จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 377 ที่หลบภัย

เจียงชื่อยิ้มและส่ายศีรษะ “คุณปู่ติงต้องไม่เห็นด้วยแน่เลย?”
“ไม่ คุณปู่เห็นด้วยแล้ว”
“เห็นด้วย?”
“อืม…ก็แค่…เห้อ…”
ติงเมิ่งเหยนก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง เพราะเหตุนี้จึงหยิบรายชื่อออกมา แล้ววางลงบนโต๊ะ
“เห็นด้วยส่วนเห็นด้วย ความหมายของคุณปู่เขาคือ จะเปลี่ยนหมู่บ้านตี้เหาให้เป็นเขตสุสานที่วางแผน”
“หนึ่งชุมชนมีครอบครัวอาศัยอยู่30 ครัวเรือน
“ฉันจำเป็นต้องเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาร่วมมือกันทำงาน คุณถึงปู่จะอนุญาต ให้ย้ายบ้านรื้อถอนและสร้างใหม่ได้”
ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นเรื่องที่จัดการยาก
เจียงชื่อไม่ออกเสียงหยิบรายชื่อขึ้นมา มองตั้งแต่ด้านบนลงมาด้านล่าง
ถึงจะเห็นสามสี่ชื่อ เขาก็เข้าใจเรื่องราวความเป็นมาแล้ว
เพียงสามสี่ชื่อนี้ สถานะและตำแหน่งของพวกเขาก็โดดเด่นมากแล้ว! พอมองลงไปด้านล่างอีก ตามพื้นฐานแล้วทุกคนเจียงชื่อก็มีติดตาม
คนที่สามารถทำให้เจียงชื่อติดตามได้ แน่นอนต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป
ไม่ใช่ว่ารวยก็จะเป็นคนสูงส่งได้
เจียงชื่อวางรายชื่อลง ในใจรู้สึกโกรธเล็กน้อย
มิน่าคุณปู้ติงจะ “หวังดี” เห็นด้วยที่จะช่วยเหลือเจียงชื่อ ที่แท้ไม่ใช่ว่าหวังดีจริงๆ แต่ต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อแก้แค้น
นี่แสดงว่าเอาติงเมิ่งเหยนผลักลงในหลุมไฟชัดๆ !
ไม่ต้องถามมาก เพียงแค่ความเบื่อหน่ายจากใบหน้าของติงเมิ่งเหยน ก็สามารถดูความนัยออก
ติงเมิงเหยนรู้ถึงอันตรายที่อยู่เบื้องหลังนี้แน่นอน รู้ว่าสถานะตำแหน่งของคนใหญ่คนโตพวกนี้ล้วนไม่ใช่เรื่องง่าย
เมื่อรู้ถึงสถานการณ์นี้ทั้งหมดแล้ว เธอก็ยังเลือกที่จะรับปากคำขอของคุณปู่ติงโดยไม่ลังเล งั้นมีเพียงสถานการณ์เดียว——จริงๆ แล้วเธออยากช่วยเหลือเจียงชื่อ
หรืออีกนัยหนึ่ง เธอรักเจียงชื่อมากเหลือเกิน
มีเมียดีขนาดนี้ ยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก?
บนใบหน้าของเจียงชื่อดูนิ่งสงบมาก ยิ่งเวลานี้ก็ยิ่งนิ่งสงบมากขึ้น ถ้าแม้แต่เขาตื่นตระหนก งั้นติงเมิ่งเหยนไม่ยิ่งตื่นตระหนกมากกว่าเหรอ?
เขายิ้มและพูดอย่างแผ่วเบาว่า “เมิ่งเหยน คุณวางแผนจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่?”
“อืม… น่าจะเป็นมะรืนนี้นะ พรุ่งนี้ฉันต้องใช้ความคิด จัดเตรียม’บทแสดงบทเวที’กับของขวัญนิดหน่อย จากนั้นค่อยติดต่อคน”
“ดี”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เจียงชื่อก็พูดอีกครั้ง “เมิ่งเหยน ไปอย่างสบายใจเถอะ ไม่มีปัญหาแน่นอน”
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกขมขื่นใจ
ไม่มีปัญหาแน่นอน?
ต้องมีปัญหาสิถึงจะถูก
เจียงชื่อกำมือติงเมิ่งเหยนแน่น “หรือว่าประโยคนั้น คุณเชื่อผมไหม?”
นานมากที่เจียงชื่อไม่เคยถามประโยคนี้กับติงเมิ่งเหยน ช่วงเวลานี้ติงเมิ่งเหยนเชื่อเจียงชื่อมาก เจียงชื่อก็ไม่ได้ทำให้เธอผิดหวัง แต่ครั้งนี้ ไม่เหมือนกับที่ผ่านมานะ
ถ้าแค่หนึ่งหรือสองก็ยังดี แป๊บเดียว 30 ครอบครัวใหญ่ จะทำได้ยังไง?
จุดสำคัญคือ ครั้งนี้ไม่ใช่เจียงชื่อที่ออกโรง แต่ติงเมิ่งเหยนออกโรงเอง ในเมื่อเชื่อเจียงชื่อแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?
เธอถอนหายใจ แล้วดึงมือออก
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อคุณ”
“เพียงแต่ไม่เชื่อตัวฉันเองเท่านั้น”
เมื่อเห็นท่าทางของภรรยาอ้างว้าง เจียงชื่อก็ยิ่งทนไม่ไหว ในตอนนี้วินาทีนี้พูดอะไรมากก็ไม่มีประโยชน์ ติงเมิ่งเหยนไม่มีแม้แต่ความเชื่อมั่นในใจแม้แต่น้อย
สิ่งเดียวที่เจียงชื่อสามารถทำได้ ก็คือสนับสนุนติงเมิ่งเหยนอยู่เบื้องหลังอย่างเงียบๆ
ช่วยเธอเอาตัวรอดจากความยากลำบากนี้
สุดท้ายเขาก็พูดว่า “เมิ่งเหยน เชื่อผม เรื่องในครั้งนี้จะผ่านไปด้วยดีอย่างแน่นอน”
“หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะ”
ติงเมิ่งเหยนหันตัวมา พิงอยู่ในอ้อมกอดของเจียงชื่อ
ไม่ว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น อย่างน้อยก็ยังมีท่าเรือที่ปกป้องเธอจากลมและฝน ทำให้ร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยล้าของเธอได้พักผ่อน