ภายใต้แสงจันทร์สีขาวสว่างไสว บนถนนสายกว้าง มีรถเก๋งคันหนึ่งกำลังขับไปอย่างรวดเร็ว
ในรถนั้น เจียงชื่อควบคุมพวงมาลัยอย่างชำนาญ
ติงเมิ่งเหยนนั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ มองดูทิวทัศน์นอกหน้าต่าง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า และดูไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย
เจียงชื่อถามว่า “เซ็นสัญญาแล้วยังไม่มีความสุขเหรอ?”
ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจ “สัญญาเซ็นแล้วก็จริง แต่ความขัดแย้งระหว่างคุณปู่กับฉันนั้นรุนแรงมากขึ้นแล้ว ไม่ว่ายังไงก็คือคนในครอบครัวเดียวกัน ยังจำได้ว่าตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก คุณปู่รักฉันมาก และชอบให้ฉันขี่เล่นบนหลังของเขา ไม่รู้จริงๆเลยว่าทำไม ความสัมพันธ์ระหว่างของพวกเราจะแย่ลงได้ขนาดนี้”
ในโลกใบนี้วุ่นวายเกินไป และมีการเปลี่ยนแปลงที่เร็วเกินไป
เมื่อเผชิญกับผลกำไร ความรักในครอบครัวก็ดูไม่มีสีสันและอ่อนแรงไปหมดเลย
ติงเมิ่งเหยนกล่าวต่อไปว่า “อันที่จริงฉันเคยคิดมาโดยตลอดว่า จะปล่อยมันไปดีไหม? คืนหุ้นให้คุณปู่ไป และให้พี่สองรับตำแหน่งหัวหน้าตระกูล ถ้าฉันออกไปจากตระกูล งั้นทุกคนก็น่าจะมีความสุขกันหมดแล้วใช่ไหม?”
นี่ เป็นเพียงความคิดที่ไร้เดียงสาเท่านั้น
เจียงชื่อกล่าวว่า “หัวใจของคุณปู่ได้ถูกผลกำไรครอบครองอย่างสมบูรณ์ เว้นแต่จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ มิเช่นนั้น คงไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว”
“แต่เมิ่งเหยน ถ้าคุณรู้สึกเหนื่อยแล้ว และอยากจะหนีออกจากชีวิตที่เจ็บปวดเช่นนี้ ผมสนับสนุนคุณในการคืนหุ้นกลับไป”
“ไม่ว่าแห่งหนใด ไม่ว่าชีวิตจะผันผวนแค่ไหน ผม จะอยู่กับคุณเสมอ”
ติงเมิ่งเหยนแสดงรอยยิ้มที่มีความสุขและหวานแหววออกมา
เธอเอนตัวเข้าไปต่อหน้าเจียงชื่อ และจูบเขาเบาๆบนใบหน้า “ขอบคุณมาก สามี”
ภายใต้แสงจันทร์ที่สว่างไสว เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความรัก
ในโลกนี้เต็มไปด้วยความโลภ ความรู้สึกที่จริงใจนั้นมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด
วันถัดมา
เจียงชื่อได้รับโทรศัพท์จากหลัวเฟิง บอกว่าเขาจะไปเจรจาการเข้าซื้อกิจการครั้งสุดท้ายที่คลับฟุตบอลหยวนเทียน และถามเจียงชื่อว่าจะไปด้วยหรือไม่
ภายใต้ความอยากรู้อยากเห็น เจียงชื่อก็เลยตอบตกลงทันที
ตอนที่เวลาใกล้จะถึงเที่ยง หลัวเฟิง ตู้เฉียน ตู้คุนสามคน และเจียงชื่อพบกันอยู่ที่ประตูคลับหยวนเทียน
คนทั้งกลุ่มเข้าไปในสนามฝึกซ้อม และพบกับเจ้าของสโมสร—–หยางเหวยเค่อ
“เจ้านายหยาง!”
ตู้คุนวิ่งเหยาะๆไปที่หยางเหวยเค่อ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้านายหยาง พวกเรามาเพื่อเจรจารายละเอียดการเข้าซื้อกิจการขั้นสุดท้ายกับคุณในวันนี้”
หยางเหวยเค่อพยักหน้าเบาๆ ไม่พูดอะไร และมองดูกลุ่มคนที่กำลังฝึกซ้อมต่อไป
ตู้คุนตะลึงเล็กน้อย และถามว่า “เจ้านายหยาง?”
หยางเหวยเค่อกล่าวว่า “รออีกสักครู่ มีแขกที่ยังมาไม่ถึง”
ยังมีแขกอีกเหรอ?
เรื่องการเข้าซื้อกิจการ ทางด้านบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งได้มอบอำนาจให้พวกเขาจัดการอย่างเต็มที่ไปแล้ว คุยกับพวกเขาก็พอแล้ว ทำไมถึงยังมีแขกคนอื่นอีกล่ะ?
ในตอนที่กำลังสับสนอยู่ จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะที่ร่าเริงดังขึ้นมา
“เจ้านายหยาง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
ทุกคนหันไปมอง และเห็นเพียงชายวัยกลางคนสวมแว่นกันแดดกำลังเดินเข้ามาในสนามฝึกซ้อม
“โอ้ย ไอ้เมิ่งคุณมาจนได้ ผมรอคุณมานานแล้ว ไปกันเถอะ ไปคุยรายละเอียดกันที่ห้องประชุมพร้อมกับทุกคนกันเถอะ”
ทัศนคติของหยางเหวยเค่อที่มีต่อไอ้เมิ่งคนนี้สุภาพมาก ในทางกลับกัน ทัศนคติของเขาที่มีต่อตู้คุนและคนอื่นๆนั้นแย่มาก ซึ่งทำให้ตู้คุน และหลัวเฟิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
คนทั้งกลุ่มเดินเข้าไปในห้องประชุม และเลขานุการนำน้ำชามาเสิร์ฟ
หยางเหวยเค่อแนะนำว่า “ท่านนี้ เป็นประธานของหรงฉายประกันภัย—–คุณเมิ่งเหวิน ในตอนเมื่อวานนี้ คุณเมิ่งเหวินก็ได้มาถามผมเกี่ยวกับข้อเสนอการซื้อกิจการของคลับฟุตบอลหยวนเทียน”
“ผมคิดว่า ในเมื่อทุกคนต่างก็ต้องการจะซื้อกิจการ งั้นก็ควรจะมานั่งลงพร้อมกันแล้วคุยกัน”
“ดังนั้นในวันนี้ จึงได้นัดให้พวกคุณทุกคนมาที่นี่”
