ตอนที่ 200 ท่านอ๋องมาถึง
ถังเฉียนได้ยินเช่นนี้ก็รีบก้าวไปข้างหน้าแสดงการคารวะและยอมรับผิด แต่เถิงเฟิงพิงอ้อมอกมารดาแล้วพูดออดอ้อนว่า
“ท่านแม่ อาหรูน่าเพิ่งหายป่วย บังเอิญเห็นดอกกุหลาบแสนสวยที่ท่านปลูกไว้ ข้าจึงพานางเดินชม”
“กุหลาบเจ้าก็ชอบกุหลาบหรือ”
ถังเฉียนผงะเมื่อถูกถาม หันมามองเถิงเฟิง ทำอะไรไม่ถูก
“ชอบก็คือชอบ ไม่ต้องอายหรอก แม่ข้าเป็นผู้หญิงที่จิตใจงดงามที่สุดในโลก ปฏิบัติต่อดอกไม้ใบหญ้าอย่างอ่อนโยนมาก จะตำหนิเจ้าได้อย่างไร ไม่ต้องระวังตัวแจไปหรอก”
อิ๋นซานดูท่าทางนางแล้วหันไปมองเถิงเฟิง ก็รู้ว่านี่เป็นอุบายเล็กน้อยของเขา แต่นี่คือลูกชายของนางเอง จะพูดอะไรได้ แล้วกวักมือเรียกให้ถังเฉียนเข้ามาหา
“เขาเป็นเด็กที่ร้ายกาจมาก แต่เขาก็พูดถูก ต่อหน้าเราไม่ต้องทำตัวลีบเช่นนี้หรอก”
ถังเฉียนเหลือบมองเถิงเฟิง จากนั้นจึงแสดงการการคารวะผู้อาวุโสทั้งสอง พร้อมกับกล่าวทักทาย
“อาหรูน่าแสดงการคารวะช้าไปก้าวหนึ่ง โปรดให้อภัยด้วย”
อิ๋นซานรู้สึกว่าทำอย่างนี้ถูกต้องแล้ว อย่างไรก็เป็นผู้หญิงต้องรู้จักแบบแผนบ้าง นางดึงมือถังเฉียนเบาๆ แล้วพูดปลอบอย่างอ่อนโยน
“ถ้าเจ้าชอบกุหลาบ ข้าจะให้คนรับใช้ยกไปตั้งไว้ที่บ้านพักเจ้า ถ้าเจ้ามองดูมันทุกวัน ดูแลรักษาดีๆ ต้นไม้พวกนี้ก็มีชีวิตจิตใจ จะยิ้มแย้มให้เจ้า”
ถังเฉียนมองดูแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า แสดงว่าตอบตกลงแล้ว นี่หมายความว่านางชอบกุหลาบ ถังเฉียนกล่าวขอบคุณสำหรับการดูแลและรักษานางในหลายวันที่ผ่านมา แต่นางเพิ่งพูดก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากประตู ถังเฉียนหันไปมองข้างนอกด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนที่นางคุ้นเคย
“ท่านอ๋อง เหตุใดถึงมาที่นี่”
จินซิวอ๋องมาถึงเขาศักดิ์สิทธิ์ จุดมุ่งหมายเพื่อหาหมอผีศักดิ์สิทธิ์ช่วยเขารักษาโรคที่ทำให้ร่างกายเจ็บปวด แต่คิดไม่ถึงว่าจะมาที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าพีส่า
“ไม่ต้อนรับหรือ”
ถังเฉียนไม่กล้าพูด เถิงเฟิงจึงบอกว่า
“เกรงว่าข่าวจะแพร่สะพัดรวดเร็ว ท่านอ๋องจึงยอมมาที่นี่ บ่อหย่างหรงบนเขาหมอกศักดิ์สิทธิ์เกือบจะกลายเป็นบ่อน้ำร้อนของท่านอ๋องไปแล้ว ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะล่มสลายแล้ว”
เถิงเฟิงพูดล้อเล่นกับเขา ฉู่จิ่งเหยากลับไม่โกรธแม้แต่น้อย เขาหัวเราะแล้วถามว่า
“เจ้ากับอาหรูน่าอยู่ที่นี่ ข้าควรมาเยี่ยม ระยะนี้มีข่าวลือในทางร้ายหนาหู แพร่หลายไปทั่ว แต่อ๋องอย่างข้ากลับไม่รู้ว่าลือเรื่องอะไร จึงต้องมาดูบ้าง ทั้งจะมาเยี่ยมคารวะหัวหน้าผู้บวงสรวงกับฮูหยิน จะชักช้าได้หรือ”
ถังเฉียนคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ ใบหน้านางแดงเรื่อ คอยหันไปมองอิ๋นซาน แม้จะบอกว่าขณะนี้นางยังไม่ใช่แม่สามีของนาง แต่ในใจก็มักระวังตัวเต็มที่ กลัวว่าจะทำให้นางไม่พอใจ ยิ่งกังวลว่านางจะคิดมาก
