EP 15: จอมใจ จอมอหังการ
เขายิ้มเยาะ ทั้งๆ ที่นัยน์ตาคมกริบอัดแน่นไปด้วยความหิวกระหาย รดารักษ์หน้าแดงก่ำ พยายามจะขืนตัวที่เรียบร้อยอยู่ในชุดนางชีออกจากอ้อมแขนทรงพลัง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะราฟาลไม่ยอมปล่อย แถมยังก้มหน้าลงมาหาเกินความจำเป็นอีกต่างหาก
“ตาเยิ้มๆ ปากเผยอน้อยๆ แบบเธอในตอนนี้ยังไงล่ะ”
“ไม่นะ… รดาไม่ได้…”
หล่อนพยายามปฏิเสธ แต่ไม่ทันการเสียแล้ว เพราะตอนนี้ปากร้อนระอุของราฟาลแนบชิดกับปากของหล่อนเรียบร้อยแล้ว จูบคราวนี้ของเขาไม่รุนแรง ไม่ดุดันเหมือนเมื่อเช้านี้ มันแตกต่างกันที่จังหวะและแรงกดคลึงของริมฝีปาก มันทำให้หล่อนรู้สึกดี และจุมพิตแสนหวานนี้มันก็พังทลายปราการป้องกันตัวเองทุกอย่างลงอย่างสิ้นเชิง หญิงสาวตวัดมือบางรอบลำคอแกร่งเอาไว้ รั้งให้เขาแนบชิดลงมาหายิ่งขึ้น ราฟาลครางในลำคอด้วยความพึงพอใจหล่อนได้ยิน และเสียงครางนี้ก็ทำให้หล่อนรู้สึกดีไม่น้อย มันบ่งบอกให้รู้ว่าราฟาลถูกใจจุมพิตของนี้ของหล่อน
“คุณราฟ…”
พึมพำออกมาเป็นชื่อของคนตัวโตไม่หยุด เมื่อพ่อสุดหล่อแยกปากหล่อนออกจากกันจากนั้นก็สอดแทรกลิ้นใหญ่เข้าไปรุกรานในช่องปากสาว ครั้งแรกหญิงสาวพยายามจะเบี่ยงหน้าหนีเพราะไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน โดยเฉพาะการจูบแบบแลกลิ้น แต่ชายหนุ่มไม่ยอมให้หล่อนได้ตั้งตัวเลยแม้แต่วินาที เขาขยี้บดเคล้าเนื้อนุ่มกลีบปากแรงขึ้นดุดันขึ้น ลิ้นใหญ่โรมรันเกี่ยวรัดลิ้นเล็กของหล่อนราวกับมันคืออาหารทิพย์
ในที่สุดหล่อนก็ครวญคราง กายสาวอ่อนระทดระทวยอิงแอบกับร่างสูงใหญ่ ราฟาลเป็นปรมาจารย์ด้านจูบจริงๆ เขาจูบเก่งมากจูบจนหล่อนแทบขาดใจ แถมฝ่ามือร้อนๆ ก็ยังทรงอานุภาพร้อนแรงนัก มันลูบไปตรงไหน แตะตรงไหนผิวกายสาวตรงนั้นก็ร้อนผ่าวราวกับถูกลวกด้วยไฟกัลป์ ทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามแรงอารมณ์ แต่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของราฟาลก็ดังขึ้นซะก่อน และนั่นก็ทำให้ทั้งเขารู้สึกตัวทันที
“ระยำ…!”
