บทที่ 42 ดาร์ก เดม่อนไม่สนุกกับการประลอง
หลังจากพูดถึงกฎเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ต้องให้ความสนใจระหว่างการประลอง ศาสตราจารย์โจนส์ก็หยิบขวดโหลที่มีแผ่นตัวเลขออกมา และขอให้นักเรียนหยิบไปทีละคน
เหล่าจอมเวทฝึกหัดก้าวออกมาทีละคน สอดมือเข้าไปในขวดโหลและจั่วแผ่นตัวเลขออกมา
น่าแปลกที่มีนักเรียนเพียงแค่เจ็ดสิบแปดคนจากทั้งสี่บ้านที่สร้าง [สัตว์อสูรมายา] ได้สำเร็จภายในสัปดาห์นี้
เฉลี่ยแล้วแต่ละบ้านมีไม่ถึงยี่สิบคนที่ทำได้!
นักเรียนที่เหลือส่วนใหญ่ยังคงล้มเหลว และต้องเริ่มสะสมคะแนนเพื่อซื้อชุดวัตถุดิบใหม่
ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่านี่เป็นกับดักที่ศาสตราจารย์จงใจวางไว้อย่างเจตนา เพื่อสั่งสอนนักเรียนปีหนึ่งที่ใช้คะแนนของพวกเขาไปกับถนนนักเดินทางจนหมด ก่อนที่จะสามารถสร้าง [สัตว์อสูรมายา] ขึ้นมาได้
พูดสั้น ๆ คือ ดาร์กไม่รู้ว่ามีใครได้รับบทเรียนนี้หรือไม่ แต่เวอร์เธอร์และโรเบิร์ตได้รับบทเรียนแล้วอย่างแน่นอน…
ส่วนเรื่องจะเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้รับบทเรียนหรือไม่แล้วนั้น มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
…
ดาร์กเดินไปที่โหลแล้วหยิบป้ายที่มีหมายเลขเจ็ดขึ้นมา
“เอ่อ ฉันต้องชะตากับเลขเจ็ดหรือเปล่าเนี่ย?”
ไดแอนนาเดินเข้ามาหาเขาตามปกติ “ดาร์ก นายได้เลขอะไร?”
ดาร์กตอบ “เลขเจ็ด แล้วเธอล่ะ?”
ไดแอนนาตอบ “เจ็ดสิบเจ็ด ฮิฮิ!”
โรส “ห้าสิบห้า…”
“บรรดาผู้ที่ได้หมายเลขแล้ว ก็ใส่พลังเวทมนตร์เข้าไป แยกแผ่นหมายเลขออกจากกัน แล้วส่งด้านสีน้ำเงินมาให้ฉัน”
ศาสตราจารย์โจนส์หยิบขวดเปล่าออกมาอีกครั้ง แล้วใส่แผ่นหมายเลขสีน้ำเงินจากนักเรียน
จากนั้น ดาร์กจึงสังเกตเห็นว่าแผ่นหมายเลขในมือของเขามีสองด้านคือ สีแดงและสีน้ำเงิน ด้วยร่องรอยของพลังงานเวทมนตร์ที่ถ่ายเทเข้าไป แผ่นสีแดงและสีน้ำเงินจะสูญเสียพลังงานแม่เหล็กและทำให้แยกออกได้โดยง่าย
หลังจากมอบแผ่นสีน้ำเงินตามคำสั่งของศาสตราจารย์โจนส์ ดาร์กก็ถือแผ่นสีแดงไว้และรออย่างเงียบ ๆ
สนามที่อยู่ตรงกลางสนามถูกแบ่งออกเป็นสี่ส่วนเท่า ๆ กัน และศาสตราจารย์โจนส์ก็วางลูกบอลเวทมนตร์สองลูกในแต่ละส่วน
นักเรียนที่ไม่มี [สัตว์อสูรมายา] มีหน้าที่แค่ใส่พลังเวทมนตร์ลงไปในลูกบอลเวทมนตร์ และเรียนรู้วิธีเปิดใช้งานบาเรียพลังชีวิตเท่านั้น
จากนั้น อาจารย์ก็เลือกคนอีกสี่คนมาเป็นผู้ตัดสิน
“เกมนี้ใช้ระบบแพ้คัดออก”
ศาสตราจารย์โจนส์หยิบแผ่นหมายเลขสี่คู่ออกจากโหลแล้ววางไว้ที่ด้านข้าง
เธอพลิกแผ่นหมายเลขและพูดว่า “ผู้เล่นในรอบแรกของการแข่งขันรอบแพ้คัดออกคือ หมายเลขหกกับแปด หมายเลขสามกับยี่สิบแปด หมายเลขหกสิบหกกับเจ็ด และหมายเลขสี่สิบเก้ากับห้า เตรียมตัวให้พร้อม”
…
ดาร์กเหลือบมองแผ่นหมายเลขเจ็ดสีแดงในมือ แต่เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรมาก
ตรงกันข้าม ไดแอนนาและโรสที่อยู่ข้าง ๆ เขาดูประหม่ามากกว่าเจ้าของหมายเลขเสียอีก
“ดาร์ก นายทำได้! เราจะเป็นกำลังใจให้นายอยู่ข้าง ๆ!”
