จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 20

คิ้วโก่งของรดารักษ์เลิกขึ้นสูง ก่อนจะรีบส่ายหน้า “ดิฉันแค่มาส่งเอกสารแทนพี่คาซิมค่ะ แล้วก็จะอธิบายบางอย่างให้คุณราฟเธอเข้าใจ จากนั้นก็จะกลับลงไปค่ะ ไม่ได้เดินทางไปด้วย…”

ผู้หญิงที่เดินนำหน้าอยู่ชะงัก และหันขวับกลับมากะทันหัน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบสนิท “เธอกลับลงไปไม่ทันแล้วล่ะ เรือออกแล้ว…”

“ว่าไงนะคะ?” สาวน้อยอุทานด้วยความตกใจสุดขีด

“เรือออกแล้ว ออกมาได้สิบนาที ก็ตั้งแต่ตอนที่เธอกำลังยืนเถียงกับแม่แอนนี่อยู่ที่ฟรอนท์ด้านหน้านั่นแหละ”

รดารักษ์เข่าอ่อน ใบหน้างามซีดเผือดจนไร้สีเลือด นี่หล่อนคงต้องว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งเองใช่ไหม แต่หล่อนว่ายน้ำไม่เป็น ไม่เคยเรียนมาก่อนเลย และแน่นอนว่าหล่อนได้จมน้ำตายตั้งแต่ถูกโยนลงไปแน่ๆ เชียว คิดแล้วก็ตัวสั่นแทบจะเป็นลมเอาซะดื้อๆ

“เอ่อ แต่ว่าดิฉัน… ดิฉันต้องลงไปจากเรือ…”

“โอกาสมันเป็นศูนย์ เรือมันออกแล้ว และถึงแม้ว่าคุณราฟจะมีอำนาจสั่งให้มันหยุดได้ แต่แน่นอนว่าคุณราฟไม่มีทางทำแบบนั้น…” ทางออกทางสุดท้ายของหล่อนดับวูบในทันทีเมื่อได้ฟังประโยคของคู่สนทนาจบ

“แล้วถ้าดิฉันจะต้องกลับขึ้นฝั่งให้ได้ล่ะคะ…”

คู่สนทนายิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนจะเริ่มต้นเดินเข้าไปในลิฟต์แก้วหรูหรา “เธอต้องว่ายน้ำกลับไปเองยังไงล่ะ ว่ายน้ำเป็นไหมล่ะ ถ้าทำได้เธอก็กลับได้นั่นแหละ มานี่… ลิฟต์ของพนักงานอยู่ตรงนี้…” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อเห็นหล่อนจะเดินตามกลุ่มนักท่องเที่ยวแต่งกายภูมิฐานเข้าไปในลิฟต์แก้วที่เปิดออก

“ลิฟต์ตัวนั่นของแขกวีไอพี ส่วนอีกตัว… ตัวนั่นน่ะ ซ้ายมือสุด เป็นของบรรดาหนุ่มการ์รัสโซ่…”

รดารักษ์พยักใบหน้าที่เศร้าสร้อยของตัวเองน้อยๆ น้ำตาแทบไหลเมื่อยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป ราฟาลจะต้องคลั่งเมื่อรู้ว่าคาซิมไปด้วยไม่ได้ แล้วที่จะต้องคลั่งหนักมากกว่าก็คือรู้ว่าเป็นหล่อนที่นำเอกสารสำคัญมาให้ แต่ราฟาลคงจะแทบฆ่าตัวตายเชียวแหละเมื่อรู้ว่าหล่อนลงไปจากเรือลำนี้ไม่ได้ซะแล้ว

“คุณคะ… ดิฉันต้องลงไปจากเรือจริงๆ” เมื่อเข้ามาอยู่ภายในลิฟต์กันตามลำพังรดารักษ์ก็เอ่ยขึ้นอีก ใช่… ตอนนี้หล่อนกำลังจะบ้า เพราะความหวาดกลัว อารมณ์ของราฟาลหล่อนรู้ดีว่ามันคลั่งและรุนแรงแค่ไหนยามที่เขาโกรธหรือไม่พอใจ และเขาอาจจะฆ่าหล่อน…

“แล้วดิฉันควรจะกระโดดน้ำและว่ายกลับเข้าฝั่งไปจริงๆ อย่างนั้นหรือคะ?”

ไม่รู้หรอกว่าตัวเองประชดประชันออกมาหรือเปล่า แต่ตอนนี้สมองหนักอึ้ง เครียดมากจนลืมไปเลยว่าตอนนี้โซลีน่าพาหล่อนมาหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่งแล้ว ห้องพักที่เหมือนจะใหญ่ที่สุดในเรือสำราญลำนี้

“อาจจะต้องเป็นแบบนั้น…”

“โอ้…”

หญิงสาวยกมือที่วางจากการถือซองเอกสารยกลูบหน้าด้วยความเคร่งเขม็ง ใบหน้างามซีดแล้วซีดอีกจนคนมองอดสงสารไม่ได้

“คุณราฟจะจัดการทุกอย่างได้… เชื่อฉันเถอะ…”

จัดการให้หล่อนลงไปตายอยู่ในทะเลเร็วขึ้นนะสิ รดารักษ์โต้เถียงอยู่ภายในใจด้วยความหมดหวัง รู้สึกว่าชีพจรเต้นอ่อนลงอย่างน่าตกใจเพียงแค่พบว่าตอนนี้ประตูห้องพักของราฟาลเปิดออกแล้ว

“สิ่งที่คุณพูดมันไม่มีทางเป็นไปได้…”

โซลีน่ายิ้มบางๆ ไม่เข้าใจความหมายที่รดารักษ์ต้องการสื่อนัก จากนั้นก็ผายมือเชื้อเชิญให้หล่อนเข้าไปด้านในที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างหรูเลิศอลังการ รดารักษ์กัดฟัน กลั้นใจก้าวเข้าไป แล้วก็พบว่าในห้องแสนโออ่านี้ว่างเปล่าไร้เงาของราฟาลโดยสิ้นเชิง หล่อนหันไปมองโซลีน่าด้วยความข้องใจ

“คุณราฟไม่ได้อยู่หรือคะ?”

“ใช่ แต่อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็คงจะกลับเข้ามา ตอนนี้คาดว่าคงจะตกลงเรื่องธุรกิจอยู่กับลูกค้าหรือไม่ก็ซับพลายเออร์น่ะ…” รดารักษ์พยักหน้าหงึกๆ แต่ก็ยังยืนคว้างอยู่ริมประตู

“รออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อน บาย…”

ประตูของสวีทหรูหราของราฟาลถูกโซลีน่าปิดลงทันทีเมื่อเจ้าตัวพูดจบ ทิ้งให้รดารักษ์ยืนอึ้ง ยืนตะลึง ยืนจะเป็นลมอยู่เพียงลำพังในห้องนอนแสนส่วนตัวของผู้ชายหล่อระเบิดในสามโลก กลิ่นไอนักล่าของเขายังฟุ้งอยู่รอบๆ ห้อง และหล่อนก็โง่มากพอที่จะสูดมันเข้าไปปอดอีกครั้งและอีกครั้ง