จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 523 นายน้อยองค์กรฟ้าน้ำ

เหล่าคนรวยที่อยู่ด้านหลังต่างพากันมองมาที่เจียงชื่อด้วยสายตาที่เหยียดหยาม รอเวลาที่เขาจะหน้าแตก
เจียงชื่อยังไม่ทันจะพูดอะไร ซินยุ่นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาก่อน
มางานเต้นรำด้วยอารมณ์ที่คึกคักแต่กลับต้องมาโดนฝ่ายของผู้จัดงานขวางไว้อยู่หน้าประตูเนี่ยนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน?
เธอกล่าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา “เห็นได้ชัดว่าพวกนายนั่นแหละที่เป็นคนส่งจดหมายเชิญนี้ให้พวกเรามางานเต้นรำ ตอนนี้จะมาบอกว่าจดหมายเชิญเหล่านี้ขโมยมาแย่งมา นี่พวกนายจัดการเรื่องกันอย่างนี้เหรอเนี่ย?ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักหรอก พวกเราจะไม่เข้าร่วมแล้วล่ะ!”
“ไม่เข้าร่วม?เหอะเหอะ”
พนักงานต้อนรับดีดนิ้ว ทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจ็ดแปดคนมาล้อมพวกเขาเอาไว้
“นี่คิดว่าที่นี่คือสถานที่อะไรกัน?ที่นี่คือองค์กรฟ้าน้ำนะ!ไม่ใช่คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไปได้”
“ถ้าวันนี้อธิบายมาได้ไม่ชัดเจนพอล่ะก็ อย่าคิดที่จะได้ออกไปเลย”
เจียงชื่อขมวดคิ้ว ฝ่ายผู้จัดงานนั้นดูเผด็จการเกินไปแล้ว
เขาถาม “งั้นนายต้องการให้ฉันทำอย่างไรล่ะถึงจะเชื่อว่าจดหมายเชิญฉบับนี้เป็นของฉันจริงๆ ไม่ได้ขโมยมาแต่อย่างใด?”
พนักงานต้อนรับยิ้ม
“เอาล่ะ นี่มันขนาดไหนกันแล้วยังจะมาแกล้งเนียนต่อหน้าฉันอีกเหรอ?”
“สนุกมากนักเหรอ?”
“อธิบายมาซะว่าไปขโมยมาจากไหนกัน บางทีฉันอาจจะเปิดหนทางรอดชีวิตให้กับนายได้”
“ถ้าหากนายยังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ เหอะเหอะ งั้นต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่วันนี้พวกเราองค์กรฟ้าน้ำจะให้พวกนายได้ชดใช้อย่างแสนสาหัส!”
เจียงชื่อค่อนข้างพูดไม่ออกเลยทีเดียว
อีกฝ่ายนั้นเชื่อว่าตนขโมยจดหมายเชิญมา ยังไงก็ดูไม่ยอม แต่นี่ก็ถือว่าไร้เหตุผลไปหน่อยไหม
อีกอย่าง จดหมายเชิญที่ส่งไป พวกเขาต้องรู้แน่ชัดอยู่แล้วสิว่าคนที่ถูกเชิญมานั้นถูกต้องไหมไม่ใช่เหรอ?ยังจะต้องให้เขามาพิสูจน์ตนเองอีก ช่างเป็นเรื่องน่าตลกเสียจริง
เจียงชื่อถอนหายใจออกมาพร้อมกับจับมือของซินยุ่น ต่อให้ถกเถียงกันไปต่อก็ไม่มีความหมายอะไร
แค่ออกไปก็พอ
ทันทีที่เขากำลังจะหันหลังและเดินจากไป พนักงานต้อนรับก็โบกมือเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเจ็ดแปดคนให้มาล้อมเขาไว้
แน่นอนว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยเหล่านี้นั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเจียงชื่อเลยสักนิด
หากเจียงชื่อต้องการจะออกไปก็ไม่มีใครสามารถมาฉุดรั้งเขาไว้ได้
ขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดอยู่นั้น ทันใดนั้นก็มีชายในชุดสูทผูกไทก้าวเข้ามา
“หยุด”
หลังจากที่พนักงานต้อนรับเห็นชายผู้นั้น เขาก็ทำท่าทางราวกับหนูที่เห็นแมว รีบวิ่งออกไปด้วยความตกใจ ไม่กล้าแม้แต่จะยืนตัวตรงได้แต่ก้มตัวไว้และพูดว่า “คุณชาย ท่านมาแล้วเหรอครับ?”
ชายผู้นั้นพูดกับเขาอย่างไร้ซึ่งความอดทน “ถ้าฉันไม่มาล่ะก็ นายคงทำให้แขกผู้มีเกียรติของฉันต้องขุ่นเคืองเป็นแน่!”
“แขก?”
พนักงานต้อนรับตกตะลึง วันนี้เขาทำตัวสุภาพกับทุกคน จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไปทำให้ขุ่นเคือง?
นอกเสียจาก…
พนักงานเหลือบมองไปที่เจียงชื่อพร้อมกับพูดออกมาอย่างเหลือเชื่อ “คุณชาย ท่านคงไม่ได้จะพูดว่าเขาคือคุณเจียงชื่อคนที่ท่านเชิญมาหรอกใช่ไหมครับ?”
“นี่มันไม่ใช่คำพูดไร้สาระหรอกเหรอเนี่ย?”
เมื่อได้ยินคำตอบของชายผู้นั้น พนักงานต้อนรับก็หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า คนใหญ่คนโตอย่างเจียงชื่อจะมาแต่งตัวเรียบง่ายเช่นนี้ได้
หากอยู่ที่บ้านก็ว่าไปอย่าง แต่นี่มางานเต้นรำอันใหญ่โตแต่กลับแต่งตัวราวกับชาวบ้านอย่างไงอย่างงั้น มันช่างเป็นเรื่องที่น่าตกใจเสียจริง คงโทษพนักงานต้อนรับไม่ได้ที่จะสงสัยในตัวเขา
พนักงานต้อนรับรีบเดินไปพร้อมกับโค้งคำนับให้เจียงชื่อ “คุณเจียงชื่อ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ผมมองไม่ออกว่าคือคุณจริงๆ ผมนี่ตาบอดเสียจริงเลย ผมคิดว่าตัวเองแน่ ผมมีตาหามีแววไม่จริงๆ ผมมองไม่ดีเอง ผม…”
เจียงชื่อโบกมือไปมา ไม่ให้เขาพูดต่อ
ไอ้หมอนี่ใช้ได้ พนักงานรักษาความปลอดภัยนี้ค่อนข้างมีพรสวรรค์ด้านวรรณกรรม พูดออกมาได้ตั้งมากมายหลายคำในเวลาเดียว