เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวเฟิงและคนอื่นๆถึงตระหนักได้ว่า จริงๆแล้วเมิ่งเหวินคนนี้เป็นคู่แข่งกับพวกเขานั่นเอง เมื่อดูจากท่าทางที่ชมเชยของหยางเหวยเค่อ สามารถแน่ใจได้ว่า ราคาที่เมิ่งเหวินเสนอออกมานั้นสูงกว่าที่พวกหลัวเฟิงเสนอออกมาอย่างแน่นอน!
หลัวเฟิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
เขาถามว่า “เจ้านายหยาง ในเรื่องนี้คุณทำไม่ถูกเลย พวกเราได้เจรจาความตั้งใจของเราในสองวันที่ผ่านมาแล้ว และเหลือเพียงการสรุปรายละเอียดขั้นสุดท้ายก็จะสิ้นสุดลงแล้วไม่ใช่เหรอ? สโมสรของคุณ ไม่ว่ายังไงก็ต้องขายให้พวกเรา และขายให้บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง จะเปลี่ยนใจอย่างกะทันหันได้อย่างไร?”
ไม่ต้องให้หยางเหวยเค่อพูด เมิ่งเหวินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหัวเราะและพูดว่า “เมื่อพูดถึงการคุยเรื่องซื้อกิจการ สิ่งสำคัญที่สุดก็ขึ้นอยู่กับคำว่า ‘พูดคุย’ ไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่คุณอยากได้ก็จะมอบให้คุณไปเลย?”
“อีกอย่าง เจ้านายหยางคนนี้ได้เซ็นสัญญากับพวกคุณไปแล้วหรือยัง? มีลายลักษณ์อักษรหรือไม่?”
“ยังไม่มีอะไรเลย คุณก็อยากจะทำการซื้อขายแบบบังคับแล้ว มีเหตุผลเช่นนี้อยู่ในโลกนี้หรือไม่?”
คำพูดเหล่านี้ทำให้หลัวเฟิงไม่มีอะไรจะพูดเลย
หยางเหวยเค่อยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะ ทุกคนอย่าเพิ่งทะเลาะกัน อย่างไรก็ตามความคิดของผมก็คือพวกคุณทั้งคู่พูดคุยกัน แล้วดูว่าเจ้าไหนจริงใจมากกว่ากัน”
เขาจงใจเน้นคำว่า ‘จริงใจ’
เห็นได้ชัดว่า หยางเหวยเค่อเห็นแก่เงิน คนที่ให้ราคาสูงกว่า และผู้ใดสามารถออกเงินเยอะกว่ากัน สโมสรก็จะขายให้ผู้นั้น
ความคิดของนักธุรกิจนั้น ไม่มีอะไรต้องตำหนิได้เลยจริงๆ
หลัวเฟิงหยิบเอกสารออกมาหนึ่งฉบับ แล้วพูดว่า “ราคาตามความตั้งใจก่อนหน้านี้ของพวกเรา บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งยินดีที่จะออกเงินเจ็ดร้อยล้านเพื่อจัดซื้อกิจการคลับฟุตบอลหยวนเทียน”
พูดตามความจริงแล้ว นี่เป็นตัวเลขที่ค่อนข้างสูง
สโมสรระดับ B ที่ไม่มีชื่อเสียงและใกล้จะล้มละลายแบบนี้ มีมูลค่าทางการค้าจำกัดมากนัก โดยมีราคาในท้องตลาดไม่ถึงห้าร้อยล้านเลย
บริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งยินดีที่จะใช้เงินเจ็ดร้อยล้าน ซึ่งถือได้ว่าจริงใจอย่างยิ่งแล้ว นี่คือเหตุผลที่หยางเหวยเค่อตกลงจะขายกิจการสโมสรตั้งแต่แรก
แต่เดิมหลัวเฟิงคิดว่าตัวเลขดังกล่าวอาจทำให้ฝ่ายตรงข้ามเกรงกลัว
แต่ผลลัพธ์คือ เมิ่งเหวินเย้ยหยันอย่างดูถูก “เจ็ดร้อยล้านเหรอ? ด้วยเงินแค่นี้ก็อยากจะซื้อกิจการสโมสรฟุตบอลที่มีขนาดใหญ่ขนาดนี้งั้นเหรอ? ส่งเสียขอทานอยู่เหรอ?”