ร่างของหล่อนกระเด็นลงกองบนเตียงนอนทันทีเมื่อพ่อคนตัวโตมีสติครบสามสิบสองเช่นเดิม สาวน้อยหน้าแดงก่ำรู้สึกได้ถึงความอับอายที่มันแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง น้ำตาไหลรินออกมา แต่มือบางก็รีบยกขึ้นปาดมันทิ้ง ก้มหน้านิ่งซ่อนความอัปยศเอาไว้ภายในอก
ไม่อยากจะเชื่อว่าหล่อนผู้หญิงคนที่ร้องครางระทดระทวยอยู่กับร่างของราฟาลคนเมื่อครู่นี้จะเป็นหล่อน แต่มันก็เป็นหล่อนจริงๆ เป็นหล่อนเองที่ร้องคราง แอ่นร่างเบียดเคล้ากับกายหนุ่ม หล่อนมันแพศยาแบบนี้ไงเขาถึงได้รังเกียจชิงชังหนักหนา
“มันไม่ควรเกิดขึ้น…”
ราฟาลพยายามควบคุมจังหวะการหายใจของตัวเองให้เป็นปกติที่สุดได้สำเร็จจึงหันมาจ้องมองแม่สาวน้อยที่อวบอิ่มไปทั้งเนื้อทั้งตัวด้วยสายตาไร้ความรู้สึกเฉกเช่นเดิม เขาต้องการรดารักษ์ร่างกายบางส่วนกำลังร่ำร้องหาหล่อนอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองอย่างไม่เต็มใจนัก
“เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว ป่านนี้เจ้าแดนคงลงมารอแล้วล่ะ”
แล้วเขาก็ก้าวดุ่มๆ ออกไปจากห้องพักของหล่อนอย่างรวดเร็ว รดารักษ์เช็ดน้ำตาของตัวเองจนแห้งก่อนจะรีบเดินตามออกไป ราฟาลเดินเร็วมากและนั่นก็ทำให้เขาหายไปจากสายตาของหล่อนได้อย่างง่ายดาย แต่ก็ดีการอยู่ใกล้ราฟาลมันคือหายนะตัวเอ้สำหรับหล่อนเลยทีเดียว หญิงสาวถอนใจแรงๆ ความเจ็บช้ำยังแน่นอยู่ภายในอก ขณะก้าวเท้าเดินกลับไปยังหน้าตึกอีกครั้ง
“พี่ราฟไปไหนมาครับ แล้วรดาล่ะ”
เมื่อราฟาลเดินมาถึงหน้าตึกก็พบว่าเดนิเรลยืนรออยู่ก่อนแล้ว และนั่นก็ทำให้เขาต้องตอบคำถามที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดของน้องชายทันที
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า…”
“ว่าไงนะ? เปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนทำไมล่ะครับ ชุดนั่นผมสั่งมาจากห้องเสื้อชื่อดังเลยนะ คอนเลคชั่นใหม่ของเวอร์ซาเซ่ด้วย”
ราฟาลยิ้มเยาะ “งั้นหรือ แต่มันขาดหมดแล้ว…”
“อะไรไงนะพี่ราฟ…” เดนิเรลเดินไปดักหน้าพี่ชายเมื่อราฟาลจะเดินหนีขึ้นตึก มองหน้าคู่สนทนาด้วยความเคลือบแคลงยิ่งนัก
“ผมชักไม่เข้าใจความคิดของพี่ราฟแล้วสิ… ดูเหมือนหวงรดายังไงก็ไม่รู้ ไหนว่าเกลียดมากไงครับ”
ดวงตาคมกริบของราฟาลไหววูบเล็กน้อย ก่อนที่มันจะมืดมิดและลึกล้ำยากจะหยั่งถึงเช่นเคย เขายิ้มหยันที่มุมปากน้อยๆ ก่อนจะพ่นคำตอบน่าหมั่นไส้ออกมา
“พี่ไม่ชอบให้ใครมาแก้ผ้าเดินในบ้าน…”
“แต่ชุดนี้มันไม่ได้โป๊นะครับ สาวๆ ใส่กันทั่วบ้านทั่วเมือง” เดนิเรลคัดค้าน แต่พี่ชายไม่ฟัง แถมยังหน้าบูดหน้าบึ้งเกือบเน่ามากขึ้นอีกต่างหาก
“พี่ไม่สนว่าใครจะใส่ยังไง แต่ห้ามรดารักษ์ใส่…”
“ทำไมครับ?” คิ้วของเดนิเรลขมวดมุ่น เคืองพี่ชายตัวเองยิ่งนัก
“เพราะพี่ไม่ชอบ!”
“แต่ผมว่าพี่ราฟกำลังหวง…”
คำพูดของน้องชายทำให้ราฟาลต้องหันกลับมาจ้องหน้าน้องชายนิ่ง กรามกระด้างของราฟาลขบเข้าหากันแน่นก่อนที่น้ำเสียงเลือดเย็นจะทะลักออกมา
“แก้ไขคำพูดเสียใหม่เดนิเรล…”
เวลาที่ราฟาลเรียกชื่อใครเต็มยศแบบนี้ แสดงว่าเขากำลังโกรธคนๆ นั้นจัดเลยทีเดียว แต่ก็คงจะจริงนั่นแหละ เพราะตอนนี้หน้าตาของราฟาลแดงจัดด้วยโทสะ
“แต่ผมว่ามันคือเรื่องจริง… พี่ราฟโกหกเรื่องที่บอกว่าพี่ลีโอต้องการพบผม…”
เจ้าของชื่ออึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะแก้ตัวด้วยการไหวไหล่กว้างทรงพลังด้วยท่าทางไม่แยแส “พี่คงจำผิดไป เอาล่ะเดนิเรล พี่จะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย…” ผู้เป็นพี่ชายเค้นเสียงเดือดดาลเล็ดลอดไรฟันออกมา
“ถอนคำพูดซะ!”
