ที่โรงงานหิน เจียงชื่อมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง
ที่ต่างจากครั้งก่อนก็คือ ครั้งนี้เขามาที่นี่ในฐานะผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อของบริษัทเครื่องประดับดาวฤกษ์ ข้างกายมีผู้ช่วยชื่อ “หลินซิงหยู่” ติดตามมาด้วย
“ที่นี่แหละค่ะ” หลินซิงหยู่ชี้ไปที่ร้านแห่งหนึ่ง “ร้านขายหินจัยหรง ผู้จัดการหยวนระบุว่าให้พวกเรามาซื้อที่ร้านนี้”
กำชับว่าต้องซื้อร้านไหน ทำให้เจียงชื่อรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
เขาเอ่ยถาม “เมื่อก่อนก็ระบุร้านที่ต้องซื้องั้นเหรอ?”
“เปล่าค่ะ เมื่อก่อนจะเปรียบเทียบสินค้าและราคาของแต่ละร้าน” หลินซิงหยู่พูดตามความเป็นจริง “ครั้งนี้ได้รับข้อมูลที่น่าเชื่อถือมา ว่าร้านขายหินจัยหรงมีสินค้าล็อตใหญ่เข้ามาใหม่ ฉะนั้นพวกเราจึงต้องรีบมาซื้อไว้ก่อนในขณะที่ราคามันยังต่ำอยู่”
เหอะเหอะ มันจะมีเรื่องดีขนาดนั้นได้ยังไง?
หยวนหยาเหว่ยไม่มีทางให้เจียงชื่อมาทำเรื่องง่ายๆ อย่างนี้หรอก
“เข้าไปดูกันเถอะ”
ทั้งสองคนเดินตามกันเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านรีบออกมาต้อนรับทันที
“ทั้งสองท่านต้องการอะไรบ้างครับ?”
หลินซิงหยู่เป็นฝ่ายเอ่ยพูดก่อนว่า “เถ้าแก่เถียน พวกเรามาจากบริษัทเครื่องประดับดาวฤกษ์ ก่อนหน้านี้ได้โทรศัพท์ติดต่อมาแล้ว”
เถ้าแก่เถียนเข้าใจได้ทันที “อ้อ พวกคุณมาซื้อหินล็อตใหญ่นี่เอง มาครับ ตามผมเข้ามา”
เขาพาเจียงชื่อ หลินซิงหยู่เดินผ่านห้องรับแขก แล้วเข้าไปทางประตูหลัง เดินผ่านพื้นที่ว่างเปล่า จนมาถึงโกดังเก็บหิน
ล้วงกุญแจออกมา แล้วเปิดประตูโกดัง
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคน คือหินกองใหญ่หลายกอง จำนวนมากจนน่าตกใจ
เถ้าแก่เถียนพูดว่า “ทั้งหมดนี่เป็นหินที่เพิ่งขุดกลับมา ทั้งสองท่านเชิญดูได้เลยครับ”
เจียงชื่อเดินเข้ามา เมื่อเข้ามา ก็พบความผิดปกติทันที
หินที่นี่ถึงแม้จะมีจำนวนมาก แต่หินที่ใช้ประโยชน์ได้มีน้อยมาก!
แทบจะพูดได้ว่า เป็นหินไม่มีคุณภาพทั้งนั้น
เพราะเจียงชื่อสัมผัสได้ว่าหินเหล่านี้ไม่ค่อยมีปฏิกิริยาตอบสนองสักเท่าไหร่ พูดได้ว่าแต่ละก้อนเป็นขยะทั้งนั้น ถ้าหากซื้อหินแบบนี้ไป คงขาดทุนจนแม้แต่กางเกงบ็อกเซอร์ก็ไม่เหลือ
ชั่วพริบตาเดียว เจียงชื่อก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้ทันที
มิน่าล่ะ หยวนหยาเหว่ยถึงได้จัดการให้เขามาที่นี่
หินที่นี่ไร้คุณภาพมาก หยวนหยาเหว่ยต้องรู้ก่อนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นจึงจงใจให้เขามาที่นี่ เพื่อให้เจียงชื่อซื้อขยะพวกนี้ไปในราคาที่สูง หลังกลับไปก็จะพิสูจน์ได้ว่าสายตาของเจียงชื่อนั้นแย่แค่ไหน และใช้โอกาสนี้กำจัดเขาทิ้ง
เพื่อกำจัดเจียงชื่อ หยวนหยาเหว่ยถึงต้องลงทุนลงแรงถึงเพียงนี้
วิธีที่ดีที่สุด ก็คือรีบไปจากที่นี่ทันที เจียงชื่อไม่ต้องจ่ายเงินสักแดงเดียว แบบนี้ก็จะไม่เกิดความเสียหายใดๆ
แต่ถ้าทำอย่างนี้ ก็เหมือนกับคนขี้ขลาด
กลับไปไม่สามารถอธิบายอะไรได้
เจียงชื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วใช้ใจสัมผัสกับหินกองโตที่อยู่ในโกดังแห่งนี้ ค่อยๆ คัดแยกทีละก้อนทีละก้อน ถึงแม้จะช้าไปหน่อย แต่ความบริสุทธิ์ก็จะค่อนข้างสูง
ไม่นาน เจียงชื่อก็พบกับเรื่องน่ายินดี ที่นี่ยังมีของคุณภาพดีอยู่บ้าง แต่จำเป็นต้องเลือกหน่อย จากหนึ่งในร้อย หนึ่งในพัน ถึงจะเจอของดีมีคุณภาพ
ที่น่าดีใจก็คือ เจียงชื่อมีสายตาที่พิเศษแบบนี้
เจียงชื่อเลยเอ่ยถามว่า “หินพวกนี้ขายยังไง?”