“หรงฉายประกันภัยของเรา ยินดีที่จะออกเงินหนึ่งพันล้าน!”
หนึ่งพันล้าน ซึ่งสูงกว่ามูลค่าที่แท้จริงของคลับหยวนเทียนเป็นสองเท่าเลยทีเดียว จะต้องพูดว่า ผู้ที่ขายประกันนั้นร่ำรวยมากจริงๆเลย
ถึงแม้ว่าจะเป็นเจ้ายักษ์ใหญ่ในอุตสาหกรรมอย่างบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง อยู่ต่อหน้าของคนที่ขายประกัน ก็มีท่าทีที่อ่อนแอเกินไปเล็กน้อย
เมิ่งเหวินเอนกายลงบนเก้าอี้อย่างเฉยเมย ไขว้ขา และมองไปยังผู้คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทางขี้เล่น โดยไม่สนใจพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
หลัวเฟิงรู้สึกอักอ่วนอย่างมาก
แม้ว่าบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่งจะมอบอำนาจให้เขามาจัดการแทนทั้งหมด แต่เขาก็ไม่ได้มีอำนาจในการ ‘เพิ่มเงินทุน’ เลย พูดตรงๆแล้ว เขาก็เป็นได้เพียงผู้ดำเนินการ และเครื่องมือในการพูดคุยถึงรายละเอียดเท่านั้น
เรื่องเงินได้มีการเจรจาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
ในขณะนี้แม้ว่าหลัวเฟิงอยากจะเพิ่มเงินทุน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ตู้คุนกัดฟัน และพูดด้วยเสียงต่ำ “พี่เฟิง โทรหาประธานซุนแห่งบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง แล้วเพิ่มเงินทุน”
หลัวเฟิงรู้สึกอักอ่วนมาก ราคาได้คุยกันไว้เรียบร้อยแล้ว และเพิ่มเงินทุนอย่างกะทันหัน เรื่องแบบนี้ซุนจ้ายเย้นจะเห็นด้วยก็บ้าแล้ว
เขาก็ไม่มีหน้าที่จะโทรหาคนอื่นเขา
เมิ่งเหวินหาว “เฮ้ พวกคุณกำลังกระซิบอะไรอยู่ที่นั่นเหรอ? ไม่มีเงินแล้วใช่ไหม? ถ้าไม่มีเงินแล้วก็รีบเก็บของแล้วไปให้พ้นซะ อย่ามาขัดขวางความคืบหน้าของผมอยู่ที่นี่ ผมงานยุ่งมากเลยนะ!”
หลัวเฟิงและคนอื่นๆมองไปที่เมิ่งเหวินอย่างโกรธจัด
หากการเข้าซื้อกิจการล้มเหลว ไม่เพียงแต่จะผิดต่อซุนจ้ายเย้นเท่านั้น พวกเขาก็อาจจะตกงานไปด้วย
ไม่มีความสุขเหรอ!
แล้วจะทำยังไงได้อีกล่ะ? เมื่อเทียบกับหรงฉายประกันภัยผู้มั่งคั่งและแข็งแกร่งกว่า พวกเขาทั้งสามคนก็ไม่ถือเป็นอะไรเลย
ในขณะที่พวกเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป และกำลังจะปลดอาวุธและมอบตัว เจียงชื่อที่นั่งเงียบอยู่ที่มุมห้องเอ่ยปากกล่าวขึ้นมาว่า “หนึ่งพันห้าร้อยล้าน คลับหยวนเทียน ผมเอาแล้ว”
