จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 433 รักษาโรค

ต่อมา เจียงชื่อหยิบเข็มเงินออกมา 1 แถว นับตั้งแต่เขาฝึกเข็มชี่แปดทิศมา เขาก็เก็บเข็มติดตัวไว้ตลอดไม่เคยห่าง เผื่อจำเป็นต้องใช้ในทุกเวลา
เป็นจริงอย่างที่คิด การเตรียมพร้อมเป็นเรื่องที่คุ้มค่ามาก
เขาฆ่าเชื้อเข็มเงินก่อน จากนั้นจึงขอให้คนช่วยถอดเสื้อคลุมของนายท่านออก พยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง
ตามด้วย เจียงชื่อฝังเข็มลงจุดชีพจรต่างๆ ตามร่างกายของนายท่าน
จุดชีพจรถูกเปิดออก
เจียงชื่อเอา ‘ชี่’ ของตัวเองเทลงในร่างกายของคุณท่านหวงเพื่อใช้ชี่หล่อเลี้ยงชี่
ในช่วงเวลาสั้นๆ เข็มสีเงินก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ
ในขณะที่เจียงชื่อเปลี่ยนเข็ม ได้นำชี่ในร่างกายของคุณท่านหวงให้ไหลเวียนไปทั่วร่างกาย เพื่อปกป้องให้ชี่ผ่านทุกส่วนของร่างกายได้ทั่ว
ร่างของนายท่านเป็นเหมือนทุ่งนาที่แห้งแล้งมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ได้รับฝนที่สูญหายไปนาน
เพียงแต่ฝนหยดนี้น้อยไปหน่อย
พริบตาเดียวก็หายวับไป
แต่ว่า ได้มีชี่ที่ชุ่มชื้นชั้นแรก ร่างกายนายท่านเริ่มฟื้นฟูคืนชีพ ที่จำเป็นในเวลานี้ก็คือการเติมพลังชี่จำนวนมากเข้าไป
พอดี ถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว
หวงลี่เหยียนเดินมาพร้อมกับถาด บนถาดมีซุปโสมสามชาม
ปริมาณที่ใช้ เทคนิค ก็ทำตามบนกระดาษที่เจียงชื่อเขียนไว้อย่างเคร่งครัด
เจียงชื่อตรวจสอบอีกครั้ง ไม่มีปัญหา จากนั้นเขาก็ให้คนป้อนคุณท่านหวงดื่มซุปโสมลงไปหนึ่งชาม เหมือนกับฝนพายุกระหน่ำ ร่างกายของเขารู้สึกมีพลังขึ้นมาทันที
เจียงชื่อรีบฝังเข็มทันที เพื่อนำชี่กระจายไปทั่วทุกด้าน เพื่อให้ทุกส่วนของร่างกายได้รับประโยชน์ทั่วถึง
ต่อมาเป็นชามที่สองและสาม
หลังจากดื่มทั้งสามชามแล้ว สีหน้าของนายท่านก็เปลี่ยนจากขาวเป็นแดง และค่อยๆ เป็นสีที่ดูแข็งแรงขึ้น การหายใจของเขาก็สม่ำเสมอ คนทั้งร่างดูเหมือนกิ่งไม้ที่แห้งตายแล้ว จู่ๆ ก็เติบโตมีใบสีเขียวงอกอออกมา
เกิดใหม่ การฟื้นตัว
“คุณเจียง ผมต้องเตรียมซุปโสมอีกหลายชามมั้ยครับ?” หวงลี่เหยียนถาม
เจียงชื่อโบกมือ
แม้ว่าโสมป่าพันปีจะดี แต่ก็ไม่ควรกินตามอำเภอใจ
ตอนนี้ปริมาณเทียบกับคนทั่วไปถึงว่าเยอะมาก ก็หมายความว่าสำหรับร่างกายของนายท่าน ที่ขาดแคลน ถ้าเป็นคนทั่วไปป่านนี้คงเลือดกำเดาไหลมานานแล้ว
“ปริมาณพอแล้ว” เจียงชื่อพูดเบาๆ
“งั้นพ่อของผมเขา…”
“ไม่ต้องห่วง ร่างกายของเขาต้องการเวลาพักฟื้น ปล่อยให้เขานอนพักเงียบๆ สักชั่วโมง ผมฝังเข็มให้เขาอีกไม่กี่เข็มก็หายดีแล้ว”
ใบหน้าของหวงลี่เหยียนเผยความดีใจออกมา พูดเช่นนี้แล้ว อาการป่วยของพ่อก็ไม่เป็นไรแล้วสิ?
ติงเมิ่งเหยนที่อยู่ข้างๆ มองเจียงชื่ออย่างเงียบๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักที่ชื่นชม
ผู้ชาย ช่วงเวลาที่เขาจริงจังหล่อที่สุด
นี่เป็นครั้งแรกที่ติงเมิ่งเหยนเห็นเจียงชื่อรักษาคนป่วยอย่างจริงจังขนาดนี้ และเทคนิคนี้เชี่ยวชาญมาก ไม่เหมือนมือใหม่ แม้แต่น้อย ยากที่จะจินตนาการว่าเจียงชื่อเพิ่งเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์มาแค่หนึ่งเดือน
ติงเมิ่งเหยนถึงกับคิดว่า ต่อไปข้างหน้าหรือให้เจียงชื่อไปเป็นหมออย่างเป็นทางการ? เงินเดือนก็ไม่เลวนะ
กำลังคิดอยู่ เงาร่างหลายคนเดินมาถึงที่ประตู
หนึ่งในนั้นคือหวงหวาลู่
เขายังคงคาบซิการ์ และพูดอย่างหงุดหงิด “เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย พวกคุณเสร็จหรือยัง? คนอื่นรักษาใช้เวลาแค่เดี๋ยวเดียว พวกคุณใช้เวลาเกือบชั่วโมงแล้ว เกิดอะไรขึ้น พวกคุณกำลังผ่าตัดหรือไง?ใช้เวลานานขนาดนี้?”
ไม่รอเขาพูดจบ เจียงชื่อไม่ได้หันศีรษะไป เข็มเงินพุ่งออกไปทีละเข็มๆ ทำให้ซิการ์หลุดออกจากปากของหวงหวาลู่ ปลิวออกจากประตูไป
“ผู้ป่วยร่างกายอ่อนแอ ทนต่อกลิ่นควันบุหรี่ไม่ได้”
“อีกหนึ่งชั่วโมง คนไข้จะตื่นขึ้นเอง พวกคุณออกไปรอข้างนอกก็พอแล้ว”
หวงหวาลู่ความโกรธขึ้นดวงตา
“ได้ หนึ่งชั่วโมงใช่ไหม?”
“ผมรอ!”
“ผมจะดูว่าคุณจะมาไม้ไหน ถ้าหากไม่สามารถรักษาพ่อผมให้หายได้ อย่าคิดว่าคุณจะหนีไปได้ง่ายๆ ตระกูลหวงของเราไม่ใช้ใครก็จะมาก่อกวนได้ง่ายๆ !”