“ผมไม่ถอนครับ เพราะผมคิดว่าตัวเองมองไม่ผิด พี่ราฟหึงหวงรดา…”
“เดนิเรล…!” ราฟาลเค้นเสียงดุดัน แต่น้องชายไม่เกรงกลัว
“ผมพูดความจริงครับ พี่ราฟอาจจะยังไม่เข้าใจตัวเอง ผมว่าพี่ลองไปนอนคิดดูก็แล้วกัน เวลาที่ผู้ชายไม่อยากเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเปิดเผยเนื้อตัวแก่สายตาชายอื่นน่ะมันหมายถึงอะไร…”
“อย่าสู่รู้เรื่องของพี่…” ผู้เป็นพี่ชายยังเค้นเสียงดุดันไม่เลิก
เดนิเรลมองพี่ชายอย่างอดสงสารไม่ได้ นี่ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ในวันนี้ขึ้นเขาก็คงจะโง่คิดว่าราฟาลเกลียดรดารักษ์จริงๆ ไปอีกนาน
“เอาล่ะครับพี่ชายที่เคารพ ผมต้องรีบไปงานบอลล์…” หนุ่มหล่อผู้น้องหันไปมองร่างอรชรที่ยืนตัวสั่นอยู่ท้ายรถแล้วก็อดหันมาจิกกัดพี่ชายตัวแสบไม่ได้
“แม้ว่าตอนนี้คู่ควงของผมจะใส่ชุดไม่ผิดจากนางชีก็ตาม…”
ราฟาลไม่ได้โต้ตอบน้องชาย แต่จ้องเขม็งไปยังดวงหน้างามที่เอาแต่ก้มลงมองดินเขม็ง ความจริงเขาอยากจะจับรดารักษ์ขังเอาไว้ในห้อง เจ้าหล่อนจะได้ไม่ต้องออกไปไหนกับใครทั้งสิ้น
“จะไปก็รีบไปเถอะเจ้าแดน อย่ามาพล่าม น่ารำคาญ…”
เดนิเรลยิ้มยั่ว ขณะดึงประตูรถฝั่งตัวเองให้เปิดกว้างออก “งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ชายสุดหล่อ แล้วไม่ต้องรอนะครับคืนนี้ผมกับรดาคงกลับดึก หรือไม่งั้นก็อาจจะไม่กลับเลย…”
“ตามสบาย จะไปสวรรค์ชั้นไหนก็ตามใจ!” ราฟาลกระชากเสียงกระด้างตอบ ก่อนจะหมุนตัวและเดินกลับขึ้นตึกไปอย่างรวดเร็ว เดนิเรลหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน ก่อนจะหันไปพูดกับแม่สาวน้อยที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองดินลูกเดียวอย่างรดารักษ์
“คนปากแข็งก็อย่างนี้แหละ อย่าไปถือสาเลย…”
หญิงสาวงงกับคำพูดของเดนิเรลไม่ได้ แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยถาม ก็ถูกชายหนุ่มเร่งให้ก้าวขึ้นรถซะก่อน “เร็วเข้าแม่นางชีของฉัน เดี๋ยวงานเลิกก่อนถึงพอดี…”
“ค่ะ ค่ะ คุณแดน” สาวน้อยรีบเปิดประตูมือไม้สั่น ก่อนจะแทรกตัวขึ้นไปนั่งเคียงข้างในรถสปอร์ตระดับพรีเมี่ยมคันงาม ไม่นานนักรถสมรรถนะสูงสมราคาก็เคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็ว โดยมีสายตาแข็งกร้าวของราฟาลมองตามไปจนลับสายตา
“ยายผู้หญิงบ้า! จะปฏิเสธสักคำก็ไม่มี คงอยากไปชูคอในงานเลี้ยงสินะ”
ชายหนุ่มพูดอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะกระแทกเท้าเดินออกจากห้องโถม คาซิมรีบวิ่งมาก้มศีรษะให้อย่างนอบน้อม เมื่อถูกเรียกขึ้นมาพบอย่างเร่งด่วน
“คุณราฟจะใช้อะไรผมหรือครับ”