เถ้าแก่เถียนพูดอย่างเด็ดขาดว่า “หินทั้งโกดัง เหมาขายในราคาสามร้อยล้าน คุณซื้อเท่าไหร่ ก็แบ่งให้ตามสัดส่วน อย่างเช่นคุณซื้อหนึ่งร้อยล้าน ผมก็เอาสินค้าหนึ่งในสามส่วนให้คุณ ขอเตือนอย่างเป็นมิตรนะครับ การซื้อสินค้าล็อตใหญ่อย่างนี้ ต้องซื้อขั้นต่ำหนึ่งร้อยล้าน”
เขาได้พูดเพิ่มเติมอีกว่า “ถ้าหากคุณไม่อยากวุ่นวาย ก็จ่ายมาสามร้อยล้าน ผมจะส่งสินค้าทั้งหมดให้คุณถึงที่ เป็นยังไงครับ?”
เจียงชื่อโบกปัดมือ “ไม่ต้องมากขนาดนั้นหรอก แค่หนึ่งร้อยล้านก็พอ ผมซื้อจำนวนหนึ่งร้อยล้านก็พอ”
เถ้าแก่เถียนพยักหน้า “ครับ งั้นผมจะเอาสินค้าหนึ่งในสามของโกดังให้คุณแล้วกัน”
“เดี๋ยวก่อน”
“มีอะไรครับ?”
“ผมต้องการเลือกสักหน่อย”
เถ้าแก่เถียนหัวเราะ “ผู้จัดการเจียง คุณอย่าพูดเล่นกับผมนะครับ ซื้อในปริมาณมากขนาดนี้ เลือกไม่ได้หรอกครับ ถ้าหากเลือกได้ ก็ไม่ใช่ราคานี้แล้ว”
เจียงชื่อพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่ได้ ผมจำเป็นต้องเลือก”
จำเป็นต้องเลือกอยู่แล้ว
ถ้าหากเอาหินหนึ่งในสามส่วนกลับไปโดยไม่ได้เลือก คงขาดทุนย่อยยับ
เถ้าแก่เถียนไม่พอใจ สีหน้าบึ้งตึง “ผู้จัดการเจียง คุณไม่ทำตามกฎเกณฑ์เลยนะครับ ถ้าหากคุณทำแบบนี้ งั้นผมก็คงขายให้คุณไม่ได้ ขายส่งก็คือราคาขายส่ง ถ้าจะเลือกก็ต้องซื้อในราคาขายปลึก ไม่เหมือนกันนะ”
เจียงชื่อถอนหายใจ แล้วค่อยๆ พูดว่า “ก็ได้ งั้นผมก็ไม่ทำให้คุณลำบากใจ”
เขายื่นนิ้วชี้ออกมา “ผมจะเลือกหินจากโกดังแค่ 100 ก้อน ผมต้องการหนึ่งร้อยก้อนเท่านั้น”
เถ้าแก่เถียนกับหลินซิงหยู่ต่างอึ้งกันไปเลย
นี่หมายความว่ายังไง?
“ไม่ใช่ คุณไม่ซื้อล็อตใหญ่แล้วเหรอ?”
“ก็ซื้อแบบล็อตใหญ่ไง 100 ก้อน”
“100 ก้อนจะเรียกว่าซื้อล็อตใหญ่ได้ยังไง? นั่นเป็นเงินแค่ไม่กี่หยวนเองนะ?”
เจียงชื่อยิ้มพลางเอ่ยพูด “วางใจเถอะ ผมให้คุณหนึ่งร้อยล้านเหมือนเดิม แต่ผมต้องการแค่ 100 ก้อน แต่เงื่อนไขก็คือ คุณจำเป็นต้องให้ผมเลือก”
เงื่อนไขแบบนี้เถ้าแก่เถียนไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย
หนึ่งร้อยล้านซื้อหิน 100 ก้อน เท่ากับว่าซื้อหิน 1 ก้อนในราคาหนึ่งล้าน!
เถ้าแก่เถียนรู้ดีอยู่แก่ใจ ว่าหินที่นี่เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์คือขยะ หากอยากได้ทุนคืน ก็ต้องสายตาเฉียบแหลมมาก ต้องเลือกทีละก้อนทีละก้อนถึงจะเจอหินคุณภาพเยี่ยม
เหอะเหอะ นี่เท่ากับว่าอะไรล่ะ?
เท่ากับว่าคุณไปซื้อลอตเตอรี่ ซื้อติดต่อกันหนึ่งร้อยใบ เพื่อให้ถูกรางวัลห้าล้าน!
เป็นไปได้เหรอ?
ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด!
เถ้าแก่เถียนมองเจียงชื่ออย่างเหยียดหยามมาก คิดว่าเขาเป็นแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง จึงพูดอย่างอารมณ์ดีเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่า “ผู้จัดการเจียง คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้ล้อผมเล่น?”