“นายทำมันได้แน่!”
‘ทำไมพวกเขาถึงทำเหมือนกับฉันกำลังเข้าร่วมรายการแสดงความสามารถพิเศษ X เลย?’
ดาร์กเดินไปที่สนามหมายเลขสามด้วยใบหน้ามืดมน
มีทั้งหมดแปดคนที่จะประลองในเวลาเดียวกัน บ้างก็สงบ บ้างก็ประหม่า
ดาร์กเหลือบมองไปที่คู่ต่อสู้ของเขา ผู้เล่นหมายเลขหกสิบหกที่เดินมาอยู่สนามเดียวกันกับเขา เธอเป็นเด็กผู้หญิงจากบ้านนักปราชญ์ ผมเปีย ตาโต และใบหน้าซีดขาว
เขาปลอบเด็กตรงหน้าอย่างสบาย ๆ “อย่ากังวลไปเลย มันเป็นแค่การฝึกซ้อม”
“โอเค อืม” เด็กหญิงกัดฟันและกำมือแน่น
ทั้งสองคนมาถึงตำแหน่งผู้เล่นที่ปลายสนามทั้งสองฝั่ง
เกมอย่างเป็นทางการจะมีแท่นผู้เล่น ซึ่งทำให้ผู้เล่นมองเกมจากที่สูงได้ แต่ที่นี่ แน่นอนว่ามีเพียงตำแหน่งยืนของผู้เล่นธรรมดาที่วาดด้วยเส้นสีขาวเท่านั้น
ดาร์กยืนอยู่ในตำแหน่งผู้เล่นและมองไปที่สนาม
สนามสำหรับการแข่งขันในครั้งนี้ยืมกฎของสนามจริงมา โดยแบ่งเป็นหนึ่งส่วนหกของสนามที่ใกล้กับตำแหน่งของผู้เล่นออกเป็นเขตอัญเชิญ
นี่หมายความว่า พื้นที่อัญเชิญของสปิริตนั้นถูกจำกัดไว้ และไม่สามารถอัญเชิญสปิริตมาบนสนามของคู่ต่อสู้ได้โดยตรง นั่นคือ การอัญเชิญแบบขวางหน้า!
ว่ากันว่าการประลองแบบเก่าไม่มีกฎนี้ และจอมเวทมักใช้ ‘ยุทธวิธีอัญเชิญ’ นี้ ซึ่งทำให้การแข่งขันวุ่นวายมาก
จอมเวทบางคนถึงกับใช้ ‘ยุทธวิธีขัดขวางการมองเห็น’ โดยการอัญเชิญสปิริตขนาดใหญ่มาบังหน้าคู่ต่อสู้เพื่อปิดกั้นการมองเห็น…
ต่อมากฎก็ค่อย ๆ ดีขึ้นและเรื่องน่าขบขันนี้ก็น้อยลงมาก
แต่จินตนาการของมนุษย์ไม่เคยมีขีดจำกัด มันยังมีกลอุบายมากมายที่ยังเล็ดลอดกฎนี้ได้
ผู้ตัดสินสนามหมายเลขสามคือ เรินต์เกนจากบ้านขุนนาง
“สวัสดี”
เรินต์เกนโบกมือให้ดาร์ก เขาดูสิ้นหวังมาก
ท้ายที่สุดแล้ว การได้ทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสินก็เท่ากับการทำตัวอับอายขายหน้าประชาชี
แต่พวกเขาทำได้เพียงโทษตัวเอง เพราะพวกเขาล้มเหลวในการสร้าง [สัตว์อสูรมายา] ภายในหนึ่งสัปดาห์
ดาร์กจำเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ที่ไปซื้อของตั้งแต่เช้าวันเสาร์ได้อย่างแน่นอน
ดูเหมือนว่าเรินต์เกนจะใช้คะแนนทั้งหมดไปกับถนนนักเดินทาง ซึ่งท้ายที่สุดก็ทำให้คะแนนไม่เพียงพอจนไม่สามารถซื้อชุดวัตถุดิบเพิ่มเติมสำหรับทำการทดลองได้
และเพื่อนของเขา ซิกวาร์ดก็ดูเหมือนจะเป็นผู้ตัดสินอยู่ที่สนามข้าง ๆ…
ดาร์กยิ้มเล็กน้อย
สำหรับการประลองที่เป็นทางการ สำรับการ์ดจะต้องวางบน ‘โต๊ะการ์ด’ ในสนามของผู้เล่น และการ์ดเวทมนตร์จะถูกขยายโดยกลไกการฉายภาพเวทมนตร์เพื่อให้ผู้ชมรับชมได้ง่ายขึ้น