“อะไรผิดอะไรถูก เมื่อวานแยกแยะชัดเจนแล้ว ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมาเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ แต่เมื่อมาแล้วก็ย่อมเป็นแขก ยกชา”
ฉู่จิ่งเหยาได้ยินเช่นนี้ก็ไม่รู้สึกแปลก ยิ้มแล้วหาที่นั่งด้วยตนเอง จากนั้นจึงมองถังเฉียนแล้วพูดว่า
“เด็กอย่างเจ้ากลับดีจริงนะ พอมาถึงก็นอนหลับ ทำให้คนอื่นเดือดร้อน”
ถังเฉียนย่อมเข้าใจความหมายที่เขาพูด แต่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดในเวลานี้เขาพูดเช่นนี้ ฉู่จิ่งเหยาตบมือ ฮว่าเหยียนเดินเข้ามาในห้อง
“หลายวันมานี้ได้ยินคำพูดที่ไม่ควรได้ยินมากแล้ว ผู้อาวุโสสกุลฮว่าของเราไม่ได้อยู่ที่นี่ จึงต้องเชิญท่านอ๋องมา ข้อแรกเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของอาหรูน่า ข้อสองเพื่อกำหนดการแต่งงานของทั้งสองให้เสร็จสิ้น ข้าจะได้กลับบ้าน ไปเตรียมข้าวของสำหรับออกเรือน”
ข้าวของสำหรับออกเรือน งานแต่งงาน
สองคำนี้ทำให้ถังเฉียนร้อนใจจนหน้าแดง
ตอนที่ 201 หารือเรื่องแต่งงาน
สองวันก่อนเถิงเฟิงเพิ่งไปหาหงหลิงเอ๋อร์เพื่อไปขอวิญญาณถังเฉียนกลับมา เมื่อวานนี้นางเพิ่งฟื้น วันนี้นางหายดีแล้วจึงมาเยี่ยมคารวะพ่อแม่ของเขา เหตุใดเขาถึงรู้ข่าว ไม่รู้จริงๆ ว่าข่าวแพร่ออกไปได้อย่างไร
ที่เถิงเฟิงนึกออกก็มีเพียงผู้เดียว แต่ขณะนี้ไม่สะดวกที่จะพูดออกไป อย่างไรนางก็มาแล้ว สรุปแล้วไม่ใช่เรื่องร้ายสำหรับเขา
แต่สำหรับถังเฉียนแล้วต่างออกไป นางตกใจกับสองคำนั้นที่มาอย่างคาดไม่ถึง จนไม่กล้าเอ่ยปากพูด ถ้าเกิดนางบอกว่าไม่ต้องการ เถิงเฟิงจะบอกว่าเพราะนางเขินอายหรือไม่
แม้จะยืนอยู่ข้างหลังฮว่าเหยียน แต่ในใจมีความคิดมากมายคณานับ
ฮว่าเหยียนเห็นคิ้วนางขมวดแน่น เม้มปากแน่น แม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆ แต่เห็นท่าทางนางเช่นนี้ก็พอจะคาดเดาใจนางได้ นางเชิดมุมปากขึ้นเผยรอยยิ้มที่อบอุ่นเท่าที่จะทำได้
“คุณชายเถิงเฟิง ลูกสาวสกุลฮว่าของเรา แม้จะเทียบกับคุณหนูสูงศักดิ์บนเขาศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ แต่ก็เป็นแก้วตาดวงใจของเรา ในเมื่อท่านรักชอบนาง เช่นนั้นก็มอบสถานะให้นางเถอะ ไม่เช่นนั้นเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เมื่อวานและเมื่อวานซืน หากวันหน้าเกิดขึ้นอีก จะให้นางวางตัวอยู่ที่นี่ได้เช่นไร”
“ไม่ว่าจะกำหนดเรื่องชั่วชีวิตด้วยตัวเองหรือตามคำสั่งของบิดามารดา วันนี้ควรจะจัดการให้เรียบร้อย”
ที่ฮว่าเหยียนพูดก็เพื่อถังเฉียน นางเองอยากพูด แต่การอบรมตามแบบแผนที่ผ่านมาหลายปี ทำให้นางรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่นางสามารถตัดสินใจได้ แต่ใจนางบอกตัวเองว่าไม่ได้
แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจึงไม่ได้ เพราะไม่ชอบเถิงเฟิงหรือ หรือเถิงเฟิงไม่ชอบนาง
ถังเฉียนไม่รู้ว่าเหตุใดสายตาตนเองที่มองเถิงเฟิง จึงเป็นทั้งการกล่าวโทษและเป็นการวิงวอน ในนั้นมีความรู้สึกมากมายผสมปนเปกัน แม้แต่ตัวนางเองก็แยกไม่ได้อย่างชัดเจนว่ามีความรู้สึกใดบ้าง
เถิงเฟิงฟังแล้วรู้สึกว่ามีเหตุผล จึงคุกเข่าลงต่อหน้าพ่อแม่ พูดอย่างนอบน้อมซึ่งหาได้ยากoyd
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านหมอฮว่าเหยียน ในเมื่อข้ามอบพรให้แล้ว หมายความว่าข้าต้องการอยู่กับนางชั่วชีวิต นี่เป็นเหตุผลที่ทุกคนเข้าใจดี วันนี้ที่จริงไม่ควรให้ผู้อาวุโสเอ่ยปาก ข้าเองก็อยากให้ท่านพ่อและผู้อาวุโส ช่วยกันเลือกวันฤกษ์งามยามดีตั้งแต่เนิ่นๆ เรื่องนี้จะให้ฝ่ายหญิงพูดก็คงไม่สะดวก เป็นเพราะเถิงเฟิงคิดไม่รอบคอบ หวังว่าคงจะให้อภัย”
พอถังเฉียนได้ยินเช่นนี้ก็รีบแอบดึงชายเสื้อเขา เรื่องนี้จะพูดเรื่อยเปื่อยได้หรือ ทั้งสองตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าจะยกเลิกสัญญาการแต่งงาน หากตกลงหมั้นหมายตอนนี้แล้ว วันหลังย่อมจะนึกเสียใจ เจ้าหนุ่มคนนี้ นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ วันนี้พูดตามอำเภอใจจนก่อเรื่องเดือดร้อนขึ้น ไม่คิดถึงภายหลังเลย
“ท่านหัวหน้าผู้บวงสรวง ฮูหยิน อาหรูน่าเป็นผู้หญิง เรื่องนี้ควรจะรอบคอบมากหน่อย เถิงเฟิงนิสัยเหมือนเด็ก ข้าเองก็ยังอายุน้อย รู้จักแต่ก่อเรื่องเดือดร้อน เกรงว่า…”
ถังเฉียนกำลังคิดทบทวนการใช้คำพูด ทำอย่างไรจึงจะพูดให้น่าฟังหน่อย
“อะไรกัน เจ้าไม่ยินยอมหรือ”
สีหน้าเถิงเฟิงหมองลงเล็กน้อย กลับเป็นฉู่จิ่งเหยาที่ถามขึ้น เขามองดูถังเฉียนด้วยสายตาเจิดจ้า เถิงเฟิงกระแอมทีหนึ่ง ถังเฉียนกำชายเสื้อตัวเองแน่น นางจำได้ว่านางยังรู้สึกเสียดายความสะดวกสบายที่เถิงเฟิงมอบให้ หากวันนี้นางบอกเอ่ยไม่ยินยอม ฐานะของนางก็จะถูกเปิดเผย นางต้องกลับไปจวนอ๋องหรือไม่ เกรงว่าแม้แต่จวนอ๋องก็ไม่อาจรับนางไว้ นางกับน้องสาวอาจถูกส่งกลับไปที่เดิม
“ไม่ ไม่ใช่ไม่ยินยอม”
“เพียงแต่ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ พ่อแม่เป็นผู้ตัดสินใจ ข้าชอบก่อเรื่องเดือดร้อน ไม่เหมาะที่จะเป็นนายแม่”
ถังเฉียนหันมามองฮว่าเหยียน ฐานะของนางมีเพียงนางเท่านั้นที่รู้ เดิมทีฮว่าเหยียนยังวิตกบ้าง กลัวว่านางปากไวแล้วตอบปฏิเสธ ถึงตอนนั้นเถิงเฟิงเสียหน้า ย่ารองก็ไม่อยู่ ทั้งสองโกหกหัวหน้าผู้บวงสรวง มีโทษถึงตาย”
เมื่อได้ยินนางไม่บอกปัดก็ค่อยโล่งอก จึงยิ้มทันทีแล้วพูดว่า
“จะอย่างไรก็ยังเป็นเด็ก ต้องขอโทษด้วย ให้ผู้ใหญ่อย่างเราหารือกันเองดีกว่า ท่านอ๋องอยู่ด้วย ก็ถือเป็นผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง”
