จอมนักรบท้าโลก – ตอนที่ 88 เกล็ดย้อนใต้คอมังกร

บทที่ 88 เกล็ดย้อนใต้คอมังกร
นี่ก็คือ ชะตากรรมของคนที่แตะโดนเกล็ดย้อนของเจียงชื่อ!
หลังจากออกไป เจียงชื่อได้ให้ที่อยู่แก่หัวล้านหลง
“เฮียเจียง นี่คือ?”
“นี่คือที่อยู่ของบริษัทเทคโนโลยีจิ้นเมิ่ง พรุ่งนี้นายพาพี่น้องไปที่นั่น ฉันจะปฏิบัติตามสัญญา”
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปที่นั่นตามนัด”
หลังจากพูดจบ เจียงชื่อก็แยกตัวออกจากคนอื่นๆ และเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน
ในคืนที่มืดมิดและแสนเศร้า เขาเหมือนจะไม่เคยปรากฏมาก่อน มีเพียงรอยแผลเป็นที่ทรุดโทรมและความเสื่อมโทรมของสถานที่เท่านั้นที่ทำให้รู้ว่า เทพแห่งสงครามชูร่าน่ากลัวแค่ไหน!
……
เมื่อเขากลับถึงบ้าน เจียงชื่อก็แสดงสีหน้าสงบทันที
ติงเมิ่งเหยนรีบเดินมาทันที พร้อมกับตบหน้าอกของตัวเองและพูดว่า “คุณกลับมาจนได้ ฉันกังวลจริงๆว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ”
เจียงชื่อยักไหล่ “ฉันแค่กลับไปทำธุระที่บริษัท จะเกิดอะไรขึ้นได้ยังไง?”
ด้านโน้นติงฉี่ซานและซูฉินได้เตรียมอาหารเต็มโต๊ะเรียบร้อย และทักทายทั้งสองคนให้มาทานข้าว
ครอบครัวสี่คนรวมตัวกัน และเพลิดเพลินกับอาหารโอชา
ในระหว่างรับประทานอาหาร มีข่าวชิ้นหนึ่งออกอากาศทางทีวี หวางหย่าเหม่ยเจ้าของบริษัทเฉิงหมิงหู้ต้ง และบรรณาธิการของบริษัทไห่ฉงเซิ่งได้จัดงานแถลงข่าวพิเศษ เพื่อชี้แจงข่าวต่อสาธารณะ
ยิ่งดูข่าวติงเมิ่งเหยนก็ยิ่งมีความสุข และเธอก็รู้สึกอารมณ์ดีอย่างห้ามใจไม่อยู่
ในตอนนี้ เจียงชื่อโน้มตัวเข้ามาที่หูของเธอและพูดว่า “อย่าลืม เราได้เดิมพันกันไว้แล้ว ฉันบอกคุณแล้วว่าพวกเขาจะต้องมาขอโทษแน่ ฉันชนะแล้ว คุณควรรักษาสัญญา … ”
ติงเมิ่งเหยนมองไปรอบๆ แก้มเธอแดงขึ้นมาทันที
เธอผลักเจียงชื่อออกเบาๆ “พ่อแม่อยู่ที่นี่นะ คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่? ถอยไปๆ!
ติงฉี่ซานเห็นว่าท่าทีของพวกเขาผิดจากปกติ และถามว่า “พวกเธอสองคนเป็นอะไรหรือเปล่า? ทะเลาะโกรธกันอยู่เหรอ?”
“ไม่ใช่ … ” ติงเมิ่งเหยนรู้สึกอายมาก จนก้มศีรษะลงและพูดว่า “ฉันอิ่มแล้ว จะเข้าห้องไปนอนก่อน”
เธอลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว
ซูฉินกล่าวอย่างสงสัยว่า “นี่แค่กินไปไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว? ชื่อเอ๋อพวกเธอทะเลาะกันหรือเปล่า?”
เจียงชื่อยิ้ม “เปล่าครับ เพียงแค่ความคิดเห็นไม่ตรงกันนิดหน่อยนะ”
“ความคิดเห็นอะไรหรือ?”
“อืม……ฉันอยากจะรีบมีหลานชายให้คุณสองคน แต่เธอไม่ยอม”
ซูฉินและติงฉี่ซานมองหน้ากันและหัวเราะ
ซูฉินจงใจแสร้งทำเป็นโกรธมากและพูดว่า “นายนี่ก็จริงๆ มาพูดเรื่องแบบนี้ระหว่างทานข้าวได้อย่างไร ไม่รู้จักละอายจริงๆเลย”
ติงฉี่ซานขมวดคิ้ว “ทำไมถึงพูดระหว่างทานข้าวไม่ได้? ฉันคิดว่าคำพูดของ ชื่อเอ๋อมีเหตุผลดี อายุพวกเขาก็ไม่น้อยแล้ว ถึงเวลาที่ต้องรีบมีลูกแล้ว ฉันรออุ้มหลานอยู่”
เจียงชื่อส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “เมิ่งเหยนดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะ … ”
ซูฉินกล่าวว่า “เฮ่อ เป็นผู้หญิงจะยอมกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน? แม้ว่าในใจจะเห็นด้วย แต่ปากก็ต้องบอกว่าไม่ยอม บางครั้งในฐานะที่เป็นผู้ชายนายต้องใช้ไม้‘แข็ง’บ้าง”
ติงฉี่ซานกรอกตาใส่เธอ “พวกผู้หญิงก็เรื่องเยอะแบบนี้ล่ะ”
เจียงชื่อถาม “แล้วตอนนี้ฉันควรหรือยัง ???”
“ยังต้องถามอีกหรือ” ซูฉินกล่าวว่า “นายไม่เห็นว่าเมิ่งเหยนรีบเข้าห้องนอนโดยไม่กินข้าวด้วยซ้ำเหรอ? นี่เป็นการบอกใบ้ให้นายทราบ ปากบอกไม่เห็นด้วย แต่ในใจแอบตอบตกลงแล้ว ทำไมนายไม่ริเริ่มกว่านี้ล่ะ หรือนายจะรอให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายริเริ่มเหรอ?”
ติงฉี่ซานพยักหน้า “ฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่แม่ของนายพูด ผู้ชายต้องเป็นฝ่ายริเริ่มในเรื่องนี้”
เจียงชื่อครุ่นคิดสักพัก “ฉันเข้าใจแล้ว”
เขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วปิดประตูห้องนอนด้วย
ติงเมิ่งเหยนรู้สึกไม่ดี เลยเอาผ้าห่มคลุมร่างของเธอไว้ และถามอย่างประหม่า “คุณ คุณต้องการทำอะไร?”
เจียงชื่อถอดเสื้อคลุมของเขา และเดินไปที่เตียงพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ไม่ทำอะไร”
“ตามความประสงค์ของผู้ใหญ่ทั้งสอง มีลูกสักคน”