“อย่าเข้ามา อย่าเข้ามานะ!”
“พวกแกไม่รู้เหรอว่าฉันคือใคร ฉันเป็นเจ้าของพวกแก ปกติเนื้อที่พวกแกกิน ฉันเป็นคนป้อนให้ทั้งนั้น!”
“พวกแกต้องฟังคำสั่งของฉัน อย่าทำร้ายฉัน เข้าใจไหม?”
ตลกสิ้นดี
พูดแบบนี้กับสัตว์เลือดเย็นงั้นเหรอ?พวกมันคงไม่สนแกมากมายขนาดนั้นหรอก
งูทั้งหมดเลื้อยมาพร้อมกัน ขงกวางเจ๋อสามารถเลี่ยงได้ตัวสองตัว แต่พอมาพร้อมกันสิบกว่าตัวเขาก็ไม่สามารถหลบได้
แคร่ก งูไวเปอร์หนึ่งตัวกัดบนน่องเล็กของเขาไม่ปล่อย
“โอ๊ย!!!”
ขงกวางเจ๋อล้มนั่งบนพื้นด้วยความเจ็บปวด ยังไม่ทันได้สังเกตแผล ก็เห็นงูไวเปอร์หนึ่งตัวเลื้อยเข้าไปในขากางเกงของเขา
“อย่า ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!”
ขงกวางเจ๋อยื่นมือไปจับในกางเกง แต่พอยิ่งจับ งูก็ยิ่งเลื้อยเร็วขึ้น
เขาตกใจจนปลดเข็มขัด แล้วปลดกางเกง สุดท้ายเพิ่งจะปลดกางเกง ก็เห็นงูหัวสามเหลี่ยมสีน้ำตาลเข้มกัดจมูกของเขาหนึ่งคำทันที
ขงกวางเจ๋อใช้มือทั้งสองข้างจับตัวของงูไว้ ทั้งตัวกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น
ยิ่งกลิ้ง งูก็ยิ่งล้อมเขาเยอะขึ้น สุดท้าย ทั้งตัวของเขาก็ถูกงูรัดไว้
แต่ละงูกัดตามเรือนร่างของเขา
ขงกวางเจ๋อที่โดนพิษงู ความเจ็บปวดและความหวาดกลัว ปัจจัยหลายๆ อย่างนี้ทำให้เขาค่อยๆ หมดแรงไป ทั้งตัวไม่สามารถขยับได้ สองมือวางลงแล้วไม่ขยับอีก
ตาย ต้องตายไปแล้วแน่ๆ
ทำกรรมใดไว้ กรรมนั้นก็ตามสนอง
ขงกวางเจ๋ออยากใช้วิธีนี้ทำลายเจียงชื่อ แต่เขาจะไปนึกถึงได้ยังไงว่าเจียงชื่อแอบจัดการกับคนของเขา จากนั้นก็เอางูพวกนี้แอบส่งมาที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวางล่ะ?
เขาตายอย่างไม่ยุติธรรม
เทียบกับเจียงชื่อแล้ว ความสามารถของเขาด้อยไปกว่าเยอะ
ส่วนอีกฝั่ง
ด้านในออฟฟิศท่านประธาน จูหยุนเฉียงและเหยียนไคเหวินตกใจจนตัวหดตรงมุม ร่างสั่นงันงก
ประตูถูกดันไว้ ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย
แต่ว่า!
พวกเขาเบิกตาโตแล้วเห็นอย่างชัดเจน มีงูไวเปอร์ร่างกำยำกลับเลื้อยมาถึงหน้าต่าง แล้วใช้หัวตีกระจกหน้าต่าง
ไม่รู้ว่าทำไม เวลานี้ทำให้จูหยุนเฉียงนึกถึงบทเพลงหนึ่ง ใคร ใครตีหน้าต่างของฉัน?
นี่คือเพลงที่จูหยุนเฉียงชอบ
ทว่าตั้งแต่บัดนี้ ชาตินี้เขาจะไม่ชอบเพลงๆ นี้อีก
ตอน ตอน ตอน……
หัวงูทุกตัวตีกระจกหน้าต่าง ใจของจูหยุนเฉียงก็สั่นสะเทือนขึ้นมา และตกใจจนกางเกงเปียก
เขาผลักเหยียนไคเหวินที่อยู่ข้างๆ “ไป แกรีบไปเพิ่มหน้าต่างแข็งแรงขึ้น”
เหยียนไคเหวินรู้สึกกลัวมาก “ประธานจูท่านล้อเล่นอะไรอยู่ หน้าต่างใหญ่ขนาดนั้น ผมจะเพิ่มความแข็งแรงได้ยังไง?อีกอย่าง ถ้าผมไปแล้วหน้าต่างบังเอิญพังขึ้นมาล่ะ ผมก็ถูกงูไวเปอร์กัดน่ะสิ?”
ทั้งสองเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ประตูแม้แต่ก้าวเดียว
และในเวลานี้ เหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้น
แพล่งเสียงเดียว กระจกหน้าต่างก็ถูกหัวงูสามเหลี่ยมกระแทกจนแตก งูตัวนั้นค่อยๆ เลื้อยเข้ามา นอกจากนี้ งูตัวอื่นๆ ก็เลื้อยตามหลังมาด้วย
ทั้งสองที่อยู่ในห้องตกใจจนสีหน้าขาวซีด
“โอ๊ย!!!”
หนึ่งคนรีบเอาเก้าอี้ขึ้น ร่างไปติดกับผนัง แล้วทำเสียงข่มขู่กับงูไวเปอร์พวกนั้นที่กำลังเข้ามาใกล้
แต่ไม่มีประโยชน์ ในสายตาของงูไวเปอร์ พวกเขาไม่มีค่าพอที่จะพูดถึง
ตอนนี้เวลานี้ รอบนอกอยู่ที่ไม่ไกลจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์หรงกวาง เฉิงดันถิงพาสื่อทำข่าวจำนวนมากมาถึง
