จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 21

“คุณราฟาลคะ คนส่งเอกสารมาถึงแล้วค่ะ ดิฉันพาไปรอคุณราฟาลในห้องพักแล้วค่ะ”

เจ้าของชื่อชะงักเท้าที่กำลังจะเดินเข้าไปในลิฟต์แก้วส่วนตัวทันที ดวงตาคมกริบลึกล้ำไร้ความรู้สึกยามที่หันไปเผชิญหน้ากับโซลีน่า เกรดเดอร์ หัวหน้าแผนกต้อนรับลูกค้า

“ขอบใจมาก ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวทางนี้จะจัดการเอง…”

แล้วเจ้าของคำพูดก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์ทันที ยุติการสนทนาทั้งหมด ปล่อยให้โซลีน่ายืนอ้าปากค้างเพราะยังรายงานไม่จบอยู่เพียงลำพัง

รดารักษ์ที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องสวีทสุดหรูของเจ้าของเรือสะดุ้งโหยงเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมๆ กับการปรากฏของราฟาล การ์รัสโซ่ ผู้ที่เขย่าทั้งโสตประสาทและหัวใจของหล่อนได้ทุกครั้งที่พบเจอหน้า

“เอ่อ… คุณราฟ…”

ร่างอรชรสั่นสะท้านรีบผุดลุกขึ้นยืน ใบหน้างามซีดเผือดเมื่อได้ประสานสายตากับนัยน์ตาคมกริบที่จ้องมองมาเขม็ง ไร้ความกังขาในสายตาของเขา มีแต่ความเกรี้ยวกราดอยู่ในนั้น

“ทำไมถึงเป็นเธอ?”

“คือว่า…”

ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิตว่าการพูดมันจะลำบากลำบนถึงเพียงนี้ แค่ถูกเขาจ้อง แค่ถูกเขามอง แค่นั้นหล่อนก็แทบจะลมจับ หัวใจเต้นแรงปะทะกับทรวงอกจนเจ็บปวด

“ตอบมา?”

ความเลือดเย็นอัดแน่นอยู่เต็มกระแสเสียงไม่มีลดลง กลิ่นไออันตรายจากกายหนุ่มสมบูรณ์แบบฟุ้งกระจายรอบๆ ห้องและหล่อนก็สูดดมมันเข้าไปเต็มปอดอีกตามเคย

“เรนาคลอดลูก…”

หญิงสาวเริ่มต้นเล่าตะกุกตะกัก พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ลิ้นพันกันแต่มันก็ทำได้ไม่ดีเลยเมื่อทั้งปากทั้งลิ้นของหล่อนสั่นระริกจนน่าสมเพชยิ่งนัก

“แล้วฉันต้องมารับผิดชอบด้วยหรือไง!”

ราฟาลยังคงรักษามาตรฐานความใจดำอำมหิตเอาไว้ได้ในระดับเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หญิงสาวจ้องมองเขาพยายามอ้อนวอนขอความเมตตาแต่มันก็ไม่ได้ผล เพราะสิ่งที่ราฟาลหยิบยื่นให้มานั้นมันไม่มีเศษเสี้ยวความปรานีเจือปนอยู่เลย มีแต่ความร้ายกาจ เหี้ยมโหดเท่านั้น

“รดาขอโทษ… รดาผิดเอง…”

น้ำตาไหลหล่นออกมาอาบแก้ม เมื่อพ่อคนตัวโตกระชากซองเอกสารไปจากมือเล็กของหล่อนแล้วไปปาทิ้งกับพื้นห้องด้วยความเดือดดาล จากนั้นเขาก็ก้าวเข้ามาหาในระยะกระชั้นชิด กลิ่นไอแห่งบุรุษนักล่ากระแทกเข้ามาในโสตประสาทของหล่อนจนแทบหงายหลัง

“ผู้หญิงอย่างเธอมันยิ่งกว่าตัวหายนะเสียอีก ฉันเกลียดขี้หน้าเธอนัก…”

“รดารู้ว่าคุณราฟเกลียดรดา… รดารู้มาตลอด…”

ความเจ็บปวดจากคำพูดตรงไปตรงมาและแสนร้ายกาจของราฟาลให้รดารักษ์สิ้นสุดความอับอายลงในทันที น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วทะลักทลายออกมาอาบแก้ม ร่างบางสะอื้นจนตัวโยน แล้วก็แทบจะแหลกสลายเมื่อถูกมือหนาแข็งแกร่งขยุ้มลงบนต้นแขนกลมกลึงอย่างไม่ถนอมแรงเลย

“รู้…?”

เขาแค่นหัวเราะหยัน ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้างามที่เปอะเปื้อนคราบน้ำตานิ่ง กระแสความเกลียดชังวิ่งพล่านอยู่ในสายตาสีนิลคู่นั้นอย่างมหาศาล

“แต่เธอก็ยังทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ฉัน….”

คนตัวโตแสยะยิ้มเยาะหยันอีกครั้ง “ถามจริงๆ เถอะถ้าฉันไม่เอาเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปน่ะ… เธอจะไม่เลิกตอแยฉันอย่างนั้นใช่ไหม?”

ใบหน้าจากที่เคยซีดเผือดตอนนี้แดงจัด เมื่อสมองสามารถเข้าใจความหมายคำพูดของราฟาลได้อย่างถ่องแท้ นี่เขาหาว่าหล่อนจงใจทำเรื่องแบบนี้ขึ้นหรือ? คนใจร้าย ทำไมมองกันในแง่ร้ายแบบนั้น หล่อนก็แค่รักเขา แค่รัก แต่ไม่เคยคิดจะยื้อแย่งหรือไขว่คว้าเขาให้ลงมาเปื้อนดินด้วยเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ทำไมพูดกับรดาแบบนี้คะ… รดาไม่เคยคิดแบบนั้น”

“แต่เธออยากเป็นเมียฉันนี่… จริงไหม?”

คนตัวโตปลดปล่อยต้นแขนกลมกลึงของหล่อนให้เป็นอิสระ เลื่อนฝ่ามือใหญ่ร้อนผ่าวลงมากระชับที่เนินสะโพกรั้งร่างอรชรของหล่อนให้เขาไปแนบชิดมากกว่าที่ควรจะเป็น

“ถ้าอยากมาก… จนต้องทำทุกอย่างให้ได้ขึ้นเรือไปกับฉัน…”