จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 303 เจ้าบ้านตระกูลฉีไล่ออกเป็นการส่วนตัว

กงเฉิงหัวเราะ “ไล่ออก?ให้ตายสิ! ผมเป็นผู้บริหารของเขตเจียงหนานนะ มีแค่ผมเท่านั้นที่มีอำนาจไล่คนอื่นออก ไม่มีใครไล่ผมออกได้ แล้วคุณคิดว่าคุณเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาไล่ผมออก?”
หยางเย่หวาได้แต่ส่ายหัว
จากนั้นเขาหยิบเอกสารเลิกจ้างออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งให้กับกงเฉิง
“คุณดูเอาเองก็แล้วกัน นี่เป็นเอกสารเลิกจ้างที่ออกโดยสำนักงานใหญ่จากมิลาน กงเฉิงคุณถูกเจ้าบ้านตระกูลฉี สำนักงานใหญ่ของเครื่องประดับดาวฤกษ์ไล่ออกเป็นการส่วนตัวนะ และตอนนี้ ผมหยางเย่หวาคือผู้บริหารของเขตเจียงหนานแทนคุณแล้ว”
“คุณ เข้าใจแล้วใช่ไหม?”
นี่มัน…..
กงเฉิงเบิกตากว้างทันที
เขากำลังเล่นตลกอะไรกัน? คนของสำนักงานใหญ่จากมิลาน จะมาเสียเวลากับเรื่องในเขตเจียงหนานได้อย่างไร?
ทั้งๆ ที่บริษัทก็มีหลายต่อหลายสาขา แล้วทำไมถึงมาไล่เราออกในเวลานี้ด้วย?
ไม่มีทาง
จะบังเอิญมากไปเชียว
กงเฉิงคว้าเอกสารมา ซึ่งในเอกสารก็เขียนไว้อย่างชัดเจนว่าเขาถูกไล่ออกแล้ว
นอกจากนี้ โทรศัพท์ของเขาก็ได้รับข้อความว่า พรุ่งนี้ให้ไปเซ็นใบลาออกที่บริษัทด้วย
ทุกอย่าง มันจบแล้ว
“ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้”
“ทำไมอยู่ดีๆ ผมถึงถูกไล่ออก?”
“ผมเป็นถึงผู้จัดการของเขตเจียงหนานเชียวนะ จะไล่ผมออกได้อย่างไร?”
กงเฉิงทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอีก ก่อนหน้านี้เขายังเยาะเย้ยเจียงชื่อและจะทำการถอนการลงทุนอยู่เลย
แต่ 20 นาทีต่อมา ตำแหน่งผู้บริหารของเขากลับมีคนใหม่มาแทนที่แล้ว
ซึ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่เจียงชื่อพูดจริงๆ
จากนั้นเขาทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง เขารับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาจริงๆ
เพื่อที่จะได้เป็นผู้บริหาร เขาต้องทำงานหนักมาตลอด10ปี เขาต้องเสียเงินใต้โต๊ะมากมาย แต่สุดท้ายแล้ว เขากลับได้ดำรงตำแหน่งนี้เพียงไม่ถึงปี ไม่เพียงแค่นั้น เงินทุนของเขายังไม่กลับมาก็ถูกไล่ออกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ขาดทุน!
มันช่างขาดทุนจริงๆ!
กงเฉิงรู้สึกเกลียดตัวเองมาก อยู่ดีๆ ไม่ชอบ แต่ชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยน?ถ้ารู้อย่างนี้เขาเลือกที่จะไม่ฟังโป๋สิ้นหง แต่หันมาสนับสนุนอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จะไม่ดีกว่าหรือ?
จ้องแต่จะทำร้ายคนอื่น และหวังผลตอบแทน
สุดท้ายแล้วทุกอย่างกลับเข้าเนื้อตัวเอง
จากนั้นเจียงชื่อส่ายหัวแล้วพูดเบาๆ ว่า “ผมเตือนคุณแล้ว ถ้าคุณยอมเพิ่มเงินสนับสนุน 30 ล้านหยวน คุณก็ไม่จำเป็นต้องมาตกอยู่ที่นั่งลำบากนี้แล้ว คุณหาเรื่องใส่ตัวเอง”
คนบางคน ถ้าไม่เห็นโลงศพก็ไม่หลั่งน้ำตา
คนประเภทนี้ไม่เคยรับฟังคำพูดของคนอื่น ต้องให้เจอกับตัวเองถึงจะเสียใจภายหลัง
เจียงชื่อหยิบสัญญาบนโต๊ะขึ้นมาดู จากนั้นพูดว่า “สัญญานี้ไม่มีปัญหา และทางผมก็เห็นด้วยแล้ว ผู้จัดการหยาง ขอบคุณที่สละเวลามาที่นี่นะครับ”
หยางเย่หวายกมือขึ้นและพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ ประธานเจียง อนาคตเราต้องร่วมงานกันอีกนะครับ ถือว่าสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันก่อนครับ!”
“แน่นอน”
หยางเย่หวาพูดคุยกับเจียงชื่อสักพัก จากนั้นเจียงชื่อก็เชิญเขาอยู่ร่วมงานคอนเสิร์ตส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน
ส่วนกงเฉิง……
เจียงชื่อพูดกับเขาอย่างเย็นชาว่า “กงเฉิง ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้ซื้อตั๋วมาดูคอนเสิร์ตในคืนส่งท้ายปีเก่านี้นะครับ?ถ้าอย่างนั้น ผมต้องขอเชิญคุณออกจากอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์นะครับ”
“อ้อ จริงด้วยสิ คุณสามารถไปดูคอนเสิร์ตส่งท้ายปีเก่าของบริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้องฟรีได้นะ”
“เพราะผมคิดว่า คุณกับโป๋สิ้นหงน่าจะสนิทกันนะครับ”
หลังจากพูดจบ เจียงชื่อโกบมือแล้วให้คนมาไล่กงเฉิงออกไปโดยที่ไม่สนใจว่ากงเฉิงจะขอร้องเขาอย่างไร
นี้คือสิ่งที่เจียงชื่อได้กล่าวไว้ การที่จะปฏิบัติกับคนที่แตกต่างกัน ย่อมต้องใช้วิธีที่แตกต่างกัน
ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้โอกาสเลย
แต่ให้โอกาสแล้ว ไม่รู้จักที่จะรักษา
เจียงชื่อเหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดกับเฉิงดันถิงกับหยางเย่หวาว่า “งานคอนเสิร์ตส่งท้ายปีเก่าของอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จะเริ่มขึ้นแล้ว คุณทั้งสองไปนั่งที่นั่งวีไอพีด้วยกันไหมครับ?”