้งเอ้ย ช่วงนี้งานของนายเป็นอย่างไรบ้าง? ยังราบรื่นไหม?”
ติงหยุนเจิ้งยิ้ม “พ่อ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง งานของผมสบายมาก และไม่มีอะไรต้องทำมาก ไม่เหมือนบางคน ที่ยุ่งทั้งวัน แต่กลับหาเงินได้เพียงเล็กน้อย”
คำพูดนี้มุ่งเป้าไปที่ติงฉี่ซานอย่างชัดเจน