ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนของทหารมีมากกว่าพวกเขาถึงสองเท่า
สงคราม กำลังจะปะทุขึ้น
ตรงกลางกลุ่มทหารแหวกออก จากนั้นก็ผู้ชายร่างกำยำคนหนึ่งเดินออกมา เป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดจากหนึ่งในสิบสองปีจักรราศี — พฤษภ
เขาก้าวเดินอย่างเชื่องช้าไปทางเสว่เจวี๋ย ไอหัวตะบองและคนอื่นๆ แล้วกว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ทำไมคนถึงได้มารวมตัวกันที่นี่ตั้งเยอะแยะ? แยกย้ายกันเถอะ”
เสว่เจวี๋ยเพ่งมอง ความสูงของผู้ชายคนนี้เกินสองเมตรใช่ไหม?
ความสูงร้อยแปดสิบของเขาไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึงเลย ดังนั้นเขาจึงต้องเงยหน้ามองอีกฝ่าย
โดยเฉพาะแขนทั้งสองข้างของพฤษภก็ยังใหญ่กว่าเอวของเขามาก หมัดเดียวก็คงฆ่าเสือได้ตัวหนึ่งเลยหรือเปล่า? เพียงแค่ปรายตามองก็ทำให้คนรู้สึกถึงความกดดันอย่างรุนแรง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสู้กับเขาเลย
ทำให้เสว่เจวี๋ยผู้ที่มีความกล้าเกินมากแค่ไหนยังไม่กล้าสู้กับพฤษภ
เขากลืนน้ำลาย มองดูพฤษภและกองทัพของเขา จากนั้นก็หันกลับไปมองจูหยุนเฉียงและเหยียนไคเหวิน แล้วก็แอบพูดในใจ “จริงๆแล้วเจ้าสวะสองคนนี้มันไปผิดใจกับใครกันแน่?”
ถ้าทำผิดใจกับหัวล้านหลง อย่างนั้นก็ยังพอไหว ยังพอหาวิธีช่วยเหลือได้แม้จะยากลำบาก
แต่ผิดใจกับทหารพวกนี้ จะเอาชีวิตรอดได้อย่างไร?
“งั้น พี่ใหญ่คนนี้ ผมก็แค่ผ่านมาแถวๆ นี้ ไม่เกี่ยวกับผม ผมไปก่อนนะ บ๊าย บาย”
เสว่เจวี๋ยรู้สถานการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างดีจึงพาลูกน้องกลับ
ยิ่งไอหัวตะบองนี่ไม่ต้องพูดถึง ก้มหัวแล้วพาคนออกจากสนามรบโดยไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ
นอกจากพวกเขาแล้ว คนอื่นๆก็พาพวกของตัวเองกลับไปอย่างต่อเนื่อง
นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน เว้นแต่ว่าอยากตายก็ไม่มีใครอยากจะสู้กับทหารพวกนี้ เงินเยอะแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์
“ถอนตัว”
“ไป พวกเราไปกันเถอะ”
“รีบไปเถอะ พวกนั้นไปหมดแล้ว”
เวลายังไม่ถึงสิบนาที คนสามร้อยกว่าคนก็ได้มลายหายไป ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว
สงครามก็ไม่ต้องสู้ แค่พึ่งพลังที่ปล่อยออกก็ขู่ให้ทุกคนกลัวจนหนีกันไปหมด
พฤษภปัดมือ “เอาล่ะ คนไปกันหมดแล้ว งั้นพวกเราก็ไปบ้าง”
พฤษภหันหลังกลับไปพร้อมกับกองทัพขนาดใหญ่
ที่เกิดเหตุ เหลือเพียงหัวล้านหลง จูหยุนเฉียง เหยียนไคเหวินและคนของเขาเท่านั้น ผู้คนกว่าพันคนเป็นเหมือนกระแสน้ำ ขึ้นว่าเร็วแล้ว แต่ลงเร็วกว่า
จูหยุนเฉียงมองถนนที่ว่างเปล่าตรงหน้าด้วยความงุนงง
คิดว่าตัวเองก็รอดอยู่แล้วเชียว แต่…
เรื่องราวเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดนี้เกินความคาดหมายของเขา กำลังพลของเจียงชื่อแข็งแกร่งมากจริงๆ ครั้งนี้ เขายอมแพ้อย่างที่สุดจริงๆ
ร่างทั้งร่างอ่อนยวบลงกับพื้น แม้จะยืนก็ยืนไม่อยู่ ถูกคนของหัวล้านหลงนำตัวขึ้นไปบนรถตู้
หัวล้านหลงถอนหายใจเฮือกใหญ่
ถ้าไม่ใช่เพราะพฤษภพาคนมา เขาก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้านี้อย่างไร
จากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้หัวล้านหลงเข้าในอำนาจของเจียงชื่อมากขึ้น
“ลูกพี่ นะลูกพี่ จริงๆแล้วพี่เป็นใครกันแน่”
“ความแข็งแกร่งของพี่มีพลังจนทำให้คนหวาดกลัวเกินไปแล้ว”
หัวล้านหลงสูดหายใจเข้าสองสามครั้ง จากนั้นก็พาจูหยุนเฉียงขึ้นรถตู้และขับออกไป
จุดหมายปลายทางคือห้องโถงเซ่นไหว้ของตระกูลเฉิง