ในขณะเดียวกันก็มีกฎเช่น ‘การสับการ์ดในสนาม’ ‘เริ่มต้นด้วยการ์ดห้าใบ’ ‘มีเวลาสามสิบวินาทีต่อหนึ่งรอบ’ ‘จั่วการ์ดสองใบในแต่ละรอบ’ และอื่น ๆ อีกมากมาย
กระบวนการประลองแบ่งออกเป็นสามขั้นตอนเท่านั้น
1. ระยะเตรียมการ: สับการ์ด สื่อสาร (ยั่วยุ) เริ่มเกม
2. ช่วงการต่อสู้: จั่วการ์ด อัญเชิญ ต่อสู้ (โจมตี)
3.ช่วงจบ: สื่อสาร (ยั่วยุ) เก็บการ์ด ปิดจบ
…
แน่นอนว่าการประลองวันนี้ไม่มีกฎเกณฑ์มากมายนัก
เด็กหญิงผมเปียจากบ้านนักปราชญ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งบีบการ์ด [สัตว์อสูรมายา] เพียงใบเดียวในมือของเธออย่างประหม่าเพื่อรอผู้ตัดสินเป่านกหวีด
จู่ ๆ ดาร์กก็กังวลว่าเธออาจจะทำลายมันด้วยแรงบีบนั่น
ลูกบอลเวทมนตร์ของทั้งสองฝ่ายได้ปรับใช้บาเรียพลังชีวิตที่มีค่าพลังงานเวทห้าร้อยหน่วย และตอนนี้ก็ลอยอยู่ต่อหน้าทั้งสองฝ่าย
การใช้พลังเวทมนตร์เพื่อควบคุมลูกบอลเวทมนตร์ในอากาศเป็นเทคนิคขั้นสูง ซึ่งไม่ได้อยู่ในหลักสูตรการสอนของนักเรียนชั้นปีหนึ่ง
ดังนั้น หากพวกเขาต้องการขยับลูกบอลเวทมนตร์ พวกเขาต้องผลักมันด้วยร่างกายเท่านั้น
เรินต์เกนให้สัญญาณ “ปี๊ด! เริ่มเตรียมตัว”
ดาร์กดึง [สัตว์อสูรมายา: อีบุย] ออกจากซองการ์ด จับมันไว้ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลาง และเข้าสู่ขั้นตอนเตรียมการ
เรินต์เกนให้สัญญาณต่อ “เริ่มนับถอยหลังสู่การประลองสามสิบวินาที!”
เรินต์เกนนับ “…3 2 1 เริ่มได้!”
ช่วงเวลาการประลองเริ่มต้นขึ้น
“ถึงตาฉันแล้ว! อีบุย จงออกมา!”
ดาร์กยกการ์ดเวทมนตร์ขึ้นมาทันที และในวินาทีที่แปดของช่วงการประลอง เขาก็อัญเชิญสัตว์อสูรมายาได้สำเร็จ!
อีบุยหล่นลงกับพื้นเบา ๆ แล้วออกวิ่งดุจลมกระโชกแรง
แค่วินาทีที่สิบสองนับตั้งแต่เริ่มประลอง มันก็วิ่งข้ามสนามต่อสู้ที่มีความกว้างเพียงสิบเมตร และใช้อุ้งเท้าของมันตบลูกบอลเวทมนตร์ที่ลอยอยู่บนพื้น!
“วี้?”
อีบุยเอียงคอและมองไปที่เด็กหญิงซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นอีบุยก็แสดงท่าทางน่ารักออกมา
แล้วมันก็ตีลูกบอลสี่ครั้งติดต่อกัน
เด็กสาวผมเปียนิ่งอึ้งกับความน่ารักของมัน และพลังเวทมนตร์ของเธอก็ถูกขัดจังหวะ เมื่อรู้ตัว เธอก็รีบเริ่มอัญเชิญสัตว์อสูรมายาของตัวเองเป็นครั้งที่สอง
อีบุยรอเธออัญเชิญสัตว์อสูรมายาอย่างอดทน จากนั้นก็โจมตีลูกบอลเวทมนตร์ครั้งสุดท้าย
“การประลองจบลงแล้ว!”
“ผู้ชนะคือ ดาร์ก เดม่อน”
ดาร์กถอนหายใจ เก็บการ์ดแล้วหันหลังกลับ
‘ง่ายจัง’
‘น่าเบื่อแฮะ’
